De golven van Leva

Esra Dede

Het wegdek trilde die dag meer dan gewoonlijk. De rimpels in de lucht leken van een kleine afstand al te zien, een ontsnapping uit het gebroken asfalt.

Hij zat op het terras van het theehuis, veilig in de schaduwen van de wijnbladeren. Zijn grijze pantalon zat onder het stof van zijn ochtendwandeling. Lakschoenen zonder toekomst, zwarte kralen hangend over zijn vingers. Draaiend op een onuitgesproken gebed. Hij leek de trillingen nog steeds te voelen, zijn vingers gleden over de rondingen van zijn kopje thee. Een sigaret werd opgestoken, hij siste bij de eerste trek.

Zijn naam was Mehmet, zijn leven was vrij simpel. Zijn jeugd had hij uitgereden op tweedehandse motoren aan de kust. Hij had hem uitgedronken met raki in de zomerhuisjes van zijn scharrels. Hij had hem uitgerookt op de terrassen van de theehuizen. De eerste trek van zijn laatste, zei hij altijd over zijn sigaretten. Zijn thee was extra rood, zijn tafel altijd leeg, zijn blik altijd op de trillingen.

Blote benen

Hij had haar al gezien, voordat zij in zijn ooghoek terecht was gekomen. Haar stem was genoeg. Het was een stem zoals geen ander, een melodieuze stem. Het was een verfrissende stem. Ze leek zijn nek te verkoelen, als de hand van zijn moeder tijdens het eten. De handen die hem vroegen of hij meer wou.

Toen zij eenmaal in de hoek van zijn blikveld kwam, bleek ze meer dan hij had verwacht. De zon leek haar te willen dragen terwijl zij zichzelf droeg op straat. Haar blote benen leken af en toe te worden gestreeld door de trillingen. Dijen die meebewogen met de dans van de wijnbladeren. Haar armen leken hem te wenken.

Heel even dacht hij dat dit het was. Het was het moment waar hij naartoe had geleefd. Deze handen vroegen ook of hij meer wou, meer dan dit bestaan. De zanderige pantalons, de volle bussen, de kopjes thee in een bestaan zonder uitzicht. Het was dit uitzicht waar hij naartoe had geleefd.

Witte huid

Heel even stond zij stil, bij de deur van het theehuis. Haar ijsblauwe ogen leken dwars door hem heen te gaan. Haar handen streken door haar gouden lokken. Zijn ogen kleedden haar uit, niet bang om haar witte huid te verbranden in de genadeloze zon.

Het deed hem denken aan zijn moeder in de badkamer, terwijl ze zich omkleedde. “Niet kijken Mehmet”, riep zijn moeder plagerig.

Haar naam was Ieva, een schoonheid uit de Balkan. Zij liep op het ritme van haar gedachten, een danseres. Haar droom was om met elke man in Cuba te kunnen dansen. Meegevoerd worden door passie, ze liep vol trots, die dag, op de hete straten van een voor haar onbekend land. Haar handen leken het zonlicht te willen opvangen, de stralen reflecteerden op haar gezicht. Haar ogen gleden over het terras. Een assemblage aan besnorde mannen met kopjes thee op hun lippen keken haar toe. Alsof tijd stil stond, vooral voor Mehmet.

Fata morgana

Hij besloot op te staan en naar haar toe te gaan. Voordat hij zover was, liep ze al dansend weg. In de verte leek ze één te worden met de rimpels op het wegdek. Misschien waren ze altijd al hetzelfde, een fata morgana. De rook van zijn sigaret deed mee met het verleidingsdans, een vaarweldans.

Zijn thee was inmiddels koud, zijn sigaret had al die tijd gewacht op een tweede trek. As viel op zijn grijze pantalon. Het deed hem denken aan zijn moeder, knieën bedekt met meel na het bakken van het dagelijkse brood. Een tik op zijn handen. “Niet meteen opeten, Mehmet, wees geduldig”.

Hij stak weer een sigaret op. Hij voelde aan zijn nek dat er nog een bries aankwam, gelach kwam uit de verte. Nieuwe herinneringen, nieuwe kronkels rook uit zijn sigaret. Een nieuwe verslaving. De eerste van zijn laatste.

Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.

Tweet

Esra Dede, 07.03.2015 @ 09:46

[Home]
 

Δ