De goden van Londen

Peter Breedveld

Londen is een stad vol magie. Dat bedoel ik niet metaforisch, maar letterlijk. De stad is gebouwd op tal van prehistorische heilige plaatsen, meestal bronnen, waar later tempels werden gebouwd en weer later kerken.

St. Paul’s Cathedral, bijvoorbeeld, de kathedraal met die enorme ronde koepel, staat op zo’n plek. Druïden hielden hier hun ceremonies, en tot in zestiende eeuw voerden christelijke priesters hier een jaarlijks ritueel uit ter ere van Diana, de Griekse godin van de jacht. Ze hadden bloemenkransen op hun hoofd en droegen een hertekop op een speer door de kerk.

De stenen god van Londen

Diana was de godin die volgens de legende een nazaat van de Trojaanse held Aeneas opdracht had gegeven een stad te stichten op een eiland ten westen van Gallië. “Zeil daarheen en vestig er een nieuw Troje”, had ze hem in een droom bevolen.

Die stichter heette Brutus en hij zou een stenen god hebben meegebracht die zich nog steeds in Londen bevindt, de London Stone. Zolang die veilig is, zal de stad volgens de overlevering blijven bloeien. We zijn die steen gaan opzoeken in Cannon Street, niet ver van St. Paul’s, waar die in een erker achter tralies zou staan. We hebben de erker gevonden, maar de steen was weggehaald. Misschien uit angst voor aanslagen, het zou me niets verbazen. Ik ben echt niet de enige die heilig in de magie van Londen gelooft.

In het pas gerestaureerde London Museum is filmmateriaal uit de Tweede Wereldoorlog te zien, met de bloedstollende verhalen van mensen die erbij waren toen de stad geteisterd werd door Duitse bommen. Over een twaalfjarige jongen die iets te drinken ging halen toen er net een bombardement losbrak, en een moeder die nog een nacht heeft geleden voordat ze aan haar verwondingen stierf. Over de vernietiging van grote delen van die majestueuze stad.

St Paul’s, imposante kampioen

“Maar al die tijd bleef de koepel van St. Paul’s ongeschonden, fier overeind staan”, hoor je dan een oude man zeggen. “En ik denk niet dat we het zouden hebben gehaald als St. Paul’s was vernietigd.” En je gelóóft hem, als je hem dat hoort zeggen. Want St. Paul’s, meer dan een huis van God, is zélf een god. Een god met ingewanden en een bijna tastbare ziel, zul je merken als je er doorheen dwaalt. Een imposante kampioen, die koel en ongenaakbaar over de stad heerst en de mensen hoop geeft.

Londen is tegelijk een bruisende maar ook een grimmige, donkere stad, waar je hier en daar het Kwaad uit de grond en de muren voelt walmen. Of misschien is het niet het Kwaad, maar zijn het de oude goden, getergd, hongerend naar offers, maar tegelijkertijd vertrouwd en min of meer onder controle gehouden door een aantal heidense heiligdommen in de stad, zoals St. Paul’s, of Christ Church, op de plek van een Romeinse begraafplaats, Spitalfields.

Jack the Ripper

Laat u niet misleiden door de naam, want Christ Church is gebouwd door een aanhanger van het deïstisch satanisme en volgens de principes van het Dionisianisme, van Dionysos, de oude wijngod die de diepste oerdriften in de mens naarboven haalt. In de straten rond Christ Church werden in de herfst van 1888 de verminkte lichamen van de slachtoffers van Jack the Ripper gevonden, de meest tot de verbeelding sprekende seriemoordenaar uit de geschiedenis.

Architecten zijn bestendigers van de magie van een plek. Zij verbinden ons met onze voorvaderen, als ze het goed doen, tenminste. In Bordeaux ontdekte ik afgelopen zomer bijvoorbeeld dat de hoge Romeinse zuilen van het Grand Theatre verwijzen naar een tempel uit de oudheid, ter ere van de godin Tutela, die zich niet ver van de plek van het theater bevindt. Die wetenschap geeft dat gebouw, toch al imposant, een aura van magische heiligheid.

Totale vernieting

De modernste gebouwen in Londen herbergen op dezelfde manier, met verwijzingen naar de Romeinse muur en naar gebouwen die vroeger op dezelfde plek stonden, de geest van de geschiedenis, die uitzonderlijk bloedig is. Het schijnt zelfs dat een doorsnede van de grond onder Londen een koolzwarte laag laat zien, herinnering aan de totale vernietiging, door de Keltische koningin Boudica, van de Romeinse vestiging op die plek.

Moderne constructies van glas en staal en beton staan op de plek van de oude Romeinse muur, die Londen tegen de Kelten, maar ook tegen de Noormannen moest beschermen. Hier en daar duikt die muur weer even op en zo kun je hem helemaal volgen, van de Tower tot aan het London Museum, waar de muur tevoorschijn is gekomen door de Duitse bombardementen.

Als je dat doet, die muur volgen, merk je ook hoe organisch de stad is. Als je steeds de metro neemt van stadsdeel naar stadsdeel, krijg je steeds het idee van de ene in de andere wereld te stappen. Wandelend langs de Romeinse muur ontdek je hoe dicht alles bij elkaar ligt, en hoe vloeiend de overgang is van bijvoorbeeld Tower Hill naar Whitechapel.

Wordt vervolgd

Ik wil geld om een maand lang elke hoek en gat van Londen te verkennen en een boek te schrijven over de zwarte magie van Londen! Doneer via Paypal of met een storting op rekeningnummer 39 34 44 961 (Rabobank Rijswijk) o.v.v. ‘Frontaal Naakt’.

Tweet

Peter Breedveld, Reizen, 15.09.2012 @ 10:11

[Home]
 

Δ