De dood voorbij
Frans Weerts
Er zijn zovele momenten dat het leven lijkt weg te storten in een diepe afgrond. Over the edge, as we speak. Deze ochtend ontwaak ik en vraag mezelf af waarom ik nog leef. Eigenlijk geeft ik geen cent meer om mijn eigen leven. Niet dat ik suïcidaal ben, verre van dat. Maar de vele verliezen achtervolgen mij. Ze eten mij van binnenuit leeg. Waarom zijn zovele geliefden van mij weggenomen?
Mijn vriendin heeft nog recht op mijn leven. Maar zij is nog de enige. Zij houdt van mij ten diepste en dat verplicht mij om door te leven. Voor het overige is het over and out. Mijn beide zoons hebben hun eigen weg gevonden en hebben mij niet meer nodig. Wellicht zullen ze nog eens een paar tranen laten als ik de geest geef. Maar bij leven ben ik niet meer relevant voor hen. Dat is wel goed zo. Ik ben trots op die gasten, want ze hebben hun weg gevonden en redden zich wel door hun verdere leven.
In mijn beleving ben ik de dood voorbij. Dat klinkt zwaar dramatisch, maar dat is het niet. It’s just the feeling that I’m living in spare time. Te veel van mijn geliefden heb ik overleefd en dat geeft een ongemakkelijk gevoel. Het biedt een sterk verweesd gevoel en een diep verlangen om mij bij hen te voegen. Ergens in het ongewisse.
In mijn beleving zijn al die personen nog daar waar ik ben. De incongruentie is dat ik nog leef en zij niet meer. Dat voelt niet goed en schept afstand. Ik zou het liefst dichtbij hen willen zijn. Mijn ouders, de moeder van mijn kinderen, mijn zus. Waar zijn zij en waarom kan ik niet bij hen aanschuiven?
Wellicht zal men – al lezende – nu denken dat ik in een diepe depressie verkeer. Maar het tegendeel is waar. Nog steeds heb ik het leven lief en mijn vriendin heeft recht op een vriend die onze liefde omarmt. Die het laatste uit ons leven haalt.
Neemt niet weg dat ik leef voorbij de dood. Er is mij een tweede leven gegund. Maar in het eerste leven treur ik om al diegenen die mij ontvallen zijn. Ik leef met overtuiging in het zicht van het levenseinde.
Frans Weerts kijkt meestal vooruit, maar soms ook terug. Het leven is er om geleefd te worden, liefst meerdere malen.
Frans Weerts, 28.06.2011 @ 07:42
11 Reacties
op 28 06 2011 at 08:32 schreef herman van der helm:
Frans, herkenbaar.
Mooi doorleefd verhaal.
Mijn eigen ervaring:
http://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?f=42&t=8732
op 28 06 2011 at 08:32 schreef Sandro:
…..slik…..
Frans hobbel a.u.b. nog een tijdje door. Inderdaad voor je vriendin maar ook voor je kinderen…..en voor ons/mij, zodat ik hier nog regelmatig mooie stukjes van je kan lezen die mij raken tot in het diepst van mijn ziel.
op 28 06 2011 at 08:52 schreef Josje:
Erg mooi, en tegelijkertijd hoopvol door de liefde van en voor je vriendin.
op 28 06 2011 at 10:18 schreef G!:
Neemt niet weg dat ik leef voorbij de dood.
Daarin ligt volgens mij ultiem geluk en mogelijk ook de zin van het leven besloten. Ach. Misschien ben ik een dwaas en een dromer.
op 28 06 2011 at 10:34 schreef Gert-Jan:
Tja, zo af en toe overstijgt het leven de waan van de dag en pas dan zie je de essentie weer terug.
op 28 06 2011 at 11:47 schreef dick jansen:
@ Eliveld
Klopt, althans wat ik om mij heen zie. Zelf heb ik als belachelijk positief in het leven staand mens nooit in een dip gezeten, “always look on the bright side…enz.”.
Als ouwe zak heb ik al heel wat familie, vrienden, oud-collega’s en toevallige passanten het vaantje zien strijken. Dat doen mensen, doodgaan. En dan zit er niets anders op dan min of meer vrolijk door te gaan. Tot je zelf aan de beurt bent.
op 29 06 2011 at 03:03 schreef Doc:
“Je vindt dit leuk. Jij en 11 anderen vinden dit leuk. 11 vindt leuk. Registreren om te zien wat je vrienden leuk vinden.” Aldus Facebook.
op 29 06 2011 at 08:36 schreef Peter:
Ongelofelijk dat je onder zo’n persoonlijk, openhartig stuk van Frans Weerts gaat zitten ouwehoeren over Griekenland. Is dat om te laten zien dat je er schijt aan hebt of zo?
op 29 06 2011 at 10:01 schreef Bigpete:
Beste Frans,
Ik herken de situatie, ik ben in 2 jaar tijd 3 tantes en een oom kwijtgeraakt met als klap op de vuurpijl beide ouders binnen 5 weken. Dat hakt er wel even in. Vooral na de plotselinge dood van mijn vader zo vlak na mijn moeder was ik erg aangedaan.
Ik heb gemerkt dat je verdriet gewoon zijn tijd moet gunnen, het gaat over. Ik heb nu vooral warme herinneringen aan mijn ouders, soms mis ik ze nog maar dat is normaal.
Ik denk dat de gedachte dat jouw generatie de volgende is die gaat ook stemt tot somberheid, ook dat gaat voorbij. Gelukkig wel.
Sterkte.
op 29 06 2011 at 10:27 schreef Sandro:
Peter, waar wordt er geouwehoerd hier over Griekenland? Ik zie en begrijp het niet…..
op 29 06 2011 at 10:28 schreef Peter:
Oeps, my bad. Vergeef me.
RSS