De beste TV-series van 2024
Peter Breedveld
In deze lijst neem ik niet de nieuwe seizoenen op van series die ik in vorige eindlijsten heb opgenomen. Ik heb weer genoten van het nieuwe seizoen van onder andere Slow Horses, van Dark Winds en Only Murders in the Building. Met The Bear ben ik halverwege het derde seizoen gestopt, dat werd ondraaglijk. Ik háát Baby Reindeer, door zo’n beetje iedereen en haar hond de hemel ingeprezen. Larmoyant, repetitief, koket. Een stomvervelende kutserie.
Ik heb natuurlijk ook oudere series ontdekt, maar die mogen niet in deze lijst, want die gaat over nieuwe series. Is dat eigenlijk niet te strikt? Moet ik niet gewoon een lijst maken van series die ik dit jaar voor het eerst zag? Dan zou bijvoorbeeld Gannibal heel hoog hebben gescoord, een Japanse thrillerserie op Disney Plus, zo spannend en goed gemaakt zoals ik zelden zie bij Japanse TV-series.
Misschien dat ik het volgend jaar anders aanpak. Voor nu: hier is het beste dat ik zag in 2024.
13: Jack Rooke: ‘Big Boys‘
Big Boys gaat over een jonge homo uit een arbeidersmilieu, Jack, die nog in de rouw is na de dood van vader. Hij begint aan een universitaire studie en eindigt samen met een wat oudere medestudent, een echte babe-magnet, Danny, op een kamer in een noodgebouw op de campus, in plaats van met alle coole lui in een officieel studentenhuis.
De twee worden snel elkaars steun en toeverlaat, want elk heeft zijn eigen sores. Jack leert de LHBTI-plusgemeenschap kennen en Danny dealt met zijn depressies. Er is veel te grinneken in deze serie met een warm hart, waarin het draait om het belang van liefde en vriendschap en de acceptatie dat we allemaal gebrekkige mensen zijn.
Dat is het mooie aan Britse series, dat het oké is dat je niet altijd de juiste morele keuzes maakt, dat de scheidslijn tussen ruimdenkende wokies en bekrompen reactionairen niet zo scherp is, zoals in Amerikaanse series van dit allooi. Je moet een beetje wennen aan elkaar, en leren, en af en toe ga je nat maar daarmee is je leven nog niet over.
Ik moet bekennen dat ik alleen het eerste seizoen gezien heb, dat al in 2022 uitkwam. Het nieuwe seizoen, dat in 2024 op TV was, heb ik nog niet gezien.
12: Zoe Lister-Jones: ‘Slip‘
In Slip leeft een vrouw haar gezapige leventje met haar vriend, een aardige man, maar ze zijn zo aan elkaar gewend geraakt dat ze alles voor lief nemen, meer bezig met wat er op hun telefoonscherm gebeurt dan met elkaar. Maar dan gaat ze een keer vreemd en komt ze tijdens haar orgasme in een parallelle wereld terecht, waarin ze getrouwd blijkt te zijn met de man met wie ze vreemd ging, een buitengewoon succesvolle rockartiest met wie het evenwel ook niet meer botert. Na nog een orgasme komt ze in weer een andere werkelijkheid terecht en zomaar door, op zoek naar zichzelf en wat ze eigenlijk met haar leven wil.
Slip is sexy en geestig en onderhoudend. Wel behoorlijk moralistisch, maar ach, al dat postmoderne cynisme gaat ook vervelen op den duur. En als het maar goed gedaan is.
11: Bill Lawrence: ‘Bad Monkey‘
Dit is een bijna ouderwetse komische misdaadserie in de traditie van Beverly Hills Cop, Fletch en Bad Boys. Het speelt zich op één van de Key-eilanden in Zuid-Florida en is zonnig en broeierig en heerlijk multicultureel. Ik hou van multicultureel. Multicultureel is mijn liefste lievelings.
Vince Vaughn speelt een laconieke en nogal impulsieve politieman die lak heeft aan regels en procedures. Hij raakt verwikkeld in een smerige zaakje met een psychopathisch echtpaar als middelpunt, maar waar allerlei kleurijke types, waaronder een soort Voodoo-priesteres, bij verzeild raken. Bijna elke gesproken zin is een grap of een sneer en in het begin vond ik het allemaal wel heel erg veel bijdehandtigheid, maar de dreiging en het geweld zijn bloedserieus en de serie is erg spannend. Ik had het niet verrwacht, maar er komt dus een tweede seizoen.
10: Graham Wagner en Geneva Robertson-Dworet: ‘Fallout‘
Fallout is gebaseerd op een populaire computer game en speelt zich af in een post-apocalyptische wereld waar gemeenschappen honderden jaren lang in ondergrondse bunkers leven, nadat de wereld door een atoomoorlog is verwoest. Bovengronds leven de minder fortuinlijken in een radioactieve wereld van mutanten en Mad Max-achtige boevenbendes.
Eén van de gemeenschappen wordt aangevallen door rovers, die dood en verderf zaaien en de leider van de gemeenschap ontvoeren. Zijn dochter waagt zich dan ook bovengronds, om haar vader te zoeken. Ze krijgt daar gezelschap van onder andere een premiejagende ghoul en een gedeserteerde soldaat.
Fallout is topentertainment met geweldige acteurs, mooie decors, het design is onberispelijk, spannend en meeslepend.
9: Lauren LeFranc: ‘The Penguin‘
De Penguin was altijd een van de wat mallere boeven in de Batman-strips, in de Tim Burton-film Batman Retruns vertolkt door Danny DeVito. In The Batman van Matt Reeves (2022) maakte een bijna onherkenbaar geschminkte Colin Farrell er een levensechte gangster van die hij in deze serie nog verder uitdiept. The Penguin blijft een moordzuchtige psychopaat, maar met een verleden en met menselijkheid. Iemand die van zijn moeder houdt en naar erkenning hunkert. Iemand met wie je mededogen kunt hebben.
Hij krijgt het aan de stok met de getraumatiseerde dochter van maffiabaas Carmine Falcone, Sofia Gigante, een massamoordenaar voor wie je als kijker ook begrip krijgt, een mooie rol van Cristin Milioti.
Superfreaks komen in The Penguin niet voor, alleen in hun moorddadigheid zijn de personages extreem. De serie is een mengeling van The Sopranos (ik kan me haast niet voorstellen dat de schrijvers en ook Farrell Tony Soprano niet als een van hun voorbeelden hebben genomen) en de vele film noirs uit de jaren 40, specifiek die periode.
De wereld van The Penguin is er één van schilderachtige achterbuurten en slagschaduwen. Meer dan eens moest ik denken aan de fantastische krantenstrip uit de jaren 40 The Spirit van Will Eisner. Bulkend van de sfeer en de misfits, een stad als een grote openluchtgevangenis, waarin alleen de zeer sterken overleven.
8: Francesca Sloane en Donald Glover: ‘Mr. and Mrs Smith‘
Achter de nogal fantastische premisse van deze serie gaat een diepe menselijkheid schuil. Twee elkaar totaal onbekende mensen die voor een schimmige opdrachtgever verschrikkelijke dingen doen, leren elkaar onder hoge druk kennen en waarderen, komen ook in conflict en worden uiteindelijk tegen elkaar uitgespeeld. Bezwijken ze onder die druk of blijven ze loyaal aan elkaar? Eigenlijk zijn dit schetsen van een huwelijk, maar in James Bond-idioom.
7: Brad Falchuk en Byron Wu: ‘The Brothers Sun‘
Ook gecanceld na één seizoen, en daar ben ik zeer ontstemd over. The Brothers Sun is snoeiharde actie gecombineerd met zwarte humor en personages aan wie je gaat hechten. Het gaat over een geharde Taiwanese crimineel die naar Amerika komt om zijn broer te beschermen tegen een rivaliserende criminele bende. Die Amerikaanse broer is altijd gepamperd door zijn moeder, Michelle Yeoh, en weet niet dat zijn hele familie uit geharde criminelen bestaat, zijn moeder inbegrepen.
Er gaat een wereld voor hem open en daar is hij niet per se verguld mee. Zijn ambitie is om acteur te worden maar zijn moeder, een typische tiger mother, denkt dat hij heel erg zijn best doet als student medicijnen en nu blijkt hij een cruciale rol te spelen in de strijd om dominatie tussen twee rivalisewrende criminele families.
De serie is hypergewelddadig, spannend, snel, flitsend, grappig en charmant. Gewoon niet oké om zoiets goeds te cancelen.
6: Lucia Aniello e.a.: ‘Hacks‘
Ik heb deze serie laat ontdekt, een schrijfster, ik vergeet wie, die op het Winternachtenfestival door Hassnae werd geïnterviewd, verwees ernaar. De eerste twee seizoenen kon ik toen bingen (dat wil zeggen: een of twee aflevceringen per dag) en het derde seizoen kwam in 2024 uit.
Een jonge platzakke komiek, een Millenial, wordt door een succesvolle stand-up comedian, een superrijke Boomer die relevant probeert te blijven, ingehuurd om grappen voor haar te schrijven. De twee verschillen in bijna alles. De Millennial is een woke neuroot, de Boomer is een ongevoelige hork, maar allebei moeten ze als vrouw overeind zien te blijven in een wereld van machoseksisme. Ze maken veel ruzie, maar leren elkaar ook begrijpen en waarderen en beïnvloeden elkaar uiteindelijk in positieve zin.
Hacks is grappig maar vaak ook ontroerend en een van de mooie dingen is dat de seksistische mannen niet zonder meer varkens zijn, maar vaak ook charmante mannen, kwetsbare mensen. Dat geldt voor alle personages, dat ze geen types zijn maar ronde karakters hebben. Alles is echt. Heerlijke serie.
5: Roland Emmerich: ‘Those About To Die‘
Gladiator meets Game of Thrones in deze heerlijke historische actieserie, die zich afspeelt in en rond Circus Maximus, waar de hele wereld samenkomt om te onderdrukken en daartegen in verzet te komen, elkaar af te troeven, te konkelen en samen te zweren. Het ziet er peperduur en gelikt uit voor een TV-serie, met waanzinnig goede actiescenes, spectaculaire paardenraces en indrukwekkende special effects. Het is een beetje ranzig, zoals dat hoort, maar volgens mij historisch aardig authentiek, maar wel gebaseerd op historische gebeurtenissen, uiteraard, het is geen geschiedenisles. Megaspannend, sexy, met charismatische personages. Ik vond het heerlijk.
4: J. T. Rogers: ‘Tokyo Vice‘
Na twee seizoenen al door HBO Max gecanceld, want hé, het is goed en dus moet het weg. Gelukkig is het eerste boek van Jake Adelstein over zijn avonturen als misdaadverslaggever in Tokio helemaal afgerond. Het was leuk geweest om te zien hoe het verder gaat.
Tokyo Vice gaat over een beginnende reporter, Jake Adelstein, bij een Japanse kwaliteitskrant die al snel op een afpersingszaak stuit waarbij niet alleen de Yakuza, maar ook politici zijn betrokken. Japanse journalisten fungeren over het algemeen als doorgeefluik van de gevestigde macht en zullen niet heel snel machtige mensen in hun hem zetten. Adelstein is echter Amerikaan en niet bekend met de strenge hiërarchie op een Japanse krantenredactie. Daarom gaat hij als een bloedhond achter de boeven aan, daarbij geholpen door een politieman, gespeeld door Ken Watanabe, die zich evenmin weinig aantrekt van gevoeligheden en taboes op zijn werkplek.
Spannend en leerzaam, goed geacteerd met boeiende personages en interessant ook vanwege de dynamiek tussen de Amerikanen en Europeanen aan de ene kant en de Japanners aan de andere kant. Voor zover ik kan beoordelen geeft de serie een zeer genuanceerd beeld van de Yakuza, zonder die te romantiseren, maar ook zonder er een karikatuur van te maken. Het zijn boeven, maar natuurlijk ook gewoon mensen.
3: Steven Zaillian: ‘Ripley‘
Tom Ripleys slachtoffers en ook de politie laten zich in deze Netflix-serie zo makkelijk in de luren leggen dat het verhaal voor mij ongeloofwaardig werd. Ripley is namelijk een blunderende klungel die alles onder het bloedsmeert, belastend bewijs laat rondslingere en zijn leugens zijn net zo doorzichtig als zijn belachelijke vermommingen. Is iedereen om hem heen echt zó achterlijk?
Ik heb er weken over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat de politie en de vrienden en familie van twee mannen, die hij heeft vermoord, de waarheid niet wíllen zien, dat dat het hele punt van deze verfilming van de boeken van Patricia Highsmith is. De politie-inspecteur die belast is met de zaak, wéét dat Ripley, die zich voordoet als zijn eerste slachtoffer Dickie Greenleaf, niet is wie hij beweert te zijn, dat zie je aan zijn reacties en aan zijn gezicht. Greenleafs verloofde wéét dat ze door Ripley wordt voorgelogen, ook Greenleafs ouders weten dat Ripley hun zoon heeft vermoord.
De grote vraag is waaróm ze hem niet ontmaskeren en dat is omdat mensen heel extreem zijn in het ontkennen van de ongemakkelijke waarheid. Als je net doet alsof er niks aan de hand is, hoef je geen actie te ondernemen en word je nooit verantwoordelijk. Dan is het zelfs makkelijker om jezelf naar de slachtbank te laten leiden dan je te verzetten.
Meestal als echt iedereen hysterisch enthousiast is over iets, vind ik het helemaal niks, maar wat Ripley betreft heeft iedereen gewoon gelijk. Spannend, totaal biologerend en een lust voor het oog, die prachtige zwart-witbeelden van Italië in de vroege jarern 60.
2: David Schalko: ‘Kafka‘
Ik denk dat het wel helpt als je het werk van Franz Kafka een beetje kent, maar als je dat niet doet (laat dan je goede voornemen voor 2025 zijn dat je tenminste Het Proces leest) denk ik toch dat je alleen aan de onweerstaanbare en ontwapenende charme van hoofdrolspeler Joel Basman al veel plezier beleeft. Hij zet Kafka neer als een sociaal ongemakkelijk, wat kinderlijk-naïeve en tegelijk uitzonderlijk intelligente, berekenende jongeman.
In de Oostenrijks-Duitse serie wordt zijn levensverhaal zeer kunstig vermengd met zijn werk. Zo zien we hem in één sublieme aflevering terechtstaan voor een tribunaal van vrouwen wegens de onachtzame manier waarop hij zijn minnaressen behandelt en herkennen wij daarin Het Proces. In een theaterachtige, surrealistische episode komt zijn moeizame relatie met zijn vader aan bod en worden in de dialogen zijn brieven geciteerd en natuurlijk komt de reusachtige kever uit Der Verwandlung aan bod.
Wat me trof was een scène in de voorlaatste aflevering, waarin één van zijn vriendinnen, gespeeld door de charismatische Milena Jesenská uit Babylon Berlin, hem voorhoudt dat seks niet iets smerigs is dat je doet met vrouwen die je niet respecteert, maar dat het juist beter is om te doen met iemand die je aardig vindt.
Dat is misschien een dikke dûh, maar iets dat bij heel veel mannen nog niet is doorgedrongen.
1: Rachel Kondo en Justin Marks: ‘Shogun‘
Ik heb altijd gedweept met de TV-serie uit de jaren 80, met Richard Chamberlain en wat de eerste keer moet zijn geweest dat ik Toshiro Mifune zag. Toen de nieuwe serie werd aangekondigd, was ik zeer skeptisch, maar nu wil ik die oude nooit meer zien. Deze nieuwe Shogun ziet er een miljoenmiljard keer beter uit, is historisch accurater en veel minder eurocentrisch dan de oude. In fact, de Europese personages krijgen meer dan eens het deksel op de neus omdat ze totaal ongevoelig zijn voor de cultuur en de normen en waarden van het land waarin ze zichzelf als gasten opdringen. Dat is heel wat waarheidsgetrouwer dan het beeld van de witte mannen die beschaving en moderniteit komen brengen in een land van wrede barbaren.
Het script, gebaseerd op de gelijknamige roman van James Clavell, is fantastisch en spannend, de intrige is superingewikkeld maar dat heb ik altijd met Japanse historische plotlijnen. Zo moeilijk om te onthouden wie precies met wie samenspant en tegen wie en waarom eigenlijk.
Alle acteurs spelen de sterren van de hemel, vooral Anna Sawai als vrouwe Mariko en Hiroyuki Sanada als heer Toranaga, en Cosmo Jarvis is totaal overtuigend als de blunderende stuurman John Blackthorne, die zich een olifant in een porseleinkast voelt, maar mijn absolute favoriet is Asano Tadanobu, sowieso mijn favoriete acteur, als de sluwe Kashigi Yabushige, die alle opties openhoudt en van twee walletjes eet, maar van wie je toch gaat houden, althans ik deed dat, vanwege zijn sarcastische humor en de erecode die hij wel degelijk naleeft.
Met afstand het beste dat ik op TV heb gezien, het afgelopen jaar.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
Eindlijstjes, Peter Breedveld, Television, 31.12.2024 @ 17:29
RSS