De beste TV-series van 2023

Peter Breedveld

Ik kijk elke week op een vaste avond een stuk of vier, vijf series met mijn oudste zoon, en op een andere avond een serie met mijn jongste zoon, iedere keer één aflevering, uiteraard. Met al mijn kinderen en aanhang kijk ik op vrijdagavond altijd Miami Vice en daarna een film. De overige vier dagen kijk ik altijd een film en lees ik een stuk uit een boek.

Ik kijk dus niet heel erg veel series, waarschijnlijk minder dan de meeste van u. Ik ben vrij kieskeurig, maar niet snobistisch. Als Marvel iets goeds maakt waar ik me mee vermaak, haal ik daar niet mijn neus voor op. Ik kan een gesofisticeerd kostuumdrama net zo hoog waarderen als een gewelddadige actieserie of iets met superhelden.

Dit zijn de tien series van het afgelopen jaar die me het sterkst zijn bijgebleven. Ik heb andere goede series gezien, zoals het derde seizoen van Only Murders in the Building, The Last of Us, Drops of God, Barry, Lucky Hank, enzovoort, maar de series hieronder vermaakten me het meest.

10: David Weil: ‘Hunters‘

Hunters kreeg niet genoeg liefde en is gecanceld na het tweede seizoen. Het eerste seizoen kreeg veel kritiek vanwege de verzonnen gruwelijkheden die Joden in de nazi-concentratiekampen moesten ondergaan, terwijl de werkelijkheid al gruwelijk genoeg was, zeiden de critici. Ze hebben een punt, maar Hunters, over een groep Joden onder leiding van Holocaustoverlevende Al Pacino die in de jaren 70 op nazi’s jaagt, is toch een erg goede serie. Pacino is geweldig, op ouderwets niveau, charisma, gedoseerd acteren, alles klopt. De rest van de cast is charismatisch, het verhaal is uitzinnig.

In het tweede seizoen gaan de hunters achter Hitler aan, want wie gelooft dat die echt zelfmoord heeft gepleegd, right? Heel erg spannend allemaal, al vond ik de laatste aflevering met de rechtszaak tegen Hitler een teleurstelling. De voorlaatste aflevering, over een bejaard Duits echtpaar dat Joden tussen de muren en in de kruipruimte van zijn huis verbergt en bezoek krijgt van een drietal nazi’s, een ode aan de openingsscène van inglourious basterds maar dan in Grimm-stijl, is geniaal.

Op Amazon Prime.

9: Eric Martin: ‘Loki‘

Marvel/Disney heeft het afgelopen jaar één goede film uitgebracht, Guardians of the Galaxy, de rest van de films en televisieseries was niet te pruimen, behalve Loki. Ik moest er even in komen, het tweede seizoen, en ik denk niet dat ik uit mijn hoofd zou kunnen navertellen waar het precies over gaat, met al die vertakkingen van alternatieve tijdlijnen die het hele universum dreigen te vernietigen door toedoen van Kang the Conqueror, maar het is waanzinnig goed geschreven en waanzinnig goed geacteerd. Vooral door de in ongenade gevallen Jonathan Majors als Kang. Wat een acteur is dát! Jammer dat hij een gewelddadige klootzak is. Jammer dat daardoor de verhaallijn met Kang niet wordt doorgezet. Kan Disney niet gewoon een andere acteur zoeken? Dat deden ze met die gast die de vriend van Iron Man speelt, toch ook? En de Hulk is door drie verschillende acteurs gespeeld.

Intelligent, grappig en spannend. Gewoon een retegoeie serie.

Op Dusnie.

8: Matt Owens en Steven Maeda: ‘One Piece‘

Op papier ziet het eruit als een gegarandeerde ramp, een op een populaire manga gebaseerde live action serie op Netflix, maar One Piece werkt. Ondanks de absurde premisse, de idiote situaties, de Pippie Langkous-achtige decors, ik werd totaal ingepakt door deze malle piratenseries. Komt door de sympathieke acteurs vooral, de energieke productie, het enthousiasme van alles. One Piece mag dan absurd zijn, de serie neemt zich wel degelijk serieus en is oprecht spannend. De personages zijn ook geen stripfiguren, ze hebben diepgang, een verhaal, ze zijn overtuigend, al zijn ze van rubber of hebben ze een haaienkop. Topentertainment.

Op Netflix.

7: Christopher Storer: ‘The Bear‘

Ik heb vragen bij televisiesensatie The Bear. Bijvoorbeeld: hoe kan het, dat een chef die met de culinaire groten der aarde heeft gewerkt, met René Redzepi onder andere, en die voor zichzelf begint, zich zorgen maakt over het aantal reserveringen een week na de opening? Dat restaurant is al voor maanden volgeboekt, gegarandeerd. Foodies over de hele wereld hebben het er al vóór de opening over. Dat vond ik dus onrealistisch.

En is het iemand opgevallen dat Carmens sous-chef Sydney voor geen meter kan koken? Iedere keer als ze een gerecht probeert, moet er niet nog wat kardemom bij of wat minder citroenrasp in, maar is het totaal niet te vreten. Zelfs zij spuugt het meteen weer uit. Beetje raar.

Op de eerste dag, je grote dag, de dag dat er absoluut niks fout mag gaan, zet je de klusjesman, een blunderende beunhaas die brand veroorzaakt en muren doet instorten, in de bediening? Serieus? Is bedienen in een restaurant geen vak dat zeer specifieke vaardigheden vereist?

Het eerste seizoen keek ik ademloos, het tweede vind ik wat onevenwichtig. Het geschreeuw, bijvoorbeeld, dat weten we nou wel. Dan denk je dat Carmen en zijn neef Richard eindelijk geleerd hebben dat het niet de weg is, dat je met zelfbeheersing en vriendelijkheid meer gedaan krijgt, beginnen ze de volgende aflevering gewoon weer opnieuw. Maar, het moet gezegd, mijn vader de patissier was precies zo. Dus dat is wel realistisch. Alleen vind ik het qua verhaallijn niet zo spannend.

Dat gezegd hebbende, zitten er in dit seizoen wel een paar geniale afleveringen. Die waarin Marcus naar Denemarken gaat om stage te lopen bij een gerenommeerde patissier. Heerlijk zen is dat, twee mannen die ’s ochtends vroeg in alle stilte, als de rest van de wereld nog wakker moet worden, lekkere dingen maken en met elkaar over het leven praten. Ik werd er een beetje nostalgisch van. De aflevering waarin Richard stage loopt als ober in een sterrenrestaurant en eindelijk, eindelijk leert hoe mooi en bevredigend dat is, is ook een pareltje. En dan de aflevering, een flashback, over het familiediner tijdens kerst dat gierend uit de klauw loopt. Fantastisch.

Die drie afleveringen maken dat ik dit hele seizoen, ondanks mijn bezwaren, in mijn top 10 zet. Hopelijk zijn in het volgende seizoen alle afleveringen van dat niveau.

Op Dusnie.

6: Hannah Bos en Paul Thureen: ‘Somebody Somewhere‘

Echter dan in Somebody Somewhere kun je personages niet krijgen. Het draait om een vrouw en haar gay best friend in een dorp in Kansas, een dorp waar de kerk nog het cement van de samenleving vormt, maar je niet meteen aan een pick-up truck over de akker wordt gesleept als je gay bent, of trans. Anders-zijn wordt er getolereerd, geaccepteerd en uiteindelijk liefdevol omarmd, maar je moet de mensen een beetje de ruimte en tijd geven om eraan te wennen, zoiets. Het is een leerzame serie over een kant van de VS die je in Europa eigenlijk nooit te zien krijgt, over kwetsbare mensen en hun onhebbelijkheden, en hoe belangrijk het is om familie en vrienden te hebben, ook al zijn die soms niet te verdragen. Dit is geen kumbaya-kitsch, evenwel. Somebody Somewhere is erg grof, soms platvloers en constant grappig. Ik betrap mezelf er steeds op te lachen om dingen die ik eigenlijk plat, ordinair en gênant vind.

Op HBO Max.

5: Will Smith: ‘Slow Horses‘

Deze heerlijke Britse spionnenthriller met Gary Oldman heeft een geweldige ensemble cast, een goed verhaal en het is extra spannend omdat personages waaraan je gaat hechten wezenlijk gevaar lopen; ze gaan soms echt dood. Het gaat over een groep spionnen die het op zeker moment hebben verneukt en zijn gedegradeerd naar een afdeling onder leiding van de alcoholische slons Gary Oldman, waar ze de superspionnen niet in de weg lopen: Slough House. Maar op de een of andere manier zijn zij het steeds die het land redden van allerlei gevaar. Oldman steelt de show, uiteraard, en Kristin Scott Thomas is heerlijk als machiavellistische MI5-bobo.

Op Apple TV.

4: Noah Hawley: ‘Fargo‘

Het vijfde seizoen is nog niet afgelopen, maar fuck it. Het moet gek lopen als dit nog in de soep loopt. Dit bloedstollend spannende seizoen vol zwarte humor over vrouwelijke tijgers en mannelijke wolven. Fantastische acteurs, strakke regie, feilloos camerawerk, geniale montage, plot, dialogen, alles is perfect. Fargo is een bijzondere serie, uniek in z’n soort.

Op Videoland.

3: Sterlin Harjo en Taika Waititi: ‘Reservation Dogs‘

Ook het derde seizoen van deze comedieserie over een groep jongeren in een Indianenreservaat in Oklahoma is weer ijzersterk. Grappig, meeslepend, soms ontroerend, met veel zelfspot en harde sneren naar de witte kolonisator, met een flinke scheut surrealisme. De acteurs zijn zo geweldig goed, het acteerwerk is naturalistisch. De personages worden je vrienden, ik ga ze missen als het weer afgelopen is. Ik geloof dat ik ergens las dat het derde seizoen het laatste is. Waarom?

Op Dusnie.

2: Tony McNamara: ‘The Great‘

Gecanceld na drie seizoenen: de grootse serie The Great, een groteske verdraaiing van de gebeurtenissen die hebben geleid tot de opkomst van de Russische keizerin Catharina de Grote. Absurd, grappig, grotesk, schokkend en meeslepend. Alle acteurs zijn fantastisch, maar de show wordt gestolen door Elle Fanning, die je als acteur elk seizoen ziet groeien. In het derde seizoen is ze op de top van haar kunnen, en speelt ze met gemak een ongenaakbare, stoere, geile, woedende, rouwende en kwetsbare vrouw, beschikkend over een zeer breed palet aan gezichtsuitdrukkingen. Echt een huzarenstukje.

Op Apple TV.

1: Jonathan Tropper: ‘Warrior‘

Bijna niemand kent deze geniale serie, die na drie seizoenen net is gecanceld, want dat heb ik weer. Ik denk dat veel mensen moeite hebben met een serie over mensen van kleur die geen slachtoffers zijn maar de witte pleurisracisten iedere aflevering ongenadig op hun flikker geven. Deze historische actieserie is gebaseerd op een idee van Bruce Lee en gaat over een Chinees, Ah Sahm, die aan het einde van de 19e eeuw op zoek gaat naar zijn zus in het Chinese ghetto van San Francisco. Het is de tijd van rivaliserende Chinese bendes, de Tong en van het anti-Chinese racisme in Amerika. Het bekende verhaal: ze pakken onze baantjes af en maken de straten onveilig en alls.

Ah Sahm sluit zich bij een van de Tong aan en vecht zich elke aflevering een baan door de racisten en vijandige Tong heen. Intussen zijn er allerlei intriges in het Chinese en het witte kamp, de serie heeft een sterk soap-gehalte. Er zitten ook veel ongeloofwaardigheden in. Een Chinees die het met de witte vrouw van de racistische burgemeester doet, in de jaren 1870? Ik denk het niet. De Star Wars-achtige kostuums waarin een Chinese hoerenmadam haar werk doet, lijken me ook niet erg accuraat, en de Xena Warrior Princess-uitdossingen van de zus van Ah Sahm evenmin.

Maar wat boeit het. Het is fantastisch mooi gefilmd, goed geacteerd en de vele vechtscènes zijn waanzinnig goed. Chinezen die witte racisten helemaal aan gort slaan, ik vind dat zó lekker om naar te kijken. Eerst zijn ze heel gemeen, word je heel kwaad, dan komen Ah Sahm en zijn vrienden en begint het breken van botten en tot pap slaan van die witte kuttekoppen. Heerlijk.

De afgelopen maanden heb ik wekelijks een uitzending gekeken waarnaar ik reikhalzend uitzag. Het is zo spannend en bevredigend, en zó jammer als een aflevering alweer is afgelopen.

Balen dat de serie gecanceld is. Warrior staat op HBO Max, maar vanaf februari op Netflix. Dan zal die wel een grote hit worden.