De beste strips van 2013

Peter Breedveld

Foto: Jayne Mansfield

Ook het striplezen is er het afgelopen jaar vanwege allerlei gedoe bij ingeschoten, maar ik heb links en rechts toch nog wat leuke dingen kunnen meepikken. Ik waarschuw alvast: de nieuwe Peter van Dongen en de alom bejubelde Rembrandt-strip van Typex staan niet in mijn lijst omdat ik die nog niet heb kunnen lezen. De uitgever heeft me geen recensie-exemplaren gestuurd en ik ben te druk om zelf Nederlandse strips te kopen. Vind ook dat ik dat helemaal niet zou moeten, trouwens.

Ik heb alleen tijd om te winkelen als ik op vakantie ben en daarom staat er slechts één Nederlandse titel in mijn Top-5 (een Top-10 is me echt teveel werk, ontdekte ik bij het samenstellen van mijn CD-Top-10) en die komt van één van de twee uitgeverijen die me wél altijd trouw hun nieuwe boeken sturen.

Winternachtenfestival

Ik ben erg nieuwsgierig naar de Epstein-strip van Jaron Beekes, wiens Spinoza-strip ik erg goed vind en qua Vlaamse strips zie ik af en toe ook intrigerende dingen voorbij komen. Ik hoop in 2014 weer helemaal bij de les te blijven. Ik hou teveel van strips om ze te verwaarlozen. Bovendien komt mijn status als stercolumnist bij het blad Stripschrift en als stripinterviewer bij het Winternachtenfestival (16 tot en met 19 januari, mensen, mis het niet! Ik zal er onder meer de grote Milo Manara interviewen!) met de nodige verplichtingen.

Mail en win!

Ik heb ook nog de tijd gevonden om een stripscenario te schrijven, dit jaar. Jawel, lieve mensen, voor een speciale uitgave van Arman & Ilva ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van mijn grote held en tegenwoordig pen-pal Thé Tjong Khing heb ik een strip (drie plaatjes!) geschreven die door Chris Evenhuis, één van de grote jonge Nederlandse striptalenten, is getekend. Er staat ook een hagiografie van mij over Thé in het boek, en ik heb twee exemplaren in huis, dus wie me een heel lief slijmmailtje stuurt, één die me erg goed over mezelf doet voelen, mag één van de twee boeken van me hebben. U moet natuurlijk wel uw naam en adres vermelden.

Ongelezen stripboeken

Naast mijn bed staat een enorme stapel ongelezen stripboeken, waaronder ‘Alle Heiligen‘ van Marcel Ruijters, wiens ‘Sine Qua Non‘ ik erg goed vond en een nieuw boek van Peter Bagge, wiens werk ik in de jaren negentig verslond. Ik hoop er binnenkort aan toe te komen. Hieronder volgt dus een lijstje met vijf van de beste boeken van het afgelopen jaar die ik gelezen heb:

 

5: Paul Pope ‘Battling Boy‘

Ik ben dol op de kinetische vette inktlijnen van Paul Pope, een Indie-tekenaar die desalniettemin ook een Batman-verhaal getekend heeft. Popes tekeningen doen wat donker aan maar zijn verhalen zijn bijna altijd licht verteerbaar. Battling Boy zou ik zelfs een kinderstrip willen noemen en daar zijn er veel te weinig van, van goede kinderstrips. Pope speelt weer driftig leentjebuur bij het beste uit de pulp van het heden en het verleden. Superheldenstrips, monsterfilms, manga, Zweedse jeugdfilms, Indiaanse folklore – het zit er allemaal in en Pope maakt er als een Tarantino van de strip een in duizelingwekkend tempo ricocherend verhaal van.

Gaat over de dertienjarige zoon van een Thor-achtige god die als rite de passage de stad Arcopolis moet verdedigen tegen vrachtwagens verorberende en kinderen ontvoerende monsters. Dat komt allemaal nogal onverwacht voor de jongen, die in zijn gevechten met de monsters alle hoeken van de stad krijgt te zien, maar hij krijgt hulp van een pittige roodharige, de dochter van de superheld, die de bewoners van Arcopolis net hebben moeten begraven. Zij zat echter niet te wachten op een snotneus die zijn krachten blijkbaar ontleent aan een verzameling T-shirts met dierafbeeldingen erop.

Dit is Vermaak met een grote V!

4: Daphne Collignon ‘Sirène‘

Dit is één van de mooist getekende strips die ik in 2013 in handen kreeg. Eén van de meest poëtische en filosofische ook. ‘Sirène‘ speelt zich af in Marokko, ‘ce pays aux grands espaces et plein de lumière‘, en bulkt van de sfeer. Als Collignon de zee tekent, proef je de zilte lucht, je waant je in de nauwe straatjes van de Marokkaanse kustplaats waar het grootste deel van het verhaal zich afspeelt, voelt de warme zomerzwoelte op een nachtelijk balkon en de zinderende erotiek laat je niet onberoerd.

Hoofdpersoon in Sirène is de 23-jarige Magda, een Marokkaanse Franse, die zwanger is van een Marokkaanse man, Nour, die maar meteen de benen heeft genomen. Zelfs haar beste vriend houdt haar voor dat de baby haar en niet zijn verantwoordelijkheid is. Dan ontmoet Magda een mysterieuze roodharige vrouw, overduidelijk niet goed bij haar hoofd, die ze meeneemt naar haar huis, waarna de problemen pas echt goed beginnen.

3: Rutu Modan ‘The Property‘

De Israëlische Rutu Modan volg ik al sinds haar bijdragen aan het Israëlische Collectief Actus Tragicus. Israël is niet echt een stripland maar wát er gemaakt wordt, behoort wat mij betreft meteen tot de wereldtop. Van Modan verscheen een paar jaar geleden de striproman Exit Wounds, naar aanleiding waarvan ik haar toen heb geïnterviewd.

The Property gaat over een jonge Israëlische vrouw, Regina, die met haar grootmoeder naar Warschau vertrekt om daar een pand op te eisen dat haar familie door de oorlog is kwijtgeraakt. Eenmaal daar blijkt alles heel anders in elkaar te steken dan Regina altijd had gedacht. Ik ga er verder niks over zeggen, want dan verklap ik teveel.

Modan tekent haar verhalen in een losse Klare Lijn-stijl (de stijl waarin Kuifje is getekend) met stipjes als ogen en af en toe een Tante Sidonia-neus, maar dat maakt haar verhaal niet minder realistisch. De toon is licht, af en toe wordt The Property zelfs een klucht, maar de nasleep van de Holocaust is altijd aanwezig en achter de bokkige, meestal komische nukkigheid van de grootmoeder gaat een groot verdriet schuil. Modans liefde voor mensen blijft echter altijd de boventoon voeren. Dit is, net als Exit Wounds, weer mag-ni-fiek.

2: Leela Corman ‘Meideles‘

Weer een verhaal over Joodse vrouwen, nu in de Lower East Side in New York. Ik schreef hier onlangs een bespreking van. Qua tekenstijl is dit een stuk ontoegankelijker dan de boeken die ik hierboven besprak, maar ‘Meideles‘ is niet te missen. Een verhaal over vrouwen, over seks, over seksisme, over hypocrisie en de noodzaak je kont tegen de krib te gooien. Zeer sterk, zeer meeslepend. Leela Corman is ook nog eens een verdienstelijk buikdanseres en supersexy. Ik hoop haar een keer te ontmoeten.

 

1: Baru ‘Canicule‘

Toen Canicule afgelopen zomer in een Bordeauxe stripwinkel zag liggen, was ik op slag verliefd. ‘Canicule‘ betekent ‘hittegolf’ en op de cover staat een ventje met een rotkop en een blaffer in een geel graanveld tegen een knalgele achtergrond en een withete zon. Canicule is een bewerking van een broeierige plattelandsthriller van Jean Vautrin door tekenaar Baru, die zijn sporen ruimschoots heeft verdiend met prachtig getekende misdaadverhalen die zich afspelen aan de zelfkant van de samenleving, zoals dat zo mooi, en voor mij nog steeds totaal onbegrijpelijk, heet.

Het verhaal begint in dat graanveld op een loeihete zomerdag, waar een Amerikaanse gangster een grote koffer begraaft alvorens op de vlucht te gaan voor een naderende politiehelicopter. Het geheel wordt ongemerkt gadegeslagen door het lelijke ventje van de cover, dat de koffer meteen weer opgraaft. De gangster verstopt zich echter in de stal van de boerderij waar het ventje woont, samen met een verzameling andere door incest, syfilis of radioactieve straling misvormde en geestelijk gestoorde gedrochten.

De enige normale daar is een soort huisslaaf, die de de klappen en vernederingen moet dulden van het hoofd van de familie, een afzichtelijke, onversneden hufter. De komst van de gangster is haar kans om de hele strontbende achter zich te laten, maar daar gaat het nodige excessieve geweld en bloedvergieten aan vooraf en en passant komen we ook te weten hoe het perverse zooitje zo is geworden. Broeierig en sfeervol en smerig zoals alleen Franse plattelandsthrillers dat kunnen zijn. En heel erg spannend, natuurlijk.

Peter Breedveld interviewt op het Haagse literaire Winternachtenfestival op zaterdagavond 18 januari tekenaars Rudolf Kahl en Theo van den Boogaard over het doorbreken van taboes. Op zondag 19 januari spreekt hij met de Italiaanse striptekenaar Milo Manara, waarvan hier al een voorbeschouwing. Kaarten bestellen kan hier.

Tweet

Peter Breedveld, strips, 30.12.2013 @ 15:59

[Home]
 

Δ