De beste muziek van 2024
Peter Breedveld
Mijn lievelingsliedje van 2024 is Bling-Bang-Bang-Born van de Creepy Nuts, dus dan hebben we dat gehad. Het is een megahit in Japan, er hoort een bepaald dansje bij en Japanse schoolmeisjes, voetbalteams, kantoorklerken, huisvrouwen en hersenchirurgen doen dat dansje in filmpjes op TikTok. Ik wil dat ook, maar niemand wil met mij dat dansje doen.
Het jaar 2024 was een rampzalig kutjaar waarin we allemaal moesten toekijken hoe Israël de psychopathische massamoordenaar uithangt en dat moeten steunen, op straffe van beschuldiging van antisemitisme. Daarbij grijpen overal fascistische kakkerlakken de macht en is zowat iedereen in Nederland een laffe meeloper die zich vooral drukmaakt om de juiste toon en woordkeuze waarmee wij ons ongenoegen over al deze ellende kenbaar maken. Fuck die schijtluizen.
Gelukkig was de muziek wel weer erg goed, het afgelopen jaar. Hier volgt mijn persoonlijke muziek-top-10 van 2024. Check de Frontaal Naakte muzieklijst op Spotify.
10: Adi Oasis: ‘Lotus Glow (Deluxe)‘
Heel vroeger eindigden mijn zaterdagavonden/zondagochtenden vaak in de auto bij een groep jongens die me op sleeptouw hadden genomen naar allerlei clubs in Apeldoorn en omgeving, waar de muziek kut en te luid was, de mannen te opgefokt waren en de vrouwen te onecht naar mijn smaak, maar die jongens hadden in de auto altijd van die zwoele soulmuziek opstaan en daar hield ik vreselijk veel van. Barry White, Chaka Khan, dat soort muziek.
Diezelfde zwoele soul maakt de Caribisch-Franse (thans woon- en werkachtig in Brooklyn) Adi Oasis ook. Lekker ouderwetse, sensuele muziek, had zo in de jaren zeventig kunnen zijn gemaakt. Af en toe klinkt ze als Diana Ross.
In 2023 verscheen haar album Lotus Glow, maar dat ging helemaal aan mij voorbij. Gelukkig kwam in 2024 een luxe editie uit, dus dan kan-ie mooi op deze lijst. Het is het beste soulalbum dat ik in tijden heb gehoord.
9: Nesrine: ‘Kan Ya Makan‘
‘Kan Ya Makan‘ is Arabisch voor “Er was eens..’ en op Bandcamp wordt daar dan meteen weer de link gelegd met 1001 Nacht. Ik vind dat zo stom, altijd. Een Arabier schrijft een boek, maakt een liedje of een schilderij, het publiek begint meteen weer over 1001 Nacht.
De liedjes op dit album vind ik zelf dan ook nog onmiskenbaar Frans, al is de muziek zeer Arabisch getint. Ik moet heel erg aan Edith Piaf denken. Nesrine is een Algerijnse Fransoos maar woont geloof ik in Spanje, ze speelt de cello en ze klinkt in zowel het Frans als het Arabisch zeer verleidelijk, als een Sheherazade. Hahaha, ik zit je maar wat te fucken.
Maar godverdomme, wat is dit mooie muziek.
8: Maria Chiara Argirò: ‘Closer‘
Argirò’s vorige album eindigde in 2022 hoog op mijn eindlijst, aan haar nieuwe album moest ik een beetje wennen. Ze gooit het hier over een andere muzikale boeg, minder jazzy en meer elektronische club of hoe de jongelui dat tegenwoordig ook noemen.
Pas recentelijk begon ik er weer aandachtig naar te luisteren en werd ik gegrepen. Het staat gewoon vol mooie, atmosferische liedjes die nog dansbaar zijn ook. Mooie melodielijnen met geluidsaccenten als lichte belletjes of een fluisterende trompet die dan worden onderstreept door een pompende bas of een uitgestrekt meer van synthesizergeluid. Inventieve, fijne muziek.
Je moet dingen altijd nog een tweede kans geven als ze je in de eerste instantie niet meteen bevallen. Het kan je stemming zijn of een verkoudheid of wat dan ook, waardoor je prachtige dingen laat schieten.
7: Nilipek.: ‘Uydurduğumuz Oyunlarla‘
De Turkse singer-songwriter Nilipek. maakt delicate, geheimzinnige liedjes. Die geheimzinnigheid komt natuurlijk ook doordat ik geen woord Turks versta. Haar album Uydurduğumuz Oyunlarla staat vol knap gecomponeerde en uitgevoerde liedjes, vaak melancholisch, dat komt door haar zachte, breekbare manier van zingen, maar af en toe is het wat stoerder. Het klinkt erg Turks, maar soms meen ik wat Americana te bespeuren. Sommige liedjes doen me denken aan Chris Isaaks Wicked Game. Daarom denk ik dat er uit Nilipek.’s muziek een bozig verlangen spreekt, maar dat verzin ik allemaal want zoals ik zei, ik versta er geen woord van.
6: Nilufer Yanya: ‘My Method Actor‘
Van de Turks-Ierse Brit Nilufer Yanya kwamen de afgelopen jaren regelmatig liedjes langs die me aanspraken, maar als ik dan het album beluisterde waar die van afkomstig waren, boeide dat me niet heel erg. My Method Actor roept echter sterke emoties bij me op. Het is een erg mooie, goed gemaakte plaat vol pakkende liedjes met lekkere riffs en opwindende basloopjes, spannende motieven. Yanya weet geweldige muzikanten te strikken. Een erg lekker, prikkelend album waar ik een beetje kippenvel van krijg, wel.
5: Sanam: ‘Live at Cafe Oto‘
Eén van mijn persoonlijke muzikale ontdekkingen van het afgelopen jaar was de Libanese band Sanam, die traditionele Arabische en Turkse muziek mengt met jazz en rock tot een koppige cocktail die je hele innerlijke wereld binnenstebuiten keert. Mateloos, grensoverschrijdend, biologerend en zeer, zeer opwindend.
Sanam bracht in 2023 zijn debuutalbum uit, maar niemand had me op de hoogte gebracht. Gelukkig verscheen in 2024 deze registratie van een liveoptreden in een Londens café, zodat ik Sanam toch in mijn eindlijst kan opnemen.
Ik bracht de band eerder dit jaar onder de aandacht op Frontaal Naakt en kreeg er in de mail een laaiend enthousiaste reactie op. Dat gebeurt niet vaak, dus ik vermoed dat meer mensen me dankbaar zijn voor deze tip. Sanam is een verrijking van mijn leven en ik hoop ook dat van u.
4: Saya Gray: ‘QWERTY II‘
De Japans-Canadese Saya Gray maakt wilde muziek die alle kanten opgaat, Qwerty II is een uitbarsting van ideeën, een caleidoscopisch album vol onvoltooide, muzikale essays. Gray lijkt van de hak op de tak te springen, maar na een paar luistersessies ontdek je de samenhang van al die verschillende thema’s en motieven wel. Het is een rijk boeket, een overdadig buffet, een vol album.
Gray schakelt in razendtempo van hot naar her, verandert van ritme en tempo, lijkt een oude Amerikaanse radiocommercial te imiteren, gaat over op stampende rock, tokkelt wat funkigs, zingt op engelachtige wijze een melancholisch liefdesliedje, iets feeërieks, enzovoort. Laat je niet bedriegen door de schoonheid van de muziek, de teksten zijn cryptisch maar sardonisch, zoals bij Steely Dan:
My ovaries spit you out
‘Cause there’s too many tiny people in big houses
Tin cars carrying silicone tits
I hit my head on higher purpose
In februari heeft ze alweer een nieuw album uit. Dat geeft alvast wat kleur aan de eerste drie maanden van het jaar, die ik de ergste vind.
3: Von Spar, Eiko Ishibashi, Joe Talia en Tatsuhisa Yamamoto: ‘Album I‘
Eiko Ishibashi, die al ter sprake kwam in mijn filmeindlijst, vind ik de spannendste muziekmaker van dit moment. Ze creëert werelden met haar muziek. Regisseur Ryusuke Hamaguchi baseerde zijn film Evil Does Not Exist op de score die zij ervoor schreef. Ik vind het moeilijk te beschrijven wat haar muziek precies is. Ze lijkt een minimalistische Bach, met een melodielijn waar omheen dan weer van alles gebeurt, of misschien is ze een muzikale Miró. Soms lijken haar stukken op theater, en roepen ze heel concrete beelden op, in mijn hoofd compleet met belichting en decors, zoals haar betoverende album For McCoy.
Album I is het eerste van twee albums (het tweede heet Album II) die ze maakte met Joe Talia en Tatsuhisa Yamamoto, met wie ze vaker samenwerkt, en met de Keulse band Von Spar, waar ik nog nooit van had gehoord. De schoonheid van de twee albums is onaards, ze lijken een reis door een abstracte droomwereld, zeer elegant en hypnotiserend. Er wordt voortgeborduurd op bepaalde muzikale thema’s, die dan weer andere thema’s in werking zetten, waarna een climax wordt bereikt.
De tracks op het album hebben geen echte titels, ze heten simpelweg I, II, III, IV, V, VI en VII. Op Album II volgt dan VIII, de enige track op dat album. Het is een veel duisterder, dreigender stuk.
2: Ryuichi Sakamoto: ‘Opus‘
Ryuichi Sakamoto stierf in maart 2023 aan kanker en ik ben er nog steeds verdrietig om, net als om de dood van David Bowie en Lou Reed, trouwens. Opus is zijn zwanenzang, een aangrijpend album met verstilde piano-uitvoeringen van oude Sakamoto-muziek, onder andere nog van zijn tijd bij de Yellow Magic Orchestra, en met een drietal nieuwe stukken, waaronder dat in de video hieronder, for Jóhann, een muzikale ode aan zijn toen al overleden vriend, de IJslandse componist Jóhann Jóhannsson.
De film is de soundtrack van de verfilming door Sakamoto’s zoon Neo Sora van zijn laatste concert, in zijn eigen studio, in september 2022. Het is ontzettend intieme muziek, berustend, troostend maar ook heel melancholisch en verdrietig.
1: Eiko Ishibashi: ‘Evil Does Not Exist‘
Hé, daar is ze weer, Eiko Ishibashi. Ik zéi toch dat ik haar de interessantste musicus vind, dus natuurlijk staat ze op de eerste plek in deze lijst. Haar muziek voor Ryusuke Hamaguchi’s Evil Does Not Exist is de muziek waarop Hamaguchi zijn film baseerde. Of zoals ik ergens las: Ishibashi vroeg Hamaguchi, voor wie ze al de filmmuziek voor Drive My Car had geschreven, haar beelden te sturen ter inspiratie voor een stuk waaraan ze werkte. Hamaguchi zocht haar op, ze bespraken een idee voor een film over de relatie tussen stad en natuur, hij schreef het script voor Evil Does Not Exist, zij werkte haar muziek verder uit om als score te dienen voor de film.
Overal wordt het een beetje anders verteld, maar het lijkt me dat de twee een symbiotische relatie hebben. Het resultaat is een prachtige, hypnotische maar ook bevreemdende, magische film met waanzinnig mooie, soms verstillende en soms overweldigende, sacrale muziek. Ik wou dat ik kon huilen, dan liet ik de tranen vrijelijk stromen, zo ontroerend vind ik dit.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
Eindlijstjes, Music, Peter Breedveld, 01.01.2025 @ 16:44
RSS