De beste muziek van 2021
Peter Breedveld
Dit is natuurlijk niet dé beste muziek van 2021, maar de muziek van het afgelopen jaar waar ik het meeste van genoten heb. Veel verzamelingen, dit jaar, want ik ben de laatste tijd erg geïnteresseerd in obscure muziek uit voorbije tijden, en ook steeds meer in folk en traditionele muziek. Maar opa houdt ook de jonkies nog goed in de gaten, hoor.
10) Frank Waln: In the Key of Lakota
Ik heb een zwak voor de jonge Lakota-rapper Frank Waln, die met zijn muziek zijn identiteit, cultuur en taal viert. Hij kraakt harde noten ten aanzien van de onderdrukking van de oorspronkelijke bevolking van Amerika, maar hij blijft altijd positief. Zijn nieuwe album kenmerkt zich door de traditionele fluit, die hij na een crowdfundactie heeft gekocht en op bijna alle nummers te horen is. Het geeft de plaat een authentiek maar ook melancholiek geluid, met een paar opzwepende up-tempo nummers.
9) Diverse artiesten: The Rough Guide to the Best Japanese Music You’ve Never Heard
U kent Ryuichi Sakamoto, Shonen Knife en tegenwoordig is Otoboke Beaver populair, maar deze plaat laat een totaal andere kant van muzikaal Japan zien. Ook geen koto en fluit voor bij de sushi, meer het soort muziek dat je op festivals hoort terwijl je een gegrilde vis op een stokje wegspoelt met een ijskoude shochu in een kartonnen bekertje. Ik beschrijf nu één van mijn gelukkigste momenten. The Rough Guide is een collectie van Japanse muziekkenner Paul Fisher en laat muziek uit het hele eilandenrijk horen, van het tropische Okinawa tot het koude Hokkaido, waar de Ainu wonen, waarover ik de filmlijst vertelde, maar bijvoorbeeld ook een samenwerking tussen de Japanse zanger Horiuchi Kanako en de Senegalese kora-speler Falaye Sakho. Gewoon een heel gevarieerde, vrolijke, heerlijke plaat waar ik Japanwee van krijg.
8) Diverse artiesten: Habibi Funk – An eclectic selection from the Arab world, part 2
Er werd in de jaren 60 en 70 over de hele wereld popmuziek gemaakt die duidelijk was geïnspireerd op de Amerikaanse en Britse bubbelgum, maar toch totaal origineel was. Ik heb verzamelingen van de funkieste muziek uit Japan, Vietnam, Cambodja, Turkije, Nigeria, you name it. Nu kun je nauwelijks verschil horen tussen bijvoorbeeld Italiaanse en Britse muziek, maar toen had iedereen zijn eigen geluid. Werkelijk een gouden tijd. Dit album bevat obscure nummers uit de Arabische wereld, zelden van grote namen, waarbij je niet stil kunt zitten. Rauw, brutaal en cool, mensen die je met hun pink de tent uit swingen. Ik heb de eerste Habibi Funk, uit 2017, ook meteen aangeschaft.
7) Kariu Kenji: Sekai
Vanaf de eerste noot op deze plaat, die inzet met een soort plechtige begrafenismuziek, was ik gegrepen. Kariu Kenji is een soort anti-popster die antipop maakt. Bevreemdend maar poëtisch, vol delicate melancholiek, die af en toe wreed verstoord wordt door dissonant gesnerp om je bij de les te houden. Voor veel mensen zal dit te avantgardistisch zijn, ik vind het eigenlijk op een bepaalde manier wel ouderwets vertrouwd. Maar het is niet om te dansen, zeg maar.
6) Pat Metheny: Side-Eye
Een van mijn lievelingsplaten is het dromerige Travels van jazz-gitarist Pat Metheny. In mijn herinnering stond die plaat constant op als ik bij mijn beste vriend thuis was. Travels doet me denken aan lome zomers, de geborgenheid van de familie van mijn vriend en de belofte van de vervulling van al mijn dromen en verlangens. U kent Pat Metheny misschien van This is not America, zijn samenwerking met David Bowie. Ik stuitte toevallig op Metheny’s nieuwe plaat en schafte die meteen aan, for old time’s sake. En jongens, ik heb geen spijt. Wat een heerlijke muziek. Dezelfde dromerigheid als op Travels, maar wat meer in de richting van traditionele jazz. Geen gitaarsynthesizers maar een Hammond-orgeltje.
5) Diverse artiesten: Somewhere Between: Mutant Pop, Electronic Minimalism & Shadow Sounds of Japan 1980-1988
Dit is een verzameling van obscure Japanse popmuziek uit de jaren 80, toen Japan een economische supermacht was. Beetje new wave, veel electro en citypop-achtige nummers die soms aan Sakamoto Ryuichi’s vroegere band The Yellow Magic Orchestra doen denken. Bijzonder fascinerende plaat met veel pakkende liedjes.
4) Park Hye Jin: Before I die
Net als Yaeji is Park Hye Jin een Amerikaans-Koreaanse hiphopper/rapper/producer die rapt en zingt in het Engels en het Koreaans. Alleen is Yaeji iets zwoeler dan Park Hye Jin, die wat zwaarder op de hand is, klinkt alsof ze aan de prozac is en af en toe behoorlijk expliciet is in haar teksten. “Can I get your number, or not?“, zingt ze. En dan: “We can fuck, we can fuck We can fuck, we can fuck.” Maar in een ander nummer zingt ze dan weer, heel ontroerend, dat ze haar vader en moeder en broer mist. Cynisme en liefde, valt me vaker op, gaan bij de huidige generatie jongeren hand in hand. Dit alles op pakkende beats en wat dromerige muziek.
3) Diverse artiesten: Heisei No Oto – Japanese Left-field Pop From The CD Age (1989-1996)
Weer een verzameling van obscure Japanse muziek, uitgebracht door een Nederlands platenlabel, gevestigd in Amsterdam, Music from Memory. Het label specialiseert zich in obscure popmuziek. Heisei no Oto is een samenwerking met twee platenverkopers in Osaka met een speciale interesse in niche-muziek. De nummers op dit album, afkomstig van nagenoeg onbekende cd’s uit de eerste helft van de jaren negentig, zijn voor het grootste deel wat sprookjesachtige ambient, met wat city-pop en techno-dance elementen en soms iets dat aan Chinese opera doet denken. Heel betoverend, heerlijk om bij te werken.
2)Mondo Grosso: Mondo Grosso Official Best
Ik denk dat veel mensen de Japanse DJ/producer Towa Tei wel kennen, een genie op het gebied van dance en techno. Als Towa Tei de Japanse Mozart van de dance is, dan is Mondo Grosso Beethoven. Mondo Grosso begon begin jaren 90 als een band en is sinds 1996 een soloproject van Osawa Shinichi. Die zit vooral in de richting van de disco, met robuuste composities en altijd andere, fantastische zangers. Altijd meeslepend en met een vleugje melancholie. Mondo Grosso Official Best is een verzamelaar, een overzicht van dertig jaar Mondo Grosso, maar sommige nummers zijn opnieuw gemixt en ingezongen. Het album begint heel disco-achtig, maar op een gegeven moment wordt het een funk- en jazzfestival. In het nieuwe jaar komt er weer een echt nieuw album van Mondo Grosso, maar tot die tijd heb ik het heel erg naar mijn zin met deze superbesmettelijke plaat.
1) C. Tangana: El Madrileño
C. Tangana zorgde het afgelopen najaar samen met zanger Nathy Peluso voor wat opschudding met een bloedgeile videoclip die was opgenomen in de kathedraal van Toledo. Begin dit jaar bracht hij het Oer-Spaanse popalbum El Madrileño uit, waarop hij samenwerkt met veel bekende musici uit de Spaanse en Latino muziekwereld, wat een interessante mix van traditionele (flamenco!) en moderne muziek oplevert. Zeer dansbaar en opzwepend maar ook vaak loom ingetogen en zeer sfeervol. Een album vol harmonieuze contrasten, zeg maar. Ik heb het ’t hele jaar gedraaid en krijg er nog steeds geen genoeg van.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel en sinds kort ook met een Tikkie. Wordt dat symbool van de Hollandse krenterigheid tenminste voor iets nuttigs ingezet. Adverteren? Mail mij.
Music, Peter Breedveld, 31.12.2021 @ 17:34
RSS