De beste CD’s van 2013

Peter Breedveld

Foto: Marilyn Monroe door Richard Avedon

2013 was een uitstekend muziekjaar, ondanks het verscheiden van mijn grote held Lou Reed. Helaas heb ik veel gemist vanwege het offensief van Haatrechts tegen dit nederige margeblogje. Deze kerstvakantie heb ik gebruikt om het gemiste in te halen.

Zo ontdekte ik dat ook dit jaar weer veel zangeresjes onterecht werden gehyped. Zo’n Miley Cyrus mensen, wat mankeert jullie om daar massaal achteraan te lopen? Britney Spears 2.0 is het, meer niet. Geldt ook voor volksverlakkers als Sky Ferreira en Lorde. De één heeft wat meer pretenties dan de andere, die dus d’r tieten maar in de strijd gooit, maar het is allemaal hetzelfde: saaie wegwerppop.

Interessantdoenerige rijmelarij

Wat de laatste jaren doorgaat voor het neusje van de zalm in de popmuziek, is naar mijn bescheiden mening vooral lethargische kutmuziek van vroegoude, depressieve jongeheren waarvan de meesten de hitparades tien jaar geleden ook al terroriseerden met hun comateuze deuntjes. Ik heb de Top-50 van het blad Rolling Stone eens doorgenomen en moest de ene geeuw na de andere onderdrukken. Om de keuzes van onze vaderlandse popjournalisten moest ik zelfs hard lachen. Nick fucking Cave, de godfather van de interessantdoenerige prozac-rijmelarij, op één!

Overschatte kringloopmeuk

De ergste hype van het jaar is wat mij betreft Daft Punk – wat een hysterisch overschatte kringloopmeuk is dat, zeg! Ik concludeerde dat het meest energieke album van het jaar is gemaakt door de 66-jarige David Bowie, toen ik opeens Yeezus ontdekte van Kanye West. Dat vond ik altijd een rappende R&B-kloon, maar Yeezus is een geëngageerd en ontzettend agressief album dat je vol in de ballen raakt. Me like! En de tachtigjarige Yoko Ono heeft ook een nieuw album, Take Me to the Land of Hell, dat ontzettend goed is! Check deze video, met onder andere de twee overlevende Beastie Boys:

 

 

Veel voor mij nieuwe muziek heb ik ook ontdekt door de Britse Channel 4-serie Misfits, die ik misschien nog wel beter vind dan Breaking Bad, en die een soundtrack heeft van klassiekers die me nostalgisch deden terugverlangen naar de jaren tachtig en opwindende nieuwe muziek die me mijn ouderdomskwaaltjes deden vergeten. Ik heb nieuwe genres ontdekt met intrigerende namen als shoegazing en bands als Fourtet, The Fuck Buttons en Disclosure. Van die laatste is deze geniale video:

 

 

De interessantste ontwikkelingen zien we nog steeds in de dance-scene. Daar wordt trouwens ook de grootste meuk gemaakt. Die Nederlandse DJ’s met hun privéjets, die overal ter wereld optreden voor een miljoen mensen – I don’t get it. En iets is niet interessant als het uit Syrië komt, mensen. Het is erg wat daar gebeurt, maar dan hoeven we niet meteen de lat lager te gaan leggen, toch? Dit is goedkope bruiloftmuziek van zenuwachtige ADHD’ers. Weg ermee.

Verder heeft Iggy Pop een nieuw album gemaakt met The Stooges, maar dat verschilt niet van de pretentieloze pretrock die hij de laatste vijftien jaar maakt. Leuk, meer niet. Het nieuwe album van Beyonce, dat vind ik dan wel weer erg verrassend. En één van de plezierigste en ontroerendste ontdekkingen van het jaar is Valerie June, maar daarover straks meer.

Mekka van de Indie-muziek

Ik heb me ook verdiept in de Japanse Indie-muziek, daar heb ik de afgelopen weken al verslag van gedaan. Japan is wat mij betreft het Mekka van de Indie-muziek (evenals van de inwisselbare wegwerpmeuk, overigens). Man, man, wat komt daar veel moois vandaan.

Genoeg geouwehoerd, hier volgt mijn persoonlijke Top-10 van 2013:

10: Juana Molina ‘Wed 21‘

De Argentijnse Juana Molina voert het tempo van haar liedjes met elk nieuwe album een beetje op. Dat gaat een beetje ten koste van de lome dromerigheid die ik op haar eerste albums zo verslavend vond, maar Wed 21 is even goed betoverend mooi. Molina ontpopt zich hier als een elektronische Tom Waits, maar lichtvoetiger, al vind ik de video van het nummer ‘Eras‘ angstaanjagender dan het donkerste dat Waits ooit heeft gemaakt.

 

 

9: Biollante ‘Alone in this world‘

Biollante is een monster in een aantal van de onvolprezen (in Nederland althans) Godzilla-films en de artiestennaam van een Japanse muzikant. Het mooie van ‘Alone in this world‘ is dat je die gratis kunt downloaden, maar kom op, mensen, geef de man een tientje voor zijn prachtige bijdrage aan het muzikale landschap. Dit is ideale muziek om je eens lekker bij in je zelfmedelijden te wentelen. Je bent tenslotte alleen op de wereld. O nee, je hebt altijd nog Biollante. Check de film!

 

 

8: Melt-Banana ‘Fetch‘

Melt-Banana is net zo gek als de naam doet vermoeden. Soort speedmetal-Frank Zappa op heliumgas. Wat een opwindende waanzin. Een muur van lawaai, gefundeerd door opzwepende ritmes en dan dat gekke stemmetje van de zangeres. Alsof je oma een overdosis ginsengthee heeft gedronken en really hit it off met je metalheadende buurman. Swingt de pan uit.

 

 

7: The Akabane Vulgars on Strong Bypass ‘Proclamation‘

Eerlijke, pure, melodieuze, meeslepende beukrock van drie stoeries uit Japan, en laat u niet bedotten door de truttige Miss Etam-kleding, die ze soms aanhebben. Zangeres/gitarist Yumi Uchizono zingt als een sigaarrokende dokwerker, haar zus Miki Uchizono stuwt de songs voort met haar pompende bas, streng in het gareel gehouden door drummer Kei Sofue.

Dit jaar brachten de Akabane Vulgars (volg ze op Twitter) maar liefst twee albums uit, een livealbum en een studioalbum, dat is dus Proclamation. Strakke rocksongs met speelse rifs en eclectischer dan u bij eerste beluistering misschien zou vermoeden. Ik meen bijvoorbeeld ook cabaretinvloeden te horen, en ergens waart de geest van Kurt Weill rond.

Alleen online te bestellen bij hun Amerikaanse agent, een advocaat uit ik meen San Diego die meteen van de gelegenheid gebruik maakt om via de mail eens lekker met je over Japanse muziek te lullen.

 

 

6: Valerie June ‘Pushin’ against the Stone’

Die stem! Ondefinieerbaar! Een beetje een schreeuwerige keelstem heeft Valerie June, maar wel heel breekbaar. Dit is Americana op z’n best. Soul, blues, jazz, alles wat het leven mooi maakt, zit hier in. Klinkt heel ouderwets en tegelijkertijd fris en nieuw. Ontroerende liedjes over liefde en hunkering en swingende liedjes over de almachtige God. Gewoon vreselijk mooi, en verder weet ik niet wat ik erover moet zeggen.

 

 

5: Smany ‘Komoriuta‘

Ook dit prachtige juweel is helemaal gratis te downloaden! Smany maakt etherische elektronica, dromerige liedjes tegen een achtergrond van elektronische geluiden en effecten, doorspekt met ambachtelijke akoestische gitaar en soms een instrument die ze van Tom Waits gestolen lijkt te hebben. Je waant je in een kristallen sprookjeswereld waar warme sneeuw uit de lucht dwarrelt. Beetje Fay Lovsky, beetje Björk ook wel, beetje Tom Waits, beetje Cibelle. Heerlijk om bij in slaap te vallen. Sommige nummers zijn gemixt door de crème de la crème van de Japanse Indie-elektronica.

 

 

4: ZZZ’s ‘Prescription‘

De ZZZ’s combineren hun hypnotische sirenengezang met gillende, jammerende gitaar en militarische bas- en drumpartijen. Hun nummers zijn gelaagde composities die opbouwen naar een orgastische climax en daarna vredig sterven als eendagsvliegen. Dit is zo fucking goed dat het nauwelijks te bevatten is. Eén van de grootste verrassingen van dit jaar. Natuurlijk uit Japan, maar ook voor Europeanen verkrijgbaar op iTunes.

 

 

3: Buddy Girl and Mechanic ‘Buddy Girl and Mechanic‘

Weer een rockband uit Japan. Ritmisch, melodieus, hypnotisch, supersexy. Vederlicht en donker mysterieus tegelijk. Broeierig, grenzend aan het psychedelische. Onweerstaanbaar. Hoe kun je nog talen naar Miley Cyrus als je dit hebt gehoord? iTunes en Amazon.

 

 

2: Kanye West ‘Yeezus‘

Ik had wel gehoord dat Kanye West een nieuw album uit had, maar iedereen zat alleen maar te kankeren op zijn megalomanie en zijn gekke fratsen. Ik kon niet geloven wat ik hoorde toen ik vorige week besloot toch eens naar Yeezus te luisteren en Jezus, wat een meesterwerk. Rolling Stone noemt het ‘Metal Machine Music translated into futuristic hip-hop‘ en dat vind ik vreemd, want Lou Reed nam Metal Machine Music, een bak herrie, op om van zijn platencontract af te komen. Dit is het agressiefste popalbum sinds Fear of a Black Planet van de beste hiphopgroep die ooit heeft bestaan en ooit zal bestaan. West stampt hier als een Godzilla op speed door een stad vol heilige huisjes. In fact, ik meen Godzilla’s karakteristieke gil te horen in het nummer I am a God. Dit is miljonairspunk, West heeft schijt aan de gevestigde orde en steekt dat niet onder stoelen of banken. En hoe ‘futuristisch’ Yeezus ook mag klinken, ik heb zelden zo’n respect voor de klassieken gehoord, bijvoorbeeld in Blood on the Leaves, met samples uit Nina Simones versie van ‘Strange Fruit‘, die Wests tekst, over wat mij voorkomt als de ondergang van een zwarte sterartiest, een donkere extra dimensie geven.

Fuck me, dit album blies me uit mijn stoel.

 

 

1: David Bowie ‘The Next Day‘

Er is geen God dan David Bowie en The Next Day zal de rest van mijn leven een speciale plek in mijn hart hebben, want het heeft me door de donkerste periode in mijn leven gesleept. ‘Here I am, not quite dying‘, zingt Bowie strijdbaar en verdomd als dat niet over mij ging. The Next Day is een zeer compleet, muzikaal en tekstueel gelaagd album met van alles wat, altijd met een echo naar Bowies roemrijke verleden op de achtergrond, maar altijd weer vernieuwend. Dan weer klinkt Bowie heel breekbaar, zoals in Where are we now, waar ik vochtige ogen van krijg, dan weer agressief en sardonisch, zoals in de titelsong of in If you can see me. Ik kan er geen genoeg van krijgen. O, als Bowie maar weer eens een concerttour ging doen.

 

 

Tweet

Bowie, God, Peter Breedveld, 29.12.2013 @ 00:11

[Home]
 

Δ