De amfora
Emilia Door
Illustratie: Norman Lindsay
Ja, natuurlijk wil iedereen hier wel komen werken. Welk advocatenkantoor betaalt in deze tijden nog een ministerssalaris? Waar andere kantoren borrels geven die hooguit leiden tot sneue vluggertjes in kopieerhokken, huren wij een kasteel af waar strakgeklede jonge bedienden net zo lang verleiden met kir royale en goede wijnen dat de gasten wel moeten blijven slapen in het veel te krappe aantal kamers.
Wij onderscheppen vanuit de smoking de sms’jes en whatsapps van de medewerkers en we zien het moderne balboekje zich vullen met suggestieve uitnodigingen om gered te worden van Willem de Registeraccountant of Sander de Actuaris. Wij hebben de nieuwe haring wel, en als eerste, en een fontein van welk vocht ook maar in de mode is die zomer. Jij dacht dat je heel wat was, maar je bent pas iemand als je bij ons bent. En dat weet jij ook. En ik beslis dat, of je iemand wordt.
Schachtzwagers
Natuurlijk wilde jij ook komen werken, maar je bent niet aangenomen op je magere cijferlijst (gemiddelde: 7,6 – get fucking real), je luie cv (waarboven jij “curriculum vitea” had durven schrijven). Ook hoopte je natuurlijk indruk te maken met je kersenrode jurk, je hoge taille, je gewelfde lippen en je witte pumps die opparelden tegen je bijna blauwzwarte huid. Maar zo ben ik niet, ik geef daar niets om, uiterlijk, ik ben een vrouw van declarabele rentabiliteit en langetermijnwinsten. En laat die voortand eens nakijken, die kan echt niet.
Jij wist natuurlijk niet dat wij schachtzwagers zijn, jij en ik, dat hij zich nu wekelijks begraaft in jouw keurigomlijnde, schone, harde, soepele lijf, dan lijkt het een eeuwigheid geleden dat hij mij ontmoette in het hotel aan de Amstel. Als ik je zie, dan zie ik het omhulsel van een stengel die ik nog eens wil proeven.
Het was een hete maand geweest, maar het onweerde en we deelden een sigaret, hij en ik, nadat we op het onmogelijk verende bed vrij eenvoudig een wip hadden gemaakt, meer was het eigenlijk niet. Het orgasme volgde toen hij al lang weg was, toen ik de echo’s van mijn vervalste hoogtepunten nog eens – veel ingetogener – nadeed met mijn eigen hand en het nat van wat hij er had aangericht, van mij, van hem. En dat nog naschokte, tot op de dag van vandaag in mijn vingercarroussel opgenomen.
Smalle stengel
Hoe was dat lichaam? Gladgeschoren en lang, armen met een onverwachte tanige kracht, een platte borst, een platte, maar niet gespierde buik, en een pik als een rechte lange smalle stengel die heen en weer wiegde als hij even wegliep voor een slok whisky, een slok die hij brandend uit zijn koele lippen in mijn happende mond liet lopen. Hij gaf me niet eens de kans om al mijn zorgvuldig nagelezen en geoefende bewegingen te maken, hij greep mijn enorme bilpartij, sloeg zijn knieën om mijn heupen, en ging heel beheerst, beide handen in mijn haar als teugels, mechanisch op en neer.
Was dat het? Nee. Hij heeft mij nog meerdere keren omgedraaid, net zo lang tot ik dacht dat ik niet meer kon, dat hij mijn hele lichaam liet welven, alles golfde, maar hij kwam, en toen kwam hij nog eens op mijn gezicht, en toen was hij weer weg, het onweer in, op de motor.
En als nu Willem of Sander onhandigjes op mij klimmen, hun pik klein en kort opgekruld tegen hun wat hangende buiken, hun zurige adem in mijn gezicht, dan weet ik dat ik aan hem denk, aan hoe hij me beklom als een berg, die triomfantelijke glimlach terwijl hij in mij bewoog, hoe hij met dat lange sterke spinnenlijf mijn hele lichaam omsloot.
Pikribbel
Ik weet al wat je gaat aantrekken naar de borrel, maar ik ga er niet zijn. Ik ga een witte jurk dragen met doorschijnende mouwen, die ene waarop mijn lichaam het meest lijkt op een Griekse amfora, en ik ga aanbellen.
Dan is hij aan zijn motor aan het sleutelen, een beetje vies van de smeer, en ik ga zijn pik grijpen door zijn overall, en vragen: denk je nog wel eens aan mij? Net zo veel als ik? Hij moet dan van mij naakt, maar ik houd alles aan, álles. En dan ga ik bovenop, en hij mag verbijsterd toekijken hoe zijn smalle lange stengel in mij verdwijnt, terwijl ik op en neer, op en neer ga, zijn pikribbel tegen die ene plek die het lekkerst is in mij, met mijn ene hand op zijn hardgeworden balzak, met de andere geef ik mezelf wat ik nodig heb, net zolang tot mijn spieren samenspannen en hij ook moet, móet geven. De jurk met de vegen en afdrukken houd ik als wiegedruk van onze lust.
Willem en Sander hebben al zin in je, kind, trek iets aan dat je gemakkelijk in je schaamte weer kan aantrekken, ze zijn je meerderen, die weiger je geen servicebeurt.
Emilia Door is getrouwd, heeft kinderen en werkt in het hoger onderwijs.
Ook meedingen naar een Frontaal Naakte goodie-bag? Met daarin onder andere exclusieve cosmetica van het stijlvolle Japanse merk Yojiya en een gesigneerd exemplaar van Hassnae Bouazza’s Arabieren Kijken. Doe dan mee aan de Zinderende Frontaal Naakte Zomerverhalenwedstrijd. Schrijf een erotisch verhaal en laat de zomerhitte broeien. Lees de spelregels hier.
Zinderende Zomerverhalen, 01.08.2013 @ 15:36
RSS