Dat typische gebrek aan empathie dat alle hondenbezitters kenmerkt
Peter Breedveld
Eergisteren zat ik in de trein van Amsterdam-Zuid naar Den Haag Hollands Spoor (en verder, maar in Den Haag moest ik eruit) tegenover een jongedame, een meisje nog eigenlijk, van vermoedelijk Hindoestaanse afkomst. Een ietwat nerderig type, en overdreven netjes.
In Leiden kwamen er twee oudere dames naast ons zitten, in het compartiment aan de andere kant van het gangpad. Eén van hen had een hond mee, een te dik beest dat ze probeerde vóór haar te laten liggen, maar de hond liep naar het gangpad en bleef daar doodstil staan, zodat iedereen over hem heen moest stappen of zich langs hem heen moest wurmen. Zijn baasje probeerde hem van dat pad af te trekken, maar er was geen beweging in te krijgen. “Wat ben je toch eigenwijs”, zei de vrouw. En tegen haar metgezel: “Hij wil gewoon niet.”
En tja, als een hond niet wil, dan hebben wij mensen ons daar bij neer te leggen.
Anus en genitaliën
Intussen hield het meisje tegenover me de hond scherp in de gaten, ze was duidelijk niet van het beest gediend, en wilde niet door hem worden aangeraakt. Ze had reden te vrezen dat dit wel zou gebeuren, want het beest bewoog zich tijdens de reis steeds een beetje meer onze kant op. Aan de andere kant naast mij was een vrouw gaan zitten die overduidelijk op slag verliefd was geworden op het beest. Ze bleef onafgebroken naar de hond staren en leek zijn aandacht ook te willen trekken, afgaande op haar hyperactieve hoofdbewegingen in de rand van mijn blikveld.
Zelf wil ik ook niet door andermans huisdieren worden aangeraakt. Ik wil niet dat honden langs mijn benen wrijven met hun verharende vacht en ik wil niet dat ze met hun anus en genitaliën op mijn schoenen gaan zitten. Ik wil hun natte neus niet tegen mijn hand voelen, ik wil ze niet ruiken. Maar vooral het idee dat hondenbezitters klakkeloos aannemen dat ik gecharmeerd ben van hun hond irriteert me, en dat ik die ongevraagde intimiteiten dus fijn zou vinden.
Kwam nog bij dat ik deze hond niet mocht. Ik vind honden allemaal vieze, domme beesten maar dit was ook nog een asociale klootzak.
Bot en onbeschoft
Bij het station Laan van Nieuw Oost Indië moest het meisje eruit. Ze stond op, nog steeds de hond met Argusogen in de gaten houdend, en leek te wachten tot zijn baas de hond uit het gangpad zou manoeuvreren. Maar dat gebeurde dus niet. Die vrouw zag haar, registreerde haar aarzeling, maar ze deed niets. Ze zei tegen het meisje: “Loop maar gewoon”. Maar dat wilde dat meisje niet, dat was overduidelijk. Als ze “gewoon” zou lopen, zou ze die hond aanraken. Ze bleef stokstijf staan.
De vrouw keek ook, haar metgezel keek. Iedereen wachtte af wat er zou gebeuren. Het meisje besloot om over de leuning van de stoel te klimmen om op het gangpad te komen. Dat ging heel onhandig, het was gênant, en de vrouw sneerde: “Ja, zo kan het ook.”
Ik overwoog om haar aan te spreken. Te zeggen dat het hoffelijker was geweest om de weg vrij te maken voor dat meisje door die hond daar weg te trekken. Trouwens ook voor de andere passagiers die eruit moesten en over het dier heen moesten stappen. Dat dit bot en onbeschoft was, en dat het getuigde van weinig empathie. Dat typische gebrek aan empathie dat zowat alle hondenbezitters kenmerkt, die zich niet kunnen voorstellen dat er mensen zijn die niet zijn gediend van de aanrakingen van hun trouwe viervoeter, dat ook pertinent weigeren zich voor te stellen.
Terug in Nederland
Maar ik was pas drie dagen terug uit Japan en had alweer vier onaangename aanvaringen gehad met lompe landgenoten, vanwege hun gebrek aan manieren, de eerste twee keer al meteen op Schiphol, nog vóórdat ik voorbij de douane was. Ik had geen zin in wéér trammelant, waarmee ik ook weer de aandacht van de hele coupé zou trekken, iets wat niet zelden gebeurt omdat ik meestal mijn mond niet kan houden.
Ik zweeg dus maar ik was wel kwaad. En ik baalde, dat ik weer terug in Nederland was.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 09.05.2018 @ 07:46
RSS