Cultuur van de dood
Hassnae Bouazza
Niet eerder heb ik zo vol spanning gewacht op een uitspraak van het Internationaal Gerechtshof als in de zaak tegen Israël. Het voelde als een laatste strohalm, de enige kans op erkenning van het leed dat de Palestijnen wordt aangedaan.
De weg ernaar was hobbelig, met als voorlopig dieptepunt het nieuws dat Rutte zich had ingezet om Israëls oorlogsmisdaden toe te dekken. NRC maakte bekend dat ambtenaren van zijn ministerie zouden hebben gevraagd “Wat kunnen we zeggen zodat het lijkt alsof Israël geen oorlogsmisdaden begaat?”
Het giftige aan die vraag is dat Rutte en co publiekelijk oorlogsmisdaden ontkenden. Terwijl het aantal doden opliep, bleef dat de lijn van het kabinet en Rutte. Er moesten eerst twintigduizend lijken voor ons oog uitgestald worden voor ze eindelijk erkenden dat onze ogen niet logen, dat de misselijkmakende humanitaire ramp waar Israël elke dag nog wat meer bij bombardeerde, geen fata morgana was, geen ‘mening’, maar een feit.
Schoothondje van de VS
Hoewel geen feit dat om een staakt-het-vuren vroeg. Als schoothondje van de VS en aspirant secretaris-generaal van de NAVO, houdt Rutte zich braaf aan de Amerikaanse lijn van onvoorwaardelijke steun aan Israël.
Straks prijken op zijn CV zijn veroordeling voor discriminatie, de toeslagenmisdaad, het Groningse dossier, de houtje-touwtje-aanpak van corona, zijn discutabele geheugen, de nonchalante manier waarop hij smsjes wiste en als kers op de taart tienduizenden Palestijnse doden en een veelvoud daarvan aan gewonden.
We willen allemaal weleens dolgraag een functie, daarvoor zijn we soms bereid best ver te gaan. Beetje onze CV opfleuren, zeggen dat we iets heel goed kunnen terwijl dat misschien niet zo is. Maar Rutte gaat daarbij echt over lijken. Sommige mensen staan op de schouders van hun voorgangers, hij staat op een ijzingwekkende stapel doden.
Kolonisatie en uitbuiting
Daar komt bij dat hij ook nog eens een slechte premier was, eentje die de verschillen tussen mensen vergrootte, biculturele Nederlanders van zich vervreemdde en schoffeerde, arme Nederlanders in de steek liet en nooit, nooit, nooit eens zijn verantwoordelijkheid nam. Dat wil dan de NAVO gaan leiden. En daar mogen best wat doden voor vallen.
In zo’n land en wereld, waarin westerse leiders – met hun bloedige geschiedenis van kolonisatie en uitbuiting – openlijk onderscheid maken tussen het leed van westerse en niet-westerse mensen, waarin ze willekeurig met de geschiedenis schermen en mensenrechten alleen voor zichzelf bewaren, is het moeilijk hoop houden op gerechtigheid.
Daarom is de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof zo verschrikkelijk belangrijk. Ik hield rekening met een teleurstelling, alles is zo gepolitiseerd, dat ik bang was dat ook het hof niet aan de politieke druk zou ontkomen.
Maar de rechters hoorden en zagen het overweldigende bewijs en keken niet weg, kronkelden niet met hun woorden, maar bevestigden hoe verschrikkelijk het leed is en dat dat moet stoppen. En daarmee zijn Rutte, Biden en noem al die gewetenloze vrienden van het schurkenkabinet van Netanyahu de wacht aangezet. Zuid-Afrika heeft laten zien dat het kan, onoverwinnelijke partijen met succes voor het gerecht brengen.
Juichen om dode Palestijnen
Israël bombardeert ondertussen lustig door. Haar vrienden vieren de uitspraak als een overwinning en de hashtag #noceasefire is trending op Twitter. Mensen die juichen bij doden, die feestvieren bij iedere inslag, die vrolijk op kinderfietsjes rondjes maken nadat ze hele families hebben uitgemoord, die blij zijn dat er niet is opgeroepen tot een staakt-het-vuren zodat het moorden door kan gaan.
Gelukkig raken ze steeds meer in de marge, deze vertegenwoordigers van de cultuur van de dood.
Hassnae Bouazza is columnist (NRC, Linda, Harper’s Bazaar), journalist, culinair recensent, documentairemaker en schrijver (Arabieren Kijken, Een Koffer vol Citroenen).
Hassnae Bouazza, 27.01.2024 @ 11:22
RSS