Culturele verworvenheid
Lydia Vermeer
Illustratie: Joseph Hémard
Zelf ben ik gewend, bij thuiskomst alles uit te trekken. Je zou het een nudistische levensstijl kunnen noemen. Soms vind ik het aardig klinken en wil ik wel zo worden aangeduid, vooral als ik merk dat ik daarmee iemand een plezier bezorg. In mijn hart vind ik mezelf te veel individualist voor een etiketje. Als ik autorijd ben ik op dat moment een automobiliste. Daarom ben ik toch nog geen aanhanger van het automobilisme? Hoogstens hang ik het individualisme aan. Een individualistische nudiste, dat etiket zou kunnen passen bij mijn gewoonten.
Naturisme is een camouflageterm die ook zijn voordelen kan hebben, afhankelijk van de mensen in je omgeving. Maar ik heb geen andere band met de natuur dan mijn tijdgenoten. Niemand kan volhouden een natuurmens te zijn. Zodra je je nagels knipt, vijlt of lakt grijp je al in in de natuur. Indoor-naturisme is een heel vreemd begrip. Wat doet de term er trouwens toe? A rose by any other name would smell as sweet. En ziet er op een bijzondere plaats nog leuker uit.
Valse schaamte
Ik heb geen last van geremdheid en valse schaamte. Ik ga op mijn gevoel af en hoef geen argumenten te verzinnen waarom het prettig is zo vaak mogelijk naakt te zijn. Er zijn ook gedachten die ik voor me houd. Het lijkt me bijvoorbeeld heel gezond voor het lichaam, als het over de hele oppervlakte van de huid kan ademhalen, maar dat lijkt natuurlijk op een rationalisatie. Wat de geestelijke gezondheid betreft, leve de individuele vrijheid om zelf te kunnen bepalen wat goed voor je is.
Voor mij is het vanzelfsprekend dat naaktheid een natuurlijke levensvorm is. Laten de anderen maar uitleggen waarom zij het zo nodig vinden kleren aan te hebben in omstandigheden waarin dat niet hoeft. Aangenomen dat een verjaardag een prettige dag is, omdat je kunt vieren dat je weer een jaar redelijk tot goed bent doorgekomen, zou ik, als ik een Duits meisje was, kunnen zeggen dat ik het liefst iedere dag mijn Geburtstagskleid zou willen dragen.
Heel erg preuts
Een rare tegenstelling, natuur en cultuur. Menselijke emancipatie houdt in dat je een voortdurend toenemende rijkdom aan keuzemogelijkheden hebt. De Belg Amandus Raskin had in zijn tijd niet zo veel te kiezen, behalve een beetje preuts of heel erg preuts. Volgens zijn kleindochter Brigitte beroemde hij zich er op dat hij nooit de borsten van zijn vrouw had gezien. Serieus.
Ik vind mijn zogenaamde nudisme een culturele verworvenheid. Langzamerhand begrijp ik steeds beter dat je kunt spreken van een extra mogelijkheid en dus van een verrijking.
Fragment uit ‘Terug naar Ariadne: bespiegelingen van een naaktmodel’, uitgeverij Panta Menei, 1998.
Lydia Vermeer, naturisme, 17.09.2016 @ 13:33
5 Reacties
op 17 09 2016 at 13:41 schreef Alfred vd Heuvel:
Je hoeft je kleren helemaal niet aan te houden in omstandigheden waarin dat niet hoeft, dat zal niemand tegenspreken. Ik snap het punt niet dat ze wil maken, doe vooral waar je zin in hebt, zolang je mij er maar niet mee lastigvalt.
op 17 09 2016 at 16:24 schreef MNb:
Dat is nou net het punt, Alfred – ze doet waar ze zin in heeft. Ik ook.
op 17 09 2016 at 21:13 schreef Anton:
Ze mag wel eens bij mij langs komen voor een leuke avond . Dan trekken we allebei alles uit
op 18 09 2016 at 13:33 schreef leo schmit:
Ik draag graag mijn sarong. Heerlijk vrij. Kleding is vaak een keurslijf.
op 19 09 2016 at 20:42 schreef dewanand:
ga gewoon toch in suriname wonen, kan je hele dag naakt lopen buiten, niemand die erom maalt, pas wel op voor lekkere grootgeschapen surinaamse negers.
mannen voelen zich gelukkiger als zij de onbedekte stukken vers warm vlees zien van meiden.
RSS