Culineren in Londen

Hassnae Bouazza

’s Ochtends vroeg aankomen in Londen en via Oxford Street naar het hotel in Soho lopen, voelt als thuiskomen. Fijne winkels, mooie musea en vooral fantastische restaurants waar je soms zomaar een held van je kunt tegenkomen.

Neem Yauatcha, dat één ster heeft en opgezet is door Alan Yau. We zaten er tevreden onze dumpling van kreeft met spinazie en de deegpompoentjes met geroosterde eend te smikkelen, toen we opeens een tafel verder Alain Roux zagen zitten met zijn hoogzwangere vrouw. Hij begroette ons met veel warmte.

In bladen wordt er nogal opgewonden gedaan over de toprestaurants in Londen: dat ze onbetaalbaar zouden zijn of dat je er amper een tafel kunt krijgen. Het klopt inderdaad dat veel restaurants tafels vrijhouden voor eventuele bekende gasten, maar over het algemeen kun je op korte termijn prima een plek bemachtigen, vooral tijdens de lunch.

Het Italiaanse Locanda Locatelli van topchef Giorgio Locatelli blijft een favoriet. Het eten is er prijzig, maar altijd perfect. Ditmaal waren er dure, speciale gerechten op de kaart met witte truffel. Peter koos de ravioli met ei en witte truffel: hij kreeg één raviolo met héél véél witte truffel. Maar het was wel vol van smaak, net als mijn pasta met kreeft en knoflook.

Maar op mijn vraag of het dessert met citroenmeringue ook zonder limoncello kon, was het antwoord nee, ‘want de desserts zijn al gemaakt’. En kijk, op dat niveau past slechts een bedremmeld ‘O, maar natuurlijk’.

Al tijden keek ik uit naar een bezoek aan Benares van de Indiase chefkok Atul Kochhar. Indiaas met een ster, dat kan niet anders dan vingerlikkend goed zijn. We namen er het lunchmenu van drie gangen voor 25 pond. Een absoluut koopje. Het gestoofde gehakt met wat rode kool was lekker, maar niet uitzonderlijk. De forel was goed gemarineerd in Indiase kruiden en had het rokerige dat zo karakteristiek is voor een grilgerecht, ook de schol met masala-saus was lekker, maar de kip met zwarte bonen was flauw van smaak en had niets Indiaas.

Het bijzondere van Indiaas eten zijn de kruiden, de volle smaak die vlees, vis en groenten krijgen als je ze marineert. Maar door de verschillende ingrediënten uit elkaar te halen en te verfransen, van de marinade dus een saus te maken die je apart bij de kip serveert, verliest een gerecht zijn Indiaasheid. Het lijkt me dat het uitstekend mogelijk is om iets bijzonders te creëren met behoud van dat typisch Indiase. Ik weet zeker dat het kan, want Mohammed el Harouchi van Solo slaagt erin met de Marokkaanse keuken en Soenil Bahadoer van De Lindehof met de Surinaams-Hindoestaanse keuken.

Bij Benares moest ik denken aan een kritiek die ik eens las dat het erop lijkt dat de Londense restaurants de sterren krijgen vanwege hun interieur: dat zag er prachtig uit; het eten was lekker, maar niet meer dan dat. Zeker niet bijzonder genoeg voor een ster.

Nee, dan Alain Ducasse at the Dorchester die met drie sterren is bekroond en een bijzonder driegangen lunchmenu aanbiedt voor slechts 45 pond inclusief wijn, water en koffie met friandises. Kom daar in Parijs maar eens om: twee-, driehonderd euro neertellen voor een menu in de sterrenrestaurants is er gangbaar. In Londen zijn de sterren gelukkig een stuk toegankelijker.

Het Dorchester hotel staat aan het Hyde Park en is werkelijk prachtig. Meteen bij binnenkomst word je omgeven door de grandeur en het fijne is: niemand die je raar aankijkt of je vraagt wat je komt doen. We wilden eens ontbijten in het Ritz, maar daar mochten we niet naar binnen. Werden we weggestuurd door zo’n deurmat in een uniform. Echt, uniforms halen de nazi in sommige mensen naar boven.

Maar goed, Alain Ducasse at the Dorchester: een prachtig restaurant, attente bediening en bovenal fenomenaal eten. Geen scheve ogen, omdat we ‘slechts’ het lunchmenu namen, maar alle aandacht voor ons en onze wensen. “Heeft u er bezwaar tegen als er wijn in de saus zit of zullen we een ander sausje voor u maken?” “Zullen we voor u non-alcoholische cocktails bereiden?”

De velouté van paddestoelen, de krab in een schuim van koraal en hazelnoottoast waren een perfect begin van een ontspannen, weldadige lunch. Het hoofdgerecht van schol met spinazie en saus van peterselie en de kiprolletjes gevuld met paddestoelen en foie gras oogden én smaakten vorstelijk. Daarna (als extra gerecht) vier heerlijke kazen en als lekkermakertje voor het dessert werden we getrakteerd op macarons, bonbons, gechocolateerde amandelen en caramels en nougats.

Wat een zaligheid, wat een overdaad en wat een genot. En dat alles zeer betaalbaar en op slechts een half uurtje vliegen.

Hassnae Bouazza (حسناء بوعزة) schrijft voor Vrij Nederland, De Volkskrant, NRC Handelsblad, Elle en de Arabische site van de Wereldomroep. Vorig jaar was ze te bewonderen in Vrouw & Paard, tegenwoordig is ze regelmatig te horen in Vrijdagmiddag Live. Dat ze nog tijd heeft om in het geheim voorbereidingen te treffen voor de vestiging van het kalifaat in Nederland, mag een wonder heten. Volg haar op Twitter.

Tweet

culinair, Hassnae Bouazza, 30.10.2010 @ 11:02

[Home]
 

Δ