Buikpijn
Theo Boon
De wekker ging en Herman was gisteravond maar moeilijk in slaap kunnen komen. Zijn gedachte had hij niet stil kunnen krijgen en de donkere wolken in zijn hoofd bleven hangen als was zijn hersenstam een Alpenreus. Huilend was hij uiteindelijk toch in slaap gevallen. Hij moest opstaan, over een uur begon de school. Hij kreeg buikpijn van het idee. Wat zou het gesprek van zijn ouders met school teweeg brengen? Hij wist niet wat te beginnen tegen dit geweld, het enige dat hij wist was dat hij zich nog nooit zó ongelukkig had gevoeld als hij de laatste tijd deed.
Op zijn oude school was hij gewoon één van de boys geweest, daar liep hij rechtop over het schoolplein, daar was hij onbezorgd en geliefd bij zijn klasgenoten en zijn leraar. Hij kende wel de verhalen uit het nieuws: ‘jongen schiet zes klasgenoten dood op Amerikaanse school en ook zijn zus, die graag danst, schiet hij in haar been, vanwege jarenlange treiterijen.’ Of: ‘meisje deelt filmpje op Instagram voordat ze zichzelf van het leven beroofd.’ Hij kende het boek en de film ‘Spijt’ en in groep zeven hadden ze ook de film ‘Blue Bird’ gekeken. Die vond hij erg mooi, vooral het meisje en de muziek van Nirvana vond hij cool. Maar dat iemand zijn eigen leven nam vanwege pesterijen, daar kon hij, ondanks alle verhalen, boeken en films, met zijn pet niet bij. Dat iemand het zover liet komen was voor hem onvoorstelbaar.
Roedel bloedhonden
Tot dit jaar. Het gezin was verhuisd omdat vader promotie kon maken bij de multinational waar hij al jaren werkte. Het enige offer dat het gezin volgens vader dan moest maken, was verhuizen naar het westen van het het land. Herman was erg overstuur geweest. Zijn ouders probeerden hem te troosten met de gedachten dat Nederland een klein landje is en dat de afstand Eindhoven-Amstelveen in een poep en een scheet af te leggen was. Bovendien kon hij het contact met zijn vrienden met de technologie van tegenwoordig ook makkelijk onderhouden, zeiden ze. Onzin natuurlijk, en als een grote nachtkaars waren de contacten langzaam maar heel zeker uitgedoofd, ondanks FaceTime, Skype en alle andere beeldschermshit. In het nieuwe grote huis in Amstelveen voelde hij zich vooral eenzaam, verloren en diep ongelukkig.
In het begin was het hem niet eens opgevallen. Hij had zich bescheiden opgesteld en op het schoolplein sleetsporen in de tegels gebanjerd. Vrij snel al had hij contact gekregen met Alwin, een jongen uit zijn klas, die zich zo te zien vrij solitair maar met vertrouwen bewoog op school.
De kliek meelopers die zich rondom het Alphamannetje begaf was hem ook al opgevallen. In het begin hadden zij wat gekscherende opmerkingen gemaakt over zijn tongval, of ie Belg en/of gay was. Dat had hij vrij makkelijk kunnen negeren en soms pareren. Pas toen ze over zijn uiterlijk begonnen, had hij de eerste pijnscheut gevoeld. En zoals het een goede roedel bloedhonden betaamt, hadden zij dit aangevoeld en waren zij verder gaan poeren in het beginnende wondje.
Wegkijker
Ze roken bloed en bleken niet te beroerd om door te bijten. In de schoolgangen werd hij ‘per ongeluk’ gebeukt, zijn tas werd verstopt in de prullenbak en hij ontving zijn eerste haatbriefjes. Zijn juf was een lieve vrouw maar wel een wegkijker. Zij had ook niet gevraagd om een nieuwe leerling zo laat in het schooljaar en de bestaande groepsdynamiek en hiërarchie, daar wilde ze nu niet meer aan tornen.
Natuurlijk had ze gemerkt dat Herman elke dag stiller werd en geïsoleerd de schooldagen doorkwam maar wat kon zij daar helemaal aan doen. De echte nare dingen gebeurden ook achter haar rug om en Herman dacht er niet aan om dit aan zijn juf te vertellen. Dat zou totale, sociale zelfmoord zijn. Nee, de juf was wel de laatste waar hij bij zou aankloppen.
Hij was steeds meer gaan twijfelen aan zichzelf en werd iedere dag onzekerder over zijn uiterlijk. Hij begon spiegels te ontwijken en raakte steeds meer overtuigd dat zijn neus groot en raar was. Zijn wallen werden met de dag groter leek wel en met afgezakte schouders en zijn hoofd omlaag sleepte hij zich door de schooldagen heen.
Dit leed delen met iemand was ondenkbaar. Alwin kende hij niet goed genoeg en het leek er ook op dat die zijn eigen pad had gekozen en wel uitkeek om het op te nemen voor hem. Thuis zou het gebagatelliseerd worden, ze zouden hem niet serieus nemen en voor zijn oudere broers zou zoiets slechts koren op de plaagmolen zijn.
Kleine snikkel
Het dieptepunt kwam toen er naaktfoto’s van hem in een groepsapp circuleerden. Na de gym had één van zijn klasgenoten foto’s van hem gemaakt terwijl hij zijn haren stond te wassen onder de douche. Het onderschrift bij de foto’s was ook dodelijk gemeen: “Gaye Belg met kleine snikkel en grote neus doucht alleen omdat hij bang is dat ie anders een stijve krijgt van zijn klasgenoten.” Deze foto’s namen een vlucht en het horrorscenario was compleet toen ze ook op Insta en Snapchat verschenen.
De dag dat Herman dit te weten kwam, is hij schreeuwend naar huis gerend. Thuis gekomen is hij huilend in zijn moeders armen gevallen die er niets maar dan ook niets van begreep. Vader kwam terug van zijn werk en hij heeft alles, aldoor huilend, verteld aan zijn ouders. Hij kon niet anders.
Er zou contact opgenomen worden met de school en tot die tijd leek het zijn ouders beter dat hij gewoon naar school bleef gaan, al was het maar om geen ‘zwakte’ te tonen. Nu lag hij daar in zijn bed, zwakker en banger dan ooit en wilde hij eigenlijk het liefst dood zijn.
Theo Boon is werkzaam als leerkracht in het speciaal onderwijs, liefhebber van films, series, boeken, sport en oprechte, liefdevolle mensen.
Theo Boon, 30.05.2018 @ 07:27
RSS