Bruin
Jesse Dijksman
Scène uit: ‘Vivre Nu, à la recherche du paradis perdu’.
“Hey,” zegt de bleke knul met het netjes gestreken, geblokte overhemd tegen mij. Ik kijk hem aan, hij kijkt schichtig om zich heen. We hebben net het voorprogramma gehad voordat het hoofdprogramma gaat beginnen in de grote zaal van Paradiso. Een Britse rapper treedt op. In ieder geval, hij gaat zo optreden. Waarschijnlijk. We wachten al een tijdje.
“Hey,” zeg ik terug. Weer kijkt de jongen om zich heen, dan buigt hij zich voorover zodat hij zachtjes iets tegen me kan zeggen.
“Hey, eh, heb jij misschien wat bij je?” Hij heeft een accent uit het oosten van het land.
“Wat? Wat heb ik bij me?”
Hij kijkt naar de twee pukkelige jongens die iets achter hem staan. Ook zij hebben netjes gestreken overhemden aan. De ene heeft twee biertjes in zijn hand, de ander eentje. Zij knikken bemoedigend naar hun vriend, maar proberen mijn blik te ontwijken.
“Heb jij misschien, eh, drugs?”
“Hm, nee?” Ik spreek het uit alsof ik het niet zeker weet. Niet omdat ik misschien per ongeluk een zak coke in mijn zak heb gestopt deze ochtend, maar omdat ik bijzonder verbaasd ben dat hij mij deze vraag stelde.
“Oh, jammer”, zegt de jongen. Hij schudt zijn hoofd naar de jongens achter hem, en samen lopen ze weg. Hij steekt nog even zijn hand op.
Nog nóóit, in mijn hele leven, heeft iemand aan mij gevraagd of ik drugs verkocht. Ik kijk naar mijn kleren. Spijkerbroek, overhemd, saaie schoenen, eigenlijk net zo als de helft van de bezoekers. Daar kan het niet door komen. Dan zie ik de drugszoeker met zijn vrienden kijken naar iemand anders. Ineens weet ik het. Iedereen is blank namelijk, vanavond in Paradiso. Heel erg blank. Ik hoorde vanavond vooral dialecten uit het zuiden en het oosten van het land. De jongen waar ze nu naar kijken is een Indo. En ik ben ook een beetje bruin.
Het optreden van de rapper begint veel te laat. Hij heeft bloeddoorlopen ogen en zingt niet al te best, maar de knullen in het publiek (die niet dansen) lijkt het niet te boeien. De dag naar het verre Amsterdam is vast allang een groot succes.
Jesse Dijksman is afgestudeerd als scenarioschrijver aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Schrijft vooral korte verhalen en scenario’s. Heeft Lukida.com opgericht om ervoor te zorgen dat kunstenaars meer (structurele) inkomsten kunnen krijgen door bijvoorbeeld abonnementen aan te bieden.
Jesse Dijksman, 17.06.2017 @ 15:30
8 Reacties
op 18 06 2017 at 01:08 schreef ikzelf:
Etnisch profileren wordt niet alleen door oom agent gedaan. Alle foute ooms doen het en vast nog wel een tante of wat.
op 18 06 2017 at 13:01 schreef Hans Naaktloper:
JaJJaaJaaaaaa…
Etnisch profileren, dat moet ’t wel zijn hè Jesse.
Racisme stopt pas als de laatste keer is aangebroken dat er aan etniciteit wordt gerefereerd. Al het andere houdt racisme in stand.
Statistieken zeggen mij al evenmin iets, zij vermorzelen het individu onder het geweld van de massa.
op 18 06 2017 at 16:35 schreef vander f:
Gewoon profileren,
in dit geval sprong jij blijkbaar in het oog.
Het is mij ook een paar keer overkomen,
‘of ik ook drugs had’ ik maak er geen punt van.
Vervelender werd het aan grenzen, zeker die keer in zuid Duitsland. Ik rook een sjekkie, komt zo’n uniform ‘ich rieche drogen!’, begon het hele uitpakcircus.
Maar ja, lang haar hè, word je ook regelmatig ergens tussenuit geprofileerd.
Echter, ik kan m’n haar laten knippen, dus opgepakt worden is bij mij in zekere zin een keuze..
op 18 06 2017 at 17:01 schreef Wouter van Vliet:
Is dit verhaal een anecdote, of fictie?
op 18 06 2017 at 23:36 schreef vander F:
@Wouter,
wat een vraag,
dit overkomt iedereen die uiterlijk wat afwijkt van het gemiddelde.
Huidskleur, haar en:of kleding-dracht, uitzonderlijke lichaams(mis)vorm etc.
Die van mij is anecdotisch en ik kan je een hele rrits anekdotes vertellen hoe ik werd gearresteerd, aan de deur geweigerd, gefouilleerd, uitgescholden, beledigd maar ook voorgetrokken werd puur op m’n uiterlijk.
Jou nooit overkomen, afgerekend op je uiterlijk?
op 19 06 2017 at 11:18 schreef ikzelf:
Iemand afrekenen op het uiterlijk dat die persoon zelf gekozen of gecreëerd heeft is toch nog net iets anders dan iemand afrekenen op uiterlijke kenmerken waar niemand voor gekozen heeft en helemaal niets aan te doen valt.
Wat drijft veel mensen er toch toe om zichzelf ook altijd zo zielig te vinden?
op 20 06 2017 at 21:13 schreef Jesse:
Hoi Wouter van Vliet, het is een anecdote, maar wel van iets van ruim tien jaar geleden. Geen geschiedsschrijving dus :).
op 29 06 2017 at 08:00 schreef Murat:
Van der F,
Bij jou komt het door externe factoren die je kunt wegwerken.
Bij een bruin mens is het puur om zijn of haar biologische kenmerken. Nogal een verschil.
RSS