Bombeiros

Luisa Batista Samora

Foto: Maxim Vakhovskiy

Omdat ik in Portugal ben gaan wonen, en mijn Portugees, ondanks het feit dat ik een Portugese vader heb, niet vloeiend is, heb ik twee weken les genomen om de taal beter te leren beheersen. Van de lerares, een Engelse die al zo’n 12 jaar in Portugal woont, had ik de gegevens van een zekere Rebecca gekregen met de suggestie dat wij wellicht samen naar de lessen konden komen. Op de zaterdag voordat de lessen begonnen, ben ik bij Rebecca thuis geweest om kennis te maken.

Rebecca bleek een frêle Engelse dame van 70 jaar. Het uiterlijk van deze vrouw is op zijn zachtst gezegd bedrieglijk, want ze is stoer en avontuurlijk en heeft mede daardoor veel meegemaakt. Ze was advocate en woonde met haar man en zoons in Oxford. Voor haar werk als rechtsadvocaat moest ze vaak een aantal dagen aaneen in Londen werken. Daarom had ze daar een boot gekocht zodat ze daar kon overnachten. Later is ze een paar keer met die boot naar Nederland gezeild. Samen met haar man, die een tijd als diplomaat heeft gewerkt, heeft ze onder andere in Spanje, in Jordanië, en in Frankrijk gewoond.

Drie jaar geleden is haar echtgenoot overleden. Nadat ze onder andere een jaar in Thailand had doorgebracht, is ze hier in Portugal beland. Ze heeft een bouwval in het bos gekocht (!) en het door een Portugese aannemer laten verbouwen. Dat is op zich al een hele prestatie, want Portugese aannemers zijn ontzettend eigenwijs en hebben hun eigen vastomlijnde ideeën over hoe een huis moet worden gebouwd, en hoe het eruit moet komen te zien. Daarenboven spreekt ze geen Portugees, en heeft ze geen partner die haar helpt. En dat huis! Dat huis is mooi!

We kunnen het goed met elkaar vinden, Rebecca en ik. Ze is heel erg blij dat ze een “new best friend” heeft waar ze Portugees mee kan oefenen, en ze is nog veel blijer dat ik een man heb die dertig jaar als aannemer in Engeland heeft gewerkt.

Een week lang zijn Rebecca en ik elke ochtend samen naar Ansião gereden waar de cursus Portugees werd gegeven. De lessen vonden plaats in een lokaal van de plaatselijke brandweer. Brandweermannen en -vrouwen in Portugal (bombeiros) worden als helden beschouwd. Naast het bestrijden van vuur, verleent de brandweer ook hulp bij overstromingen of andere rampen, ze verlenen eerste hulp en verzorgen het ziekenvervoer. In Portugal komen dankzij de hitte en de droogte veel bosbranden voor. Hier in midden Portugal heeft het dit jaar bijvoorbeeld van april tot eind augustus slechts één avond en nacht geregend.

Portugal telt ongeveer veertigduizend bombeiros. Van de 471 brandweerkorpsen worden slechts 27 door de overheid betaald. De rest van de korpsen bestaat bijna volledig uit vrijwilligers. Van vrijwilligers wordt geëist dat ze driehonderd uur per jaar beschikbaar zijn. In ruil hiervoor betalen ze geen belasting voor gezondheidszorg. Ondanks deze minieme vergoeding, willen jonge mannen en vrouwen graag bombeiro of bombeira worden.

Dankzij de crisis die ook in Portugal huishoudt, zijn er bezuinigingen doorgevoerd waardoor dit jaar al achthonderd bombeiros zijn ontslagen. In Mora is in één jaar tijd het transport van niet-urgent zieken met negentig procent gedaald, want er is niet genoeg geld voor benzine. De regering heeft voorgesteld om de vergoeding van het ziekenvervoer aan de brandweer van 51 cent per kilometer te verlagen naar vijftien cent.

Ons als nieuwe bewoners is aangeraden om ons als donateur en lid te melden bij de vrijwillige brandweer in Pedrogão Grande, de gemeente waar we wonen. Het is belangrijk dat ze weten dat wij in het bos (gaan) wonen. Als er brand in de buurt is, komen ze je waarschuwen en eventueel evacueren.

De bombeiros in Ansião zijn al wekenlang in volle sterkte aanwezig, daarom zien ze er moe uit, vertelde onze lerares. Telkens als ik ze buiten langs het lokaal zag lopen, of als ik er een paar tegenkwam onderweg in de kazerne, heb ik ze bewonderend nagekeken. De mannen en vrouwen zijn jong, en ze zien er fit uit. En werkelijk, de een is nog mooier dan de andere!

In de afgelopen drie weken hebben we al een aantal keer een brand in de buurt gezien, en onlangs is er een brandweerman overleden tijdens zijn werk. Daar werd uiteraard in de media veel aandacht aan besteed.

Op een ochtend reed ik door een zwarte ondoorzichtige wolk van rook door het dal bij Ansião. En tijdens een van de lessen klonk de sirene, waarna de bombeiros langs de ramen van het klaslokaal naar de wagens renden. De schreeuw “Trabalhar!” bezorgde mij een wee gevoel in mijn maag.

Helden zijn het.

Kazerne van de Bombeiros Voluntarios in Pedrogao Grande
(foto: Bombeiros de Portugal).

Luisa Samora is tolk/vertaalster, zumba-instructrice, juwelenontwerpster en stoer wijf. Ze is naar Portugal geëmigreerd maar u kunt haar gewoon blijven volgen (behalve hier) op Twitter.

Tweet

Luisa Samora, 01.09.2012 @ 09:00

[Home]
 

Δ