Big Pete in China
Big Pete
Afgelopen voorjaar ben ik met mijn vrouw afgereisd naar het noordwesten van China, naar de provincie Gansu. Eerst hebben we echter Shanghai bezocht, vanwege mijn schoonfamilie, die daar woont.
Na een recordsnelle vlucht van negen uur en veertig minuten (handig zo’n straalstroom) kwamen we in Shanghai aan, waar te temperatuur 31 graden was, terwijl het in Nederland dertien graden was, met regen, toen we daar vertrokken. Meteen weer zweten als een otter. De volgende dag het traditionele etentje met mijn schoonfamilie, 250 euro voor vijftien personen, dat hoef je hier niet te proberen. Het was zo drukkend warm en de zon brandde zo ongenadig dat ik zoveel mogelijk binnen ben gebleven.
‘Het begrip privacy is in China nauwelijks bekend’
De volgende dag vertrokken we richting Lanzhou. De vlucht per antieke 737 duurde ruim drie uur. Hoewel het in Lanzhou regenachtig en koel was (25 graden -uitzonderlijk) viel onmiddellijk op dat het hier normaliter veel droger is dan in het oosten. Alles is dor en droog. We moesten met de trein naar de woestijnoase Dunhuang, een rit van twintig uur. Helaas moesten we nog een flinke tijd doorbrengen in Lanzhou, wat nou niet echt een feest is. Er valt daar weinig te zien en te doen dus brachten we de tijd voornamelijk hangend rond het station door.
Terug op het station was het gigantisch druk. Ik weet niet hoeveel mensen er in die ontzettend lange trein gaan maar het moeten er duizenden zijn. Onze slaapcoupé was netjes maar je moet hem wel delen met vier anderen. Het begrip privacy is in China nauwelijks bekend.
Toch redelijk geslapen en toen ik wakker werd en het net licht begon te worden, zag ik dat we midden in een lege woestijn reden. Je waant je in het ultieme niets. Gansu is bijna twaalf keer zo groot als Nederland. Een groot deel bestaat uit woestijnhoogland en bergen. Het station van Dunhuang ligt zo ongeveer in the middle of nowhere. Als je de trein uitstapt, merk je onmiddellijk dat de lucht ontzettend droog is. Hoewel het hier nog warmer is, zo’n 36 graden, ben je niet steeds aan het zweten. Door de droogte heb je wel steeds een droge keel dus je blijft water drinken.
‘Het woestijnzand zou zo heet zijn, dat je zolen ervan smelten’
Mijn vrouw ging onmiddellijk in onderhandeling met een bedrijf in minibusjes voor een rit naar het hotel en diverse excursies. Aangezien ik meer dan de helft niet versta en Chinezen nogal lang van stof zijn, lijkt dit altijd eindeloos te duren. Opeens waren ze klaar en konden we naar ons hotel.
Nadat we ons even opgefrist hadden, stond ons busje weer klaar om ons naar Mingsha Shan te brengen. Een negenhonderd meter hoge zandduin, zes kilometer buiten Dunhuang. Toen we daar waren aangekomen, werd er door de lokale slimmeriken nog een poging gedaan ons ‘zandschoenen’ te verhuren. Het verhaal was dat het zand zo heet is, dat je zolen ervan smelten. Onzin natuurlijk, maar toch zag ik genoeg toeristen met de knaloranje schoenen lopen die wel in dit broodje aapverhaal waren getrapt.
Interessanter was de mogelijkheid om zelf een Jeep te besturen, hoewel er een chauffeur meeging “voor de zekerheid”. Hoewel het prijzig was, vond ik dit ontzettend leuk, mannen blijven toch jongens. Helaas was het niet mogelijk helemaal naar de top te rijden. De Jeep moest blijven staan en de laatste tweehonderd meter bijna recht omhoog op een soort ladder. Mijn vrouw zag dat niet zitten, dus ging ik alleen. Het uitzicht boven maakte veel goed maar bij elke stap kreeg ik meer dorst. Er is zeker een liter doorheen gegaan op die trap. De temperatuur was inmiddels een gezellige 38 graden.
Na de Jeep weer teruggereden te hebben was het volgende doel ‘Crescent Lake‘ en het naast het meertje gebouwde paviljoen. Ik had dit al vaak op foto’s gezien, maar de werkelijkheid is overweldigender dan op welke foto ook.
‘Na die poort hield de wereld op, volgens de oude Chinezen’
Later op de dag stond een bezoek aan de Mogoagrotten op ons programma. Dat zijn boeddhistische tempelgrotten op ongeveer vijfentwintig kilometer afstand van het stadscentrum van Dunhuang
Tussen ongeveer de vierde tot en met de twaalfde eeuw hebben boeddhistische monniken hier ongeveer duizend grotten geslagen in de zandsteenrotsen en versierd met boeddhistische kunst, zoals boeddhabeelden, sculpturen en muurschilderingen. Er zijn 492 grotten bewaard gebleven en voor een deel toegankelijk voor toerisme. De grotten staan sinds 1961 op de lijst van erfgoed van China en sinds 1987 op de werelderfgoedlijst.
De volgende dag stond een ‘helse’ tocht door de woestijn op het programma van ruim acht uur. Eerst naar het Yadan National Geological Park. Dwars door de woestijn, ruim tweeënhalf uur vanaf Dunhuang. Je slaat daarbij één keer rechtsaf, de rest is vrijwel rechte weg. Behalve een incidentele bus met toeristen is er geen verkeer. In het park stappen we over in een bus. De hitte is enorm, de droogte zo mogelijk nog erger. Je mond, neus en keel voelen als schuurpapier. Maar het uitzicht maakt alles goed. Enorme rotsformaties die uitgesleten zijn door erosie. Heel indrukwekkend. Toen verder naar de laatste resten van de Jade Gate. De laatste poort. Na die poort hield de wereld op, volgens de oude Chinezen. Het was HEET en op het laatst stak er ook nog een milde zandstorm op. Gelukkig konden we toen het busje weer in.
‘Het schijnt dat sommige moslims hier varkenspoten eten’
‘s Avonds de stad in. De meerderheid van de bevolking in Dunhuang is moslim, maar daar is in het straatbeeld weinig van te merken. De moskee staat pontificaal in het centrum maar ik heb in drie dagen zegge en schrijve vier hoofddoeken en één burka gezien, minder dan in Amsterdam. Ze zijn hier kennelijk niet zo fanatiek. Het schijnt zelfs dat sommige moslims hier varkenspoten eten, de plaatselijke lekkernij.
Het eten was goed, het bier koud en spotgoedkoop (zeven euro voor zes bier in een trendy bar met wifi). Ik vind Dunhuang een hele relaxte stad en zeer de moeite waard.
De volgende dag gingen we weer met de trein naar Jaijuguan, maar daarover later meer.
Big Pete is politieman en Frontaal Naakt-reageerder van het eerste uur.
Gastschrijver, Reizen, 02.11.2013 @ 11:13
9 Reacties
op 02 11 2013 at 11:45 schreef Haes:
Leuk om te lezen over de plaatsen die ik ook bezocht heb. Dank Big Pete voor dit verslag. Ik kijk uit naar het vervolg.
Dunhuang vond ik ook een heel leuke en mooie stad. Heel relaxed. Alleen toen wij de zandduinen beklommen motregende het, in de woestijn in augustus nota bene.
Lanzhou vond ik trouwens ook erg leuk, vooral het grote park aan de overkant van de ricier, was erg mooi. Ben je daar niet geweest?
op 02 11 2013 at 13:41 schreef MNb:
Inderdaad een fraai verslag, Grote Piet. Het is de moeite waard, als aanvulling, om Dunhuang en Crescent Lake op de Engelse Wikipedia op te zoeken.
Is er een reden waarom je een deel ging treinen? Dunhuang blijkt een vliegveld te hebben, maar niet met Shanghai verbonden te zijn.
op 02 11 2013 at 14:04 schreef Rena:
Ik ben zo dol op reisverslagen. Net alsof je zelf een heel klein beetje op vakantie gaat. ;)
op 02 11 2013 at 14:11 schreef Thomas E:
@Haes
Big Pete schrijft duidelijk dat hij ook in Lanzhou is geweest, maar was er niet zoals jij van onder de indruk.
@Big Pete
Je schrijft dat jouw vrouw in onderhandeling ging met een bedrijf in minibusjes. Beheerst zij (met een Shanghaise Wu-achtergrond) ook het Mandarin chinees? Ik snap nooit welke Chinezen elkaar nu wel of niet verstaan.
op 02 11 2013 at 14:53 schreef Haes:
Thomas E, ik kan heus wel lezen, maar jij blijkbaar niet. Ik vroeg of Big Pete niet in dat grote park was geweest, want dan had hij Lanzhou waarschijnlijk wel leuk gevonden.
op 02 11 2013 at 15:33 schreef Thomas E:
Sorry Haes, inderdaad verkeerd gelezen.
op 02 11 2013 at 23:06 schreef Benedictus:
Mooi verslag. Mijn zonen hebben o.a. China op de fiets gedaan in 1999/2000 en ook veel gezien. In verschillende door jouw beschreven steden zijn zij ook geweest. Zij hebben veel meegemaakt, leuke en minder leuke dingen, zoals vastgezeten op een politiebureau om een misverstand m.b.t. de ingang van een museum. Ze stonden de volgende dag prompt in de lokale krant op de voorpagina. Het is gelukkig met een sisser -geld- afgelopen. Maar ook kregen ze -via relaties van het werk hier- in een beveiligde wijk in Peking voor een aantal dagen een villa ter beschikking zonder een cent te hoeven betalen. Het verschil in behandeling verschilde dus nogal. Ze maakte ook wegen mee die opeens eindigde. Ze moesten dan op hobbelige begroeide weggetjes verder zien te komen. China was een van de vele landen die ze per fiets hebben verkend. Die “wereldreis” hadden ze voor geen geld van de wereld willen missen. Broodmager kwamen ze thuis en veel levenservaring rijker.
op 03 11 2013 at 13:46 schreef Bigpete:
Ik heb inderdaad weinig van Lanzhou gezien, het miezerige weer nodigde niet echt uit. Wellicht hadden we met beter weer een andere indruk gekregen.
De reisroute Shanghai-Dunhuang is het meest logische via Lanzhou. Er is inderdaad een vliegveldje bij Dunhuang, maar volgens mijn vrouw was daarheen vliegen geen optie.
Mijn vrouw spreekt uiteraard Wu als geboren Shanghainese, en vloeiend Mandarijn. Ze verstaat Kantonees.
op 03 11 2013 at 23:07 schreef Leo Schmit:
Ik had altijd de droom om langs het Grand Canal vanaf Hangzhou tot Peking te kunnen reizen. Ik heb de zwart – wit fotografie van 1926/27 in de National Geographic op de plank staan. Ik stapte in ’99 in Shanghai op de trein naar Peking en kwam zo ver als Nanking. Daar had Mao in de rivier gezwommen, maar de plek heb ik niet gezien. Toen moest ik verder met het vliegtuig om weer thuis te komen. Veel te weinig China achter de kiezen. Maar wel iets dus ik deel graag mee in BP’s enthousiasme.
RSS