Be done with it
Josje
Foto: Ryan McGinley
De pijn in zijn ogen was alleen voor mij zichtbaar. Ik herkende het. Ik vroeg hem of hij het voelde. Hij knikte. Toch was het ditmaal anders.
Op zijn twaalfde werd hem te verstaan gegeven dat hij naar de L.T.S. moest, terwijl hij liever naar de M.A.V.O. wilde gaan van waaruit hij verder kon leren, om uiteindelijk naar de Sociale Academie te kunnen. Maar het was duidelijk dat zijn ouders daar niet in geloofden, en alleen maar zijn anders-zijn zagen, waardoor hij zich moest aanpassen. Hij kon niet anders dan naar de L.T.S. gaan.
Be done with it? Ik dacht het niet.
Op onze trouwdag maakten wij gebruik van een Gebarentolk, vooral voor de speeches. Mijn vader – de Gebarentaal niet machtig – sprak zijn woorden uit in samenspel met de tolk. Rustig, weloverwogen, af en toe stilte in acht nemend.
Toen was mijn schoonmoeder aan de beurt. Meteen maakte zij duidelijk dat zij geen gebruik wenste te maken van de tolk, omdat ‘ik anders geen rechtstreeks contact met jullie heb’. Het was zeer moeilijk om haar woorden in ons op te nemen, omdat wij allebei vol waren van de gebeurtenissen van de dag. Mijn schoonvader deed precies hetzelfde.
Meteen na onze trouwdag belandde mijn bruidegom in een ernstige depressie. Ik zag hoe hij koorts kreeg, totaal in de war raakte en veel pijn had in zijn hele lijf. Maar hij kon niet huilen. Toen hij enigszins weer opkrabbelde, schreef hij een brief aan zijn ouders, waarin hij over zijn pijn vertelde. Niet alleen van de trouwdag, maar ook van zijn jeugd. Waarin hij als iets anders werd beschouwd. De enige reactie van zijn ouders: ‘Daar kunnen wij niks aan doen.’
Be done with it? Ik dacht het niet.
Zijn vader overleed een paar jaar geleden na een lang ziekbed. Ook toen kon zijn zoon niet huilen. Maar ik zag het wel in zijn ogen. Ondanks dat hij tevreden was met zijn leven op dat moment. De hoop op enige erkenning door zijn vader vervloog. Ik zag het uit zijn ogen verdwijnen.
Be done with it? Ik dacht het niet.
Afgelopen kerst bij de Kerstnachtdienst waar onze kinderen ook bij waren, in een kerk waar wij nooit waren geweest, zag ik het weer in zijn ogen. Wij werden hartelijk ontvangen en onze Gebarentolk werd heel gewoon bevonden. Alsof de mensen niet anders gewend waren. Terwijl zij er geen enkele ervaring mee hadden. Een soort rust daalde over ons neer, zoals altijd in een omgeving waarin tegen ons ‘normaal’ wordt gedaan.
De pijn in zijn ogen was zonneklaar. Er kwamen opnieuw geen tranen. Maar. Wat ik wel voor het eerst zag, was berusting. Het weten dat zijn ouders eigenlijk ook niet wisten hoe te leven met zo’n zoon. Na een halve eeuw begint hij het te begrijpen.
Be done with it? Misschien.
Josje is op-en-top Josje. Vrolijk, slim, nieuwsgierig, op een leuke manier naïef, houdt van de zon op haar huid, rode lippenstiftdraagster, houdt van open kijk op de wereld. Hééft doof, dus ís niet doof.
Josje, 05.01.2011 @ 08:12
5 Reacties
op 05 01 2011 at 10:29 schreef herman van der helm:
Josje, wat een mooi openhartig verhaal.
op 05 01 2011 at 12:01 schreef G!:
Mooi! Ondanks het feit dat ik geen doof heb wel erg herkenbaar. De werkelijkheid accepteren zoals ‘ie is; lastig maar zo belangrijk…
op 05 01 2011 at 13:20 schreef mango:
Mooi Josje. Ik ben een absolute fan van je stukken.
op 05 01 2011 at 15:40 schreef Josje:
@herman
Dankjewel, het doet mij ook altijd goed om te schrijven.
@G!
Precies, de werkelijkheid accepteren en ermee leven is niet voor iedereen weggelegd. Dankje!
@mango
Wauw, dat is de eerste keer dat iemand dat zo aan mij schrijft. Ik vind het mooi om te lezen dat ik mensen kan raken. Dankjewel!
op 05 01 2011 at 22:32 schreef leo schmit:
Ik vind het ook mooi weergegeven en het heeft me geraakt.
RSS