Bali

Peter Breedveld

Omdat we Yogya na twee dagen wel hadden gezien, besloten we een dag eerder naar Bali te vertrekken. Daarvoor werden we meteen gestraft met een vertraging van aanvankelijk drie en uiteindelijk zesenhalve uur. Die tijd ging allemaal af van ons verblijf in het luxe Oberoi-hotel, pal aan het het Seminyak-strand, waar we voor één nacht hadden geboekt. We vlogen business class met de Indonesische maatschappij Garuda Airlines en mochten dus wachten in de executive lounge.

Daar stonden, in een mistroostige, kale ruimte, op een buffet Indonesische hapjes en fruitsappen van de Aldi, er waren twee PC’s met een Internetverbinding uit het jaar nul, een storende televisie en verder was er geen fuck te doen. Garuda kon maar niet besluiten of het nou de weersomstandigheden waren of technische problemen, die de vertraging had veroorzaakt en dat tekent het onbeholpen amateurisme van de organisatie, die ons als troost het ontbijt serveerde, dat we tijdens de vlucht zouden hebben gekregen: een bol koude nasi goreng met een rubberen spiegelei.

Uit verveling heb ik het nog opgegeten ook. Tegenover ons zat een dikke Hindoestaanse mevrouw, die de hele zes uur niks anders heeft gedaan dan eten van dat buffet. De lunch van Garuda stopte ze in haar tas. Altijd goed om iets hartigs bij je te hebben, mocht je onverhoeds trek krijgen.

Acht uur later zetten we, na een turbulente vlucht, eindelijk voet op Bali waar we ons vanuit de taxi vergaapten aan de vrolijke kleurenrijkdom en de duizenden stenen goden in hun bonte sarongs. In het Oberoi werden we onthaald als een koningspaar, met een bloemenkrans om onze nek, een virgin mojito en het vriendelijkste personeel dat ik ooit heb meegemaakt in een hotel. Iedereen leek een half uur na onze komst al te weten wie we waren.

In het fantastische restaurant van het hotel, in de buitenlucht met alleen een rieten dak boven ons hoofd, hebben we heerlijk gerijsttafeld met uitzicht op de zee en de rustgevende klanken van een Balinese bamboe-xylofoon op de achtergrond. Ik dronk een smakelijke Balinese Chardonnay, want je hebt dus wijngaarden op Bali. Ik wist niet eens dat dat kon, wijnbouwen in de tropen. In onze kamer hebben we gebaad bij kaarslicht. Het was een perfecte afsluiter van een vreselijke dag.

De volgende morgen hebben we ontbeten aan het strand. Aan een tafel naast ons zat de helft van een homostel, een gruwelijk verwend blaag met een verveeld gezicht, die vergroeid leek met z’n laptop, het personeel af te snauwen. Ik had ‘m al vol minachting naar een ober zien kijken, daarna kankerde hij: “I want my eggs, now!”

Ik begrijp niet hoe je je zo kunt opstellen tegenover zulke vriendelijke, charmante, dienstbare mensen. Het blaag was de enige niet. Het gros van de gasten van het Oberoi is alleen maar geïnteresseerd in zichzelf. Als je ze aankijkt bij het passeren, staren ze stuurs voor zich uit. Er kan geen knikje, geen glimlach vanaf. Er wordt niet met het personeel gepraat, er worden slechts bevelen gegeven.

Buiten op straat viel me op dat bijna alle toeristen zo in zichzelf gekeerd zijn. Vooral de stuurse blik is opvallend, en in fel contrast met de altijd glimlachende Balinezen, die steevast hartelijk reageren als je ze groet. Ik heb nog niet zo’n extreem beleefd, vriendelijk volk meegemaakt als de Balinezen. Waar hebben ze die onuitstaanbare, ondankbare toeristen aan verdiend?

Vanavond hebben we weer op het strand gegeten, Jimbaran, deze keer. Verse kreeft, reuzegarnalen, krab, schelpdieren, calamaris en vis. Een Balinees muziekgezelschap speelde speciaal voor ons een Balinees liedje voor onze tafel en er werd traditioneel gedanst. Helemaal goed. Op weg naar ons hotel (Uma Sapna) werd Hassnae vanuit een voorbijrijdende taxi toegeschreeuwd door een dronken Amerikaan, die een soort inboorlingen-Engels imiteerde: “Chicky, chicky!”

Tweet

Peter Breedveld, Reizen, 28.07.2010 @ 18:40

[Home]
 

Δ