Arab Lives Matter
Hassnae Bouazza
Foto: Yuko Kashiwagi in Killers on Parade
Het verdriet van de Libanees Joey Ayoub over de bombardementen in Parijs en om die in zijn eigen Beiroet, een dag eerder, werd ditmaal breed gedeeld. Gelaten legde hij zich neer bij fenomeen dat Westerse slachtoffers meer verontwaardiging en medeleven wekken dan Arabische. Maar vele anderen zetten vraagtekens bij deze dubbele standaard.
Journalist Jamiles Lartey van The Guardian tweette over het gevaar van het vergelijken van verdriet na een aanslag. Volgens hem moet je mensen hun verdriet gunnen en is het niet mogelijk om over alles constant even verontwaardigd te zijn. Hij vergelijkt de kritiek ook met de actie All lives matter als reactie op Black lives matter. Die laatste actie wordt ermee onderuit gehaald, zegt Lartey, omdat het er bij Black lives matter juist om gaat dat zwarte levens ook tellen, net als blanke levens.
Grief shaming
Een andere journaliste van The Guardian, Ellie Mae O’Hagan, twitterde het volgende:
Grief shaming people over their reaction to Paris will not make them more sympathetic to deaths in the Arab world. Reactions to tragedies are, to an extent, determined by structure. The trick is to make people care about Arabs while they are still alive.
Arabieren moeten dus sympathie zien te wekken wekken als levende Arabieren, niet als dode. Alleen zegt O’Hagan er niet bij hoe Arabieren dat precies moeten doen, als de wereld oren, ogen en het hart ostentatief gesloten houdt voor Arabierenleed. Met alle fouten en misstanden die er zijn, loopt de Arabische wereld in ieder geval op één gebied voor op de Westerse: de mensen en de media staan open voor de kunst en cultuur uit andere landen. Arabieren kennen onze sterren, onze films, onze sporters. Daar halen ze hun neus niet voor op. Daar kijken ze niet op neer.
Menselijke proefdieren
De Westerse cultuur krijgen ze als vanzelfsprekend mee in hun opvoeding. Hoe anders is het hier in het Westen, waar de interesse voor de menselijke kant van de Arabische regio nog altijd minimaal is, tenzij er ergens een rel is waar ze zich dan hier om kunnen verkneukelen.
Libanezen en andere Arabieren die vragen waarom hun verdriet niet telt, maken zich niet schuldig aan‘grief shaming’. Ze bagatelliseren het verdriet van nabestaanden niet. Het enige wat ze vragen is: “waar blijft het medeleven met ons?”
Een zeer legitieme vraag van mensen in een regio die als een laboratorium door het Westen wordt gebruikt. De Arabische bevolking wordt gebruikt als proefdier, niet alleen door haar eigen despoten, maar ook door Westerse regeringsleiders met hun immorele projecten als martelvluchten en stoelendansen met wrede dictators, die steevast resulteren in interne conflicten en allesvernietigend geweld.
Arabische joie de vivre
De gewone mensen betalen de prijs. Zij staan vooraan in de strijd. Zij offeren zichzelf en hun kinderen op; óók en vooral in het gevecht tegen de terroristen die zich iedere keer met een andere naam tooien maar altijd hetzelfde doel nastreven: macht en sadistische heerschappij.
En ja, natuurlijk, je kunt je niet om alles druk maken, je kunt niet elke dag een vlag uit de virtuele kast pakken en met sommige mensen voel je je nu eenmaal meer verwant, maar dat betekent niet dat Arabieren minder sympathie verdienen, of dat ze hun mond maar moeten houden. Denkt u dat ze alleen in Parijs van terrasjes houden, dat Arabieren niet willen genieten van het leven of zo? Boek eens een ticket naar de regio en ervaar daar ook eens de Arabische joie de vivre.
Misplaatst en onsmakelijk
Deze schreeuw om erkenning van de Arabische menselijkheid zou je Arab Lives Matter kunnen noemen. Eindelijk schoppen Arabieren het boetekleed van zich af en vragen, eisen gelijkwaardigheid en wederkerigheid. Het heeft iets Westers-suprematistisch om hen dat kwalijk te nemen, en het is nogal misplaatst en onsmakelijk.
Eerder gepubliceerd op Aicha Qandisha. Hassnae Bouazza is regisseur en eindredacteur van Femke Halsema’s serie Seks en de Zonde, schreef een boek over Arabieren, Arabieren Kijken. En ze heeft haar eigen hedonistische site, Aicha Qandisha. Deze zomer heeft ze in Beiroet de Arouwad Award gekregen voor haar stukken over de Arabische wereld. Lees vooral ook haar relaas over het racisme op de progressieve redacties waar zij heeft gewerkt.
Hassnae Bouazza, 22.11.2015 @ 11:50
6 Reacties
op 22 11 2015 at 15:01 schreef Marcus Lucas:
Mee eens. Zelf ben ik in 2004 naar de Arabische wereld verhuisd omdat ik wilde begrijpen hoe het leven daar was. Ik had interesse in de cultuur. Lang niet iedereen krijgt zo’n kans, en het was bij mij eigenlijk ook toeval. Ik was in eerste instantie naar Londen vertrokken, en reisde toen door.
Er twee jaar gewoond, gewerkt, gefeest. Discussies, gepassioneerde gesprekken, soms ruziegemaakt maar ook de liefde bedreven. Kortom, er geleefd. Veel geleerd. Daardoor heb ik wellicht nu zelden behoefte om me te mengen in die ‘debatten’ op sociale media. Of erover te bloggen.
Ik heb een heel ander beeld gekregen van de Arabische wereld. Of van het Midden Oosten. Heus niet alleen maar positief. Realistischer denk ik wel.
op 23 11 2015 at 13:34 schreef Gaz Typari:
Grief shaming is ook voor niet-Arabieren niet mogelijk. Grief shaming maakt het ook gelijk iets negatiefs, anderen het rouwen misgunnen ofzo. Maar al dat verdriet gaat in 99% van de gevallen over mensen die ze niet kennen. Ze kennen net zo weinig mensen in Parijs als in Beiroet. En toch zijn ze verdrietiger. Daar mag je ze best op aanspreken.
En natuurlijk die 1(?)% die de slachtoffers wel kennen daarbij niet te kwetsen.
op 23 11 2015 at 16:44 schreef Roland:
Gaz, ik vind 1 dode in mijn straat erger dan 10 in Parijs of 50 in Beiroet. Niet omdat de levens van mensen in mijn straat objectief zo veel meer waard zijn, maar omdat ze voor míj meer waard zijn.
Ik vermoed dat dat voor mensen in Beiroet andersom net zo is, dus gesaldeerd is er om iedereen waarschijnlijk evenveel verdriet.
Ik las vorige week iets leuks over een formule daarvoor. Los van de weegfactoren die je hanteert; het is vrij logisch; het is hoe de mens in elkaar zit. Niks te dubbele standaard, niets om mensen op aan te spreken.
Sterker nog, hoe zou jouw partner zich voelen als je zou zeggen: “ik vind een aanslag of ongeluk waarbij jij overlijdt minder erg dan een aanslag of ongeluk waarbij drie onbekenden overlijden?”
op 23 11 2015 at 20:16 schreef Beukman:
Met Roland eens. Er is van alles aan te merken op westerse landen met hun hypocrisie en hun misplaatste morele superioriteit en hun rol bij alle grote conflicten, maar dat men in Nederland een aanslag in Parijs erger vindt dan in Beirut is menselijk en vergeeflijk.
Battus (Brandt Corstius) heeft 40 jaar geleden de volgende wet geformuleerd:
E = log (N/AT)
E=ergte van een ramp, N=het aantal slachtoffers, A=de afstand tot de ramp, N=de verstreken tijd.
Deze wet is verre van perfect, maar geeft toch een idee van hoe het werkt. Wat ik mis in de wet is de rol van de mate van de mogelijkheid tot identificatie met de slachtoffers.
op 24 11 2015 at 08:25 schreef Thomas E:
Beukman, je bedoelt T = de verstreken tijd.
op 24 11 2015 at 20:54 schreef Beukman:
Yep Thomas, scherp gezien!
RSS