Alphen

Makbouli

De schrijnende verhalen van de slachtoffers van het drama in het winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan den Rijn maken pijnlijk duidelijk waar lokale overheden falen. Zij zou als uitvoeringsorgaan moeten functioneren maar verschuilt zich nog te vaak achter het naleven van eigen procedures en regeltjes, het schrijven van beleidstukken en, niet geheel onbelangrijk, de eigen belangrijkheid.

Zij vergeet daarbij regelmatig de primaire taak die zij heeft zoals de zorg voor de lokale bevolking bij incidenten die de openbare orde en veiligheid raken en de regierol die de burgervader daar dient te pakken bij crises en calamiteiten. Zo ook in Alphen aan den Rijn.

In de media leek burgervader Bas Eenhoorn van Alphen aan den Rijn onmiddellijk na het drama, samen met hoofdofficier Kitty Nooij en korpschef Jan Stikvoort, zijn rol uitstekend te pakken. Nu blijkt dat beeld echter bijgesteld te moeten worden. Een crisis dient niet alleen bezworen te worden op het moment zelf, maar onderdeel daarvan dient professionele nazorg voor slachtoffers te zijn, hoe lang die nazorg ook nodig is.

Als Eenhoorn een crisisorganisatie onder leiding van de GGD had ingericht met een goed bereikbare front-office en een goed ingerichte back-office zouden slachtoffers een laagdrempelige voorziening hebben gehad waar noodzakelijke professionele geestelijke en praktische hulp zou kunnen worden gegarandeerd. Het is algemeen bekend dat de gevolgen van zo’n ramp verder strekken dan de relatief korte periode waarin er nu aandacht is geweest. Zo kampen slachtoffers nog steeds (of pas nu) met geestelijke nood en de gevolgen daarvan zoals problemen op het werk en in huis.

De kritiek die kamerlid Ahmed Marcouch vorige week uitte op het verloop van dit proces voor slachtoffers is terecht, zo werd bevestigd door een raadslid van de SP in Alphen aan den Rijn in de plaatselijke krant Alphen CC. Beloftes aan de slachtoffers worden niet nagekomen en tevens is een groot deel van de schade nog niet vergoed. Daarnaast wordt hulp, waarom wordt gevraagd, niet of nauwelijks geboden.

In plaats van deze kritiek serieus te nemen, weersprak Eenhoorn die. Hij begon een mediaoffensief dat vooral om zichzelf draaide.

Zo gaf hij in een verklaring aan dat hij onaangenaam getroffen was door de kritiek van Marcouch, dat hij zich verbonden heeft gevoeld met alle slachtoffers maar dat hij niet over alle gegevens van betrokkenen mocht beschikken, omdat privacywetgeving dat niet toe zou staan.

Een burgemeester die regels en procedures laat prevaleren boven het menselijke aspect, heeft het niet begrepen. Pas gisteren (!) werd een artikel over de nazorg op de gemeentelijke website geplaatst met daarin doorverwijzingen naar zorginstellingen en het piketnummer van de gemeente.

In de afgelopen periode heeft burgemeester Eenhoorn onder andere zijn boek over het schietdrama gepresenteerd en hij heeft op die wijze geld verdiend aan het voorval, terwijl slachtoffers niet werden gehoord.

“Het boek” zo vertelde Eenhoorn “droeg bij aan mijn verwerking van het voorval”. Een zuur gegeven voor bijvoorbeeld de enkele slachtoffers die een renteloze lening ontvingen teneinde liquiditeitsproblemen het hoofd te bieden. Daar staat nu namelijk de deurwaarder op de stoep om diezelfde ’troostlening’ weer terug te vorderen, terwijl het leed voortduurt.

Enkele slachtoffers hebben inmiddels aangegeven niet naar de herdenking op 9 april te gaan.

Als Makbouli later groot is, wil ze Minister van Veiligheid worden óf baas van de Dierenpolitie. Tot die tijd adviseert ze de bestuurders op het gebied van openbare orde en veiligheid en schrijft ze (soms) over klein en groot leed. Daarbij put ze uit haar ervaringen als politieagent in Amsterdam. Meer op haar weblog.

Tweet

Makbouli, 05.04.2012 @ 06:53

[Home]
 

Δ