Afkicken van de politiek
Paul Terlunen
Scène uit Bōrei Kaibyō Yashiki (Het Huis van de Spookkat, 1958)
Al een tijdje loop ik rond met het plan om een crowdfunding op te starten voor afkickende politici. Een soort AA-groep.
Juist zeer kwetsbare persoonlijkheden voelen zich aangetrokken tot de politiek en hopen een snelle carrière te maken in dit métier. In tegenstelling tot de jeugd die zich aangetrokken voelt tot de wereld van de Mocro-maffia, is het moeilijk om met wettelijke middelen kwetsbare jongeren in bescherming te nemen tegen een schadelijke carrière-keuze in de politieke arena. Het is ook vaak niet helder hoe bepaalde individuen gaandeweg in een permanente staat van morele verloedering zijn geraakt.
Hoe dan ook, iedereen verdient een tweede kans, vind ik.
Het lijkt mij haalbaar om een risico-profiel aan te leggen, zodat de meest kwetsbare individuen in een vroeg stadium kunnen worden geïdentificeerd, en er veel onnodig leed kan worden voorkomen met de huidige stand van kennis.
Pathologische leugenaar
Voor diegenen bij wie het maatschappelijk veiligheidsnet niet afdoende heeft gewerkt, bieden wij een toegesneden intake-procedure. Centraal staat een diagnostische tool: de Trump Reliability Rating. Een diagnostisch instrument om de graad van mentale vergassing van de betreffende hulpvrager scherp in beeld te krijgen.
De vragenlijst is zorgvuldig ontworpen, en per item diepgaand getoetst. Vervolgens voorgelegd aan niet minder dan de honorable naamdrager D. Trump himself. Pas na zijn spontane woedeuitbarsting – “It’s rigged! So sad. Totally fake!” – is de lijst fully Trump-certified ingezet als degelijk selectieinstrument voor het hersteltraject.
Ik zie het dan zo voor me: een kringgesprek, naar AA-model:
‘Hallo, Ik ben Boris Johnson. Ik ben een pathologische leugenaar vanaf mijn zesde jaar. Ik ben al twee weken clean. Zit nog in detox.’
‘Hallo, ik ben Victor Orban. Ik zit al een half jaar in het 9 stappen programma. Het ging heel goed. Vorige week had ik een relapse. Ik vecht me terug.’
Aangericht schade
Serieus, we moeten deze mensen omarmen met een ruim hart. Wel moeten we de doelgroep opsplitsen in twee categorieën:
1) De pathologische leugenaars die zijn afgegleden uit pure sleetsheid, onderweg ergens ten val geraakt door uitglijders die echt niet waren te voorzien. Totaal aan de grond, verstrikt in een onontwarbare kluwen zelfmisleiding etc. etc..
2) Het slag leugenaars dat, op wat ongelukkige dissociatie-momentjes na, door de jaren heen het eigenbelang nooit uit het oog heeft verloren. Goed verschanst achter de aankoek van de aangerichte schade. Ik noem ze “de oprechte natuurtalenten”. Voor hen moeten we een heel ander parcours uitzetten.
Dikke laag schaamte
Ik vermoed dat er binnen de eerste groep – verstopt onder een dikke laag schaamte – toch wel een grote urgentie leeft voor herstel, maar vrees dat er vanuit de tweede groep wellicht nooit iemand zich zal aanmelden.
Toch vind ik wel dat we puur om humanitaire redenen ook voor hen een goed programma klaar moeten leggen – Just in case.
Ik weet nog steeds niet wie Paul Terlunen is.
Gastschrijver, 12.10.2019 @ 11:16
RSS