Affaire-mores

Natasha Gerson

Met Heleen Mees heb ik nooit zoveel op gehad. Ik kende haar pleidooi voor het fulltime werken enzovoorts al van Rudi Wester, een jaar of tien daarvoor. Feminisme is en blijft voor mij in de eerste plaats solidariteit tussen vrouwen in het zakelijke, en loyaliteit in het persoonlijke, en emancipatie zal er nooit bij gebaat zijn als discussies blijven steken in het elkaar afvallen op persoonlijke keuzes.

Nu is Heleen Mees gearresteerd wegens ‘stalken’, dat wil zeggen het elektronisch lastigvallen van haar ex-minnaar en inbreuk doen op diens familiesfeer. Natuurlijk duikt heel metamediaal Nederland er vol op. Altijd goed om eerst iemand op een voetstuk te hijsen en er dan keihard weer vanaf te pletteren.

In d’r mantelpak

En toegegeven, in eerste instantie doe ik daar in mijn eigen Facebook-kransje ook aan mee. Zie je wel, ze is gewoon knotsmesjogge, die aanstellerige dwingeland! Zit ze op Riker’s Island, in d’r mantelpak, gheheheh.

Maar al snel begint er iets te knagen. Want de terminologie komt me zo bekend voor. Zulke dingen krijgen tegenwoordig al snel heksenwaag-achtige trekken. Er treedt onmiddellijk dat neo-seksistisch fenomeen in werking dat ooit door Pim Fortuyn met zijn ‘mens, ga koken’ tegen een doorzuigende Wouke van Sterrenburg weer heeft gelegitimeerd.

Mannen én vrouwen bedienen zich ervan, trouwens. Om in no-time het predicaat ‘feeks’ te krijgen, hoef je niet eens iemand te stalken, dat krijg je als vrouw sowieso prompt zodra je iemand, wie dan ook, op zijn pik trapt, of je niet af laat schepen. Als je opinie iemand niet bevalt, is die opinie, omdat je een vrouw bent, vanzelfsprekend ‘hysterisch’. Ook al is ie waterkoel en feitelijk gesteld en is er geen speld tussen te krijgen, met dat predikaat kun je het wel schudden.

Burn-by-google

Een man, ondertussen, die zich niet uit het veld laat slaan in het verlangen van antwoorden, heet ‘volhardend’ of ‘doortastend’. Een vrouw verandert daarbij in de algemene beleving met de optreksnelheid van een Bugatti Veyron van een ‘zeikwijf’ in een ‘psychopaat’. Of zie Agnes Kant, de politica die het veld moest ruimen toen iedereen het erover eens was dat ze gewoon té betrokken was. Waarna er vervolgens weer werd doorgeklaagd over het gebrek aan integere politici én interessante vrouwen.

Zoiets wordt dan onvermijdelijk geschraagd door de burn-by-google. Pluk een onbenullig maar hardnekkig gegeven van het wonderweb, wikkel daar nog wat hersenspinsels omheen en maak het nog hardnekkiger onzin, en wapper online flink met deze rode lap. Om zulke situaties te voorkomen moeten we allemaal op onze tellen passen om niets afwijkends of onverwachts te doen nietwaar.

Als ik even een persoonlijk voorbeeld mag geven: Iedereen die een appeltje met mij te schillen heeft denkt origineel te zijn door te gaan spotten met het gegeven dat ik naast selectieve journalistieke arbeid, ook werkzaam ben als waarzegster. Altijd weer een welkom schot voor open doel. Die maffe toverkol heeft haar beweringen zeker uit haar -proest- kristallen bol! Ik ben dus of een spiritueel dwaallicht, of een oplichtster, of allebei.

Hogere machten

Maar inderdaad. Naast, vóór literair en journalistiek werk heb ik mijn inkomen (en vaak research) altijd gesupplementeerd met kaartleggen. Daar mag je me natuurlijk belachelijk mee maken. Al houd ik mij minder bezig met hogere machten dan een gemiddelde christelijke wethouder. Het is vooral een leuk, communicatief oud ambacht. Een familietraditie, zelfs. Ik subsidieer er mijn eigen onderzoek mee.

Als kaartlegster bespreek ik constant alles, met iedereen, waarmee ik bedoel: Alle lagen en groepen van de bevolking, van alle afkomst, gezindte en leeftijd, over alles wat ze bezighoudt. Vroeger op vereniging en jaarmarkt, tegenwoordig vaak telefonisch, en anoniem. Sinds 2007 heb ik zo iets meer dan achtduizend gesprekken gevoerd met onbekenden over liefde, relaties, familie, geld, trots en aanzien. Soms vrolijk, soms verveeld, soms compleet wanhopig – wanhoop van de tijdelijke soort waar nooit een hulpverlener aan te pas komt. Daar steek je echt wel wat nuttigs over de maatschappij van op, hoor.

Wurgende trots

Zo meen ik ook te weten waar ik Heleen Mees moet scharen als ik lees over haar mailterreur. En dat zij zeker geen doorgedraaide eenling is. Dit is mijn ervaring, op basis van al die gesprekken over soms extreem liefdesverdriet.

Goed, niet iedereen verandert daarbij in een soort cyber-Valerie Solanas. Sommigen moeten wel zo’n beetje op hun handen zitten om niet tot emailbombardementen over te gaan en komen tot weinig anders meer dan zichzelf daarin tegenhouden. En sommigen zouden zoiets wel willen, als ze zouden durven, maar doen het niet, praten er zelfs met bijna niemand over, uit schaamte, en gaan gewoon stilletjes van binnen kapot.

Het leed van onbeantwoorde vragen die strijden met een opgelegde, wurgende trots is een van de grootste psychologische gesels van deze tijd, naast bestaansonzekerheid. Want daar gaat het dan om: De onbeantwoorde waaromvraag. Die drijft ze vaak in een toestand in waarin ze zichzelf nauwelijks terug herkennen. Sommige (hetero)mannen die stalken, en een enkele lesbische vrouw, willen de ander puur en klassiek hun wil opleggen, iemand mág ze dit niet aandoen, iemand móet térúg komen, want ze hóren bij elkaar. Dat zijn, ik zou bijna zeggen, de echte stalkers, en die moeten gestopt worden, voor ze fysieke navolging geven aan hun ‘ik niet, dan niemand’ gedachten.

Pure lafheid

Maar die moeten niet verward worden met een heel andere categorie: De meeste vrouwen, en veel mannen, die hun ex niet kunnen loslaten en maar contact blijven zoeken, willen die helemaal niet eens per sé terug. Zijn rationeel allang afgeknapt op de ander, vanwege diens handelwijze. Ze eisen alleen het laatste, of misschien wel eerste, werkelijk, echt eerlijke gesprek. De afsluiting, waar ze redelijkerwijs recht op hebben, om verder te kunnen. Nog zeggen wat ze te zeggen hebben, en oprechte antwoorden te krijgen op hun vragen. Verlangen inzet daarin uit respect voor wat was. Als ze iets te leren hebben van hun pijn, willen ze ook die mogelijkheid.

En dat wordt ze maar al te vaak, en in toenemende mate, echt op een rücksichtloze wijze onthouden, meestal uit niets dan pure lafheid en lulligheid. De drang die te doorbreken, juist om de ander niet door de mand te laten vallen als mediocere klotebibber en daarmee de herinnering aan de relatie te besmetten, wordt dan een soort verslaving, of eigenlijk, afkickverschijnsel.

Hangende pootjes

Terug naar Mees. De veertig gepasseerd, had Mees inmiddels naast haar PHD en haar vijf talen en haar netwerkkunde één wezenlijk stukje kennis opgedaan kunnen hebben.

Dat is dit, en als jouw moeder het je ook nooit gezegd heeft en je hebt het ook niet om je heen gezien, neem het dan hierbij van de waarzegster aan: Wanneer je iets begint met een persoon die al een relatie heeft, heb je sowieso tachtig procent kans dat het plotseling, totaal en voor jou met een kater eindigt zonder recht op nadere uitleg. Meestal gaan ze gewoon niet weg bij hun vrouw omdat dat nooit de bedoeling was of ze daar gewoon te slap voor zijn en het teveel gedoe is, terwijl de affaire met jou ook tot regelmaat verschraald is. Hij is die eigenlijk alleen maar als extra plicht gaat zien.

En komt het uit, is het gedaan. Als je jezelf al die tijd verteld had dat het ook niet je doel was dat ie bij zijn vrouw wegging, mag je jezelf dat blijven vertellen. Die twintig procent die het wel doet, voor jou kiezen, doet dat niet na eerst een proeftijd van twee jaar, maar direkt. Daar beur ik de getrouwde vrouwen mee op die er net achter zijn dat ze langdurig zijn bedrogen. U heeft nu de touwtjes in handen en u trekt vast niet aan het korste eind, voorspel ik ze dan. Zij is het die gaat lijden, als u dat wil, niet u. U kunt nu van hem af of u kunt hem met hangende pootjes terugkrijgen, zegt u het maar.

Dikke huid

Heleen Mees had het niet alleen kunnen weten, maar ook moeten weten, hoe dit zou gaan, omdat het haar naar verluid al een keer eerder overkomen was. Iets met ezel en steen. Ook had Mees, hoewel zelf geen ouder, inmiddels de sociale wijsheid moeten bezitten om te weten dat niets zo snel tot totale afwending leidt dan iemands kinderen te nabij te komen op een onaangename manier. En terecht. Maar laten we niet teveel op geruchten afgaan.

Die eigenschappen waar Mees om bejubeld werd, en waar ze mee ter voorbeeld werd gesteld aan de suffe deeltijdmiepen van Nederland: Haar ambitie, haar drive, haar ellebogen. Een vrouw die krijgt wat ze wil, niet door diplomatie of strategie, nee, door tomeloze inzet, een dikke huid en niet gehinderd door allerlei jeremiëerderige obstakels als het welzijn van anderen.

Daar houden we toch zo van, tegenwoordig, zo’n krachtdadig, zelfredzaam mens. Nou, kun je daar werkelijk van verwachten dat die zich wel zomaar door zo’n man als een boemeltje laat rangeren zonder deugdelijke verklaring? Ook mondelinge toezeggingen gelden als wettelijke overeenkomst is hun levensmotto en -ader. Uitspraken als ‘er altijd voor haar zullen zijn’ en meer van dat soort praat worden door gematigder –of meer ervaren- personen bij voorbaat al gerangschikt onder de beperkte houdbaarheden. Maar staan voor een vrouw als dit in steen gebeiteld, want die legt zichzelf er ook op toe, dus daar kom je dan niet zomaar vanaf.

Krabbenmand van Nederlandse vrouwen

Als Mees had moeten weten hoe haar affaire met de getrouwde Buiter zou eindigen, had mijnheer zelf niet ook kunnen anticiperen dat zo’n Mees niet lijdzaam maar stilletjes zou oplossen in de nevelen van Manhattan? Als het waar is dat hij de benoeming tot president van de Nederlandse Bank heeft misgelopen vanwege de perikelen met Mees, is dat dan Mees haar schuld, of toch vooral zijn eigen? Wie was eigenlijk de vreemdganger in deze?

Wat is er in het laatste jaar met Mees gebeurd? Uit het feit dat ze gebruik moest maken van Legal Aid en ze haar borgtocht van een onbekende die ook wel eens stukgezeten had in de liefde moest komen, kunnen we opmaken dat de zaken er niet zo florissant voorstonden.

Moeten we hier uit opmaken dat ze de krabbenmand van Nederlandse vrouwen met hun frutselbaantjes die ze zo minachtte toch nooit echt is ontstegen, en het hele New York-avontuur gebakken lucht is geweest? Of kon ze de laatste tijd niet meer werken, uit liefdesverdriet, en was, al of niet onder druk uit het Buiter-kamp, het ene na het andere luikje dichtgevallen?

Is zij wel, we citeren een anonieme bron rond ex-minnaar in Het Parool, die ‘gestoorde heks’? (‘Hell hath no fury like a woman scorned’ schreef Congreves. ‘Don’t stick your dick in crazy’, gnuift GeenStijl)

Ballenkrakende mafketels

Of wordt een en ander zo gretig opgenomen als mediaspektakel omdat het de onuitroeibare calvinotie voedt van zie je wel, al die sterke, zogenaamd onafhankelijke vrouwen zijn eigenlijk geshuffelde ballenkrakende mafketels waar je je het beste verre van kunt houden, professioneel en persoonlijk? In dat geval heeft Heleen Mees het feminisme de grootste dreun sinds jaren bezorgd.

Maar ze kan vrouwen ook weer een dienst bewijzen als Mees-gate een andere, veel belangrijkere feministische issue weer aan zou zwengelen: Mag emancipatie alsjeblieft meer zijn dan je aanpassen aan, of opwerken naar, de blanke middenklasse mannelijke norm der dingen? Is het feministisch om je te moeten schamen voor je gevoelens, wat er ook gebeurt en hoe je ook behandeld wordt? Dus een maskerachtige onkreukbaarheid aan de oppervlakte vertonen, emoties op straffe van zotverklaring? Alles onder de mat vegen?

Sarren en treiteren

Ik merk, opvallend genoeg, vooral van allerlei allochtone vrouwen medeleven bij de treurige en hier en daar herkenbare positie van Mees, hoe naïef of stijlloos bevonden ook. Als je zo hebt gestudeerd en zo je best gedaan op je carrière, ja, dan ben je misschien juist wat onervarener in de haaienpoel van de liefde.

Hier en daar zelfs meer dan dat: Vanuit vooral mediterrane en Caribische hoek: Het vanzelfsprekende récht om een man, die je toch je lichaam en ziel gegeven hebt, en die je zomaar aan de kant heeft gezet alsof je niks bent, te sarren en te treiteren totdat hij kapót is. Tuurlijk. En desnoods zijn rechtmatige wijf, zijn pestkinderen, de draak die hem gebaard heeft en zijn hele stam d’r bij.

Hij mag blij zijn als het bij een emailbombardement blijft! Als hij niet vervloekt wordt door een échte heks. Of er een randdebiel neefje wordt opgetrommeld om hem op zijn bek te slaan. Zo! Niks gestoord, hoezo gestoord, als je dat niet doet bén je geen sterke vrouw!

Moedig feminisme

Als we even de oude frase ‘Het persoonlijke is politiek’ er weer bij mogen halen: Mag de absolute noodzaak tot een laatste woord, een verklaring, een waardige conclusie van een relatie die je graag als betekenisvol in plaats van tijdsverspilling wenst te plaatsen en herinneren, ook tot moreel recht verheven worden? Dus in het kader van het recht op een rustig leven, net zo’n recht zijn als om dezelfde reden verstoken blijven van ontregelende email-bombardementen?

De mijnheren Buiters van deze wereld verliezen in dit tijdsgewricht het voor hun zo handige prerogatief op affaire-mores. Misschien dat Heleen Mees in het kader van het moedige feminisme daar een aanzet toe heeft gegeven en dan heeft ze, wat mij betreft, eindelijk echt iets bereikt.

Natasha Gerson is schrijfster, kaartlegster en journaliste en werkt momenteel aan een langdurig onderzoek naar dwangarbeid in de Tweede Wereldoorlog.

Natasha Gerson, 06.07.2013 @ 13:57

[Home]

37 Reacties

op 06 07 2013 at 14:07 schreef Rob:

En ook mw. Gerson bezondigt zich aan de affaire-Mees met een ellenlang stuk op
basis van zéér summiere kennis van de details.

Het zou mij niet gegeven zijn om, zeker in het licht van de ook al zo vliegensvlug en vooral fout beoordeelde kwestie-DSK, zo’n uitputtend oordeel neer te pennen. Een grap over kristallen bollen dringt zich inderdaad op, want waar in ’s hemelsnaam is dit allemaal op gebaseerd?

op 06 07 2013 at 14:10 schreef Peter:

Jammer, Rob. Jammer.

op 06 07 2013 at 14:24 schreef Rob:

Feit blijft, Peter, dat er hier van uitgegaan wordt dat wat in de krant staat, waar is. Maar dat is slechts een deel van één kant van het verhaal.
Mocht het allemaal anders blijken, net als destijds met Dominique Strauss-Kahn, dan zul je me alsong begrijpen. Blijkt dat niet, dan wellicht niet. Maar ik blijf even nadrukkelijk “op het hek zitten” in deze zaak en iedereen die dat niet doet, doet onvermijdelijk grote slagen in de lucht.
Mij hoor je noch over “hysterische wijven”, noch over “vieze ouwe mannetjes”. En dat is jammer? Soit.

op 06 07 2013 at 14:26 schreef Peter:

Lees het stuk nog eens goed. Dan zul je zien dat het over heel wat meer gaat dan wat er in de krant staat.

op 06 07 2013 at 14:40 schreef Rob:

Ja ’t is goed, ik ga het drie keer lezen. Ik wéét dat het over meer gaat, maar het is allemaal geschraagd op vrijwel niks. Jammer.

op 06 07 2013 at 14:46 schreef Peter:

Neehee, Rob, niet waar. Het is geschraagd op ontzettend veel, maar je hebt het gewoon niet goed genoeg, en niet met onbevangen blik, gelezen.

op 06 07 2013 at 14:51 schreef Daphne:

Rob, Natasha heeft het nadrukkelijk over de reageerders, degenen die conclusies trekken op basis van dezelfde zaken die jij, ik en zij allemaal in dezelfde kranten lezen. Ze plaatst dit in een groter verband, om het frame van ‘hell hath no fury like a woman scorned’ te onderzoeken. Waarbij het nieuwe frame schijnt te zijn dat de woman scorned niet alleen kwaad, maar ook gek is. En de dader. Terwijl de echte dader in de driehoek, de vreemgaande persoon zogezegd, zich veilig in een slachtofferrol kan verschuilen.
Let op dat ik het geslacht van de dader niet benoem.

Daar gaat het om, om ons volledige onbegrip voor diegene die is achtergelaten en gedumpt, de derde in de driehoek, en niet om de vraag of Heleen Mees dit en Citybank dat. We hebben geen compassie met de derde in de driehoek. En omdat wij die met zijn alleen niet kunnen opbrengen, hoeft de aanstichter van de driehoek zich dus ook niet te verantwoorden.

op 06 07 2013 at 14:52 schreef MNb:

“Altijd goed om eerst iemand op een voetstuk te hijsen en er dan keihard weer vanaf te pletteren.”
Nare menselijke gewoonte is dat.

“ze is gewoon knotsmesjogge.”
Uiteraard. Dat vind ik een goede reden haar met rust te laten.
Gelijke rechten hebben nu eenmaal een negatieve keerzijde.

“Een man, ondertussen, die zich niet uit het veld laat slaan in het verlangen van antwoorden, heet ‘volhardend’ of ‘doortastend’.”
Er zullen nog wel idioten zijn die dat stellen, maar stalken door mannen wordt ook niet meer hogelijk gewaardeerd. Agnes Kant is daarentegen inderdaad schandelijk behandeld.

“Ze eisen alleen …. de afsluiting”
Mijn persoonlijke ervaring is bepaald een andere: wraak. Nee, ik ben niet zo laf om die uit de weg te gaan. Ik sla terug.
Betreffende overspelige mannen heb je volkomen gelijk.

“de grootste dreun sinds jaren”
Niet in mijn ogen.

“een waardige conclusie”
Die is een hersenschim. Mijn medelijden gaat uit naar Mees en niet naar Buiter, maar dat betekent niet dat ik haar handelwijze goedkeur. Ik hoop alleen maar dat ze er bovenop komt.

op 06 07 2013 at 15:06 schreef Anoniem:

Misschien op langdurig denkwerk, zelfreflextie en priemende observaties van soortgenoten, Rob. Ofwel; arbeid.
Je hoeft niet eens over voorspellende gaven te beschikken om een reactie als hierboven te voorspellen.

op 06 07 2013 at 17:29 schreef Thomas E:

Moeilijk, moeilijk, zonder feitenkennis. Natuurlijk is het zo dat van zich af bijtende vrouwen al gauw in de hoek van de feeksen en hysterica’s geplaatst worden. En ook is het een feit dat veel overspelige kerels roepen dat hun huwelijk kut is en dat ze al half in scheiding liggen, anders lukt het immers niet om een leuke vrouw te versieren. Als deze heer Buiter-de-pot-pieser haar op die manier ´veroverd´ heeft, verdient hij idd pek en veren. Maar misschien heeft hij wel vanaf het begin gezegd dat hij never bij zijn vrouw weg zou gaan, omdat hij van haar houdt maar een stuk erotische spanning miste. En misschien heeft hij lange gesprekken met haar gevoerd waarin hij zijn voornemen om de relatie te beèindigen, om welke reden dan ook, heeft geprobeerd toe te lichten. In dat geval lijdt mevrouw Mees waarschijnlijk aan een persoonlijkheidsstoornis, bijv narcisme. Of heeft zij een extreme vorm van verlatingsangst. Voor mannen geldt dit idem dito.

op 06 07 2013 at 17:39 schreef Natasha Gerson:

Voor de duidelijkheid: Ik speculeer niet zozeer over Mees als wel dat ik me beroep op de eindeloze reeks verhalen van mensen die zich gedumpt zien. Een en ander heeft ook te maken met moderne communicatiemiddelen, die grenzen doet wegvallen. Van een leven vol constante gevoelsuitwisseling, online, per whatsapp, naar radiostilte is voor veel mensen (niet alleen vrouwen dus) niet te doen.

op 06 07 2013 at 18:25 schreef Leo Schmit:

Enige duidelijkheid over de ellenlange boodschap rondom Mees is wel nodig. Ik begrijp dat ze recht heeft op een antwoord op de vraag waarom ze gedumpd is en ook dat dat ze de feministische zaak geen goed heeft gedaan. Wat is dat trouwens: de feministische zaak?

Mocht deze affaire de benoeming van Buiters bij de NB hebben getorpedeerd, dan is er toch nog iets goeds van gekomen. Iemand laten arresteren voor ongewenste e-mail, hallo. Heeft die zak geen spam knopje op zijn e-mail account? En ook nog eens bij de Council of Foreign Relations rondhangen. Pleur op zeg.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2357091/NYU-professor-Heleen-Mees-accused-stalking-harassing-married-lover-appears-court-sewer-cleaner-SHE-HAS-NEVER-MET-posts-5-000-bail.html?ns_mchannel=rss&ns_campaign=1490

Mees had wel wat vriendelijker mogen zijn tegen de riool reiniger Leon die haar uit het kot heeft gehaald.

op 06 07 2013 at 18:54 schreef Joachim Stolzer:

Nu zag die Leon er ook wel een beetje creepy uit, Leo. Als iemand met een verborgen (seksuele?) agenda. En eerlijk gezegd vind ik het sowieso een erg ongeloofwaeardig verhaal, van die plotselinge vrijgevigheid. Is meneer niet gewoon een stroman?

op 06 07 2013 at 21:01 schreef Thomas Cool / Thomas Colignatus:

Terug naar de kern: “Mag de absolute noodzaak tot een laatste woord, een verklaring, een waardige conclusie van een relatie die je graag als betekenisvol in plaats van tijdsverspilling wenst te plaatsen en herinneren, ook tot moreel recht verheven worden?” Waarom geen onderdeel van omgangsrecht ? De Tweede Kamer heeft een commissie voor de Verzoekschriften: http://www.tweedekamer.nl/kamerleden/commissies/VERZ/index.jsp Gun ieder onder overlegging van bewijsmateriaal (emails uit Prism of zie Monica Lewinsky met haar jurk) het recht tot een laatste gesprek t.b.v. “closure”, onder begeleiding van een commissie van psychologen opdat de gesprekspartners wel het achterste van de tong laten zien en zich er niet vanaf maken. Wanneer we de economische crisis hebben opgelost zullen dit de belangrijke vragen zijn waaraan we onze vrijgekomen tijd aan kunnen besteden.

op 06 07 2013 at 21:03 schreef dewanand:

namaste Fnaakters,

Feminisme is nou net iets dat ik zo boeiend en opwindend vind. Wat is een wereld zonder feministen?

Toch heb ik nu ontdekt dat feminisme afhankelijk is van cultuur, geloof en tradities dus niet iets is dat star is en zeker niet universeel van karakter. Een feministische Hindoemeid, is anders dan een feministische moslimmeid met doekje op, of tov een vrijgevochten, naaktlopende, afgeleefde linkse blanke feminist, die staat als zij pist.

Ik wil ooit een multiculturele feministen wedstrijd organiseren om te ontdekken wel cultuur de meest beestachtige, kwaadaardige, verdorven en terroristische faministen produceert. Deze ellendige winnares stop ik dan in een gouden kooi met Wieroe, de hindoe kat.

dewanand

op 06 07 2013 at 21:09 schreef TFWC:

Fan-tas-tisch stuk.

op 06 07 2013 at 23:46 schreef ingrid:

DAT IS ECHT GROTE ONZIN, ALSOF ALLOCHTONE VROUWEN NOG ZO DENKEN. IK WEET NIET IN WELKE ALLOCHTONE KRINGEN U ZICH BEGEEFT, MAAR ZKER NIET IN DIE VAN MIJ, EN DAT ZIJN HEEL GROTE ALLOCHTONE KRINGEN.

op 07 07 2013 at 01:05 schreef Natasha:

Ik baseer, mij, nogmaals, goed lezen graag, op tarotklanten die mij bellen. En, nogmaals goed lezen, de uiting is van me-de-le-ven. Zich iets voor-kunnen-stellen t.a.v. Mees. Dat betekent niet dat het hun éigen positie is. Vreemd, ik schrijf toch heel duidelijk waar ik mijn informatie aan ontleen. Aan wekelijks, een kleine zeventig tot honderd gesprekken met allerlei mensen.

op 07 07 2013 at 06:34 schreef Leo Schmit:

Joachim Stolzer, Ja inderdaad nogal vreemd, best mogelijk wat je suggereert, misschien misschien een verborgen agenda, of misschien was het CitiBank Buiters zelf wel, die haar eruit haalde, nadat hij zich reliseerde dat een rechtzaak hem of CitiBank geen goed zou doen.

Blijft de vraag of iemand in de bak mag worden gegooid wegens het verzenden van grote aantallen mails naar een persoon met wie eerder een relatie heeft bestaan. Ik denk niet dat ik het voor mekaar zou krijgen. Daar moet je toch een machtspositie voor hebben.

Maar goed ik dwaal af, mede doordat ik nog steeds niet goed snap wat Natasha nou eigenlijk betoogt. Wel of niet goed voor de feministische zaak?

op 07 07 2013 at 09:27 schreef Gj. Deutz:

Originele en intelligente post die tot nadenken stemt. Ook de toevoeging over moderne communicatiemiddelen die grenzen doen vervagen, snijdt hout.

op 07 07 2013 at 09:48 schreef renzo:

wat is je hoofdpunt natasja? je maakt er een paar interessante, maar dat laatste. Buiter kan er toch niets aan doen dat mees op hem viel?

Ik blijf het fascinerend vinden waarom feministen niet vallen op de huisman waar ze ZEGGEN zo dol op te zijn, maar gewoon op alphamannetjes Met een lower dog heb je dit gezeur niet.

Ik proef in jouw stuk dat je het opneemt voor mees omdat ze een vrouw is. Vrouwensolidariteit enz. Maar waarom?

ook vrouwen kunnen fout handelen.

op 07 07 2013 at 12:05 schreef Krek.:

Ik ben het met Rob eens. Waar haalt de schrijfster de wijsheid vandaan dat Mees op zoek is naar closure? Dat er nooit een goed eindgesprek heeft plaats gevonden tussen haar en Buiter? Misschien heeft hij haar wel uitgenodigd voor een weekendje in een mooi hotel en hebben ze daar nachtenlang gesproken over de onmogelijkheid om de relatie voort te zetten.

Wij kunnen niet weten wat zich in de buitenechtelijke slaapkamers heeft afgespeeld. De conclusie van dit stuk “Mag de absolute noodzaak tot een laatste woord (…) tot moreel recht verheven worden?” mag nóg zo waar zijn, het voert te ver om hiermee het gedrag van Mees achteraf te vergoelijken.

Het stalken kan net zo goed gewoon de wraakzuchtige reactie van een gedumpte vrouw zijn. Of een pathetisch geval van liefdesverdriet.

Het ‘argument’ van Peter “je hebt het niet goed genoeg gelezen” lijkt me juist in het geval van de altijd goed lezende Rob een onacceptabele dooddoener.

op 07 07 2013 at 12:58 schreef MNb:

“Buiter kan er toch niets aan doen dat mees op hem viel?”
Wat is dat nou weer voor rare vraag? Wordt Buiter als man geacht met iedere vrouw het bed in te duiken die op hem valt? Gelijke rechten weet je nog. Mannen mogen ook nee zeggen.
Ontwaar ik hier de Abrahamistische fundiementaliteit dat mannen tegen hun eigen onbedwingbare lusten beschermd dienen te worden? Buiter heeft zijn gat gebrand en moet niet jammeren dat de blaren zeer doen, vooral niet omdat de rechterlijke macht de genezende zalf al lang en breed verstrekt heeft.
Nog iets. We hoeven de details niet te kennen om te weten dat Mees over de rooie is gegaan nadat Buiter er een punt achter heeft gezet. Dat is altijd pijnlijk en hoewel ik het niet volledig met Natasha eens ben is mededogen met Mees wel degelijk op zijn plaats. Maar ook op deze pagina is daar een schrijnend gebrek aan.
Ter herinnering: aan Mees is nog geen genezende zalf verstrekt. Integendeel, veel te veel mensen zijn druk bezig haar nog wat verder de stront in te duwen.
Echt iets om trots op te zijn, hoor.
Nooit gedacht dat ik nog eens behoefte zou hebben aan een theoloog, die kan uitweiden over Joh 7:53-8:11. Max, waar ben je nu ik je nodig heb?

op 07 07 2013 at 15:14 schreef Walther:

In al de jaren dat ik hier als lezer verkeer heb ik slechts één keer gereageerd. De noodzaak daartoe voel ik meestal niet. Slechts als ik een uitgesproken mening over een bepaald onderwerp heb komt de opwelling daartoe.
Degenen die excuses zoeken voor het gedrag van mevrouw Mees zijn, volgens mij, lui die nog nooit ondervonden hebben wat dat gedrag kan teweegbrengen.
Zelf ben ik, langdurige gestalkt door mijn ex. Mijn ex, een “hij”, vond een nieuwe liefde na een 15-jarig huwelijk met mij. Een scheiding was het gevolg. Echter na een jaar samenwonen met zijn nieuwe vlam wenste hij weer contact met mij. Stalking van die man was het gevolg. Zover dat hij mijn kinderen onder druk zette door te opperen dat hij zelfmoord als zijn enige optie zag. Hoewel ik niet gelovig ben dank ik “god” dat de man op zijn 48ste een dodelijk hartinfarct kreeg.
Wat ik heb meegemaakt wens ik niemand toe. Mevrouw Mees is een psygopaat.
Overigens, mevrouw Mees is al eerder veroordeeld voor hetzelfde stalkinggedrag. Haar relatie met een Haagse, getrouwde, wethouder eindigde op dezelfde wijze. Zij is er toentertijd ook voor veroordeeld.

op 07 07 2013 at 16:48 schreef Walther:

Fout, fout! “Psygopaat” moet natuurlijk “psychopaat zijn.

op 07 07 2013 at 18:42 schreef dewanand:

namaste Walther,

Uniek hier is dat een vrouw een man stalkt, ies wat onnatuurlijk is omdat meiden geen jagersinstincten hebben van nature en nooit willen jagen op mannen. Het argument aanvoeren van deze mevrouw Mees is geemancipeerd is ook weet fout denk ik, omdat emancipatie iets is dat erg breed is gedefinieerd en ook per cultureel of seksueel vrouwtype anders wordt vertaald.

Ik stalkte wel aardig wat mensen jarenlang via mail en telefonisch, en gelukkig deed niemand aangifte tegen mij, tenminste nadat zij gedreigd hadden van, bel en mail niet meer anders ga ik naar de politie. Elk mailprogramma heeft een filter optie voor junkmail dus even klikken en je stalker is verdwenen. Mobiele stalking of via sms is lastiger en een heel drama voor veel meisjes. Een hindoe meisje die ik kende kreeg makkelijk 60 stalk smsjes van haar boze sri lanka vriendje per avond.

Een Stalkende vrouw is echt iets onnatuurlijks of ze is genetisch gemuteerd tot een vrouwelijk gedrocht door slechte voeding en degeneratie processen in onze zieke decadente Westerse wereld. Waarom zou een vrouw moeten stalken als ze de allerlangste en dikste vibrators vrij en anoniem kan kopen op internet?

dewanand

op 07 07 2013 at 19:08 schreef Marein Baas:

Dewanand, met alle liefde en respect gezegd, je lult uit je nek.

op 08 07 2013 at 10:47 schreef natasha gerson:

beste Walther, ik begrijp je weerzin tegen ‘excuses zoeken voor het gedrag van Mees’. Maar ‘proberen te verklaren’ of ‘van kanttekeningen voorzien’ betekent nog niet ‘goedpraten’. De afschuwelijke situatie die u hebt beleefd is een tamelijk a-typische. De persoon had u in den beginne zelf verlaten, maar wenste u terug, dus moest u aan zijn wens voldoen. Omdat de wereld natuurlijk om hem draaide en anderen bestonden om aan zijn wensen te voldoen. Met zelfmoord dreigen hoort daar ook bij: In een wereld waar niet iedereen naar zijn pijpen danst kan hij niet leven! niet dat dat soort types ooit werkelijk zelfmoord pleegt, dus wat dat betreft feliciteer ik u van harte met zijn hartstilstand. Dat moet idd een reuze opluchting zijn geweest, want zo’n narcist houdt anders nooit op. Met alle respect voor wat u heeft meegemaakt, de ene ‘stalker’ is de andere niet. Overigens, jawel, ik ben helaas ruim bekend met allerlei persoonlijke terreurpoging waaronder een tamelijk langdurige van een dame die mij uit het leven van haar beoogde partner wilde weren. (wordt vervolgd)

op 08 07 2013 at 11:13 schreef natasha gerson:

Die trok daar werkelijk een beerput van manipulatie, waaronder heel veel anonieme mails, ook aan derden, bij open. Inmiddels werd ik zelf een soort Mees in mijn wanhopige pogingen het centrale object in deze toestand, the man in the middle zogezegd, uit zijn toestand van inertie en afzijdigheid te halen, om iets te doen, voor mij op te komen eigenlijk. Dat gebeurde niet en dat was eigenlijk het meest kwetsende: De realisatie dat hij het onderhuids voedde, misschien zelfs ergens wel genoot van de ‘bitchfight’ ‘om hem’, het streelde zijn ego en hij bleef ‘de redelijke partij’ , want inert is altijd redelijk in onze sociale beleving. En dat is dus mijn, Renzo, centrale punt. Nogmaals, ik spreek talloze ‘Heleen Mees’en per maand. Zijn dat allemaal psychopaten en zijn al hun slachtoffers willekeurig en onschuldig? Kom nou. Waarom denk ik, dat Mees ‘closure’ zocht: Juist vanwege de als ‘maf’ beziene wisselende aard van de mails. Ze had nog iets van die man uit te vinden, na twee jaar (cruciaal) moest ze er nog achterkomen wie hij eigenlijk was als het er op aankwam. Mijn centrale punt -renzo- was: Iedereen, dat is, iedereen met gevoel kan bij omstandigheid tot een ‘Mees’ verworden.

op 08 07 2013 at 12:10 schreef Max Goedblick:

MNb. Interessanter is de etymologie van het door jou gebruikte woord “uitweiden” dat betekenis heeft van “buiten de wei grazen” en daarom synoniem is voor “afdwalen”, iets dat wij onmiddellijk gaan doen als onze paden elkaar kruisen op FN. Ik zelf geef de voorkeur aan “uitwijden” dat de betekenis heeft van wijder maken door het verleggen of verbreden van je kennishorizon.

Wat Joh 7:53 betreft heb je geen theoloog nodig om daaruit de conclusie te trekken dat het niet aan jou of mij is om anderen te veroordelen. Theologen die deze passage lezen verdiepen zich liever in de vraag waar deze anekdote vandaan komt, omdat deze pas in de middeleeuwen aan het Johannes evangelie is toegevoegd, terwijl er aanwijzingen bestaan dat dit verhaal bij “ingewijden” bekend was, maar mogelijk tot een “geheime codex” heeft behoord. Het feit dat 2x wordt vermeld dat Jezus in het zand zit te schrijven kan dan ook een verwijzing zijn naar een geheime brontekst. Het bestaan van dit soort geheime teksten zal echter door de kerkelijke theoloog worden ontkend; die praten nog steeds niet graag over een Jezus die de wet aan zijn sandalen lapte en alle zondaars vrij sprak. Maar nu graas ik zelf buiten de wei.

op 08 07 2013 at 12:32 schreef André Richard:

@Natasha: “Ze eisen alleen het laatste, of misschien wel eerste, werkelijk, echt eerlijke gesprek. De afsluiting, waar ze redelijkerwijs recht op hebben, om verder te kunnen. Nog zeggen wat ze te zeggen hebben, en oprechte antwoorden te krijgen op hun vragen. Verlangen inzet daarin uit respect voor wat was. Als ze iets te leren hebben van hun pijn, willen ze ook die mogelijkheid.”

Helaas realiseren sommigen zich al snel na het op de klippen lopen van hun relatie dat zo’n ‘misschien wel eerste, werkelijk echt eerlijke gesprek’ er nooit zal komen en er ook niet kan komen.

Verhalen over je relatie gaan divergeren na de afloop ervan. Dat is niet erg. Zolang beide partijen elkaars verhaal kunnen volgen, wat niet hetzelfde is als elkaars standpunt delen, is een gesprek mogelijk.

Maar zodra slechts één partner bijvoorbeeld het feitenrelaas gaat betwisten, of niet meer begrijpt wat de ex-partner in een gesprek probeert uit te leggen, is een ‘eerlijk gesprek’ niet meer mogelijk. Soms kom je er zelfs achter dat het nooit mogelijk geweest is.

Vooral als je je dat laatste realiseert (‘nooit mogelijk geweest’) is de roep om ‘respect voor wat was’ een behoorlijk loze geworden. Want wat was er dan? En was er wel wat? En waar zou je dan respect voor moeten hebben?

Dan rest je nog maar één keuze en dat is de ander (en jezelf) die afsluiting alleen te laten maken. Da’s geen lafheid, eerder het tegendeel.

op 08 07 2013 at 16:32 schreef MNb:

Uitweiden of uitwijden, Max – punt is dat minstens 500 jaar en mogelijk 2000 jaar geleden sommige mensen beter door hadden wat de betekenis van mededogen is dan heden. Dat vind ik nou heel wat interessanter dan etymologie.
Overigens bedankt voor je achtergrondinfo; dat wist ik niet. Ik dacht dat de tekst zo in de vijfde eeuw wel definitief was vastgelegd.

op 09 07 2013 at 14:11 schreef Natasha:

@André Richard: Waar zou je dan respect voor moeten hebben…

Omdat ze niet willen terugkijken op een relatie als verspilde tijd. Omdat ze niet het gevoel willen hebben een leugen geleefd te hebben of een sukkel geweest te zijn. Omdat ze het gevoel hebben niet meer op zichzelf en hun onderscheidend vermogen te kunnen vertrouwen. Dat merk ik het meeste aan mijn klanten: De relatie is een emotionele investering geweest, en toegeven dat die investering geen rendement heeft, doet teveel pijn.

op 09 07 2013 at 20:33 schreef André Richard:

@Natasha: “…verspilde tijd… …een leugen geleefd… …sukkel geweest…”

Dat vat je echt uitstekend samen. Alleen in mijn geval waren dat dus precies de conclusies die ik trok, vandaar waarschijnlijk mijn commentaar :-)

op 10 07 2013 at 13:04 schreef Bob:

Ik zou hier heel veel over kunnen zeggen. Bijvoorbeeld dat schrijfster zich zelf ook schuldig maakt aan stereotype vooroordelen over mannen en vrouwen.
Of dat er niet zoiets bestaat als een “recht op een laatste gesprek”. WTF? Take it like a man en hou op met huilen.
Wat mij verder hooglijk interesseert, wat ze me natuurlijk niet kan vertellen omdat het antwoord waarschijnlijk het einde van de bijverdienste betekent, maar omdat ze er zelf over begint is het toch wel relevant: GELOOFT de schrijfster in haar eigen waarzeggerij?

En waarom mag ik dat eigenlijk niet belachelijk maken. Waarzeggerij? Kaartenleggen? Fl..er toch alsjeblieft een eind op zeg. Het is net als met de Amerikaanse politici (o.k., een beetje ver gezocht). Ze moeten wel zeggen dat ze in God geloven omdat er anders niemand meer op ze stemt.

op 05 08 2013 at 19:33 schreef Natasha Gerson:

Tjonge wat een agressie. Je snapt wel dat iemand die me ‘Flikker toch op’ toevoegt en alle antwoorden op zijn vragen zelf al geeft, niet serieus ga antwoorden.

op 05 08 2013 at 19:34 schreef Natasha Gerson:

Heb er in dit geval geen kaarten bij nodig om te kunnen zeggen dat bovenstaande schrijver erg ongelukkig is. Sterkte, Bob!