Adam en Eva

Lydia Vermeer

Scène uit Les Indes Galantes.

Waar een christelijke achtergrond al niet toe kan leiden. John heeft op een originele manier een rechtvaardiging gevonden om zijn leven op te luisteren, een merkwaardig compromis tussen wens en verbod. Hij kwam in de periode van de jongelingsvereniging, zoals dat heette, in aanraking met heel leuke, maar natuurlijk christelijke en als regel streng opgevoede meisjes. Hij deed braaf mee met de bijbellessen, zoals het hoorde, maar bleef al gauw haken in het paradijsverhaal.

De kindertjes van Adam en Eva schenen geboren te zijn na de val. De ellende van die val begreep hij wel. Je hebt twee zoons, de ene vermoordt de andere en ook van die moordenaar stamt de mensheid af. Hoe dat dan kan zonder vrouw is niet duidelijk, maar daar ging het hem niet om. Hij vroeg zich af hoe het toeging in het paradijs. Adam en Eva liepen naakt rond in een mooie tuin en hadden alleen elkaar als speelkameraadjes. Nu was het zijn vraag hoe het gaat als je bij het niets begint, zonder opvoeding en zonder voorbeeld, en als je het moet hebben van de eigen toevallige ontdekkingen.

Duivel

Je verwondert je over een levend wezen zonder vacht of veren, je bekijkt elkaar en streelt elkaar. Hij zegt dat het zo kan zijn gegaan: Eva streelt Adam overal en kijkt natuurlijk aandachtig naar wat zij niet zelf heeft, een typisch aanhangsel. Zij streelt het en Adam vindt dat een prettig gevoel. Eva vindt het nogal grappig dat het veranderlijk was, groter en groter kon worden en in korte tijd van vorm en richting kon veranderen. Zij vroeg wat dat voor een eigenaardig lichaamsdeel was. Adam was niet geraffineerd genoeg om te zeggen dat dat de duivel was, die teruggestuurd moest worden naar de hel. Dat was een goede vondst van die monnik in Florence, tijdens de pestepidemie.

Eva bleef dus bezig met haar onderzoek, totdat er wit vocht uit kwam. Hij gaat dan een beetje slapen en de volgende dag herhalen ze het spelletje. Adam gaat Eva ook aaien en strelen. Zij heeft een aardig, open gezicht, omlijst door krullend haar dat hij graag streelt. En hij vindt het prettig haar borstjes te voelen, tegelijk stevig en zacht, want die wijken af van wat hij zelf heeft. Eva vindt het prachtig dat zij overal gestreeld en geliefkoosd wordt en meldt steeds haar bevindingen. Zij komt in een poëtische bui en kan hetzelfde hebben gezegd wat in een verre toekomst Venus volgens Shakespeare zou zeggen:

I’ll be a park, and thou shalt be my deer;
Feed where thou wilt, on mountain or in dale:
Graze on my tips; and if those hills be dry,
Stray lower, where the pleasant fountains lie.

Spleetje

Adam is nieuwsgierig, zijn ontdekkingsreis voert hem overal heen. Hij komt bij een plek waar ze ook haar heeft, maar een beetje anders, krullerig en in een driehoekje. Zij geeft te kennen dat het een prettig gevoel is als hij daarin woelt met zijn vingers. Dan komt hij terecht bij een spleetje onder dat haar en zij is echt opgetogen over het gevoel dat zijn zoekende en strelende vingers er teweegbrengen. Het wordt haar favoriete plekje. Elke dag gaat hij haar strelen met speciale aandacht voor die plaats en het wordt een geliefde gewoonte: zij zet zijn staartje rechtop, neemt het af en toe in haar mond en masseert het, hij maakt met zijn vingers haar holletje vochtig. Het is een leuk spel, waar ze heel wat tijd aan besteden. Zo komen ze een groot deel van al die vrije tijd die ze hebben wel door.

En dan bedenkt Eva, een slimme jongedame, iets nieuws. Ze zegt: weet je wat, ik ga jouw staartje rechtop zetten en dan ga je in plaats van met je vinger daarmee dat holletje van binnen strelen. Dan hebben we een leuke combinatie van twee prettige dingen, dus weer iets nieuws, twee vliegen in een klap. In het vuur van zijn hypothese liet John het Eva zo uitdenken: jij, mijn lieve Adam, vindt het lekker om mijn mond om dat grappige slurfje te voelen, dus vind jij het vast ook wel lekker, als je in plaats van mijn lippen die lipjes beneden rondom dat slurfje voelt. En ik word weer eens op een andere manier gemasseerd. Het leek haar het handigste op haar rug te gaan liggen, haar benen wijd uit elkaar te leggen en dan haar knieën op te trekken. Het lukte allemaal wonderwel, het was een bijzondere sensatie. Het nieuwe was dat zij nu tegelijk dat heerlijke gevoel hadden.

Sophokles

Zo kon het gegaan zijn, zei John. Het was tegelijk een goede en een slechte vondst. Goed, omdat Adam en Eva elke dag opnieuw hun spelletjes met een adembenemend hoogtepunt konden afsluiten. Slecht en betreurenswaardig, omdat zij, hoewel ongeweten, nu schuldig waren geworden aan het uitbreken van het mensdom, een allesverwoestende diersoort die het evenwicht in de natuur zou verstoren en onheil en ellende over zichzelf en de nakomelingen zou brengen. Het mensdom: een gesel van de planeet. Het was beter geweest als zij kinderloos dood waren gegaan. Wijsheid achteraf. Niet geboren te worden is voor de mens altijd het beste, en, als hij eenmaal is geboren, zo snel mogelijk te sterven. Zo zegt Sophokles het.

Fragment uit ‘Terug naar Ariadne: bespiegelingen van een naaktmodel’, uitgeverij Panta Menei, 1998.

Tweet

Lydia Vermeer, 05.04.2018 @ 08:06

[Home]