De beste boeken van 2008
Peter Breedveld
Het beste boek dat ik het afgelopen jaar heb gelezen, is Ada van Vladimir Nabokov. Ik weet niet zeker of ik het allemaal goed heb begrepen, maar wat een geil boek is dat! En ik heb er weer een heleboel moeilijke Engelse woorden bij, dat kan ook geen kwaad. Ada is echter van 1969, dus het kan niet in deze boeken-top 5.
1) Man in the Dark van Paul Auster: Nadat George W. Bush de verkiezingen had gestolen, heeft New York zich van de VS afgescheiden en is er een bloedige burgeroorlog uitgebarsten. De Twin Towers staan nog fier overeind als er al dertien miljoen doden zijn te betreuren. Die alternatieve loop van de geschiedenis wordt tijdens een slapeloze nacht verzonnen door August Brill, een oude man die zijn demonen probeert te verjagen. De hoofdpersoon in Brills verhaal, Owen Brick, moet uiteindelijk Brill vermoorden om de burgeroorlog te beëindigen. Typisch staaltje filsosofische metafysica van Auster, wiens zakelijke, afstandelijke schrijfstijl ik mateloos bewonder. Zo koelbloedig en toch zo meeslepend schrijven, ik wou dat ik het kon.
2) The Enchantress of Florence van Salman Rushdie: Ook in dit boek komen de personages in verschillende verhalen met elkaar in aanraking. Wat mij betreft is dit Rushdies beste sinds The Satanic Verses. Het is een avonturenroman die doet denken aan de door Rushdie zeer verachte Umberto Eco, over de kracht van de verbeelding. De personages verschuilen zich achter hun verhalen, vluchten er soms zelfs letterlijk in. Hun verhalen raken met elkaar vervlochten en vormen zo bruggen tussen verre werelden en culturen. Natuurlijk vergeleken de critici dit boek met de Verhalen van 1001 Nacht, dat is nou eenmaal de vloek van iedere auteur met een moslimachtergrond. Alsof de Arabieren het verhalen vertellen hebben uitgevonden en er nooit een Don Quichote, Decamerone of Baron von Münchhausen heeft bestaan.
3) The Graveyard Book van Neil Gaiman: Een gotische roman over vriendschap en volwassen worden van de man die in Nederland nog steeds niet op waarde wordt geschat. Gaiman werd bekend met zijn strip The Sandman, waarin hij horror, fantasy en klassieke mythologie mixte. Sindsdien schrijft hij ongeveer elk jaar een goed boek. In The Graveyard Book overleeft een jongetje de moordpartij op zijn hele familie, waarna hij wordt opgevoed door de doden op een begraafplaats, en uiteindelijk de confrontatie met de moordenaar van zijn ouders aangaat.
4) Verscheur deze brief! Ik vertel veel te veel van Willem Frederik Hermans en Gerard Reve: Hermans was altijd mijn favoriet van De Grote Drie’, Reve trek ik nog steeds niet. Er zit iets ontzettend achterbaks, iets schijnheiligs in zijn proza. In de brieven die de twee literaire zwaargewichten elkaar schreven, zitten al hun eigenaardigheden. De genadeslag die Hermans Reve uiteindelijk toedient, is kenmerkend voor de man. Dit is de Hermans van wie ik altijd zoveel heb gehouden: Hoe onbegrensd mijn medelijden ook moge wezen, mijn tijd is niet onbegrensd. Daarom is in ongenade laten vallen wel het meest geschikte middel om van het gezeur af te komen. Dit overkomt jou dus bij dezen.’
5) Maps and Legends van Michael Chabon: Essays waarin mijn favoriete schrijver van dit moment een lans breekt voor de literaire genres waar intellectuele snobs op neerkijken: strips, fantasy, pulpfictie. Het is eigenlijk gepredik voor eigen parochie want veel nay-sayers zal Chabon niet tot inkeer brengen, maar af en toe is het wel fijn om iemand op zo eloquente wijze je eigen opvattingen te zien bevestigen. Bovendien is dit een leerzaam boek voor wie meer wil weten over de mechanieken achter Chabons eigen werk.
Peter Breedveld verheugt zich op het nieuwe boek van Hilary Mantel.
boeken, Peter Breedveld, 30.12.2008 @ 23:24
15 Reacties
op 31 12 2008 at 01:42 schreef Tjerk:
Ik heb dat boek in de winkel opengeslagen, en ook weer snel dichtgeslagen. Kunstig, maar zo leeft niemand. Ook Dimitri Verhulst kruipt ’s nachts tegen een lief aan, en als die lief kinderen krijgt zal hij ze kussen en koesteren.
Dus dan denk ik bij het openslaan van zo’n boek: ‘spitsvondig gelul!’
op 31 12 2008 at 09:55 schreef Hosseyn:
Ada is hoe dan ook een van de beste boeken, zo niet het beste boek aller tijden. Je moet toch eens Cormac McCarthy lezen, Peter. Bv. Blood Meridian. Of Suttree.
op 31 12 2008 at 10:07 schreef Peter:
Dimitri Verhulst, die heb ik eens uit zijn boek zien voorlezen op Saint d’Amour, een literaire voordrachtsshow in het teken van de liefde. Ik had de laaiend enthousiaste kritieken al gelezen, dus ik was helemaal voorbereid op een geestverruimende ervaring. Maar het werd een Chinese watermarteling. Wat is die man langdradig in zijn zelfingenomenheid! En het leek wel of-ie zijn hele boek ging voorlezen.
Daar ben ik toen dus voorgoed van genezen.
op 31 12 2008 at 10:19 schreef Hosseyn:
Ik ben wel benieuwd naar dat boek van Littel.
op 31 12 2008 at 10:44 schreef Hosseyn:
Van Aken? Zou ik niet doen: Laat dit (nogmaals) citaat uit RefDag een waarschuwing zijn:
Jan van Aken kan goed schrijven. Hij heeft bij tijden een prachtige stijl en hij is goed ingevoerd in het onderwerp dat hij beschrijft. Bovendien zit er vaart in het verhaal.
Toch is het lezen van het boek geen genoegen. Vooral omdat het verhaal enorm vulgair is. Over alles beneden de gordel wordt op de meest platvloerse manier geschreven. In de gedichten van Hipponax zelf, maar Jan van Aken past zich daaraan heel gemakkelijk aan. De diverse expliciete en grove seksscènes versterken slechts het beeld van vulgariteit.
We kunnen soms denken dat alles op het gebied van de goede zeden in de geschiedenis alleen maar slechter wordt, maar Jan van Aken bewijst dat men ver voor het victoriaanse tijdperk de schaamte al ver voorbij was. Ik had het -zonder dit weerzinwekkende verhaal- ook wel willen geloven.
op 31 12 2008 at 10:45 schreef Peter:
Zal ik doen, Hos. Maar eerst ga ik de laatste van Jan van Aken lezen. Hoor daar goede verhalen over.
Het boek van Littel zag ik, in het Frans, in de winkel liggen. Ik denk dat ik dit Frans wel aankan (het is in een vrij naakte stijl geschreven), al is het wel erg dik.
op 31 12 2008 at 11:11 schreef Alf Berendse:
Hier mijn lijstje. In alfabetische volgorde, want mij tot vijf beperken is al moeilijk genoeg zonder onderlinge vergelijking. Allemaal in 2008 verschenen.
Baltasar Gracian (ik smokkel, twee titels): De criticon en De levenskunstenaar.
De tweede titel doet denken aan een Paul Coelho-achtig boekenclubsucces, maar niets is minder waar. In de VPRO gids voor volgende week staat een artikel over De criticon. Quote: Het leven als een aanhoudende strijd tegen de boosaardige medemens. Ziedaar het adagium van Baltasar Gracian (1601-1658).
Ik zal binnenkort, met Peters welnemen, voor FN schrijven over Gracian, een jezuïet met zo veel wereldlijke wijsheid dat het een wonder is dat hij aan de Spaanse inquisitie ontkwam. Bewonderd door Schopenhauer en Nietzsche.
Klinkhamer: De bajes en andere ongemakken
Eerst leven, dan pas schrijven, Klinkhamer is een van de weinige Nederlandse schrijvers die dat advies niet nodig heeft. In zijn eerste roman, Gehoorzaam als een hond (1983) deed hij verslag van zijn belevenissen in het Vreemdelingenlegioen. Zijn bekendste titel is wellicht Woensdag gehaktdag (2007) over de moord op zijn vrouw.
De bajes en andere ongemakken bevat verhalen die hij in de gevangenis schreef.
Jonathan Littell: De welwillenden.
Een dikke roman over een fascinerende nazi.
Zie op FN: Een oprechte nazi
A.L. Snijders: Bordeaux met ijs.
Voor iedereen die komend jaar zijn kalmerende pillen niet meer kan betalen: lees te vervanging elke dag wat A.L.Snijders.
Zie op FN: Anekdotes
Andrew Vachss: Another Life
Vachss is een onvermoeibaar strijder tegen kindermisbruik, advocaat en veelschrijver. Another Life is de 18e en laatste thriller in zijn serie over privédetective Burke. Een quote van Vachss: Children know the truth. Love is not an emotion, love is behavior.
Zie zijn website: The Zero.
Gerard Reve, was die man niet al dement, tientallen jaren voor de artsen het vaststelden? W.F. Hermans schreef beter en interessanter. Desondanks dacht ik na tien pagina’s Nooit meer slapen: "Genoeg, anders word ik nooit meer wakker".
op 31 12 2008 at 11:20 schreef Hosseyn:
Wat zijn jullie allemaal bij de tijd: ik lees meestal boeken pas tien jaar na dato. Voordeel is dat de rommel dan vaak al vergeten is en het goede overblijft – althans, dat hoop je dan.
Ik geloof dat mijn enige boek van dit jaar Lelystad is van Joris van Casteren. Prachtig boek over de trauma’s van de post-generatiekloof-generatie. Hilarisch!
op 31 12 2008 at 11:22 schreef Hosseyn:
Reve was een veel groter stylist dan Hermans. Maar daarmee heb je nog geen roman. Als ik een grote drie mag kiezen in de 20e eeuw, dan is het Vestdijk, Vestdijk, Vestdijk.
op 31 12 2008 at 11:31 schreef Hosseyn:
Als Godvrezend Virtueel Arabier zeg ik: Tfoe! Houd u ver van die smeerlapperij!
op 31 12 2008 at 11:32 schreef Vinque:
Boven is het stil.
op 31 12 2008 at 11:37 schreef Peter:
In Nooit meer slapen staat een beschrijving van de zus van de hoofdpersoon (ik ben slecht in namen onthouden) die ik nooit meer ben vergeten, omdat ze van toepassing is op zoveel mensen, die ik ken:
Ze lakte haar nagels en geloofde aan God.
Alf, ik kijk uit naar je artikel over Baltasar Gracian.
Hos, dat is de beste aanbeveling die een schrijver zich kan wensen, in het Reformatorisch Dagblad.
op 31 12 2008 at 12:40 schreef mariska:
ik ben diep onder de indruk van "Godverdomse dagen op een godverdomse bol" van Dimitri Verhulst. Prachtig, geen enkele illusie over de mens.
op 31 12 2008 at 16:49 schreef Alf Berendse:
Hosseyn, ik noem titels uit 2008, maar op éen na van auteurs die hun sporen eerder hebben verdiend. Littell is nieuw in het veld. Hoewel, zijn debuut Bad Voltage is uit 1989, een sf-roman waar hij zelf niet (meer) tevreden over is.
Peter, als je je waagt aan Littell in het Frans, kun je ook zijn andere in het Frans geschreven boeken lezen: Le sec et l’humide (2008), over de Belgische fascist Degrelle, en Études (2007), vier verhalen. Ik moet mijn Frans nog eens ophalen, ergens.
En, misschien nog op het www te vinden: The Security Organs of the Russian Federation. A Brief History 1991-2004, een studie over de Russische geheime dienst na de val van het communisme (2006, Post-Soviet Armies Newsletter, online database).
op 01 01 2009 at 13:06 schreef rena:
Voor mijn kinderen verslond ik boeken, sindsdien kom ik niet veel verder dan de dagelijkse portie informatie via het internet. Daar wet ik dan elk jaar nog wel een boekje of wat tussen door te breien.
Mijn favorieten waren dit jaar Sonny boy en White Oleander maar tja dat zijn ook al oudjes inmiddels
RSS