Waarden
Peter Breedveld
Foto: Agent Provocateur
Vlak bij mij om de hoek is een sterrenrestaurant gevestigd waar ik veel goeds over hoorde, maar nog nooit was geweest, Paul van Waarden. Dat restaurant bleek twee weken geleden in de nieuwe Michelingids zijn ster behouden te hebben en bovendien staat er in de nieuwe editie van SpecialBite een enthousiaste bespreking:
Bekend als een van die zeldzame pareltjes met de beste prijs-kwaliteitverhoudingen van Nederland. Van de talloze amuses tot de friandises bij de koffie voelt de vooral wat oudere gast zich op-en-top verwend. En dat terwijl de lage instapprijzen een zaal vol culinaire novices zouden rechtvaardigen. Die kunnen hier immers in vier gangen worden ingewijd in de huidige culinaire mores, zónder vervolgens een afbetalingsregeling te hoeven treffen.
Daar moesten wij ons dan maar eens een avondje laten verwennen, besloten mijn moslima en ik afgelopen zaterdag. U hebt opgemerkt dat in het geciteerde stukje tekst hierboven drie keer wordt verwezen naar de opmerkelijk lage prijzen in het restaurant, dan begrijpt u ook dat we nogal geschokt waren door de rekening, die 171 euro bedroeg voor twee driegangenmenu’s met wijn en koffie na.
Ook van talloze amuses’ was geen sprake. Voor aanvang kregen we wat harde stukjes brood met een paar volstrekt fantasieloze dipsausjes en een schaaltje olijven. Voor het nagerecht kregen we een klein ijsje. Bij de koffie werd ons expliciet gevraagd of we er huisgemaakte koekjes’ bij wilden, wat ons nog nooit is overkomen, zelfs niet in eetcafés. Een beetje eetgelegenheid geeft uit zichzelf een schaaltje zoetwaren bij de thee en koffie.
Dat is nog tot daar aan toe, de kwaliteit van het eten vond ik echt schokkend. Als voorgerecht kreeg mijn moslima twee coquilles met stukjes lente-ui en wat sojasaus. Veel te zout, en toch kostte dit grapje maar liefst 23,50! Ik had me erg verheugd op de ravioli met kalfswang – ik ben dol op ravioli – en kreeg een enorme homp zout draadjesvlees met een onsmakelijk ogend deegvel er overheen.
Ik heb mijn teleurstelling daarover meteen aan onze gastvrouw kenbaar gemaakt (die ons liet weten dat de gerechten nou eenmaal het resultaat waren van de inzichten’ van de chef), waarna we verder werden bediend door een andere gastvrouw, kennelijk de bazin, die ons met veel enthousiasme door de rest van de avond heen loodste. Helaas was ook de kwaliteit van de hoofdgerechten ondermaats. Mijn moslima kreeg een enorm stuk tonijn op een kwak smakeloze aardappel-paprikapuree en mijn wilde eend smaakte oké, maar werkelijk, ik maak die zelf veel lekkerder klaar. In elk geval heb ik aanzienlijk betere (zij het tamme) eend gegeten voor beduidend minder geld in het nederige Haagse eethuisje Zebedeus, sowieso één van de prettigste plekjes in Den Haag, en in het Utrechtse restaurant Opium, waar je voor schappelijke prijzen lekker kunt smikkelen en waar on-Nederlandse gastvrijheid geldt.
De begeleidende wijnen smaakten me goed en als nagerecht kregen we de lekkerste crème brûlée die ik in jaren heb gegeten. Maar dat was niet genoeg om de andere teleurstellingen te doen vergeten. En daar werd dan doodleuk 171 euro voor gevraagd, (gelukkig voor mij betaalde mijn moslima de rekening).
Maar goed, een teleurstelling is af en toe onvermijdelijk. Toch begonnen we een beetje aan ons verstand te twijfelen, gezien het feit dat Kasteel Heemstede, waar we ter gelegenheid van de verjaardag van mijn moslima genoten van de lekkerste, fantasierijkst opgediende kreeft ooit, alsmede van de charmante bediening en de sfeervolle ambiance, zijn Michelinster dit jaar is kwijtgeraakt. En het Leidse restaurant Woods, waar we de afgelopen zomer, gezeten aan het water, culinair werden verwend door onze uitzonderlijk enthousiaste gastheer, is wéér niet in aanmerking gekomen voor een ster. Missen we misschien iets? Hoe kan het dat iedereen zo positief is over een restaurant, dat volgens ons in alle opzichten zo volstrekt oninteressant is, en dat restaurants, die volgens ons tot de top behoren, niet eens lijken te worden opgemerkt?
Niet dat onze smaak altíjd radicaal verschilt van die van de professionele eetrecensenten. Wat ons betreft zijn de sterren voor bijvoorbeeld Solo in Gorinchem en De Basiliek in Harderwijk volledig terecht. Meestal is een ster een garantie voor een avondje culinair genot, wat ook betekent dat de prijs/kwaliteitverhouding in orde is. Ook via Specialbite zijn we al vaak in zeer prijzenswaardige etablissementen terechtgekomen.
Maar het enthousiasme over Paul van Waarden is me een volslagen raadsel. Ik bedoel, smaken verschillen, maar dat van die aantrekkelijke prijzen en die talloze amuses is aantoonbaar niet waar. Dit is één van de duurste restaurants waar we ooit hebben gegeten. Misschien moet ik ook maar een duur restaurant beginnen, want echt waar: ik kook beter dan Paul van Waarden.
Peter Breedveld zegt: Paul van Waarden zou willen dat hij zulke lekkere soep maakte als Hafid Bouazza.
culinair, Peter Breedveld, 08.12.2008 @ 20:19
21 Reacties
op 08 12 2008 at 20:44 schreef Ozymandias:
"Dat is nog tot daar aan toe, de kwaliteit van het eten vond ik echt schokkend. Als voorgerecht kreeg mijn moslima twee coquilles met stukjes lente-ui en wat sojasaus. Veel te zout, en toch kostte dit grapje maar liefst 23,50!"
Gelukkig was het maar 23,50. Had je er vijftig euro voor moeten neerleggen, dan had ze er maar één gekregen. Want hoe duurder het restaurant, hoe minder je te eten krijgt.
"Maar het enthousiasme over Paul van Waarden is me een volslagen raadsel. Ik bedoel, smaken verschillen, maar dat van die aantrekkelijke prijzen en die talloze amuses is aantoonbaar niet waar."
Met die dure Europese restaurant kun je weliswaar veel indruk maken op je moslima, maar eten bij een leuk Indiaas of Ethiopisch restaurant is leuker, lekkerder en goedkoper.
"Misschien moet ik ook maar een duur restaurant beginnen, want echt waar: ik kook beter dan Paul van Waarden."
En dan met internetaccess in de keuken zeker…
"Peter Breedveld zegt: Paul van Waarden zou willen dat hij zulke lekkere soep maakte als Hafid Bouazza."
Net zulke lekkere soep als je ex-moslim?
op 08 12 2008 at 22:10 schreef Bert Brussen:
Ik heb dus vorige week in De Librije (3 sterren) in Zwolle gegeten.
Kreeg zestien gangen en zat er van zeven tot twaalf. Bijzondere ervaring, de service was on-Nederlands top.
Of het lekker was? Geen idee. Ik heb uitsluitend dingen gegeten die ik nog nooit gegeten heb en (te) veel soorten wijn gedronken die ik nog nooit gedronken had. Ik ben dan ook een culinaire nitwit. Het was in ieder geval een verrassende ervaring.
Waarschijnlijk kostte dat meer dan 171 euro. Per persoon. Maar ik hoefde gelukkig niet te betalen.
op 09 12 2008 at 08:07 schreef Paco:
Ik betaal geen 25,00 voor een éénhapscrackertje op een bord van 0,5 meter. Laat me niet oplichten door die gasten met sterren, lijkt wel tv.
op 09 12 2008 at 10:38 schreef Bert Brussen:
Heel goed hoor Paco, het zijn natuurlijk ook allemaal zakkenvullers. Net als kunst, architectuur, design of intellectuelen. Allemaal onzin.
(Zucht)
op 09 12 2008 at 10:41 schreef Robert:
@Bert Brussen
Je bent de laatste tijd wat zuur en cynisch in je reacties. Gaat het wel goed met je?
op 09 12 2008 at 10:50 schreef hassnae:
Ha Bert, hoe doe je dat, De Librije betaald krijgen?
Kun je wat meer vertellen over het eten? Ik twijfel over De Librije vanwege de eigenaars. Oud Sluis staat wel al een tijd op mijn lijstje.
Ben je al eens in Opium geweest in Utrecht? Zeer de moeite waard en niet duur.
op 09 12 2008 at 11:34 schreef Paco:
En vergeet vooral de bruine of groene streepjes naast je crackertje op je bord niet, zeer kunszinnig en dat allemaal van de hand van de topkok. Er zijn meer toppers, topcriminelen, topadvocaten topambtenaren enz.
Je prikt er zo doorheen.
op 09 12 2008 at 12:26 schreef babs:
Ik weet niet wat meelijwekkender is aan Paco, dat hij nog nooit verwend is of dat hij nog nooit iemand heeft verwend.
op 09 12 2008 at 12:37 schreef Paco:
babs, dank je voor je medeleven, komt allemaal door die creditcrisis.
op 09 12 2008 at 13:19 schreef Peter:
De laatste tijd vraag ik me af of Paco gewoon een troll is of dat-ie echt zo’n miezerig wereldbeeld heeft. Als dat laatste het geval is, van harte gecondoleerd. Er zijn al heel wat domme, fantasieloze, bange mensen op mijn pad gekomen, maar zo gespeend van elke poëzie had ik ze nog niet.
Oz is duidelijk ook nog nooit in een goed restaurant geweest. Dat vooroordeel, dat in dure restaurants de porties omgekeerd evenredig aan de astronomische prijzen zijn, heerst hardnekkig in de kringen die Alf onlangs treffend omschreef met ‘geen geld voor Beluga, geen lef voor de straat’. Daar hoor je over veel kunst ook altijd dat driejarige zoontjes, dochtertjes, neefjes en nichtjes dat ook kunnen, beter zelfs.
‘Duur’ is uiteraard een betrekkelijk begrip. Wanneer ik twintig euro moet betalen voor een bord eten dat ik zelf beter had bereid, vind ik dat ik duur uit ben. Veertig euro voor een exquise hoofdgerecht vind ik geen geld. In de bioscoop verbaas ik me altijd hoeveel mensen bereid zijn te betalen voor een bak popcorn, een bak gepofte mais met wat zout, niet eens half zo lekker als thuisgemaakte popcorn. De prijzen in McDonald’s vind ik schokkend (Als je nagaat wat je daarvoor krijgt, kun je niet anders dan concluderen dat Beluga goedkoper is dan McDonald’s). Diezelfde mensen, die zonder morren vijftig euro stukslaan voor kleffig nepvlees op een smakeloos broodje en slappe frietjes met chemische saus, gaan zitten piepen over de prijzen van een goed sterrenrestaurant.
Als je goed gelezen had, Oz, had je gezien dat ik mijn moslima niet meenam naar een Europees restaurant om indruk te maken. Zij nam mij mee. En waarom ik indruk zou maken door haar mee te nemen naar een Derde Wereld-restaurant, is me een raadsel. Ik heb wel eens in één van die in progressieve kringen veelegprezen Ethiopische restaurants in Amsterdam gegeten. Mijn tafelgenoten raakten niet uitgeprezen, op het hysterische af, terwijl ik me maar niet over mijn weerzin kon heenzetten ten aanzien van wat mij voorkwam als een bord etensresten in een bedje van kots. Zo smaakte het ook ongeveer.
Dat van die Internet-access in de keuken snap ik niet.
op 09 12 2008 at 14:01 schreef babs:
Dan hebben we bij dezelfde Ethiopier gegeten denk ik. Niet ver van de Nieuwmarkt.
Nu weet ik alleen niet of het aan de Ethiopier ligt of aan Amsterdam. Ik vond het in Amsterdam bijna overal duur geld voor weinig kwaliteit. Ook de zogenaamde top-Italiaan (hoe heet-ie ook al weer) vond ik prutswerk dat ik zelf beter doe. Onvergelijkbaar met Den Haag of Rotterdam.
Het lijkt me dat in Amsterdam meer op de inrichting wordt gelet en of de serveerster er wel goed uit ziet en in andere steden meer op het eten zelf.
op 09 12 2008 at 14:08 schreef Peter:
Bij de Nieuwmarkt, inderdaad. Rommelig interieur, uitgesproken domme en lelijke bediening, dus ik vrees dat dat van die inrichting en de serveerster niet klopt.
Ook ik eet liever in Den Haag dan in Amsterdam.
op 09 12 2008 at 14:08 schreef Paco:
Bij de Etheopier gegeten? man, die hebben zelfs van de honger geen ontlating. TL-buizenbenen bij de hardlopers met lawaaibroekjes aan. Dat is slecht eten anders hadden ze wel dikker geweest.
op 09 12 2008 at 14:21 schreef babs:
Die serveerster had meer betrekking op de Italiaan. De bediening daar was lekkerder dan het eten.
op 09 12 2008 at 17:18 schreef Niek:
Hoe Ethiopieërs in Nederland koken weet ik niet. In Israël heb ik wel een keer uitstekend gegeten bij een Ethiopiër.
op 09 12 2008 at 18:54 schreef Peter:
Ja goed, in Israël is nou eenmaal alles besser.
op 09 12 2008 at 19:15 schreef Ozymandias:
"Als je goed gelezen had, Oz, had je gezien dat ik mijn moslima niet meenam naar een Europees restaurant om indruk te maken. Zij nam mij mee. Zij nam mij mee. En waarom ik indruk zou maken door haar mee te nemen naar een Derde Wereld-restaurant, is me een raadsel."
Wat een pissige reactie, Peter. Als je goed gelezen had, zag je dat ik schreef je met Indiaase of restaurants weliswaar niet goed zijn om indruk te maken, maar wel leuker. Ok, het is fijn om af en toe eens in een duur restaurant jezelf te laten verwennen. Toch is een eenvoudiger restaurantje is vaak gezelliger en relaxter, vind ik.
Ik heb wel eens wat slechte ervaringen gehad met dure restaurants, in quantiteit en qualiteit van het voedsel.
Die Ethiopier die jou en Babs zo heeft teleurgesteld ken ik niet. Ibis en die twee aan J. P. Heijestraat en er vlak bij ben ik wel erg dol op. Maar als je het zachte voedselbrij en de hysterische progressieve gasten echt niet uit kunt staan, kun je die restaurants ook beter mijden.
"Dat van die Internet-access in de keuken snap ik niet."
Mocht je wens opvolgen om een eigen restaurant te beginnen, dan ben je daar zo vanaf een uurtje of drie tot twaalf in de keuken. En daarna ga je nog naborrelen met het personeel. En dan moet je nog slapen.
Hoe anders kun je ook nog het menu van Frontaal Naakt samenstellen en de gasten tevreden houden, dan met internet in de keuken?
op 09 12 2008 at 19:38 schreef Peter:
Mocht ik een restaurant beginnen, dan heb ik de perfecte uitlaatklep voor mijn woede en creativiteit en doek ik FN op.
op 10 12 2008 at 10:48 schreef Stefan:
Ik heb een (vrij lange) recensie geschreven aan de hand van een Librije bezoek vorig jaar. Mag ik die hier neerplempen?
op 10 12 2008 at 10:51 schreef Peter:
Stuur maar op!
op 18 12 2008 at 07:33 schreef Paco:
Ja Bert Brussen, valt niet mee hé. Kop op kerel, na regen komt zonneschijn of na het zuur het zoet om maar eens een haags gezegde te gebruiken.
RSS