Kop van Jut

Peter Breedveld

Illustratie: Anders Zorn

Rita Verdonk denderde, vergezeld door haar bodyguards, met een boodschap zonder twijfels door de probleemwijken. Ella Vogelaar zwierde met fleurige kleren met luisterend oor door haar ‘krachtwijken’.

Zo begint een nieuwsreportage van redacteur Cees Van der Laan in dagblad Trouw van vanmorgen. Verlaan was aanwezig bij een bezoek aan de Haagse Rivierenbuurt van de opvolger van integratieminister Ella Vogelaar, Eberhard van der Laan, van wie ik maar aanneem dat-ie alleen een naamgenoot van Cees is, geen familie.

Cees streeft niet naar objectieve berichtgeving, zoveel is duidelijk. Hij is erg chagrijnig over het aftreden van Vogelaar en dat zullen we weten ook. Een stukje over Eberhard wordt daarom een lofzang op Ella, die fleurig zwierde tegenover de dreigend denderende Rita Verdonk met haar intimiderende bodyguards. En terwijl Verdonk anderen haar onverbiddellijke boodschap dor de strot ramde, legde Ella haar oor te luisteren. Kijk, dát was ze dus aan het doen, toen Rutger haar een paar zuigerige vragen voorlegde. Ze klapte niet dicht, ze legde haar oor te luisteren.

Dat weten we allemaal na die eerste twee zinnetjes van dat nieuwsstukje: wat Cees van Rita Verdonk vindt en dat-ie van Ella Vogelaar houdt, en het dient allemaal ter inleiding van zijn mening over Eberhard, die bij zijn twee illustere voorgangers maar een saaie grijze muis is, ‘met een ‘grijs pak, grijs haar, zacht sprekend, (…) Van der Laan oogt als een ietwat verbaasde advocaat die in zijn nekvel uit zijn dossiers werd gerukt.’

De toon is gezet. Het ging net zo lekker met die zwierende Vogelaar in haar fleurige kleding, die in elke Marokkaanse potenrammer en Antilliaanse drugsdealer een verrijking van de Nederlandse cultuur ziet – een frisse wind na die enge Verdonk -, moeten ze haar zo nodig vervangen door een stoffige frik die nú zijn collega’s op kantoor al mist.

Ik vind het wel aardig om aan de hand van dit stukje te laten zien hoe blind sommige journalisten zijn door hun eigen vooringenomenheid. Want zo grijs is die Eberhard van der Laan helemaal niet. Ja, hij heeft inderdaad grijs haar, maar moet je zien hoe wild het krult. Hij mag er ook wel eens een kam doorheen halen. Hij heeft een markante, ietwat afgeleefde kop, een scherpe neus. Een harde werker, die late uren maakt, maar ook iemand die van Bourgondisch leven houdt. Dat kun je allemaal aan zijn gezicht zien.

Zijn pakken zijn zeker niet flamboyant, maar het zijn goeie pakken, dat zie je meteen. Geen opdringerige pakken, en dat moet ook niet, als je mediator bent. Een goede mediator dringt zichzelf niet op de voorgrond. En eigenlijk is een integratieminister toch een soort mediator.

Eberhard van der Laan is een wat non-conformistische figuur, die vroeger zijn geld verdiende met kaartspelen in Brusselse cafés en als vrachtwagenchauffeur, zonder dat-ie daar het vereiste rijbewijs voor had. En hij zegt ook nog dingen die je van elke politicus zou willen horen: ‘‘Met klagen over de toon van het debat doe je je gesprekspartner geen recht als je daarmee de inhoud van de boodschap wegschuift.’

Maar Cees wil per se een grijze muis van hem maken, om hem ongunstig te laten afsteken bij de door hem bewonderde, frisfleurige Vogelaar. Cees is niet alleen in zijn verdriet, dat weet hij zeker. Cees weet zich gesteund door Eberhards ‘begeleidende ambtelijke staf, waar de ‘verbijstering over de hardhandige verwijdering van Ella Vogelaar nog op de gezichten staat.’

Moet u zich voorstellen, zulke weinig professionele ambtenaren die niet gewoon een beetje chagrijnig zijn, ietwat uit hun hum over het vertrek van hun vorige baas. Nee, de verbijstering staat een week later nog op hun gezichten te lezen! Althans, Cees haalt die verbijstering er feilloos uit, maar het zou me niet verbazen als de andere aanwezigen daar helemaal niets van hebben meegekregen. Dat die zouden zeggen: “Verbijstering? Waar hebt u het over? Bij die ene zag ik zelfs iets van opgeluchtheid, en die andere stond zich volgens mij te vervelen.”

Zou zo maar kunnen, maar van Cees van der Laan zullen we het niet te weten komen. Toen hij de dag tevoren te horen kreeg dat-ie naar dat bezoek in de Haagse Rivierenbuurt moest, wist-ie al precies wat-ie ging zien en dat is dan ook wat hij zag en niks anders. Waarschijnlijk had-ie liever een column gehad waar-ie zijn meninkjes in kwijt kan, in plaats van elke dag de kou in te moeten om citaatjes op te tekenen.

Op zeker moment loopt het gezelschap over het Huygensplein, waar in 1872 Hendrik Jut een dubbele moord pleegde die zoveel verontwaardiging wekte, dat Jut dreigde te worden gelyncht. ‘De volkswoede eiste de ‘kop van Jut’, mijmert Cees. En dan vraagt hij aan Eberhard: ‘‘Gold dat eigenlijk ook niet voor Vogelaar?’

Christusmeziele, Cees is zo geobsedeerd door Vogelaar, wil haar in zijn stukje zó graag een martelaar maken, dat hij van de weeromstuit van een veroordeelde moordenaar een onschuldig slachtoffer van redeloze volkswoede maakt, om vervolgens Vogelaar ook zo te kunnen aanduiden. Zulke rare u-bochten zie je zelfs in de stukjes van Sjoerd de Jong niet. Vogelaar is geen moordenaar en ze is ook geen slachtoffer van redeloze volkswoede. Eerder van verraderlijke partijgenoten, maar daar moet je toch een beetje op bedacht zijn, als je bij de PvdA gaat. Risico van het vak, zullen we maar zeggen.

Eberhard reageert dan ook terecht gepikeerd (‘‘een tikje fel’) op Cees’ domme suggestie: ‘“Daar ben ik het niet mee eens.’”

Peter Breedveld wilde vroeger altijd voor kranten als NRC en Trouw schrijven, maar hij beseft nu dat hij daar niet slecht genoeg voor is.

Tweet

Algemeen, 20.11.2008 @ 21:25

[Home]
 

Δ