Vochtige streken
Hassnae Bouazza
Illustratie: Mihály Zichy
Mijn aambeien zien er heel apart uit. In de loop der jaren zijn ze steeds meer naar buiten gestulpt. Rondom de rozen zitten nu wolkvormige stukken huid die eruit zien als de tentakels van een zeeanemoon. Dokter Fiddel noemt het Bloemkool. (
)
Als iemand van mij houdt of gewoon op me geilt, mag zo’n bloemkool niets uitmaken. (
) Het is trouwens de beste manier om te testen of iemand serieus in mij geïnteresseerd is: al bij de eerste seks dring ik hem mijn lievelingsstandje op: ik op z’n hondjes, op handen en knieën dus, mijn gezicht omlaag, hij van achteren met zijn tong in mijn kutje en zijn neus in mijn kont, waarheen hij zich met geduld een weg moet banen, omdat de opening nu eenmaal door die groente overwoekerd is. Dat standje heet ‘Met je neus ertussen’. Heeft nog nooit iemand zich over beklaagd.
Mag ik u voorstellen: Helen Memel, hoofdpersoon in Charlotte Roche’s omstreden en veelbesproken debuutroman Vochtige Streken. Helen ligt in het ziekenhuis omdat ze bij het scheren haar bloemkool heeft verwond. De bloemkool wordt operatief verwijderd en de tijd die ze ledig door moet brengen in haar ziekbed, trakteert Helen ons op haar ideeën over hygiëne (’totaal overbodig’), haar seksuele avonturen en haar wens om haar gescheiden ouders weer bijeen te brengen. Die gescheiden ouders, dat is allemaal leuk en aardig, waar het echt om gaat zijn de talloze, expliciet beschreven scènes waarin ze uitwijdt over haar ‘kutje’:
Zo heb ik van mijzelf een wandelend kutjeshygiëne-experiment gemaakt. Ik vind het niet alleen heerlijk om altijd en overal breeduit op smerige toiletbrillen te gaan zitten. Ik veeg ze ook van tevoren schoon door met een sierlijke heupdraai met mijn kutje de toiletbril rond te gaan. Als ik mijn kutje tegen de toiletbril duw, hoor je een prachtig smakkend geluid en worden alle vreemde schaamharen, druppels en vlekken en plasjes in alle kleuren en smaken opgezogen. Dat doe ik nu al vier jaar op elk toilet. Het liefst bij tankstations waar voor mannen en vrouwen maar één wc is.
Over haar ontelbare sekservaringen:
Weet je wat ik altijd doe als ik naar de disco ga? Als ik een afspraakje heb met een jongen en wil dat we die avond neuken, heb ik een geweldige truc bedacht als bewijs. Om te laten zien dat het initiatief om te neuken van mij komt. ( ) Om duidelijk te maken wat ik van begin af aan wilde, knip ik van tevoren een groot gat in mijn onderbroek, zodat je het haar en de schaamlippen zo ziet. Mijn hele pruim moet eruit steken. ( ) De vinger raakt dan meteen en zonder waarschuwing vooraf mijn drijfnatte kutje.
En dan zijn dit nog de ingetogener fragmenten. Roche laat alle remmen los: haar slechts achttienjarige hoofdpersoon heeft zo’n beetje alles meegemaakt wat er mee te maken valt: drank, drugs, bezoek aan prostituees door wie ze zich laat likken, het drinken van kots, anale seks, een Ethiopiër die haar wekelijks scheert met een mijnwerkerslamp op, je kunt het zo gek niet bedenken, of Roche heeft het bedacht en opgepend. En o ja: ze gebruikt zelfgemaakte tampons, geniet van haar eigen korstjes en snot, liegt om onder proefwerken uit te komen, verwondt zichzelf om nog langer in het ziekenhuis te blijven om zo haar ouders in een ruimte met elkaar te krijgen, en haar moeder heeft misschien wel en misschien niet geprobeerd om zichzelf en haar zoon te vergassen. Echt zeker weten doen we het niet, want Helen bedenkt wel vaker dingen die niet waar zijn.
Vochtige Streken is een smerig boek waarvoor je een sterke maag moet hebben, maar als je het aankunt, is het vooral ook heel erg grappig. Ik denk dat een aantal recensenten het allemaal veel te zwaar heeft opgenomen.
Helen Memel heeft overal schijt aan. Het enige wat ze wel belangrijk vindt, is dat haar ouders samenkomen en de liefde, die vindt ze ook belangrijk. Mijmerend over haar moeder die haar vader verliet:
Misschien is haar liefde verdwenen. Als je elkaar echt iets moois wilt beloven zou je moeten zeggen: als je wilt blijf ik bij je, ook als ik niet meer van je hou. Dat is pas een belofte. Dan is het echt voor altijd. In goede en in slechte tijden. En wat zijn het anders dan slechte tijden als de een niet meer van de ander houdt. Alleen maar blijven zolang er nog liefde is, is niet genoeg als je kinderen hebt.
Daar in dat ziekenhuis blijkt Helen blijkt over een klein, romantisch hart te beschikken.
Charlotte Roche weet wat keten is en dat bewijst ze middels haar hoofdpersonage: ze heeft humor, is ongeremd en totaal onbeschaamd. Zo onbeschaamd dat het ontzettend bevrijdend werkt. Als een vrouw vol zelfverzekerdheid en zelfspot zo expliciet durft te zijn, waar maken andere vrouwen zich dan zo druk die ook last hebben van vochtverlies en een geurige vagina. Haar boek leest als een soort Alice in Wonderland, maar alleen is Alice hier een zeer eigengereide, alles behalve naïeve jongedame die het avontuur zelf opzoekt en voor niets terugdeinst. Een soort Cocky Cox, dus.
Hassnae Bouazza verdedigt op 10 december in het OpZij Café tegenover Myrthe Hilkens de waarden van de Seksuele Revolutie.
Algemeen, boeken, 30.10.2008 @ 15:17
22 Reacties
op 30 10 2008 at 17:56 schreef Cocky Cox:
Ha, Hassnae, sister in crime, ik heb al een kaartje besteld om Myrthe uit te joelen in OpZij Café. Ik trek m’n strakke broek aan; dan komt mijn schaamlipcorrectie beter uit.
op 30 10 2008 at 18:20 schreef Ozymandias:
He bah, wat is die chick ranzig, zeg.
Ze lijkt wel een vent.
op 30 10 2008 at 18:32 schreef babs:
Net gelezen dat manwijven meer mannen scoren. Marimachos in mooi Spaans.
op 30 10 2008 at 18:43 schreef Benfatto:
Bijna zo ranzig als Arie Moonen, maar sinds wanneer is literatuur een wedstrijdje in ranzige verhalen?
op 30 10 2008 at 19:48 schreef hassnae:
Haha, Cocky! Ik wilde je al vragen mee te komen! Joepie, wordt lachen.
op 30 10 2008 at 21:27 schreef Tarak:
De hier genoemde fragmenten zijn echt heel erg grappig! Een stuk bevrijdender dan een zelfhulpboek "omgaan met incontinentie".
"Hassnae Bouazza verdedigt op 10 december in het OpZij Café tegenover Myrthe Hilkens de waarden van de Seksuele Revolutie."
En zijn mannen ook welkom? Of is het "voor mannen verboden"?
op 31 10 2008 at 09:12 schreef N. Molrat:
Dat van die tampons en zo dat vind ik allemaal nog tot daar aan toe. Bij elkaar blijven als je echt niet meer van elkaar houdt, voor de kinderen nog wel, dat mag van mij ‘verboden’ worden.
op 31 10 2008 at 09:58 schreef Avondlander:
Ik ben te lui om boeken te lezen, ik wacht op de verfilming.
op 31 10 2008 at 10:04 schreef Peter:
Bij elkaar blijven als je echt niet meer van elkaar houdt, voor de kinderen nog wel, dat mag van mij ‘verboden’ worden.
Waarom?
op 31 10 2008 at 10:38 schreef N. Molrat:
Verbieden gaat natuurlijk te ver maar ik zou het zeker niet willen stimuleren om bij elkaar te blijven en al helemaal niet vanuit allerlei overheidsbemoeiclubjes.
Ik zie het als een enorme vooruitgang dat echtscheiding in onze samenleving steeds meer een normaal en geaccepteerd verschijnsel geworden is, vooral voor de kinderen. Een kind heeft geen ouders nodig die tegen wil en dank bij elkaar blijven. Een kind heeft liefde nodig en plezier en ouders die gelukkig zijn en lekkere sex hebben en dat ook uitstralen.
op 31 10 2008 at 10:52 schreef Peter:
Amen to that, Molrat! Zulke geluiden worden steeds zeldzamer. Echtscheiden komt steeds meer in de sfeer van misdaden tegen de menselijkheid te liggen, is mijn gevoel.
op 31 10 2008 at 12:32 schreef N. Molrat:
Jouw gevoel zegt misschien meer over jou dan over de sfeer in het algemeen?
Ik ken echt bijna niemand die er moeite mee heeft als twee mensen die het serieus met elkaar geprobeerd hebben, gaan scheiden. Wat door velen als ‘misdaad’ gezien wordt is niet de scheiding op zich maar de vuile oorlog die een deel van de ex-geliefden er van maakt.
Over de ruggen van de kinderen de ex het leven zuur maken, alimentatie niet betalen, omgangsregeling weigeren uit te voeren, stalken, etc.., dat is waar de omgeving kritiek op heeft en vaak terecht.
op 31 10 2008 at 12:54 schreef Peter:
O, dus ik moet gewoon ophouden met stalken. Bedankt voor de tip!
op 31 10 2008 at 13:03 schreef N. Molrat:
Ja, of beter leren lezen.
op 31 10 2008 at 18:55 schreef N. Molrat:
@Peter, missschien zit je er toch niet zover naast met je gevoel. http://sargasso.nl/archief/2008/10/31/beroep-van-de-toekomst-psychiater/
op 31 10 2008 at 19:27 schreef Peter:
Ik zit er helemaal niet naast en eigenlijk is er ook geen sprake van ‘gevoel’. Gescheiden ouders, werkende moeders, kindercrèches, allemaal instrumenten van de duivel, in de ogen van de gristenhonden die het voor het zeggen hebben, op dit moment.
Dit kabinet is het ergste dat Nederland is overkomen, sinds de Tweede Wereldoorlog. Ik meen het, zo erg is het de afgelopen 60 jaar nooit geweest.
En wat doen ze bij Het Vrije Volk? Zich druk maken om islamisering. Terwijl de herkerstening in volle gang is.
op 02 11 2008 at 11:22 schreef Jur:
Opzij Café 10 december! Entree: Exclusief voor Opzij-lezeressen 7,50 (inclusief consumptiebon).
Discrimninatie ten top. Wat een hufterkroeg.
Leuk boekje trouwens.
op 03 11 2008 at 12:00 schreef Peter:
Begint goed, dat artikel:
Voor jongeren van 12, 13 jaar is het doodnormaal om seks te hebben als ruilmiddel, liefde telt niet.
Sjonge, zal het eens aan mijn dertienjarige zoon vragen, en aan zijn vrienden. Had ik toch niet van ‘m verwacht. Goed dat ik dit AD-artikel lees.
op 03 11 2008 at 12:05 schreef Peter:
Ook schokkend is dat ouders het heel normaal vinden dat hun kind onder invloed van alcohol seks heeft,” zegt Roethof
Raar toch, dit. Ik zou het ronduit bizar vinden en extreem verontrustend als mijn kind onder invloed van alchol seks heeft, en alle ouders, met wie ik meer dan oppervlakkig contact heb, zouden het ook heel bizar en extreem verontrustend vinden.
Dus zó werkt dat bij journalisten. Ik begrijp nu weer een beetje meer hoe het is om moslim te zijn, en in repo’s en artikelen te lezen dat je uit bent op invoering van de sharia, het uitroeien van joden en het dichtnaaien van je wijf.
Journalisten denken dat freaks representatief zijn, omdat journalisten zelf freaks zijn.
Die Roethof is knettergek.
op 03 11 2008 at 12:59 schreef Tjerk:
Kijktip: ‘Sex sells’, maandag 3 november, Nederland 3, 22:00 uur.
http://www.ad.nl/binnenland/2737082/Aangeschoten_laat_je_het_sneller_toe.html
Reken maar dat Myrthe ernaar zal verwijzen.
op 09 12 2011 at 01:33 schreef Sinner:
Ranzigheid ten top?! De ranzigheid is de bovenlaag waar veel mensen niet doorheen prikken!
Het verhaal gaat over een meisje wat zich maar niet succesvol kan hechten aan haar ouders. Ze heeft een tekort aan ik-sterkte. Ze doet de raarste dingen om aandacht of binding te krijgen, tot ze bijna doodbloedt in een ziekenhuis. Dan en daar verliest ze de illusie dat haar ouders nog ooit bij elkaar komen, of om haar geven. Een heel pijnlijke conclusie in een fysiek jong leven, doorrookt met het oude leven van een aandachtsgeile drank/drugs-gebruiker slash hoerenloopster, om de realiteit maar niet onder ogen te hoeven zien, en om de verbinding te zoeken waar ze zo naar snakt. De situatie niet aankunnend verdooft ze zichzelf. In en in triest juist, dat dit zo onderbelicht blijft in recensies. Het thema verknipt contactzoekend kind ligt hier voor je voeten – verknipte ouders maken verknipte kinderen) – weinig heldhaftigs aan. Ook niet als ze een blindedarmontsteking faked om aan een toets Frans te ontkomen. Helen zoekt naar een ouderfiguur in de verpleger Robin. Alle andere figuranten in het boek voldoen niet aan haar eisenpakket. Ze wil geaccepteerd worden zoals ze is. Dat is iets wat in d
op 02 03 2014 at 11:33 schreef Cornelis:
Het boek spreekt boekdelen. Ben wel benieuwd naar de film. Denk dat die heel veel commotie gaat opleveren!
RSS