Armen
Loor
Illustratie: Mihály Zichy
Leuke mannen zijn dun gezaaid. Leuke beschikbare mannen al helemaal. Vandaar dat ik min of meer heb besloten mij volledig aan Hogere Zaken te wijden (zoals het schrijven van een boek) dan het vinden van de Ware. Ondanks momenten van groot verlangen naar een waarachtige arm om mij heen. Een arm die mij pas loslaat als ik dat wil, en niet omdat de arm er maar weer eens vandoor moet wegens het hoognodig moeten schieten op weerloze dieren. Of omdat er ergens nog een dame nietsvermoedend op de arm zit te wachten. Met dat soort armen ben ik wel klaar.
Het bezig zijn met Hogere Zaken gaat dan ook al een hele tijd prima, en het aanvankelijk pijnlijke verlangen naar de arm is een leefbaar verlangen geworden. Een leefbare status quo, waarin ik mijzelf, het basale eeuwige zoeken en mijn existentiële eenzaamheid heb omhelsd.
Een paar dagen geleden zat ik dit heel diepzinnig en gedecideerd te vertellen aan vriendin E., die zelf alle rationele zeilen bij moet zetten om een dierbare maar helaas gedeelde arm – inclusief trouwring – van zich af te schudden.
Dit gesprek voerden we in een bekende Amsterdamse kroeg, waar we opvallend veel aandacht kregen en verschillende mannenarmen iets te vaak en vooral ongevraagd om ons middel werden gelegd. Een stevige blik op hun glimmende trouwring en nog een dodelijke opmerking er achteraan deed menige arm weer braaf naar het bierglas grijpen, en ik probeerde dapper mijn betoog voort te zetten. Bovendien bevestigde het hele spektakel der plaatselijke paradijsvogels dat ik gelijk heb: De spoeling is helemaal niet dun, als het om gehuwde mannen gaat. Een minnaar is zo gevonden, met deeltijdarm en al.
Maar daar was ineens Gunnar. Gunnar bood mij en mijn vriendin een glas wijn aan, en drong zich niet op, maar maakte zich op een aangename manier zichtbaar. En Gunnar zag er ook uit als een Gunnar: Een verfrissende Noorman, een Viking, een Scandinavisch ogende reus tussen alle gestreepte maatpakken.
Ondanks mijn primaire terughoudendheid raakten Gunnar en ik uiteindelijk in gesprek. En Gunnar had iets onschuldigs en ontwapenends over zich, waardoor ik in het geheel geen bezwaar had tegen zijn voorzichtige arm om mijn schouders. Of misschien kwam het door mijn glas wijn, dat dankzij Gunnar maar niet leeg wilde raken.
Had Gunnar een trouwring om? Nee. Vertelde hij me na een uur dat hij toch getrouwd was? Ja. Maar ik sloeg niet op tilt en zijn arm bleef om mijn schouders liggen. En even later waren het twee armen die mij stevig vasthielden en mij nooit meer los leken te willen laten. En het voelde godvergeten goed om weer eens zo vastgehouden te worden, ook al was het volledig ongeoorloofd en zeer tijdelijk. Ik leunde letterlijk tegen Gunnar aan, als was hij een levensgrote batterijoplader.
Was ik die avond op tijd thuis voor Pauw en Witteman, zoals gepland? Welnee. En liep het uit de hand? Natuurlijk niet. Nou ja, ja, niet echt. Ik ben nog steeds blanco en ongeschonden, mocht het u interesseren. Maar ik heb me met tegenzin moeten losrukken van mijn Scandinavische oplader, daar waar ik de tijd voor eeuwig stil had willen zetten, en weet dus gelukkig niet wat ik mis.
Het zo heerlijk veilig leefbare verlangen naar de waarachtige arm is weer even omgezet in een intens verlangen. It’s hard to be human after all.
Eind dit jaar is het eindelijk zover, dan verschijnt Loors eerste boek! Lees meer op haar eigen webstek, Loor schrijft!
Algemeen, 19.10.2008 @ 16:13
18 Reacties
op 19 10 2008 at 17:19 schreef Dick Bosch:
Het zal de herfst zijn, maar in zo’n intiem moment heb ik nu ook wel zin. Bedankt, Loor!
op 19 10 2008 at 21:00 schreef Bert Brussen:
Jullie zijn niet naar een hotel gegaan?
Zou ik dan weer wel doen…
op 19 10 2008 at 22:03 schreef Loor:
Ja Bert, dat weet ik. Iets met Live in the present, toch? Jij bent eigenlijk heel erg Zen.
op 19 10 2008 at 23:10 schreef Bert Brussen:
Ik ben soms wel Zenuwachtig…
op 20 10 2008 at 10:50 schreef Bert Brussen:
Was het een IJslander trouwens, die Viking? Daar moet je mee oppassen, IJslanders, die proberen nu massaal een verblijfsvergunning in Europa te ritselen.
Economische gelukszoekers die IJslanders!
op 20 10 2008 at 11:42 schreef Loor:
Bert, geestig. Maar nee. Hollands welvaren, die Viking. In alle opzichten.
op 21 10 2008 at 09:17 schreef Ozymandias:
Goed dat je op tijd weg bent gegaan, Loor. Was je nog langer bij hem was gebleven, dan had je ongetwijfeld toch nog een imperfectie kunnen ontdekken.
op 21 10 2008 at 10:40 schreef Loor:
Ozymandias, misschien had ik dan juist langer moeten blijven.
op 21 10 2008 at 11:09 schreef Ozymandias:
Nee, juist niet! Dan had je zeker de betovering gebroken!
Wat als je met hem in bed had gelegen in een hotelletje, en hij laat zomaar een scheet in bed, of hij eet uit zijn neus, of hij eet een ongewassen appel, of hij zet America’s Funniest Homevideo’s aan en maakt knorgeluidjes bij het lachen???
Soms is het beter om de illusie van De Perfecte Man in stand te houden.
op 21 10 2008 at 14:54 schreef Loor:
Oz, soms is het maar beter als de betovering zo snel mogelijk verbroken wordt. Maar goed, zijn gehuwde status was natuurlijk al een ‘imperfectie’ van formaat, en maakte het eten van ongewassen appels en knorgeluiden overbodig.
op 21 10 2008 at 23:49 schreef Hosseyn:
Ik denk, Loor, dat je niet een boek moet schrijven als tweede keuze omdat een goede man moeilijk te vinden is, maar andersom. Zoals Nietzsche zegt: ‘ik haak niet naar geluk, ik haak naar mijn werken.’
Ik bespeur een syndroom bij jou dat ik perfectonism by proxy wil noemen. Maar je moet natuurlijk naar perfectie in jezelf streven, je focus verleggen, jezelf een schop voor de kont geven. Ga gewoon dat boek schrijven.
Ha, ik dacht dat ik de enige getrouwde man was die geen ring heeft!
op 22 10 2008 at 10:27 schreef Loor:
Hos, niets is wat het lijkt, maar wat je zegt is heel raak. Het frappante is dat ik van de Viking het boek Nietzsches Tranen (Irving Yalom) heb gekregen. Als ik het gelezen heb, zal ik hem volledig begrijpen, zegt hij. Maar wil ik iemand volledig begrijpen, die ik nooit meer zal zien? En waarom zou hij dat willen?
Te veel getrouwde mannen dragen te weinig een trouwring, valt mij op. Verwarrend, als zo’n ongeringd exemplaar je in eerste instantie het hof maakt.
op 22 10 2008 at 10:39 schreef Hosseyn:
Ja, dat boek heb ik ook in de kast. Ik moet het nog eens goed lezen.
Ik heb het geluk altijd gezien als een wortel die een ezel wordt voorgehouden, zodat hij de kar trekt. De ezel kan beter niet naar de wortel kijken, die wijkt steeds verder. Als hij zich focust op het trekken van de kar, komt die wortel vanzelf wel, na het werk. Geluk is geen doel, want het blijft wijken als je het najaagt- het is een bij-effect van wezenlijker strevingen.
op 22 10 2008 at 11:03 schreef Loor:
Hos, het is een mooi boek en het laat me nu al niet meer los. Ik moest bij het lezen van de eerste hoofdstukken zelfs aan woorden van jou denken. En ik onderschrijf wat je zegt. Hoewel momenten van (liefdes)geluk, hoe kort dan ook, essentieel zijn, jaag ik vooral een grote innerlijke rust na, omdat ik juist die rust als het toppunt van geluk zie.
op 22 10 2008 at 12:56 schreef Peter:
Op een dag weet je het: je wordt boeddhist!
Het probleem met geluksmomenten is, dat ze niet geïsoleerd zijn. Geluk doet zich voor op momenten dat je druk bent, in de problemen zit, verdriet hebt. Kortom, terwijl het leven met volle kracht over je blijft heen denderen. Daarom beseffen mensen vaak pas dat ze gelukkig waren op het moment dat het alweer voorbij is. Ik heb me dat de afgelopen twee jaar goed gerealiseerd. Nu besef ik beter dat ik gelukkig ben, ook al zijn er tegelijkertijd duizend dingen die dat geluk bedreigen, of die je dreigen af te leiden van je geluk.
Een opdrachtgever die weigert te betalen, waardoor je in financiële problemen komt, een wraakzuchtige ex-geliefde, totaal geobsedeerde Internetidioten, je zou zo maar vergeten dat er een handvol mensen is die onvoorwaardelijk van je houdt en dat dat eigenlijk alles is dat je nodig hebt.
op 22 10 2008 at 14:29 schreef Loor:
je zou zo maar vergeten dat er een handvol mensen is die onvoorwaardelijk van je houdt en dat dat eigenlijk alles is dat je nodig hebt.
Peter, heel erg waar en goed om bij stil te staan. Juist wanneer allerlei stormen van buitenaf op je geluk proberen in te beuken. Maar die stormen zullen te zijner tijd ook gaan liggen, en ze verstevigen de band met degenen die inderdaad onvoorwaardelijk blijken te zijn.
op 23 10 2008 at 10:13 schreef Bert Brussen:
Dit wordt mij te Paulo Coelho. Ik haak af.
op 23 10 2008 at 17:52 schreef Loor:
Jammer Bert, laat ik nou net reuze benieuwd zijn naar jouw definitie van geluk.
RSS