Loslopend wild
Rena Breed
Illustratie: Mihály Zichy
Raad eens waar je als man de meeste kans hebt op vrouwelijke aandacht? Meer dan thuis of op het werk? Op het schoolplein zijn mannen zo zeldzaam dat ze daar van top tot teen worden gekeurd. Door vrouwen met saaie mannen. Door alleenstaande moeders. Door thuiswerkende moeders die geen collega’s hebben om mee te roddelen. We keuren iedereen, maar in het bijzonder gescheiden vaders.
Onze school heeft een ouderruimte met uitzicht op het schoolplein. Samen met een paar van die verwende vrouwen die nergens op tijd hoeven te zijn, bespreek ik na aanvang van de school belangrijke zaken. Het werk bijvoorbeeld, werken we wel genoeg of moeten we toch onze studiebeurs terugbetalen? Behoeven de keukenkastjes weer een beurt of kan ’t wachten, hoe is de kwaliteit van het brood van Nederlandse versus Franse broodbakkers, de toestand van de wereld, kan een ‘french manicure‘ nu wel of is dat ‘bah’ ( het laatste dus) en of de leerkracht wel begrijpt hoe hulpbehoevend onze hoogbegaafde kinderen zijn, alles wat vrouwen op HBO-niveau bezighoudt, komt aan de orde.
A had net voor mij een kop koffie ingeschonken en ging naast mij zitten. Voordat we de eerste slok konden nemen, ontvouwde zich voor onze ogen een soap van een kwaliteit die je ’s morgens echt niet krijgt op tv.
Die moeder daar, ken je die? Nee, wel onwijs kekke laarzen heeft ze aan, trendy glimmend zwart met behoorlijk hoge hak, hélemaal goed. Z kent haar wel. Dat is de moeder van B en M. Ze is net gescheiden. Ooo… kijk, ze gaat een gesprekje aan met de vader van Y, G en C. Hij is ook gescheiden, dat weet de hele school inmiddels.
Ze komt dicht bij hem staan. Ik kijk geanimeerd naar A. Zij ziet het ook… Let op, daar komt het. Ja, Ja, de Haarflip… Met een ruim handgebaar gooit zij haar haar uit het gezicht. We schieten in de lach. Ietsje opzij hellend, gaat ze net iets te dicht bij hem staan. Bevallig beschikbaar. Rustig roeren wij in onze koffie en loeren, om beurten geven we commentaar en voorspellen de volgende beweging. Ach, hoe doorzichtig is de mens, de vrouw op jacht…
Nonchalant staat ze met begrijpende blik in de ogen naar hem te kijken. Ja, hij is toch zo grappig. Ze lacht en ontbloot haar tanden en staat quasi ontspannen met haar armen over elkaar. Ze verandert steeds van houding, leunend op een been, het ander iets naar voren. De lichaamstaal spreekt boekdelen en wij hebben er veel schik in. Z komt weer binnen lopen en vraagt waarom wij zo vroeg in de morgen zoveel lol hebben. We wijzen richting het schouwspel. We roddelen niet hoor, maar observeren gewoon, toch?
Om hun benen hangen de kleintjes die nog niet naar school hoeven. Heel handig probeert de moeder haar aandacht te verdelen tussen haar kroost en haar prooi. Helaas komt aan al het goede een eind. De moeder maakt aanstalten om nog even de school in te gaan. Voor de toegangsdeur ligt in de grond een venijnig wildrooster. Een verraderlijke val voor hakken. Al afscheidnemend wil zij naar binnen lopen, maar het onvermijdelijke gebeurt. Ze blijft met haar hak hangen in het rooster en struikelend valt zij naar binnen… Wie doet er nu ook zulke hoge hakken aan naar school?
Niet erg charmant. Natuurlijk schiet de ridder te hulp…zou het wat worden tussen die twee? Volgens A niet; hij is te oud. Ik vond vooral dat hij heel saaie schoenen aan had.
Nee, dat kan niks worden.
Rena Breed (1967) pleit samen met haar collega op hun weblog voor meer levensvreugde door het dragen van mooie schoenen.
Algemeen, 18.10.2008 @ 13:31
23 Reacties
op 20 10 2008 at 14:39 schreef N. Molrat:
Leuk stukje en helemaal waar. Mannen op het schoolplein worden genadeloos bekeken, gekeurd, bespot en versierd. Alle moeders doen er aan mee, zelfs de lesbische, jongbejaarde en met fantastische partners.
Schoolpleinvaders zijn nu eenmaal onweerstaanbaar, zelfs als ze saaie schoenen hebben, lelijk zijn of in driedelig pak lopen.
De meeste vaders zie je eens per week op papadag. Vaders van kleine meisjes vind ik het leukst om te bekijken. Ze hobbelen als een grote brave hond achter de pittige kleutermeisjes aan. Ik ken geen enkele vader die behoorlijke staartjes of vlechtjes kan maken bij zijn dochtertje. Vaak mag de kleine meid van papa wel die afgrijselijke zilveren schoenen aan naar school met het knalroze jurkje dat mama zo lelijk vindt.
Het allerschattigst vind ik de vaders die jamklodders op hun schone trui hebben van de baby of peuter die ze op hun arm mee dragen en waar ze die dag gezellig voor gaan zorgen terwijl mama lekker op kantoor zit.
op 20 10 2008 at 18:43 schreef Peter:
Mannen op het schoolplein worden genadeloos bekeken, gekeurd, bespot en versierd.
Denk maar niet dat wij mannen de vrouwen op het schoolplein niet keihard terugneuken.
op 20 10 2008 at 21:01 schreef rena:
Hé, wij houden het keurig hoor, alleen kijken, niet aanraken ;-)
op 20 10 2008 at 21:18 schreef Peter:
Wij ook! Terugneuken is iets anders dan je misschien denkt.
op 20 10 2008 at 21:41 schreef EenAndereGeert:
Vandat ze geboren zijn hebben vrouwen net een doel voor ogen,overleving.
op 20 10 2008 at 22:16 schreef Peter:
Mannen niet, toch? Die willen meteen weer dood.
op 20 10 2008 at 22:21 schreef N. Molrat:
Peter, gelukkig wel. Een enkeling dan.
op 20 10 2008 at 22:22 schreef N. Molrat:
Uhh, ik bedoel niet dat die dood wil, ik bedoel dat een enkeling gelukkig wel ’terug neukt’.
op 21 10 2008 at 08:09 schreef Peter:
Denk je niet dat ze het allemaal doen? Ik check alle vrouwen op het schoolplein.
op 21 10 2008 at 10:22 schreef N. Molrat:
Ja, ik denk dat ze allemaal wel om zich heen kijken, zeker in het begin.
Een deel besluit er het beste van te maken maar voor een ander deel is de overmacht te bedreigend.
Na een paar aanvaringen met enge moeder zoals ik lopen ze snel en schuw over het schoolplein waarbij ze vooral naar hun kind en de grond kijken en dus niet naar de schoenen van de moeders.
op 21 10 2008 at 11:17 schreef Peter:
Wat maakt jou een enge moeder?
De meeste moeders vind ik ergerlijk. Ik zeg er meteen bij dat mijn kinderen naar een bijna uitsluitend witte school gaan waar het wemelt van de bevoorrechte verwende moeders die altijd in de deuropening van het klaslokaal gaan staan om alle tijd en aandacht op te eisen van de leerkracht, om die er nog eens goed van te doordringen dat hun kind een zeer speciaal geval is want hoogbegaafd, allergisch voor het één of ander en vanmorgen was ze al vroeg wakker, dus of de juf haar vandaag nog even wat extra aandacht wil geven want ze zal zich wel niet helemaal senang voelen.
Zodra de rijke trut is uitgezwamd, wordt de deuropening meteen gevuld door de volgende mondige moeder, die natuurlijk ook geboorte heeft gegeven aan een freak, die zeer speciale aandacht nodig heeft zodat zijn zeer bijzondere talent straks tot volle bloei kan komen. Dat-ie niet voortijdig komt te overlijden aan een boterham met pindakaas, want daar is-ie allergisch voor. En dat bovenop de ADHD en het feit dat-ie zeer gevoelig is voor geluid en allerhande andere zaken.
Pas als de 20 of zo speciale gevallen allemaal, voorzien van de instructies voor vandaag, op hun troontje gezeten zijn, mag mijn dochter naar binnen, waar nooit iets mee is.
op 21 10 2008 at 11:44 schreef N. Molrat:
Wat mij tot een enge moeder maakt is onder andere dat ik wat jij hierboven schrijft naast al het andere waar ik me aan erger gewoon hardop zeg, tegen de verwendemoeders, tegen hun mannen, tegen de juf en tegen de kinderen.
op 21 10 2008 at 11:48 schreef Peter:
O, dan ben ik een enge vader. Zo wordt er volgens mij ook naar me gekeken.
op 21 10 2008 at 12:51 schreef N. Molrat:
Ik vermoed dat in jouw geval je ‘engheid’ je vooral tot nog leuker en spannender lustobject maakt voor de schoolpleinmoeders.
op 21 10 2008 at 13:04 schreef Peter:
Ik denk wel vaak, als ik rondkijk op het schoolplein en de andere vaders zie: ‘Er is hier maar één man aanwezig en die man ben ik. De rest bestaat uit eunuchs.’
op 21 10 2008 at 13:59 schreef babs:
Wat leuk, nog een jaartje en dan mag ik elke dag.
Hebben de moeders niet heel veel concurrentie van leuke onderwijzeressen trouwens? Bij de zwemles van mijn zoontje check ik eigenlijk alleen de zwemleraressen. Leuk.
op 21 10 2008 at 14:03 schreef N. Molrat:
Ja, zwemles is ook leuk.
Bij zwemles zie ik altijd van die lieve Marokkaanse opa´s en een schattige spierwitte badmeester van ongeveer twee meter dertig lang.
op 24 10 2008 at 17:21 schreef Saira:
Mijn vriend is 1,5 jaar thuis voor ons kind geweest, omdat ik fulltime werkte. Hij werkte parttime, maar kon zijn eigen tijd indelen.
Hij kreeg inderdaad veel aanspraak van moeders. De nodige vragen over onze relatie en taakverdeling.
Het stoorde hem mateloos dat er mutserige types bijzaten die het blijkbaar een hele prestatie vinden dat een man en onze dochter met keurige kapsels naar school kon laten gaan, en het leeuwendeel van de huishouding perfect voor zijn rekening kon nemen.
op 25 10 2008 at 09:04 schreef Peter:
Jouw vriend is een tijd huisman geweest, zodat jij carrière kon maken? Dat vind ik interessant. Ging dat goed? Knaagde dat niet aan zijn mannelijkheid? Bleef de onderlinge gelijkwaardigheid intact? Spill the beans!
op 27 10 2008 at 10:46 schreef Saira:
Waarom is dat zo interessant, vraag ik me op mijn beurt af. En geknaag aan mannelijkheid, wat een gemuts.
Onze vaders hadden er geen last van, vriend dus ook niet. Zijn ouders werkten allebei fulltime, dan zat hij op het kinderdagverblijf, mijn ouders werkten allebei parttime en regelden de zorg onderling.
Voor ons werkt 1 fulltimer en 1 thuisblijver het best, omdat we of onregelmatige tijden of lange dagen maken in combinatie met forenzen.
Sowieso kom ik uit een familie waar door de generaties heen betaald werk en zorg voor kinderen door beide ouders gedeeld wordt. Zo ben ik ook door mijn ouders opgevoed.
op 27 10 2008 at 11:50 schreef Peter:
Ik vind het interessant omdat veertig, vijftig jaar feminisering nog altijd niet heeft geleid tot een ‘gelijkere’ taakverdeling tussen vaders en moeders, zoals bij jou thuis. En hoogopgeleide vriendinnen van me snakken na een tijdje thuis-met-de-kinderen zitten naar een volwaardige baan, om het gevoel te hebben ‘er bij te horen’.
Toch denk ik inderdaad dat het ’t beste werkt als één van de ouders full-time thuis kan blijven. Aan de andere kant: de thuisblijver maakt zich wel financieel afhankelijk van de uit-werker. Het is een ondergeschikte positie.
Kun je gaan soebatten over het loon, dat de thuisblijver zou moeten betaald krijgen, maar dat is, wat mij betreft, geen optie. Je man of vrouw betalen omdat-ie je kinderen opvoedt, hoe verzin je het.
op 27 10 2008 at 13:04 schreef Saira:
En toch hebben mijn vriend het een blauwe maandag op die manier gedaan. Vriend stortte elke maand een bepaald bedrag op mijn rekening. Maar verder helemaal mee eens, betaald worden voor zorg voor eigen huis en haard is onzin.
Ik stam verder af van arme Surinaamse landbouwers, en armoede is een vervelende gelijkmaker. Gebrek aan sociale voorzieningen en voila, mannen en vrouwen wordt geleerd to bring home and bake the bacon.
En over de reden tot het uitblijven van gelijkere taakverdeling zijn zoveel discussies gevoerd, het antwoord is nog steeds niet gevonden.
Mijn bescheiden mening, welvaart en toch een bepaalde manier van denken. Plus dat er nog steeds veel mensen zijn opgevoed in een huishouden waarin vader de boodschappen betaalt, die moeder op tafel zet.
Een voorbeeld van die bepaalde manier van denken. Toen ik de fulltimer was, vertelde ik mijn persoonlijke situatie aan collega’s of ze hoorden het van elkaar. Na een paar jaar thuis met mijn kind, aan het werk voor mijn gezin. Er waren teveel die dachten dat ik alleenstaande moeder was, door de combinatie kind en fulltime werk. En dan heb ik het nog niet eens over degenen die zich afvroegen waar mijn kind dan was, omdat ik geen gebruik maak van kinderopvang of oma.
Van mijn hoogopgeleide vriendinnen die kinderen hebben, zijn de meesten thuis en doen dat uit overtuiging. Ik mag mezelf niet tot die groep rekenen, op de uni en HBO heb ik gefeest, niets afgemaakt.
Wat je zegt over de financiele ondergeschiktheid, persoonlijk voel ik het niet op die manier, maar er zijn teveel gezinnen waar dit wel het geval is.
Voor mijzelf heb ik de stelregel, die ik bij veel Surinamers terugzie, man en vrouw moeten elkaars rol kunnen overnemen. Ik vind het geen probleem thuis te zijn, maar ik zorg ervoor dat de gaten op mijn CV niet te groot worden en mijn skills behouden blijven. Als mijn relatie morgen over is, kunnen mijn vriend en ik allebei verder. Ik hoef geen bijstand, alimentatie, omscholing of whatever.
Ik snap jouw punt over mannelijkheid dan wel vrouwelijkheid wel. Om te generaliseren, Nederlandse mannen kunnen er niet tegen om onderhouden te worden, Nederlandse vrouwen denken dat ze hun man en kinderen tekort doen als ze meer dan 2 of 3 dagen werken. Verrassend hoe snel mensen vergeten zijn dat het fenomeen huisvrouw niet eens zo oud is. Tot de invoering van de sociale wetgeving, en minimum(gezinsloon) was het werken geblazen voor man, vrouw en kind.
op 27 10 2008 at 16:31 schreef Peter:
Ik heb het een tijdje gedaan, voor de kinderen gezorgd en part-time gewerkt, simpelweg omdat de baan van mijn partner meer geld opleverde en meer carrièrekansen bood. Uiteindelijk was dat uiterst onbevredigend.
Als ik mensen (vooral CDA-politici) weer hoor klagen over ontaarde moeders met een baan, denk ik ook altijd aan het recente verleden, waarin moeder niet veel meer was dan een kromme rug, gebogen over een wastobbe of iets dergelijks. Toen moesaten kinderen zichzelf zien te vermaken en dat scheen ze nog te lukken ook.
RSS