Oeps!
Loor
Illustratie: Alphonse Etienne Dinet
Het blijft modderen met de veiligheid in de ziekenhuizen rond het IJsselmeer. De medische staf van de ziekenhuizen in Lelystad en Emmeloord heeft toegegeven dat ze op de hoogte was van de problemen met de hygiëne in de operatiekamers. Volgens de Inspectie voor de Gezondheidszorg hebben de snijdende specialisten hun patiënten blootgesteld aan vermijdbare risico’s, terwijl ze wisten dat de luchtbehandeling op beide operatiekamercomplexen niet voldeed.
Van dit soort berichten wordt een smetvrezende hypochonder als ik altijd heel erg bang. En sinds ik zelf een paar keer slachtoffer ben geworden van medische blunders, ben ik alerter dan goed voor me is.
Zo haalde ik ooit een recept op bij de plaatselijke apotheek; mijn huisarts had mij pilletjes voorgeschreven die bij dagelijks gebruik een migraineaanval moesten voorkomen. Bloeddrukverlagers in dit geval, en dus relatief onschuldig. Een hoofdpijnvrije toekomst zag ik al voor me, en dankbaar nam ik de magische pillen in ontvangst.
Nog dezelfde avond slikte ik braaf mijn eerste tablet en viel vol vertrouwen in slaap naast mijn nieuwe liefde van dat moment, die besloten had die nacht voor het eerst te blijven logeren.
De volgende morgen werd ik met een zwaar verdoofd gevoel en een volledig uitgedroogde mond wakker. Langzaam probeerde ik op te staan en de situatie te plaatsen, maar ik zakte meteen door mijn benen. Kruipend en stervend van de dorst begaf ik me richting de waterkraan. Voor uw informatie: ik had de avond ervoor géén alcohol gedronken.
Omdat ik immer en tot de laatste snik een goede gastvrouw wil zijn, sleepte ik mezelf vervolgens naar het koffiezetapparaat en bleef geheel naakt op de keukenvloer liggen wachten tot de koffie klaar was.
Terwijl ik me probeerde op te hijsen aan het aanrecht, in een poging de koffie in twee kopjes te krijgen, liep mijn slaperige logé de keuken in. Hij was allesbehalve gecharmeerd van het tafereel dat hij daar aantrof, en kort daarna vertrok hij richting onbekende bestemming. Te apathisch om de vernedering te voelen, zakte ik terug in een eindeloos durende roes.
Pas tegen de avond was ik in staat de apotheek te bellen en mijn verhaal te doen. Het leek me toch zinnig om nog eens het gebruik van mijn nieuwe medicijn met ze door te nemen. Nadat ik aan de apotheker de naam van de tabletten en het aantal milligrammen per tablet had doorgegeven, bleef het lang stil. Heel erg lang.
Met een klein stemmetje meldde hij uiteindelijk dat ik per ongeluk een zware dosering morfine naar binnen had gewerkt, in plaats van de onschuldige bloeddrukverlagers. De pillen moesten onmiddellijk retour, maar ik hoefde me vooral geen zorgen te maken. Met een paar dagen zou ik me vast weer de oude voelen, en gelukkig had ik nog het hele weekend om bij te komen, meende de in zijn broek poepende gifmenger.
Later bleek dat de dosis morfine die ik toegediend had gekregen, gebruikt wordt bij ernstig psychisch verwarde en suïcidale patiënten, die vastbesloten zijn van een flatgebouw of de Waalbrug te springen. Vandaar dat even niet kunnen lopen dan heel effectief is.
Dat ik een schadevergoeding heb geëist en gekregen, was een kleine pleister op de wonde. Mijn lijf en zenuwstelsel hadden ondertussen een flinke opdonder gekregen, om maar te zwijgen over mijn liefdesleven.
Toch bleef ik klant bij de bewuste apotheek, want hoe groot was de kans dat het in mijn geval nog eens mis zou gaan?
Nog geen vier jaar na dit incident schreef een dermatoloog mij een zalfje voor om een paar pigmentvlekjes in mijn gezicht op te bleken. In het volste vertrouwen overhandigde ik het recept aan mijn inmiddels wijzer geworden apotheker, en smeerde even later zorgvuldig de wonderzalf op mijn gezicht. Binnen een uur kon ik niet meer uit mijn ogen kijken en mijn hele gezicht was vuurrood en pijnlijk. Hysterisch belde ik de apotheek. “Was de zalf er maar met koud water af en neem morgen contact op met uw dermatoloog”, luidde het verveelde advies.
Om een lang verhaal kort te maken: de apotheker en zijn drie kippige assistenten hadden per abuis een flinke overdosis teer aan de zalf toegevoegd, waardoor ik tweedegraads verbrand raakte en nog maandenlang met de meest vreselijke rode plekken, blaasjes, bulten en ontstekingen in mijn gezicht heb moeten rondlopen.
Welke ezel in dit verhaal had zich nu niet voor een tweede keer aan dezelfde steen moeten stoten?
Wederom werd aan mij een schadevergoeding toegekend, maar het is me niet gelukt de pillendraaiers voor het Medisch Tuchtcollege te slepen. Blijkbaar worden dit soort fouten ingecalculeerd en de verzekering dekt de schade. Foutje, bedankt.
Gelukkig is alles goed afgelopen en mijn gezicht is weer glad en gezond, maar de onzekerheid over de afloop was een ware kwelling. En voor hoeveel mensen loopt het minder goed af?
De conclusie is dat we min of meer aan de goden zijn overgeleverd. Maar ik sta na twee keer een medische misser (met goede afloop) op scherp. Mijn letselschadeadvocaat ook.
Loor (1967) is een in alle opzichten lekker wijf. Lees meer op haar eigen webstek, Loor schrijft!
Algemeen, 04.10.2008 @ 13:21
15 Reacties
op 04 10 2008 at 17:00 schreef Tjerk:
Terwijl ik me probeerde op te hijsen aan het aanrecht, in een poging de koffie in twee kopjes te krijgen, liep mijn slaperige logé de keuken in. Hij was allesbehalve gecharmeerd van het tafereel dat hij daar aantrof, en kort daarna vertrok hij richting onbekende bestemming. Te apathisch om de vernedering te voelen, zakte ik terug in een eindeloos durende roes.
De normale reactie zou toch zelfs voor een one night stand zijn geweest: ‘Jezus, ehh.. dinges… gaat het wel goed? Wat is er aan de hand?’
op 04 10 2008 at 20:39 schreef Loor:
Ja Tjerk, dat zou je wel denken. Maar ik geloof dat ik me stoerder voordeed dan ik eigenlijk was. Ik kon niet meer lopen, maar ach, dat heeft iedereen toch wel eens? Achteraf gezien? A major asshole, die vent. Hij bleek nog een vriendin te hebben, en ik vermoed dat hij op tijd aan moest treden in een andere keuken.
op 04 10 2008 at 22:54 schreef Hosseyn:
Waar haal je al die fouterikken toch vandaan, Loor?
op 04 10 2008 at 23:04 schreef Tjerk:
Ik begin me zo langzamerhand zelfs af te vragen of Loor wel eens een relatie heeft gehad met een kerel die geen fouterik was. Hopelijk zijn dat dan al degenen die het niet gehaald hebben tot haar stukjes.
op 05 10 2008 at 10:18 schreef mart:
Ze doet het erom!
In het vorige verhaaltje was er eindelijk een ongebonden,creatieve man aanwezig.Natuurlijk wist ze niet hoe snel ze weg moest komen.
op 05 10 2008 at 10:37 schreef Loor:
Hos, foute mannen komen in allerlei verpakkingen voor. Dat is soms lastig.
Tjerk, nou en of. Eén ervan is, na een relatie van bijna zeven jaar, nog steeds een dierbare vriend.
Mart, doel je op de uiterst oppervlakkige ‘Ben’? Geloof me, het was heel verstandig dat ik het al bij voorbaat op een lopen heb gezet en nooit meer heb omgekeken. Mijn foute mannen-radar staat inmiddels een stuk scherper afgesteld dan ten tijde van de keukenvloersessie.
op 05 10 2008 at 14:12 schreef Tarak:
Een vriendin van me had ooit een one night stand. Ze waren samen in bad geweest. Ze stapt uit het bad, waarchijnlijk iets te snel en ………. valt vervolgens flauw.
De jongen schrok zich kapot. Het ene moment denkt je "nou, wordt een leuke avond" en vervolgens ben je bang dat je met een lijk in huis ligt. Hij liep niet weg trouwens, en iemand die dat wel doet is toch een klootzak, dus gaat niets aan verloren.
Ze was maar een paar seconden "weg", maar het is wel zeer genant. Ook omdat je er nu niet op z’n charmantst bijligt als je onverwacht flauwvalt.
Ben helaas vergeten hoe de avond nu verder was gegaan.
op 06 10 2008 at 07:08 schreef Hosseyn:
Loor: die radar is goed. Toch is het verbazend hoe een mens op onbewust niveau zichzelf voor de gek kan houden, daar is geen radar tegen bestand. Bij vrouwen is het al niet anders, waar het die bedrieglijke verpakkingen betreft. Het is net als met computervirussen; de scanner herkent er een aantal, die komen er niet meer in. Dan is er een aantal dat mogelijk een vermomd virus is, ook blokkeren. Dan zijn er de virussen van een nieuwe soort. Ik ben zelf al vroeg gestopt om te drinken in gezelschap van vrouwen; ik liet me te gemakkelijk door de verkeerde verschalken.
op 06 10 2008 at 08:46 schreef Paco:
Ik heb nergens vernomen dat er niet één patient na een operatie ziek is geworden of overleden dus zal het wel mee vallen al die herrie.
Deze ziekenhuizen hadden dat ook best mogen zeggen want als er niet door gewerkt was zouden er misschien wel patienten dood gegaan zijn.
op 06 10 2008 at 10:27 schreef babs:
Goed geschreven en heel herkenbaar. Haal zelf maandelijks voor 1500 aan medicijnen op voor mijn vrouw. Medicijnen die tussen de 2 en 25 graden bewaard moeten worden. Heb ze al een keer bevroren meegekregen en een keer dat ze redelijk warm aanvoelden.
De bevroren medicijnen weigerde ik en toen werd de apotheker boos, want in hun ijskast kon het helemaal niet vriezen. Waar dat ijs dan vandaan kwam? Wist hij veel, maar vriezen deed het in elk geval niet. Fijn zo’n apotheker die de basisschool niet heeft afgemaakt. De producent moest even een belletje doen aan de apotheker om ons een nieuwe doos te laten krijgen. Inmiddels een halve week later en na allerlei leugens van de apotheek dat ze in contact waren met de producent terwijl ze niet eens een bestelling hadden geplaatst.
Bij die warm aanvoelende medicijnen was ik nog wat minder scherp. Twee maanden later bleek uit bloedtests dat mijn vrouw een maand lang haar medicijnen niet had gebruikt. Zonder negatieve gevolgen trouwens, maar het had ook rolstoel kunnen zijn. Bij nabellen stelde de apotheker dat het bij hen nooit warmer dan 18 graden kon worden dus dat ik zelf de medicijnen verkloot moet hebben.
Het is waarschijnlijk desinteresse en domheid, maar bij ons is de verzekeraar eigenaar van ziekenhuis en apotheek. Die verzekeraar heeft belang bij een snelle dood van mijn vrouw en lijkt er alles aan te doen die te bewerkstelligen. Thank god for de farmaceutische industrie. Die willen mijn vrouw in elk geval in leven houden en een telefoontje naar hen doet wonderen.
Over liberalisering van de gezondheidszorg (met veel macht voor de verzekeraars) denk ik tegenwoordig wat genuanceerder.
op 06 10 2008 at 14:04 schreef Loor:
Babs, dank je wel. Jij bent dus ook overgeleverd aan de goden. En dat voor 1500,- per maand. Maar jij hebt er nog een probleem bij: de bewaartemperatuur. Allemachtig. Alertheid t.a.v. apothekers is godbetert geen overbodige onzin.
Ik onderwerp de meisjes van de apotheek tegenwoordig standaard aan een derdegraads kruisverhoor, als ik een nieuw of handgeschreven recept meekrijg van een arts of specialist. Even checken of we wel allemaal hetzelfde lezen. Dan pas neem ik het medicijn in ontvangst.
op 06 10 2008 at 19:05 schreef Hosseyn:
Loor: ze doen het tegenwoordig toch online? Een mail naar de apotheek of zo? Ik vertrouw de medische stand nooit, ik koop mijn medicijnen bij voorkeur op straathoeken.
op 06 10 2008 at 20:32 schreef Loor:
Hos, klopt. In dat geval gaat de arts/specialist ongenadig en langdurig onder de grill. Dan pas mag hij op send drukken.
Ik bewonder je lef inzake de straathoeken.
op 07 10 2008 at 06:55 schreef Hosseyn:
Just kidding, die tijd ligt ver achter me. Ik weet niet eens meer welke straathoeken het zijn, dat is wel zorgelijk.
op 09 10 2008 at 08:24 schreef Paco:
1.500,00 elke maand aan medicijnen vvor mijn vrouw.
Toch jammer dat die no-claim uit de ziekenfonds is.
RSS