Seks in Israel
Peter Breedveld
Seks is voor Shirley vooral om te lachen. Ze vindt het grappig om scheten te laten tijdens het vrijen, te gorgelen met het zaad van de jongen die net in haar mond is klaargekomen, het schaamhaar van een ander vriendje uit te trekken en ze schroomt zelfs niet een hond in te zetten als seksattribuut. Voor de meeste mannen werkt het als een koude douche en daar begrijpt Shirley niks van. De hele dag hebben we lol en maken we grappen, zegt ze tegen een jongen op de morning after, waarom moeten we ons dan in bed opeens gaan gedragen als twee pornosterren? Voelt dat niet onecht voor jou?
Shirley heeft een punt. Seks is, misschien onder invloed van Hollywoodfilms en TV-series, teveel een soort Japanse theeceremonie geworden. Een bloedserieuze aangelegenheid met strikte regels. Aan de andere kant is de opvoering van La Grande Bouffe, die Shirley van elke sekssessie maakt, niet naar ieders smaak. Seks is niet net zo gewoon als eten en poepen, zoals opvoeders in mijn jeugd graag declameerden. Seks is de ultieme intimiteit tussen twee geliefden, de tijdelijke vergoddelijking van een diepe, wederzijdse genegenheid. Maar dat neemt uiteraard niet weg dat er best gelachen mag worden tussen de lakens.
Shirley onderbreekt echter elke vrijpartij met haar boertige grappen. Haar teleurgestelde vriendje heeft óók een punt als hij zegt dat ze die grappen uit verlegenheid maakt, alsof je bang bent voor intimiteit. Helaas gaat Shirley daar niet op in. Ze leidt de aandacht plomp af met een nieuwe poets. Ik hou niet van al die valse show, pareert ze hem en dan gaan ze maar weer neuken.
Shirley is de hoofdpersoon van een Israelisch stripboek, Shirley a sex comedy (de eindredacteur van een blad of krant zou hebben geklaagd dat ik deze informatie al in de eerste alinea had moeten verwerken. Fuck that, het mooie van een eigen website is dat ik mijn stukken kan verkloten zoals ik zelf wil). Geschreven door een jonge vrouw, Noa Abarbanel (22 at the time, maar het stripboek stamt alweer uit 2005). Het wat rudimentaire tekenwerk is van een man, Amitai Sandy (toen 28).
Het bijzonderste aan deze strip is dat-ie uit Israel komt. Uit Israel komen nauwelijks strips. De arty-farty strips van het collectief Actus Tragicus zijn een uitzondering en ook Abarbanel en Sandy maken deel uit van een collectief: de Dimona Comix Group (de website lijkt niet meer te bestaan). Meer nog dan in Nederland zijn strips in Israel blijkbaar vooral besteed aan volwassenen met een alternatieve levensstijl, en het betrekkelijk grote aandeel van vrouwen in de Israelische stripscene is opvallend. Onlangs interviewde ik Rutu Modan, van wie de afgelopen zomer het prachtige Vermist verscheen. Binnenkort te lezen in Stripschrift, dat interview; ik zal een fragment op deze site publiceren ze heeft een interessant verhaal.
Shirley is een wat onhandige vertelling. De strip doet qua opzet een beetje denken aan de educatieve strips die ik op school wel eens te lezen kreeg dat je niet mag discrimineren en zuinig moet zijn met Moeder Aarde en zo. Aan de hand van een paar situaties wil Abarbanel ons wijzen op de gekunstelde manier waarop wij met seks omgaan en dat het allemaal wel wat losser mag. Helaas leren we Shirley niet goed kennen, terwijl de observatie van haar vriendje, dat ze bang is voor intimiteit, best naar meer smaakt.
Ze leidt een leven waarvan ik me afvraag of het representatief is voor jongeren in Israel, haar tijd verdelend tussen studie, een kantoorbaantje en als drill-sergeant in het leger. Ze deinst niet terug voor seksuele intimidatie van een ondergeschikte, wiens weekendverlof ze intrekt omdat hij haar melige fratsen tijdens het vrijen niet kan waarderen.
Verdomd intrigerend allemaal. Zou Abarbanel uit haar eigen ervaringen putten? Is Shirley een typische Israelische? Gaat het er in het Israelische leger echt zo promiscue aan toe? Heeft dat geen nadelige gevolgen voor de discipline?
Ik weet niet precies wat Abarbanel tegenwoordig doet voor de kost. Een zoektocht op Internet leverde een gek Youtube-filmpje en Amitai Sandy’s hoekje op Flickr op. Heel erg actief lijkt ze op stripgebied niet meer te zijn. Best jammer, want het gebrek aan diepgang in Shirley is mogelijk te wijten aan de jonge leeftijd van de auteur. Wie weet wat hetzelfde materiaal in handen van een wat rijpere, meer ervaren vrouw zou opleveren.
Volgend weekend (27 en 28 september) signeert Gregorius Nekschot tijdens de jaarlijkse Stripdagen in Houten.
Peter Breedveld, strips, 20.09.2008 @ 11:45
4 Reacties
op 20 09 2008 at 13:01 schreef Frank:
Grappig: de clubarts van Feyenoord uit de late jaren ’60 heette ook Abarbanel. Volgens Willem van Hanegem kon hij nog geen levende van een lijk onderscheiden, maar was hij zeer royaal met pilletjes en poeders waardoor je fysieke vermoeidheid als sneeuw voor de zon verdween, en waarop je uren kon blijven hollen.
op 20 09 2008 at 16:06 schreef Ellen:
@Frank, Max Abarbanel is in 2003 gestorven. Zijn kinderen zijn van mijn leeftijd (begin vijftigers).
op 20 09 2008 at 17:58 schreef DBC01:
‘…en als drill-sergeant in het leger.’
Altijd weleens afgetuigd willen worden door een GI Jane :D:D
op 21 09 2008 at 10:41 schreef Paco:
Wat een smerig wijf, die Shirley. Normaal gedraag je ten alle tijden dus dan ook.
RSS