Aurawroeters
Loor
Foto: UrbaNudismo
Op mijn shortlist van Meest Onverdraaglijke Zaken staan, behalve Appelmensen en Eetpraters, ook de Aurawroeters.
Aurawroeters zijn mensen die achter je staan in een willekeurige winkel, meestal een supermarkt, en voortdurend met hun boodschappenkar zachtjes tegen je aanduwen. Als ze geen boodschappenkar bij zich hebben, maar gebruik maken van een winkelmandje, gaan ze heel dicht achter je staan. Zo dicht, dat ze dus als het ware in je aura zitten te wroeten, waarbij heel belangrijke energievelden worden verstoord.
Om te beginnen geef ik zo’n wroeter de Blik. De Blik, gelooft u mij, is in mijn geval vaak afdoende. Maar Aurawroeters zijn niet voor niks Aurawroeters. Ze wroeten en duwen en hijgen in je nek, alsof ze zelf totaal ongevoelig zijn voor ongewenste aanrakingen van vreemden.
Als de Blik niet afdoende blijkt te zijn, schuif ik steeds een stuk naar voren, daarbij veelbetekenend omkijkend en non-verbaal duidelijk makend dat ik wat ruimte wens. Maar bij de Aurawroeter komt ook die weinig subtiele boodschap niet aan hij schuift gewoon hardnekkig mee. Ik een stap naar voren, hij ook meteen een stap naar voren. Met een beetje pech sta ik dan zelf binnen de kortste keren in de aura van degene vóór mij te graven, met alle gevolgen van dien.
Na de ook al niet voldoende afstand scheppende schuifsessie, met bijbehorend geërgerd omkijken, volgt het terugduwen. De wroeter was gewaarschuwd, nietwaar? Eerst zachtjes, alsof het per ongeluk gaat, maar meestal ontaardt mijn geduw in een stevige zet naar achteren, gevolgd door een overduidelijk geveinsd: O, neemt u me vooral niet kwalijk. U staat ook zo dicht op me!
Dat het schuiven en duwen ook dan gewoon doorgaat, is typisch des wroeters.
Nou kan ik nog een heel betoog gaan houden over mijn daaropvolgende boze gemurmel, gezucht en het nog bozer laten rollen van mijn ogen, maar een en ander spreekt voor zich.
Aurawroeters hebben soms geluk, als de caissière heel vlug werkt. Maar als het te lang duurt, en mijn hielen en achterbenen de kar van de wroeter net iets te vaak tegen zich aan hebben gehad, is de maat vol, en rest me niets anders dan verbale duidelijkheid: Meneer! Het gaat allemaal echt niet sneller als u tegen me aan blijft botsen met uw karretje. Ziet u niet dat ik inmiddels niet meer voor- of achteruit kan? Gráág! Afstand! Houden! Dank u hartelijk, dank u zeer!
Ja, en dan ben ik natuurlijk de dorpsgek, de onverdraagzame kakmadam en, jawel, hondsbrutaal. Ook dat nog.
Als ik dan eenmaal aan de beurt ben bij de kassa, begint het ge-tssss! en ge-tssssk! van de tot leven gewekte Aurawroeter, die altijd wel een medestander weet te vinden in een andere rij. You are losing air! bijt ik de sissende wroeter nog toe, om dan als de wieswiedeweerga te ontsnappen aan de minigijzeling van zojuist.
Aurawroeters, met name die met een slechte adem, een klapperend gebit, een natte rokersjas of een niet te stelpen loopneus, zijn overal. Let u de komende tijd maar eens goed op.
Loor (1967) heeft sinds kort haar eigen webstek, Loor schrijft!
Algemeen, 27.08.2008 @ 07:39
20 Reacties
op 27 08 2008 at 09:54 schreef Bert Brussen:
LOL @ Loor! Ik lees nu pas je Appeletersverhaal en zoiets bedacht ik mij laatst nog. Niets zo verschrikkelijk, en niets zo calvinistisch, als appel eters. Het zijn eigenlijk altijd types die uitstralen hoe belangrijk en correct ze wel niet zijn en als je pech hebt zuigen ze met een harde "sssslurp" na elke hap het sap van de appel. Ik ben blij dat wij elkaar ook hier in vinden. In de aurawroeters ook trouwens.
Dan zie ik dat van die "belangrijke energievelden" maar even over het hoofd. Elke vrouw heeft zo haar gebreken.
op 27 08 2008 at 10:10 schreef Wichard:
Dat heb ik nou nooit in de supermarkt. Wel op de snelweg, in de lift en in de disco (HET moment om de Lee-Towers dans in te zetten).
Misschien gebeurt het bij de supermarkt alleen in welvarende buurten? ;)
Wel ergerlijk in de supermarkt: bejaarden die op zaterdagmiddag boodschappen doen. Ze hebben de HELE week de tijd om boodschappen te doen en kiezen dan nog het moment dat de yup eindelijk tijd heeft om vooraan in de rij met trillende vingers elke 5 eurocent om te draaien tot het bedrag klopt. Het moest verboden worden.
op 27 08 2008 at 10:19 schreef Gerrit:
Winkelwagen achter je houden, lijkt mij.
op 27 08 2008 at 10:24 schreef Peter:
Ha! Die Wichard is opeens leuk geworden.
Fietsen jullie? Aurawroeters heb je ook op het fietspad. Van die magere types met een enorme adamsappel die vlak achter je rijden, en daar ook blijven, ook al ga je langzamer rijden om ze de kans te geven je in te halen. Ik heb dat zo vaak! Eén keer ergerde ik me zo erg dat ik ben gestopt en afgestapt om een keiharde confrontatie aan te gaan met zo’n Aurawroeter. Toen was-ie ineens in een mum van tijd uit het zicht verdwenen, zeg!
op 27 08 2008 at 10:28 schreef Loor:
Bert, elke vrouw heeft zo haar dosis verborgen cynisme. Met heel belangrijke energievelden ben ik nou echt nooit bezig (en ook niet met wierook en tot razernij drijvende new-age muziek) behalve tijdens gruwelijke encounters met aurawroeters en appeleters.
Wichard, het zijn opvallend vaak dezelfde bejaarden die het onbeschofte duwgedrag vertonen.
Gerrit, dat doe ik ook. Het enige verschil is dat ik dan mijn EIGEN kar tegen mijn achterste geduwd krijg.
op 27 08 2008 at 10:28 schreef Max J. Molovich:
Aurawroeters, daar heb ik zelden last van. Maar als je er last van hebt, dan is dat inderdaad verschrikkelijk. En hetzelfde geldt inderdaad voor appeleters. Wat mij betreft is het vooral het geluid dat een grote hap appel geeft, dat door merg en been gaat. Die oorverdovende, enigszins trage GGGGGHAP, gevolgd door het KNAP van de hap die loskomt van de appel, en dat weer gevolgd door een regelmatig ghap-ghap-ghap-ghap van de kauwende appeleter. De blik die dat soort mensen hierbij produceren… Een zeldzame combinatie van zelfgenoegzaamheid en totale onnozelheid. De enige plek waar ik dat soort mensen tegenkom, is tegenover me in de trein. Verder heb ik er gelukkig weinig mee te maken.
op 27 08 2008 at 10:33 schreef Loor:
Peter, jij hebt hem ook: de Blik. Ik begrijp wel dat die adamsappel fluks doorfietste.
op 27 08 2008 at 10:39 schreef Peter:
Ah, dus het is de Blik, waarmee ik mensen op afstand hou. Mooi zo.
‘Ghap-ghap-ghap’ is een treffende onomatopee, Max. Zelf verzonnen?
op 27 08 2008 at 10:41 schreef Wablief?:
Gôh,
daar waar ik in de dagelijkse communicatie vaak een beteje achterblijf bij mijn ( naar mijn idee ) wel erg assertieve omgeving, heb ik in de supermarkten weinig problemen met aurwroeters, nekhijgers graaipoppen. Mijn ex-echtgenote heeft me d’r wel eens asociaal omgenoemd, maar als ik n de rij sta te wachten, en mijn nek wordt ongewenst gecondenseerd, draai ik me gewoon om en vraag of men alstublieft niet zo dicht op me wil staan. Een afkeurende blik is meestal het enige dat ik terug krijg, maar het is dan wel afgelopen.
Er zijn ook nog steeds mesnen die het kennelijk een hobby vinden om met je mee te kijken met pinnen, de pincode vergaarclub of zo. Ook dan kijk ik op en vraag hardop of ik mijn pincode nog even voor mezelf mag houden.
Non-verbale communicatie in het verkeer zet ik steevast in tegen wielrenners, je kent ze wel, van die veel te oude mannen in belachelijk strakke lycrapakjes, die als een zwerm strontvliegen de héle weg in bezit nemen, en kennelijk vinden dat hetgeen zij aan het doen zijn wel zó belangrijk is dat iedereen er voor moet wijken. Nu hebben dieze pedaalridders geen manieren, en ze zijn per defenitie chagarijnig en licht ontvlambaar. Een fietsebel bezitten ze ook al niet, standaard hoor je achter je " ttssccc…ttssccc.." of Shw, Shw" of nog meer van dat soor apengeluiden. Darme bedoelen ze zoiets als oprotten, je fietst ons in de weg. Nu geef ik daar nooit gehoor an, hetgeen meestal ontaardt in een over en weer scheldpartij. Het liefste kom ik deze baanterroristen tegen met de auto, dan ben ik echt niet te beroerd om de ruimte te nemen die mij toekomt opde weg, en blijf ik verschoond van die scheldkannonades.
Maar, Loor, ik wil best voor jou af en toe wat boodschapjes meenemen, als je daarmee geholpen bent…
op 27 08 2008 at 10:45 schreef Boer Wortel:
Fenomeen van de zogenaamde interpersoonlijke afstand is ook wetenschappelijk onderzocht.
Er zouden intieme, persoonlijke, sociale en publieke interpersoonlijke afstanden bestaan:
http://www.dushkin.com/connectext/psy/ch15/intdis.mhtml
De afstanden zijn wat verschillend tussen man en vrouw en voor een stuk cultureel bepaald:
http://www.interculturelecommunicatie.com/download/competentie.html
http://fmx.sagepub.com/cgi/content/abstract/20/3/226
http://findarticles.com/p/articles/mi_hb3518/is_199506/ai_n8309970
Wellicht komen door winkelkarretjes verstoorde aura’s vaker voor, omdat de bediener ervan dit niet meer als de eigen aura beschouwd?
Waar blijft de psycholoog die eens een stevig onderzoek opzet naar dit maatschappelijk relevant probleem??
op 27 08 2008 at 11:25 schreef Bert Brussen:
@Loor: gelukkig, ik was al bang dat je zo’n TYPISCHE vrouw was die gelooft in "meer tussen hemel en aarde".
op 27 08 2008 at 11:56 schreef Max J. Molovich:
Zelf verzonnen ja. Ik verzin m’n onomatopeeën bij voorkeur zelf.
op 27 08 2008 at 12:12 schreef Loor:
Bert, geen zorgen. Maar reken maar dat ik genoeg heren ken die daar ook in geloven. Ooit hardwerkende en nuchter denkende jongens, nu dwepend met enneagrammen en een abonnement op de Happinez (met bijbehorende wijsheid-van-de-dag scheurkalender op de wc). Een en ander zal wel te maken hebben met het ontstellende besef dat hun verdere leven toch echt helemaal uitgestippeld is.
op 27 08 2008 at 12:17 schreef Peter:
Een en ander zal wel te maken hebben met het ontstellende besef dat hun verdere leven toch echt helemaal uitgestippeld is.
Rake, lekker venijnige observatie.
op 27 08 2008 at 14:54 schreef Wichard:
De Blik en fietsen?
Ullrich’s aura krijgt iig een flinke knauw.
@Peter als ik mijn uiteraard linkse sympathiën niet hoef te botvieren kan er op z’n tijd een kwinkslag af.
op 27 08 2008 at 16:51 schreef herman van der helm:
"Er zijn ook nog steeds mesnen die het kennelijk een hobby vinden om met je mee te kijken met pinnen, de pincode vergaarclub of zo. Ook dan kijk ik op en vraag hardop of ik mijn pincode nog even voor mezelf mag houden."
Beste Wablief, om een pincode te achterhalen heb je in het geheel geen blik op de cijfertjes nodig. Ik heb er een sport van gemaakt om vanuit de vierde of vijfde positie in de rij een pincode te ontrafelen. Dit lukt bijzonder goed moet ik zeggen. De truuk is simpel. Kijk naar het loopje dat de hand maakt bij het pinnen. Onthoud dit en je kunt het perfect reproduceren. De moeilijkste pin codes zijn altijd die. waar uitsluitend 1,2 of 3 in voorkomt of 4,5of 6, of 7,8 en 9. (Deze vinden plaats op dezelfde hoogte en moeilijk te zien op afstand.) Hier blijven dan drie mogelijkheden open, maar bij elke transactie mag je toch drie keer proberen. Geef mij voor de veiligheid maar kontant geld of een creditkaart. Alhoewel ze de laatste ook gaan uitrusten met een onveilige pin.
op 27 08 2008 at 18:07 schreef Wablief?:
Herman, vroeger kon je op de markt nog drie kippen ruilen tegen een geit, dat was helemaal veilig…
binnenkort verdwijnt de magneetstrip, en wordt alles via de chip geregistreerd, dat schijnt beter te werken tegen et kopieëren van een betaalpas, ze willen at ook langere pincodes in gaan voeren. Het zal mij benieuwen.
op 27 08 2008 at 18:09 schreef Wablief?:
Maar goed, ik zal in het vervolg de vierde en de vijfde achter me goed in de gaten houden en een beetje afbekken, voor alle zekerheid, dank je voor de tip!
op 27 08 2008 at 20:22 schreef Bert Brussen:
Mannen die de Hapinezz lezen… En ik dacht dat niets de metroseksuele man kon overtreffen.
op 30 08 2008 at 08:43 schreef colani:
mooi herkenbaar verhaal, zelf geen last van dat soort mensen, zal wel aan mijn brute uitstraling liggen :-)
RSS