Soap

Hassnae Bouazza

Egypte, de grootste afzetmarkt voor pruiken. Om het land en daarmee zijn soapindustrie te begrijpen, is met die zin eigenlijk alles al gezegd. Als je in Caïro loopt, is het alsof je in één groot soapdecor wandelt: de drukte, de chaos, de hitte en de gesprekken – het is alsof je al duizendmaal in het land bent geweest en dat dankzij de series die dagelijks te zien zijn. Daarom nu een introductie Egyptische tv-series.

*De regel is dat iedere kale acteur een pruik draagt. Dat ze opvallen als pruik is geen bezwaar, maar illustratief voor de in alle soaps aanwezige slordigheid.

*De periode ’twintig jaar’ heeft een haast mythische lading. In ontelbare series en films staat dat getal voor ‘heel lang. Het tijdvak wordt minstens vijf keer per aflevering herhaald: “Twintig jaar lang heb ik er alleen voor gestaan.” Of deze klassieker: “Twintig jaar heb ik in de gevangenis doorgebracht!”

*Het buitenland moet het uiteindelijk altijd afleggen tegen het geweldige Egypte. Personages die in het buitenland zijn geweest, komen superlatieven tekort om hun hervonden land, hun bakermat van de beschaving, te prijzen. Ze komen ook altijd terug met zakken geld uit het rijke Westen om projecten op te starten. Hoe ze in die korte periode zoveel geld hebben kunnen verdienen, blijft vaag.

*Een titel geeft status: ingenieur, doctor, architect. Zelfs bij belspelletjes vermelden de mensen hun titel. Bij de credits van soaps worden acteurs omschreven als ‘de grote ster’, ‘de befaamde ateur’, ‘de koningin van het witte doek’ en bij debutanten is het soms ‘de ster van de toekomst’.

*De actrices dragen veel te strakke kleding, zo strak dat je het benauwd krijgt door er alleen maar naar te kijken. Hun kolossale heupen en billen zijn kundig in een maatje 40 geperst.

*Het camerawerk is opvallend. In één serie presteerde de cameraman het om bij elk shot achter iets te gaan staan: een vaas, de planten, een rugleuning, en als er echt niks was, nam hij het achterhoofd van de tegenspeler.

*Als ze kwaad zijn, schreeuwen de vrouwen hysterisch en brullen de mannen vervaarlijk. Iedereen schreeuwt zinnen als ‘O zwarte dag!’, ‘Ik ga je huis verwoesten!’ en ‘Hemeltje!’

*Voor acteurs volstaat het één keer de tekst te leren, want de dialogen zijn al vijftig jaar hetzelfde.

*Personages die negentwintig afleveringen door en door slecht waren, kunnen in de laatste aflevering opeens de goedheid zelve worden, want iedereen houdt van sprookjes. Zo kan een analfabeet uitgroeien tot hoofd van een krantenimperium.

*’Alles wat ze in Hollywood doen, kunnen wij ook’, luidt het Egyptische soapmotto, en dus wordt er lustig op los geïmiteerd. De meest recente productie is een regelrechte kopie van ER, met zelfs een zwarte acteur, wat je in andere series niet zo snel ziet, of het moet zijn als bediende of portier – en vaak is het dan een geschminkte blanke.

*Producties uit andere Arabische landen worden genegeerd. Soms worden Syrische of Tunesische acteurs gevraagd om mee te spelen, maar dan moeten ze wél het Egyptische dialect spreken. Vervolgens worden deze buitenlandse sterren, die veel beter zijn, neergesabeld in de pers, want ‘we hebben toch de beste acteurs in Egypte, daarvoor hoeven we niet naar elders.’

*Maar kom, laat deze eerste introductie een positief einde hebben. De nieuwe generatie actrices is ingetogener en ziet er beter uit. De beste blijft Yousra, een mooie vrouw die een rijke filmografie met veel spraakmakende rollen op haar naam heeft staan. En dan Hisham Salim, de mooiste Egyptische acteur die er is. Die intense, kwetsbare blik! Alleen al voor hem neem ik al het andere voor lief.

Hassnae Bouazza is schrijfster, journaliste, documentairemaakster (Vrij Nederland, VPRO, NIO), tolk Arabisch/Engels en een total fox. In het geheim treft ze voorbereidingen voor de vestiging van het kalifaat in Nederland. Deze column werd eerder gepubliceerd in Vrij Nederland.

Tweet

Algemeen, 12.07.2008 @ 11:09

[Home]
 

Δ