Cruel Summer
Loor
De zomervakantie is begonnen en links en rechts word ik gebeld door kennissen en vrienden die mij voor twee, drie of zelfs vijf weken gedag komen zeggen. Met kinderen en al storten ze zich rond deze datum in de massale exodus richting het zuiden, om voorlopig niet terug te keren. En of ik misschien planten, dieren en de post wil verzorgen. Welja. Ik ken mijn plek.
Ondanks de uittocht van de afgelopen dagen bevind ik me vandaag op een schrikbarend volgepakt strand. Tussen aan mij totaal onbekende shiny happy people, gelukkige huisvrouwen en minstens 100.000 blonde, zandschoppende kindertjes.
De nu al doorgedraaide en met kleverige boterhamresten besmeurde vaders zie ik langs de vloedlijn stiekem bellen met kantoor. Hoeven ze echt niet even langs te komen om dat ene rapport nog eens door te nemen? Echt niet? Dan maar aan de rosé. Of nee, het moet tegenwoordig een sprankelende Prosecco zijn. Rosé is passé, mensen! Lekker of niet. (Heel griezelig, maar voor je het weet ben je op zo’n ons-kent-ons strand aan een collectief bewustzijn overgeleverd.)
Liggend aan de kustlijn waan ik me na een paar uur op een eilandje. Een verdomd luxe eilandje, welteverstaan. God, wat verlangde ik de laatste dagen naar het Gezinsleven en gezellig-samen-in-de-file-naar-Zuid-Frankrijk. Als het maar iets met samen’ was. Tijdelijke gekte, besef ik nu. Veroorzaakt door de stroom aan afscheidstelefoontjes- en mailtjes van iedereen om mij heen.
De taferelen op het strand – het gesjouw en gehol en gedraaf van de papa’s en mama’s – doen mij echter weer inzien hoe goddelijk licht mijn bestaan is, en dat travel light nog immer mijn levensmotto mag zijn.
In mijn iPod heb ik uit voorzienigheid wat zomerse oldies but goodies geladen. En ik neurie mee met de klanken van Cruel Summer, dé zomerhit van 1983 van de destijds meer dan succesvolle meidengroep Bananarama. Of het niemendalletje inmiddels nog op mij slaat, kan ik niet meer vaststellen. Ik sluit mijn ogen en geniet…
Hot summer streets
And the pavements are burning
I sit around
Trying to smile but
The air is so heavy and dry
Strange voices are saying
Things I can’t understand
It’s too close for comfort
This heat has got
Right out of hand
It’s a cruel, cruel summer
Leaving me here on my own
Now you’re gone
Loor (1967) heeft sinds kort haar eigen webstek, Loor schrijft!
Algemeen, 03.07.2008 @ 08:17
31 Reacties
op 03 07 2008 at 10:09 schreef Peter:
Dé zomerhit van 1983 is niet Cruel Summer. Dé zomerhit van 1983 is Annabel van Hans de Booij:
op 03 07 2008 at 11:31 schreef Max J. Molovich:
Annabel doet mij toch meer aan de herfst denken. Of licht dat aan mij? Wel mooie symboliek, Annabel die in haar eentje in de achtbaan zit.
Gouden jaar trouwens, dat 1983. Hier, Vamos a la Playa. Check die antennes op die horloges:
op 03 07 2008 at 11:37 schreef Max J. Molovich:
Nooit geweten, trouwens, dat Vamos a la Playa een protestsong was met een anti-nucleaire boodschap. Lekker cynisch.
op 03 07 2008 at 11:39 schreef Peter:
Annabel was de zomer. Ik weet dat zeker want ik herinner me nog elke seconde van de zomer van 1983, de zomer van mijn eerste Grote Liefde, waarvan ik niet meer weet of je haar naam nou als ‘Alies’ schrijft of als ‘Alice’.
op 03 07 2008 at 12:00 schreef Peter:
1983 was trouwens ook de zomer van David Bowie, die een spectaculaire, zij het artistiek nogal ondermaatse comeback maakte met Let’s Dance, waarvan de titelsong in elk geval wel griezelig goed was.
op 03 07 2008 at 12:30 schreef daniel:
Als het over zomers gaat, Summer in the City van The Lovin’ Spoonful.
op 03 07 2008 at 15:03 schreef Theo Ichtus:
Daniel en andere oudere jongeren keken nog zwart wit, vroegah….
op 03 07 2008 at 15:56 schreef Loor:
Peter, hier nog een Bowie-adept. 1983 was ook het jaar van de film Merry Christmas, mr. Lawrence. Of het met de buitenaards mooie muziek of met Bowie zelf te maken heeft dat die film mij zo is bijgebleven, geen idee.
Onderstaande live performance van Sakamoto Ryuichi vind ik prachtig…
op 03 07 2008 at 16:03 schreef Peter:
Ryuichi Sakamoto is groots! En wat een goede film was dat. Mooie soundtrack ook. Hier is de clip van het officiële filmliedje, met David Sylvian:
op 03 07 2008 at 16:34 schreef Loor:
Ryuichi Sakamoto…dat zeg ik.
Dank voor de clip met Sylvian. Kippenvel!
op 03 07 2008 at 16:58 schreef daniel:
Nee hoor, da’s van ver voor mijn tijd. Mijn eerste muziek herinneringen bestaan uit Doe Maar en Freddie Mercury in jurk en snor.
Merry Christmas, mr. Lawrence vond ik een indrukwekkende film, maar de muziek van David Bowie heb ik nooit aandachtig beluisterd. Dat komt misschien omdat ik bij David Bowie de gedachte niet kan onderdrukken dat ie eigenlijk vergeten is om op jonge leeftijd aan een drug overdosis te overlijden. Zoals het hoort. Maarja dat is makkelijk gedacht over iemand die je niet kent of boeit.
op 03 07 2008 at 18:24 schreef Peter:
What the heck, we gooien er nog eentje van Bowie in, ook eentje die de zomer van ’83 doet herleven:
op 03 07 2008 at 18:55 schreef Loor:
Peter, keep bringing them on. Ik wil in de Teletijdmachine. En ik kom nooit meer terug.
op 03 07 2008 at 19:09 schreef Peter:
Ik niet hoor. In 1983 zuchtte ik nog onder de tirannie van mijn vader, ik had nog nooit de liefde bedreven (en dat zou nog een paar jaar duren ook) en ik had ook geen geld.
Wat ik wél mis, is het gevoel dat alles nog mogelijk was. Dat heeft plaatsgemaakt voor het gevoel dat ik duizend kansen heb laten wegglippen.
op 03 07 2008 at 19:34 schreef vander F:
Ahh, 1983….
op 03 07 2008 at 19:39 schreef Peter:
God, het lijkt wel of elk liedje dat ik me herinner uit 1983 komt.
Herinnert u zich deze nog?
op 03 07 2008 at 19:39 schreef vander F:
Hey girl, come a little closer…
http://www.youtube.com/watch?v=3P6I4pT_tVA&feature=related
op 03 07 2008 at 20:05 schreef Loor:
Wat ik wél mis, is het gevoel dat alles nog mogelijk was. Dat heeft plaatsgemaakt voor het gevoel dat ik duizend kansen heb laten wegglippen.
Ja, dat gevoel mis ik ook. Toen kon je nog ijskoud roepen: Later, dan ga ik, dan zal ik, dan wil ik…. Nu is het gewoon Later.
op 03 07 2008 at 20:08 schreef hassnae:
Ja, dat gevoel mis ik ook. Toen kon je nog ijskoud roepen: Later, dan ga ik, dan zal ik, dan wil ik…. Nu is het gewoon Later.
Die zin raakt me. Loor, jouw later is zeer benijdenswaardig dus geniet ervan.
op 04 07 2008 at 07:31 schreef Paco:
Een ijzige man die David Bowie. Nog zo één, George Mikel. Ze staan te soppen in de schoenen.
Juan Pena y Lebrejano, altijd zomer. Pas geëerd voor speciale bijdrage in de flamengo/arabe muziek de Andalicia.
op 04 07 2008 at 13:50 schreef het geweten van......:
denk aan Alice uit sprookjesland,peter.
je eerste grote liefde????
je bedoelt over toen en nu "je grote hand".
op 04 07 2008 at 13:56 schreef Peter:
Ik begrijp geen reet van wat je zegt, ‘geweten van’
op 04 07 2008 at 18:48 schreef Hidde:
Hij suggereert dat je een rukker bent, dunkt me.
op 04 07 2008 at 19:06 schreef ReneR:
zucht…de jaren 80 en tegen de 90 er jaren begon de waanzin met dat gehiphop en dat gehouse.
op 04 07 2008 at 20:40 schreef Peter:
O, een rukker, ik doe het nu met ‘mijn grote hand’. Ik heb nooit veel van poëzie begrepen.
op 04 07 2008 at 20:43 schreef Hidde:
Maar zelfs daar zat nog wel wat aardigs tussen, een ‘Pump up the Jam’ van Technotronic gaat er toch in als Ketellapper.
op 04 07 2008 at 20:47 schreef Peter:
op 04 07 2008 at 21:48 schreef Hidde:
De ordnaire doch lekkere "zangeres" is gecast als window dressing, het nummer is door een ander gezongen.
Hoewel minder dat dit nummer wil ik in hetzelfde genre en grofweg dezelfde periode ‘Pump up the Volume’ van M.A.R.S. en ‘Dirty Cash’ van Stevie V. niet onvermeld laten.
op 05 07 2008 at 01:53 schreef Michiel Mans:
Ach Theo, Summer in the City, da’s voor echte ouwe lullen. Heerlijke muziek uit 1366, those were the days.
Wat ook altijd mooie plekken zijn om jezelf weer te herwinnen Loor, is de tram op de vroege koopavond. Of, als je het echt zwaar hebt, plekken als de Efteling. Vooral als je daar aan het eind van een zaterdag komt wanneer de kindertjes dusdanig opspelen dat papa en mama aan trotylijsjes denken. Ik moest ooit als oudere puber eens met een jengelkindergezin mee. Heerlijk. Je gaat echt aan ruimere euthanasieregels denken en embryoselectie is al helemaal geen punt meer. Met of zonder open kankerruggetje, gewoon alles doorspoelen.
op 06 07 2008 at 08:59 schreef Loor:
Voyage et jamais ne reviens…
Onbegrijpelijke clip maar inderdaad een prachtige jaren ’80 zomerhit.
op 06 07 2008 at 12:59 schreef Sikbock:
Jaren 80 en vakansie! dan mag deze niet ontbreken!
RSS