Voor mijn Verlater
Hassnae Bouazza
Liefste Verlater, hoe groot de verleiding ook is om alles opnieuw tot leven te roepen en hier vast te leggen voor jou en mij, kies ik er toch voor de details nu even te laten, wellicht dat ik er later alsnog op terugkom en elk moment zal herscheppen. Het is namelijk nu eenmaal zo dat ieder moment bijzonder is geweest en ik in herhaling zou vallen over die ene blik, dat ene moment of die speciale lach. Samen vormen ze ons.
En dat is waar het nu om gaat. Ons. Al weet ik op dit moment niet zeker of er ooit een ons is geweest.
Ik wilde aanvankelijk niet. Ik probeerde van alles te verzinnen en in mijn hoofd had ik hele betogen die ik dan op je af zou kunnen vuren, maar ik heb ze je nooit laten horen.
Ik was weerloos, totaal weerloos. En ook nu, nu ik het schrijf, voel ik alle gevoel uit me wegvloeien. Je maakte me het hof. Anders kan ik het niet omschrijven. Je belde me, schreef me en je kwam naar me toe. Je nam me mee naar fijne plekken en hoewel de gedachten aan later me niet verlieten, liet ik me meevoeren. Je was alles wat ik ooit wilde: elk moment dacht je aan me, en elk moment dat je dat deed, liet je me dat merken. Je belde me talloze keren op een dag, je nam me mee uit, mailde, belde, belde nog eens en nog eens, mailde weer en als je daarmee klaar was, kwam je naar me toe. De inhoud was steeds hetzelfde, maar verveelde nooit: hoe gek je op me was, hoe blij je met me was, hoe ik mooi ik voor je was en hoe graag je toch bij me wilde zijn.
Hoe kan ik je uitleggen hoe ik me voelde? Je overviel me. Ik werd licht in mijn hart. Een gevoel van springerigheid beving me. Totale onbezorgdheid. Vaak zei ik dat het mooiste, wat ik kan bereiken, geestesrust is die voortvloeit uit een zuivere liefde. Die geestesrust had ik bij je en die zuivere liefde dacht ik ook gevonden te hebben. Je lichaam waar ik eerst weerstand tegen bood, werd mijn thuis. Ik wilde in je opgaan en jou in mij op laten gaan. Ik verloor me in jou, in jouw lichaam en in dat volkomen ongeremde gevoel van onvoorwaardelijkheid.
Daar waren we dan; twee mensen die geen seconde doorbrachten zonder de ander in gedachten met zich mee te dragen, met een onstilbaar verlangen dat alleen maar groter werd en onbedwingbaar. Ik wilde oplossen in jou en één met je worden, voorgoed. Jou in mij voelend, raasde er slechts één gedachte door mijn hoofd: dit wil ik nooit meer kwijt. Zoals ik mijn thuis niet kwijt zou willen. Zoals ik mijn been niet kwijt zou willen, zo wilde ik jou niet kwijt, want waar is een mens zonder zijn huis, zonder al zijn ledematen.
Ik wil ineenkruipen en tegen je aan liggen. Mijn rug krommen, mijn benen optrekken en mijn kromme rug tegen je holle buik voelen. Ik wil dat je me omsluit zoals de schil van een vrucht. Ik wil onscheidbaar worden van jou. En dan zachtjes je lippen tegen me aan voelen. Eerst in mijn nek, dan richting mond, en vervolgens je tong proeven. Je tong wil ik opdrinken. Ik wil je tong niet meer uit mijn mond, ik voel hoe je mijn benen spreidt, en hoe ze zich gulzig om je heen slaan. Nu omvat ik jou. Ik wil jou. Ik kan niet zonder jou. Je tong gaat mijn hele lichaam af en ik wil jou in mijn mond voelen. Ik wil elke vezel van je lichaam proeven. Ik sluit mijn benen nog harder om je en voel je in mij. Onlosmakelijk.
Ik voel jouw leven in mij en jij mijn leven om jou. Samengesmolten. Het is te veel, ik kan het gevoel niet aan, maar zo kanaliseren we het. Ik kijk je aan en zie hoe je je mond tuit en nog dichter bij me wilt zijn, nog dieper. En al ik kan doen is je nog meer omsluiten, nog meer tot me nemen, als een dorstige die eindelijk in het water springt en haar zinnen verliest. Jij hebt mijn zinnen. Jij bent mijn zinnen. Je bent mijn ochtend, het kloppen van mijn hart, de aders die mijn bloed laten stromen, je bent mijn eten dat me sterk houdt en het water dat mij laat leven. Bij jou ben ik als een klein vogeltje dat onrustig in het nest wacht op de moeder die haar komt voeden. Ik open mijn mond naar je en lever me aan je over. Je voedt mijn lichaam, mijn geest, mijn fantasie. Ik geef me aan je over.
Dan hoor ik je. Een glimlach vormt zich rond mijn mond. En om de jouwe. Ik voel je borstkas op een neer gaan en hoor je diepe adem.
Dat zijn wij.
Hassnae Bouazza is schrijfster, journaliste, documentairemaakster (Vrij Nederland, VPRO, NIO), tolk Arabisch/Engels en een total fox. Bovenstaand fragment komt uit een bundel kortverhalen van haar, te verschijnen bij uitgeverij Prometheus.
Algemeen, 07.05.2008 @ 15:19
21 Reacties
op 07 05 2008 at 17:54 schreef Kariem:
Ik las: voor mijn vertaler…
In ieder geval: mannen… breek me de bek niet open.
op 07 05 2008 at 18:34 schreef Loor:
Schitterend, ontroerend, hulde…
op 08 05 2008 at 12:28 schreef Joris:
Nogal erotisch. Weer eens wat anders dan die lievige stukjes in Vrij Nederland. Wanneer gaat die bundel verschijnen?
op 08 05 2008 at 13:05 schreef Ad:
Sluit me aan bij Loor. Indrukwekkend.
Wel wat vreemd om vanuit een rustig voortkabbelend bestaan ineens kennis te nemen van de zieleroerselen van iemand die binnenstebuiten gekeerd is.
Volgende keer even waarschuwen graag.
op 08 05 2008 at 15:51 schreef hassnae:
Veel dank, Loor en Ad.
De bundel verschijnt hopelijk in het najaar, en anders pas in het volgend voorjaar.
op 11 05 2008 at 01:21 schreef Tjerk:
Het stuk is zo zinnelijk en intiem dat het me bij het middenrif grijpt.
Ik broed al dagen op een reactie die steek houdt, had iets in gedachten en – de kosmos laat het prachtig samenvallen – ziedaar: ik kan er zowel Paardestaart als Peter mee pesten.
Een lied voor de verlatene (klikkerdeklik):
I’m so far away from you
I’m pacing up and down my room
Does Jesus only love a man
who loses?
I turn on the radio
and there’s some cat on the saxophone
laying down a litany
of excuses
There’s madhouse longing in my baby’s eyes
Se rubs the lamp between her thighs
and hopes the genie comes out
singing
Se lives in some forgotten song
and moves like she is zombie-strong
breathes steady as the pendulum
keeps swinging
Hrmmm, you better hold on to yourself
Well, cities rust and fall to ruin
factories close
and cars go cruising
in around the borders
of her vision
She says: "O o o o o o o o o o"
as Jesus makes the flowers grow
all around the scene of her collision
Oh you know, yes, I would
I would hold on to yourself
‘Cause in the middle of the night
I try my best to chase, outside
the phantoms and the gost and the fairygirls
On one-thousand-and-one nights like these
she mutters: "Open sesame!"
and Ali Baba and his forty thieves
launch her off the face of the world
Well you know
One day
I’ll come back
And hold on to yourself
You better hold on
to yourself
Oh baby, I’m a thousand miles away
I just don’t know what to say
‘cause Jesus only loves a man
who bruises
But darling, we can clearly see
it’s all life and fire and lunacy
and excuses, excuses and excuses
Well you know, If I could, I would
I’d lie right down!
And I’d hold on to yourself
Yea, I’d lie right down
and I would hold on to yourself
One day, I’ll come back to you
and I’ll right down
and I’ll hold on to yourself.
op 11 05 2008 at 11:48 schreef Loor:
Ik broed al dagen op een reactie die steek houdt, had iets in gedachten en – de kosmos laat het prachtig samenvallen – ziedaar: ik kan er zowel Paardestaart als Peter mee pesten.
Al dagen…ach gossie. Kan iemand me even uitleggen hoe Tjerk met deze (overigens prachtige) tekst van Cave zowel Peter en Paardestaart kan pesten? Ik zie het even niet.
op 11 05 2008 at 12:49 schreef Tjerk:
Denk je niet dat dit stuk van Hassnae een dagenlange afweging van een respons verdient, Loor?
Overigens: bedankt voor je compliment t.a.v. mijn keuze. Het is niet alleen tekst, er zit een linkje bij naar een online-player. Je moet alleen ff het driehoekje weten te vinden.
op 11 05 2008 at 13:13 schreef Loor:
Het is maar hoe je het bekijkt, Tjerk. Hassnae’s ontroerende stuk wekte bij mij eerder een primaire reactie op. En die is daardoor niet minder welkom, jij uitslover.
op 11 05 2008 at 13:38 schreef Peter:
Je vindt de tekst van Cave prachtig, Loor? Waarom dan? Ik ben er kennelijk te dom voor.
op 11 05 2008 at 14:00 schreef Loor:
Peter, een tekst raakt je of raakt je niet. Dat valt niet uit te leggen. Ik kan Nick Cave sowieso wel waarderen.
op 11 05 2008 at 14:20 schreef Peter:
Ja, lekker makkelijk. Er is toch een reden waarom een tekst je raakt? Ik erger me aan de als diepzinnige poezie vermomde onzin. Dat meisje, bijvoorbeeld, loopt volgens mij alleen maar alsof ze zombie-strong is omdat dat rijmt op ‘forgotten song‘. Verder komt er geen rijm in de tekst voor, die aan elkaar hangt van willekeurige gemakzucht.
Kom op, waarom spreekt die Cave jou zo aan? Vind je hem donker-romantisch? Kwetsbaar? Ongrijpbaar? Ik wil begrijpen!
op 11 05 2008 at 14:33 schreef Tjerk:
En die is daardoor niet minder welkom, jij uitslover
Ik heb ook nimmer beweerd dat het daarom minder welkom zou zijn. Noch meen ik dat het mijn afdeling is om dat te bepalen. Het is mijn stuk immers niet.
Het zit volgens mij precies omgekeerd: jij communiceert met de woorden "Al dagen…ach gossie." en "jij uitslover" een oordeel over mijn reactie.
Die is blijkbaar niet primair, en daarom niet authentiek, niet oprecht genoeg. Mijn schending van die norm wekt vervolgens je ergernis op. Toch?
Dus misschien is dit een goede gelegenheid om eens met me te delen wat volgens jou de essentie van oprechte communicatie is, en waar het ‘m in zit dat ik daar in jouw ogen een travestie van maak.
Vooruit meid, aarzel niet! Wat zit je dwars?
op 11 05 2008 at 16:08 schreef Tjerk:
Haha, Peter, volgens mij valt jou heel goed uit te leggen wat er goed is aan Cave en aan deze tekst, want je haalt al z’n tekortkomingen er keer op keer feilloos uit.
Typisch Cave, uit gemakzucht zo’n valse noot laten vallen in een tekst met een sterke spanningsboog, dubbele lagen en verwijzingen naar diep ingebedde tradities.
‘Zombie-strong’. Hoe durf je daarmee aan te komen, denk je dan. Maar z’n kwaliteiten (thematiek, beeldgebruik, bepaalde formuleringen, melodie & arrangement, performance) maken dat ik ‘m niet alleen die valse noten en fuck-ups vergeef, maar ze zelfs wel leuk ga vinden. Een soort onderling verstaan tussen artiest en publiek.
Tenminste, ik neem aan dat hij zelf ook wel weet dat het een mislukte metafoor en een cop-out is.
Ik moet nu weg, maar ik leg je graag uit wat er zo goed is aan deze tekst. Als het uit de hand loopt, in de vorm van een artikel.
op 11 05 2008 at 22:13 schreef Loor:
Dus misschien is dit een goede gelegenheid om eens met me te delen wat volgens jou de essentie van oprechte communicatie is, en waar het ‘m in zit dat ik daar in jouw ogen een travestie van maak.
Grote god, wat een wollig en pseudo-intellectueel gezever. Moet alles nu altijd tot op het bot geanalyseerd en beargumenteerd worden, Tjerk? Wat ontzettend vermoeiend. Ik reageerde simpelweg primair op jouw secundaire, ergerniswekkende en hoogdravende reactie op Hassnae’s stuk. Ik heb er verder niks aan toe te voegen.
Peter, lekker makkelijk? Ach, op dit moment zijn er zaken die mij op onverklaarbare wijze intens kunnen raken. Dus ook deze tekst. Over niet al te lange tijd zal ik denken: hoe was dat in vredesnaam mogelijk.
op 11 05 2008 at 23:43 schreef Tjerk:
Moet alles nu altijd tot op het bot geanalyseerd en beargumenteerd worden, Tjerk?
Ja. Anders ben je speelbal van de mechaniekjes in het apparaat, in plaats van de speler die geniet van de licht- en geluidseffecten, en het op het juiste moment op de knoppen duwen om de bal een bepaalde richting in te krijgen. Het systeem begrijpen is voor mij een levensvoorwaarde, en hetgeen waar ik veel behagen in schep. I kid you not.
"Ik reageerde simpelweg primair op jouw secundaire, ergerniswekkende en hoogdravende reactie op Hassnae’s stuk."
Moet je werkelijk alles er uit flappen dan? Sta je er niet bij stil dat ik wellicht moeite heb gedaan om iets moois te maken van mijn reactie, en dat het mijn gevoelens kwetst wanneer je dat van tafel veegt: ‘Nep!’ ‘Kitsch!’
Hoe zou jij je voelen als ik mijn primaire reactie zou uiten op jouw post en als die primaire reactie een negatief oordeel in zou houden?
Want ik zal je zeggen: ik heb op m’n lip gebeten toen ik je reactie las. ‘God, wat nietszeggend’, klonk het in mijn hoofd.
Maar ik corrigeerde mijzelf: ‘Je doet haar nu te kort. Enkel omdat ze het niet nodig vindt onder woorden te brengen wat ze dan goed vindt aan het stuk, wil niet zeggen dat haar bewondering niet dieper gaat dan de oppervlakte. Ze sprak laatst in verband met seks over de ‘ultieme versmelting’. Dat is waarschijnlijk waar ze naar verlangt, net als jij, en dat is waarschijnlijk wat ze in het stuk herkent, net als jij.’
Dus ik legde mijn oordeel terzijde, omdat ik je niet af wilde zeiken op een oprechte uiting van bewondering, enkel omdat ik het zelf anders zou doen; en ook omdat ik het mooie stuk van Hassnae niet wilde bevlekken met de bloedspetters van ons gekibbel.
Kun je je voorstellen dat ik me nu niet slechts gekwetst voel omdat je de bloem die ik voor Hassnae heb geplukt in de modder trapt, maar ook onrecht gedaan, omdat ik wel rekening hield met jouw gevoelens, maar jij zonder er een moment bij stil te staan, over de mijne heenwalst?
Ik hoop dat dit primair genoeg voor je is.
op 12 05 2008 at 12:06 schreef Loor:
Want ik zal je zeggen: ik heb op m’n lip gebeten toen ik je reactie las. ‘God, wat nietszeggend’, klonk het in mijn hoofd.
Ik neem aan dat je het hebt over mijn eerste reactie op Hassnae’s stuk. Soms kun je ook met weinig woorden duidelijk maken wat jij alleen maar (na dagenlang nadenken) met hele lappen tekst voor elkaar krijgt. Je bent iets te blij met jezelf, Tjerk. En daar erger ik me kapot aan. Maar inderdaad, Hassnae’s stuk verdient beter dan dat ik dat hier ga zitten ventileren. Cheers.
op 13 05 2008 at 12:29 schreef Tjerk:
Soms kun je ook met weinig woorden duidelijk maken wat jij alleen maar (na dagenlang nadenken) met hele lappen tekst voor elkaar krijgt.
Je neemt nu aan dat we hetzelfde hebben gezegd. Dat is niet het geval.
Of misschien wil je eigenlijk zeggen dat het niet nódig was méér te zeggen dan jij zelf deed, en dat elk méér onnodige opsmuk is. Zou ook kunnen.
Je bent iets te blij met jezelf, Tjerk. En daar erger ik me kapot aan.
Hoezo eigenlijk?
Laten we eens aannemen dat je het bij het rechte eind hebt, en dat ik die postings voortdurend pimp om te laten zien hoe geweldig ik ben.
Waarom zou jij je daar boos over maken?
Maar inderdaad, Hassnae’s stuk verdient beter dan dat ik dat hier ga zitten ventileren.
Geen uitvluchten alsjeblieft, Loor. Bovendien zijn we de fase van het ventileren al voorbij. Als ik een bitchfight op het oog had, dan had je dat nu echt wel door gehad.
In plaats daarvan geef ik je de kans wat te sleutelen aan mijn innerlijk, zodat er voortaan dingen van de band af komen waar je wel zonder ergernis mee kunt leven.
Maar als jij je liever blijft ergeren… hey, be my guest!.
op 15 05 2008 at 15:19 schreef richard:
sorry hoor hasna, ik vind je n lieve meid, je schrijft aardige stukjes in VN, maar literatuur is echt een vak apart. laat dat over aan echte schrijvers en doe waar je goed in bent.En probeer niet modieus mee te golven in die truttige deining van suffe ‘stoute’ proza.
op 15 05 2008 at 16:05 schreef Lydia:
‘Stout proza’? Typisch voor een man, zo’n ranzig-seksistische opmerking. Vrouw schrijft over haar seksualiteit DUS het is ‘stout proza’. En dan dat neerbuigende toontje van zo’n miezer, die kennelijk, als man zijnde, mag bepalen wie er wordt toegelaten tot het gilde van literatoren en wie beslist niet.
op 16 05 2008 at 13:22 schreef Ansje:
… en die nog te dom is om een naam correct te spellen, hoofdletters te gebruiken, of de bijvoeglijke naamwoorden van het zelfstandig naamwoord proza correct te vervoegen.
bbbrrrr