Eetpraten

80 Reacties

op 02 05 2008 at 08:25 schreef Dennis L.:

Je volksverheffende stukjes kunnen bij ondergetekende op het meeste sympathie rekenen.

Overigens eet ik zelf nooit in de nabijheid van anderen, tenzij het niet anders kan. John F. Kennedy liet zich al etend nooit fotograferen. Hij wist dat het weinig flatteus was.

Eten op straat vind ik overigens ook niet om aan te zien.

op 02 05 2008 at 09:02 schreef daniel:

Het is inderdaad een kwestie van zelfkennis denk ik. Maarja, wil ik wel geconfronteerd worden met m’n eigen slechte gewoontes, of is het beter om niet bewust van jezelf te zijn?

Ignorance is bliss.

op 02 05 2008 at 09:30 schreef sabaroth:

Het heeft er volgens mij mee te maken dat we in een zgn communicatief tijdperk leven, oftewel ouwehoeren tot je erbij neervalt.
Ik zie het overal op me heen, van het moment dat je je huis uitgaat tot je weer in vergetelheid wegvalt, maakt niet uit op welk tijdstip van de dag of nacht, onmiddelijk ben je omringd door kwetterende wezens die door de mobiel de meest ongelovelijke onbenulligheden uitbalken.
Op het werk, (ik ben gezegend om dagelijks op het kantoor van een grote onderneming aanwezig te mogen zijn) is het de hel op aarde.
Ze hebben hier namelijk van die kantoortuinen waar iedereen gezellig aan zijn eigen twee-meterflexplekje afgeladen met afzichtelijke babykopfotos (waarom in godsnaam, je ziet dat lelijke mormel toch elke dag weer?) constant aan de telefoon en met elkaar loopt te bleren, met zijn allen tegelijk en op luide toon om boven die muur van lawaai nog uit te komen.
Dan om 12 exact marcheert een paar 100 man, uiteraard nog luid overleggend, tegelijk naar de kantine.
De echte sukkels nemen allemaal de lift zodat deze op ALLE 10 etages stopt en het gemiddeld 10 minuten duurt voor je de begane grond bereikt, de "wat sportievere figuren" nemen de trap zodat ze luid kwetterend in de galmende portalen ook daar nog even een geluid produceren dat erger is dan een heavy-metal concert.
Na de worsteling en tallose bijna-botsingen bij het buffet gaan ze dan allemaal gezellig bij hun collegas zitten, want die zien ze immers maar 8 uur per dag, 40 uur per week, 250 dagen per jaar,
zodat het gelul ook daar inderdaad met volle mond geen seconde stopt.

op 02 05 2008 at 10:22 schreef daniel:

Ik heb een foto van mijn dochtertje op mijn bureau staan, maar alleen omdat mijn kind heel toevallig het allermooiste kind is wat ik ooit heb gezien. Andere kinderen vind ik maar lawaaiige snotapen.

Overigens wilde ik helemaal geen kinderen, maar voor haar maak ik graag een uitzondering. Ze is bovendien ook ontzettend lief, soms komt ze lachend en zwaaiend met de afstandsbediening naar met toe, en slaat me er dan mee in m’n gezicht. Ze is anderhalf en dol op afstandsbedieningen. Dat komt omdat ze denkt dat het een telefoon is. Ze begrijpt het verschil tussen een afstandsbediening, een telefoon of een rekenmachine nog niet, er zitten toch overal knopjes op? Ze ziet ons met de telefoon praten en daarom praat ze dus ook vaak tegen de afstandsbediening, of natuurlijk de rekenmachine.

Met de telefoon laat ik haar meestal niet spelen, dan komt weliswaar wat minder hard maar god weet wie ze nu weer belt.

op 02 05 2008 at 10:24 schreef daniel:

daT komt weliswaar wat minder hard AAN (die telefoon, want die is klein. De afstandsbediening, die is lang en heeft schwung)

op 02 05 2008 at 10:25 schreef Peter:

Met volle mond praten is natuurlijk niet netjes, maar na het bedrijven van de liefde is het eten met anderen wat mij betreft het grootste genoegen dat het leven te bieden heeft. En als je eet met andere mensen, moet er veel worden gepraat.

Dat er veel wordt gebabbeld in dit ‘communicatieve tijdperk’ vind ik geen nadeel. Ik vraag me af of er echt meer wordt gebabbeld dan vroeger, maar stel dat het zo is, dan is dat goed.

Wat is het leven waard als je niet gezellig kunt babbelen? In de trein erger ik me best weleens aan mensen die in mobiele telefoons babbelen alsof ze helemaal alleen zijn, maar even zo vaak zou ik die gesprekken niet willen missen. Bijvoorbeeld toen een Javaans-Surinaamse tegenover me uitgebreid uit de doeken deed hoe een jongen, die samenwoonde met iemand anders, haar steeds overhaalde voor een potje overspel en daarna haar de schuld gaf van zijn bedrog, omdat zij te zwak was om weerstand te bieden.

op 02 05 2008 at 11:06 schreef Pieter:

In Japan combineren ze beide door een mooie, naakte, vrouw, aan te kleden met lekkere Sushi hapjes. Ze neemt niet deel aan het gesprek, aangezien anders de hapjes in het rond vliegen. Hoogstens reageert ze als je teveel met de stokjes frommelt.
Grootste voordeel: tijdens het babbelen blijft de maaltijd op temperatuur.

op 02 05 2008 at 11:25 schreef Peter:

Het kan veel exclusiever in Japan. Stel je een grote, marmeren tafel voor met een stuk of zes heren, die allemaal duizend euro hebben betaald voor een couvert. Over de tafel komt nu een mooie dame aangelopen die leeft op een dieet van zorgvuldig geselecteerde bloemen en kruiden, allemaal even smaakvol en welriekend.

De dame tilt haar kimono op en kakt, op een schaal in het midden van de tafel, een dampend verse drol, perfect van vorm, heerlijk geurend als het gras in de zomer, vlak na een regenbui.

De heren doen zich tegoed aan deze exclusieve lekkernij, bereid in de darmen van de Japanse schone. En reken maar dat er met volle mond wordt gepraat aan die marmeren tafel, door die dure heren.

Reserveren, iemand?

op 02 05 2008 at 11:37 schreef daniel:

Geef mij maar Sushi

op 02 05 2008 at 12:15 schreef Peter:

Een mooi moment voor een stukje uit mijn favoriete film Tampopo:

op 02 05 2008 at 12:32 schreef N. Molrat:

Loor, je lijdt aan een bijzonder ernstige psychische aandoening en ik heb oprecht met je te doen. Volgens mij is het de meest onderschatte geestesziekte die er bestaat daarom ben ik blij dat jij er een column aan wijdt. Het heeft voorzover ik heet niet eens een naam.
Ik heb het ook, ben er zelfs een tijdje min of meer voor in therapie geweest maar niets helpt. Bij mij is het zelfs zo erg dat ik mijn kinderen verbied om een appel te eten in mijn nabijheid. Ze vinden dat natuurlijk gestoord en belachelijk en zo maar ik doe het voor hun eigen bestwil. Ik krijg namelijk al moordneigingen van het geluid dat het maakt als ze appel etend achter me langs lopen.
Peter heeft gelijk. Als je eet met andere mensen moet er veel worden gepraat. Er moet ook zo uitbundig gelachen worden dat de brokken over de tafel vliegen.
Degenen die de sfeer aan tafel verpesten zijn niet de praat-eters, dat zijn wij, de neuroten die niet in staat zijn te genieten van de wijn, het eten en het gezelschap omdat de beelden en de geluiden van de praateters door merg en been gaan.
Omdat de aandoening ongeneeslijk is en het leed onbeschrijflijk groot steun ik je oproep tot burgerlijkheid tijdens het eten van harte.

En: if you can’t beat them, join them. Neem voor het eten een flinke borrel of een halve fles wijn en eetpraat om het hardst mee. Dat werkt zelfs bij mij.

op 02 05 2008 at 13:39 schreef Wampie:

Loor, had je dit niet vóór ons etentje kunnen schrijven; dan had ik er op gelet.

Een vrijpostige vraag: hoe zit het met seks? Zoenen enzo. Eerst flossen?

op 02 05 2008 at 14:16 schreef Loor:

Molrat, dank voor je steunbetuiging. En ja, ik vrees – o gruwel – dat ‘capitulatie’ onvermijdelijk zal blijken. Toch hou ik nog even vol.

Wampie, geen zorgen. Jij beheerst De Techniek of hebt gewoon niet met volle mond gesproken. Ik kan mij in ieder geval niets aanstootgevends herinneren. (Dit geldt overigens voor het hele gezelschap van die avond.)

Wat het zoenen betreft: een en ander hangt volledig af van mijn tegenspeler. Daarbij kan ik me zelfs indenken dat ik met iemand het rauwe eigeel uit Peters bloedstollend mooie Japanse filmscene uitwissel. Hoewel ik als rechtgeaarde smetvrezer een daaropvolgende salmonellavergiftiging weer niet zo zie zitten.

op 02 05 2008 at 14:21 schreef Piet:

Peter, in Tampopo zat toch ook zo’n luidruchtige slurpscene of was dat zo’n andere aziatische eetfilm als eat drink man woman of zo?

op 02 05 2008 at 14:22 schreef Peter:

Nee, dat was in My name is Nobody, dacht ik.

op 02 05 2008 at 14:24 schreef Piet:

Toch wel:

op 02 05 2008 at 14:46 schreef Hafid:

Peter,

Inderdaad een bekoorlijke film die Tampopopo (wat een mooi woord voor paardenbloem!) en met hilarisch gebruik van Mahlers muziek op de achtergrond. Wanner de John Wayne-achtige trucker-held aan het begin v/d film haar noodle-eethuisje binnenkomt en de snoodaards eruit trapt, hoor je het laatste deel van Mahlers eerste symfonie (‘de afdaling naar de hel’).

Moet hem weer eens zien, de film, lang geleden.

Heb je ook de scène met de levende krab op de buik van de beelschone vrouw?

op 02 05 2008 at 14:46 schreef Hafid:

Sorry: Tampopo.

op 02 05 2008 at 14:54 schreef Peter:

Die scène heb ik gezocht, Hafid, maar helaas, niet gevonden. Misschien op You Porn, nu ik eraan denk. Het is trouwens een garnaal, een spartelende garnaal op haar navel.

Oneindig veel geiler dan die gelikte onzin met Mickey Rourke en Kim Basinger.

Laten we hem samen weer eens kijken, die film. Ik heb ‘m minstens 15 jaar geleden voor het laatst gezien. De film stamt uit 1985, dat is alweer 23 fucking jaar geleden. Ik word godverdomme oud.

op 02 05 2008 at 15:02 schreef Hafid:

9 1/2 Weeks is totaal niks en Mickey Rourke kreeg na de première slaande ruzie met Adianne Lynne (hoe heeft hij ooit zo’n prachtige film als The Jacob’s Ladder kunnen maken?), die hij niet ver genoeg vond gaan: de regisseur betoonde zich veel preutser dan hij Rourke had voorgehouden (aanvankelijk schijnen de scènes veel explicieter te zijn geweest en voor Bassinger werd een body-double gebruikt) en laatstgenoemde noemde hem: ‘Iemand die zelfs in een doos zijn weg niet zou kunnen vinden.’

Nog een onsterfelijke uitspraak van Rourke: ‘Als ik Kevin Koster op het doek zie, dan val ik in slaap.’

Ken je trouwens de film L’empire de senses? Ook van een Japanner (kan niet op zijn naam komen), met expliciete seks en een mooie, esthetische fellatie-scène. De moeite waard.

op 02 05 2008 at 15:11 schreef Piet:

L’empire des sens van Nagisa Oshima.

op 02 05 2008 at 15:11 schreef Peter:

Ja, en of ik die ken. De regisseur is Nagisha Oshima, van de keurige film Merry Christmas, mr. Lawrence. En we kunnen on-topic blijven, want ik was indertijd oprecht geschokt door de scène waarin iemand oesters (meen ik) eet, en ze eerst dipt in de kut van zijn minnares voor hij ze in zijn mond steekt, en ze reageert bij elke keer, dat hij dipt, steeds even verontwaardigd.

Dat vond ik geil en hilarisch tegelijk.

Ik heb een warm plekje in mijn hart voor Mickey Rourke, die in een interview eens zei dat er maar drie dingen de moeite waard waren: neuken, boksen en motorrijden.

Favoriete Rourke-film: Barfly. God, wat heb ik daar om gelachen.

op 02 05 2008 at 16:12 schreef DvR:

Dit is gewoon uitlokking, Breedveld!!

Oesters in kutjes dippen; een zinledige handeling die geur nog vochtigheidsgraad van een der beide objecten kan beinvloeden.

Et voici.

op 02 05 2008 at 16:40 schreef Hafid:

Rourke’s beste performance vind ik toch in Angel Heart (Alan Parker) met Robert de Niro als Louis Cyphere (vergelijk hem eens met Al Pacino in The devil’s advocate), waarin ook Charlotte Rampling een bijrol speelt;deze speelde in de film van Oshima die hij ongeveer 10/15 jaar na L’empire des sens maakte (de film werd voor lange tijd verboden)over een vrouw die verliefd wordt op een aap; blijkbaar was Oshima zo geschrokken over de reacties op L’empire dat hij het in deze film héél keurig houdt.

Over Barfly gesproken: is je de cameo van Bukowski opgevallen? En dat Faye Dunaway geen enkele vloekwoord bezigt? Dat doet ze in geen enkele film waarin ik haar heb zien spelen (op een enkele ‘shit’ na, in een film waarin ze zo’n media-bitch speelt – ook een heel goede film)) en ik heb mij altijd afgevraagd of dat uit principe is. Zoals Rebecca de Murnay in alle films waarin ze optreedt een coltrui aanheeft – ook al gaat ze uit de kleren.

Maar goed: dit is off-topic.

In de Herfst van een patriarch van Marquez doopt de dictator biscuits in de vagina’s van vrouwen voordat hij ze smakelijk oppeuzelt.

Geef mij maar een vagina zonder bjigerechten; de visachtige of zuurachtige geur die ervan uit kan gaan wordt trouwens veroorzaakt door de afgebroken enzymen die de vagina schoon houden.

Overigens: wil jullie echt over de nek? Ik heb net de koran van Kader Abdolah opgehaald voor een bespreking voor Vrij Nederland. Hoe verlang ik opeens naar iets visachtigs!

op 02 05 2008 at 16:47 schreef Ben Dover:

Praten met een volle mond mag blijkbaar niet.
Schrijven met een leeg hoofd daarintegen weer wel.

op 02 05 2008 at 16:52 schreef hassnae:

Hafid, kijk ook even naar Nova waarin ze Abdolah spraken over zijn koran. Hilarisch!

op 02 05 2008 at 16:53 schreef Hafid:

Nee, zus, echt niet. Ik moet de boeken al gaan lezen. Nog leuke oneliners, die je kunt citeren?

op 02 05 2008 at 16:55 schreef hassnae:

Haha, jazeker, zal ze je later vanavond mailen!

op 02 05 2008 at 17:02 schreef Hafid:

Was het bij Nova of P&W?

op 02 05 2008 at 17:17 schreef Peter:

Vagina’s smaken naar oesters en echt lekker zijn ze als er een zoetje in het zilt verborgen is. Ik wil eigenlijk helemaal niet weten waarom. Ik heb wel eens een vagina geproefd die bitter was en ook hiervan wil ik de reden niet weten. Ik heb een vermoeden.

Angel Heart is óók een favoriet van me. Ik hou van de broeierige, seksuele sfeer in de film en Rourke is op z’n best als-ie een verlopen desperado speelt. Er is trouwens een film, ik vergeet steeds de titel, van Michael Cimino, over de Chinese mafia in de VS. Rourke speelt daarin een prachtige, droevige rol als politieman die niets te verliezen heeft. De film is verre van perfect, maar toch een juweel. Die zou ik graag nog eens zien.

Mij was nooit opgevallen dat Faye Dunaway, de laatste echte Hollywood-vamp, nooit vloekt. Ik zal er eens op letten. Haar mooiste rol is wat mij betreft die van nymfomane echtgenote van een prediker of iets dergelijks in een ander vergeten meesterwerk, Little Big Man. Gebaseerd op een geweldig boek van Thomas Berger, ook nog.

Kader Abdolah is een con artist. In Lucky Luke-albums wordt zo’n type steevast op een stuk spoorrail, bedekt in pek en veren, de stad uitgedragen.

op 02 05 2008 at 17:20 schreef Hafid:

De film heet Year of the dragon en die heb ik ook gezien. Inderdaad een goede film, maar zoals altijd ging Cimino weer over-budget en kreeg ruzie met de producers waardoor de film een financiële en commerciele flop werd. Mooie Chinese actrice speelt erin.

op 02 05 2008 at 17:21 schreef Hafid:

Bedoel je Little Big Man met Dustin Hofmann? De blanke die als indiaan geadopteerd wordt?

op 02 05 2008 at 17:24 schreef Peter:

Ja, die bedoel ik. Year of the dragon, perfect! Ga ik meteen bestellen. Ik ben een fan van Cimino, al wordt-ie steevast door Europese critici afgebrand, net als Alan Parker.

op 02 05 2008 at 17:26 schreef Hafid:

Een van zijn eerste films is met Jeff Bridges en Clint Eastwood (titel vergeten, iets met bigfoot erin of ziets)), een road-movie, met een einde die aan het einde van Midnight cowboy doet denken. Onderhoudende film.

Onvergetelijke scène: slechterik tegen een jonge blaag: ‘Hey boy, go fuck a duck.’

op 02 05 2008 at 17:28 schreef Hafid:

Hebbes: Thunderbolt and Lightfoot – van Cimino, dus.

Ken je ook Scarecrow, met Gene Hackmann en Al Pacino? Ook geweldig – hetzelfd genre, heel humoristisch ook en prachtig camerawerk.

op 02 05 2008 at 17:31 schreef Peter:

Ja, Tenderdick and Bigfoot of zoiets. Ken je de strip Preacher van Garth Ennis? Die geniale strip speelt lustig leentjebuur met die film.

Maar echt mooi was die western waarmee Cimino de ondergang van een hele filmstudio veroorzaakte. Over schapenboeren tegen veeboeren. Snoeihard, pure poëzie.

op 02 05 2008 at 17:35 schreef Peter:

Scarecrow, één keer uitgezonden door de Vara, op vrijdagnacht. Begin jaren tachtig, ik mocht in mijn eentje opblijven om ‘m te zien. Alles van Pacino wilde ik zien, vanwege Dogday afternoon, op een doordeweekse mei-avond uitgezonden door de Tros. Komen we bij Sidney Lumet, wiens film Before the devil knows you’re dead je beslist moet zien, al was het maar vanwege Marisa Tomei, dik in de veertig, maar mooier dan ooit.

op 02 05 2008 at 17:38 schreef Hafid:

Gates of heaven, inderdaad. Het tijdperk van de auteurs-cinema, met totale zeggenschap voor de regisseur, was in één keer over. Maar het gigantische succes van Jaws was daaraan ook debet – de vader van de blockbuster.

In die tijd werden Britse regisseurs als Adriann Lybbe, Alan Parker, Tony en Rodley Scott naar Holyywood getrokken, omdat ze keurig naar de pijpen van de studioobonzen wilden dansen en was het gedaan met de meesterlijke megalomanie van Copolla, Scorsese (New York, New York, in een high van coke gemaakt), Cimino, Friedkin, Terence Malik.

op 02 05 2008 at 17:41 schreef Piet:

Oesters in kutjes dippen; een zinledige handeling die geur nog vochtigheidsgraad van een der beide objecten kan beinvloeden.

Oesters leven nog als je ze opeet, en volgens mij hebben we tegenwoordig een wet die zware straffen zet op sex met dieren en films daarover (of is ie nog niet aangenomen?) L’Empire des sens is daarmee nu dus strafbare dierenporno!

(wat gaat het hier trouwens vaak over geur en smaak van het vrouwelijk geslachtsdeel)

op 02 05 2008 at 17:43 schreef Hafid:

Sorry, voor de tik-fouten – gevolg van diazepam en cortisol. Voor mijn ‘officiële’ stukken moet ik alles tien keer nalezen voor ik ze verzend. Maar dit mag de pret niet drukken. (Dit filmsgesprek is nu een uitwisseling die in een kroeg gehouden dient te plaats te vinden, onder het genot van alcoholica: dit wordt, weer wat geleer, ‘gebruikersdroom’ genoemd.)

op 02 05 2008 at 17:44 schreef Peter:

Malik maakt anders weer prachtige films, zoals een paar jaar geleden A New World. En Scorseses laatste is wat mij betreft één van zijn allerbeste, en toch geen typische Hollywoodproductie.

New York, New York, door die film ben ik een tijd lawaai-shirts gaan dragen en in Amsterdam vond ik zelfs two-tone shoes, waar ik helaas niet lang plezier van heb gehad.

op 02 05 2008 at 17:44 schreef Hafid:

Piet,

Helemaal gelijk: om de gasten van maroc.nl te bewijzen dat we onze afkomst wel degelijk respecteren en vereren.

op 02 05 2008 at 17:47 schreef Peter:

O, wat die oesters betreft, ik bedoelde oesterzwammen. Sorry.

Who cares about tikfouten, Hafid. We hebben plezier, toch?

Moet trouwens gaan koken nu. Pasta met garnalen. Praten met volle mond, daarna film met popcorn. Gegarandeerd een zootje.

op 02 05 2008 at 17:48 schreef Hafid:

Die film van Malik heb ik helaas gemist. Ik heb wel The thin red line gezien – Badlands heb ik op dvd en blijft onovertroffen in zijn kleine ouevre; Days of heaven is geweldig (daarin is zelfs Richard Gere verteerbaar).

Scarecrow heb ik ook op dvd.

The departed is heel goed, maar haalt het lange na niet bij Goodfellas, Taxi Driver of Raging Bull – al rekt hij de flash-back structuur weer verder op totdat bijna een chinese puzzel wordt: hij blijft altijd iets nieuwd proberen, die Marty. En hij heeft het voor lekaar gekregen om van Di Caprio een volwassene (acteur) te maken – ook geen sinecure.

op 02 05 2008 at 17:50 schreef Peter:

Het vrouwelijk geslachtsdeel is de heilige graal, Piet. Vandaar. Maar als je het liever over the spear of destiny hebt…

op 02 05 2008 at 17:52 schreef Peter:

Ik heb A New World op DVD, Hafid. Dus misschien kunnen we gaan uitwisselen.

op 02 05 2008 at 18:12 schreef Loor:

Ben, ik zou op dit moment een moord doen voor een leeg hoofd. Evengoed dank voor je aandacht.

op 02 05 2008 at 18:22 schreef Jimmy:

Kathleen Turner in Body Heat vind ik ook erg vampy. Ook met Rourke trouwens, bijrol dan.

op 02 05 2008 at 18:42 schreef Hafid:

Turner is heel sexy en sensueel in Body Heat (bijzonder opwindend die close-up waarin ze, na haar gezicht op het kussen te hebben omgedraaid, zegt: ‘Don’t stop.’)

op 02 05 2008 at 23:45 schreef Lagonda:

Hey, Angel Heart — strakke film! Ik dacht dat ik de enige was die ‘m goed vond, hahaha! Wie kent trouwens Jacob’s Ladder, met Tim Robbins? Enigszins vergelijkbare thematiek, en al even broeierig.

op 03 05 2008 at 10:48 schreef Hafid:

Lagonda,

Scroll eens naar boven en dan zie je mijn comment op The Jacob’s Ladder ivm 9 1/2 weeks (dezelfde regisseur). The Jacob’s Ladder heeft, voor de aandachtige kijker, model gestaan voor The sixth sense.

op 03 05 2008 at 11:04 schreef Peter:

Hafid herinnert zich er zelf niks meer van, maar Loor en ik hebben eens een matineevoorstelling van The Jacob’s Ladder bezocht, die gepresenteerd werd door Hafid.

op 03 05 2008 at 11:08 schreef Hafid:

Peter, Loor,

Gaarne geen details, aub!

op 03 05 2008 at 11:27 schreef Loor:

Hafid, ik ben je nog steeds dankbaar voor die geweldige filmkeuze. En Peter, omdat hij mij mee heeft genomen. De film is een bijna ongeëvenaarde must see.

op 03 05 2008 at 19:34 schreef Ernst:

Eetpraten is straks geen probleem meer, we mogen gewoon helemaal niet meer praten. Althans, niet over levensbeschouwingen en zaken die mensen diep raken. Want die inmiddels ingetrokken (want te vroeg gestuurde) brief van Hirsch Ballin komt er echt wel, en het zou me niet eens verbazen als die inderdaad op 6 mei zal uitgaan. Het is in ieder geval een originele manier om de moord op Fortuyn te herdenken, dat moet ik toegeven.

op 03 05 2008 at 20:17 schreef Peter:

Hirsch Ballin kan schrijven wat-ie wil, het is een vrij land. Maar dit is zo nadrukkelijk tegenovergesteld aan de wens van de Tweede Kamer om dat belachelijke verbod op smadelijke godslastering af te schaffen, dat ik me niet kan voorstellen dat hij ook maar iets voor elkaar krijgt.

Kijk en nu zou je wensen dat Pechtold en Halsema iets meer zetels vertegenwoordigden, want de PvdA is op dit gebied onbetrouwbaar. SP, D66. Groenlinks, VVD, PVV tegenover de christenhonden, hoe is de stand dan?

op 03 05 2008 at 21:43 schreef Ernst:

SP 25, VVD 21, PVV 9, Verdonk 1, GL 7, D66 3, dat zijn 66 zetels, niet voldoende om de zaak tegen te houden dus. Wat de Dierenpartij doet, weet ik niet, en idem de PvdA.

op 03 05 2008 at 21:47 schreef Ernst:

Het zou me niet verbazen als de PvdA door de pomp gaat, of de brief gebruikt wordt om te onderhandelen over afschaffing van de godslasteringsartikelen. De PvdA zou dan kunnen doen of er, met het (weer) intrekken van de brief, een zodanig resultaat is bereikt, dat de partij tegen afschaffing van die artikelen kan stemmen. Ik hoop dit alles niet natuurlijk, maar vrezen, ja, dat doe ik het wel.

op 03 05 2008 at 22:29 schreef Hosseyn:

Tikfouten of niet, het is het pijpen

op 03 05 2008 at 22:34 schreef Loor:

Hos!

op 04 05 2008 at 08:27 schreef Hosseyn:

Loor!

op 04 05 2008 at 08:42 schreef Hosseyn:

Het is sowieso vreemd dat de maaltijd een sociale gebeurtenis moet zijn. Eten en praten met hetzelfde orgaan is gewoon vragen om moeilijkheden. Bij orale seks bestaat dat probleem overigens niet. Er is mij nog nooit tijdens het bedrijven van cunnilingus gevraagd of ik even mijn mening wil geven over het weer of het categorisch imperatief. Eten doe ik dus liever alleen.

op 04 05 2008 at 09:46 schreef Loor:

Hos, helder. We begrijepen elkaar. Maar als ik nu niet heel erg uitkijk, is er straks geen sterveling die nog met me eten wil. Enne, goed je hier weer te treffen.

op 04 05 2008 at 10:07 schreef Peter:

We begrijpen elkaar totaal niet, Hos. Ik haat alleen eten. Dan eet ik net zo lief niet. Chips, of een boterham met kaas achter de computer.

op 04 05 2008 at 10:14 schreef Hafid:

Hos,

Is het wel eens bij je opgekomen dat de cunnilingus een excuus was om je mond eens te laten houden over wat voor meningen je ook moge hebben?

op 04 05 2008 at 10:28 schreef Hosseyn:

Nou, als de vrije mening dan toch wordt gesmoord, laat het dan in cunnilingus zijn.

op 04 05 2008 at 10:32 schreef Hafid:

Kijk, als Hirsch Ballin nou eens met zó’n voorstel zou komen…

op 04 05 2008 at 13:26 schreef Ad:

Het is sowieso vreemd dat de maaltijd een sociale gebeurtenis moet zijn. Eten en praten met hetzelfde orgaan is gewoon vragen om moeilijkheden.

Mijn filmhistorische kennis is beperkt, maar volgens mij was het Buñuel die daar een oplossing voor had in de vorm van praatkakken.

op 04 05 2008 at 13:30 schreef Hafid:

Ad,

Dat was Pasolini, in Saló.

op 04 05 2008 at 13:37 schreef Ad:

Die ken ik. (helaas). Maar bedoel ik niet. Heb even gegoogeld en gok voorlopig dat de scene waar ik op doel uit "Le charme discret de la bourgeoisie" komt.

op 04 05 2008 at 14:09 schreef Wampie:

La Grande Bouffe?

In 2003 meesterlijk door Theo van Gogh geregisseerd in de toneelbewerking Vleesch van Annette Speelt.

op 04 05 2008 at 14:28 schreef Hafid:

Ik kan mij wel een aflevering van South Park herinneren waarin de figuurtjes faeces ipv woorden voortbrachten als zij spraken. Zou deze gebaseerd zijn op de film die jij bedoelt, Ad?

op 04 05 2008 at 15:07 schreef Ad:

Aaarch. Gekmakend dit.
In de scene die ik in m’n hoofd heb was geen sprake poeppraten. Doch van gezellig keuvelen door keurige dames en heren aan een tafel. Maar dan zonder voedsel en toiletpotten ipv stoelen.
Eten werd gezien als onsmakelijk en geschiedde achter gesloten deuren.

La Grande Bouffe was het in ieder geval niet want die ken ik inmiddels uit m’n hoofd. Geweldige film.

op 04 05 2008 at 15:10 schreef Hafid:

Nu moet ik denken aan The cook the thief his wife and her lover, van Peter Greenaway, waarin gastronomie en stoelgang ook samengaan, maar de scène die jij beschrijft komt er, meen ik mij te herinneren, niet in voor. Ik heb de film wel op dvd.

Hmmm (by courtesy of Lagonda)… We denken verder.

op 04 05 2008 at 15:14 schreef Ad:

"Onsmakelijk" is trouwens niet het goede woord. Meer dat ‘r een taboe op rustte om publiekelijk wat in je mond te stoppen.

op 04 05 2008 at 15:41 schreef René:

The Spectre of Freedom or the Phantom of Liberty

Part of Bunuel’s technique is treating absurd customs, fetishes, et cetera completely normally. Some girls are given obscene photos from a guy in the park. Their parents get a hold of them, and they are simultaneously shocked and aroused by them. The photos are of historical landmarks. The film’s most famous sequence is of the professor going to a defecation with another family. Yeah, instead of having dinner with them he defecates with them. The defecation conversation is about poop and pee, as those are highly appropriate topics for discussion. The man then excuses himself to the dining room to eat a plate of chicken. Somebody knocks on the door and he yells out “occupied”!

op 04 05 2008 at 15:46 schreef René:

Eenzelfde soort ‘verwisseling’, namelijk van lekker eten en seks, is de grap van het bekende en vermakelijke ‘Het land coita’.

(Sorry voor de twee opeenvolgende postings, hoofdredacteur)

op 04 05 2008 at 17:02 schreef Ad:

De titel (spectre etc) zegt me helemaal niks, maar dat moet ‘m wezen. Zal het fragmentje wel in een documentaire gezien hebben.

op 05 05 2008 at 01:26 schreef Hosseyn:

Daarentegen, Loor, heb ik al vaak mogen meemaken dat vrouwen mij als jaloerse godinnen bij de conversatie wilden houden, en niet het geduld konden opbrengen tot ik mijn mond leeg had gegeten.

Peter: ik heb gewoon niet zoveel met eten. Ik heb natuurlijk wel met grote regelmaat razende honger, maar zie het helaas als een noodzakelijk kwaad. Helaas, want ieder genoegen is natuurlijk meegenomen. Maar ik heb eigenlijk net zo lief een infuus. Dan hoef ik me ook niet steeds af te vragen wat ik nu weer eens moet eten. Het is een beetje zoals sporten – niet leuk om te doen, maar de chemische effecten in het lichaam zijn aangenaam genoeg om het toch te doen.

op 05 05 2008 at 11:45 schreef Loor:

Ach Hos, jij toonbeeld van beschaving, ik heb – zoals blijkt uit het bovenstaande – al zo vaak hetzelfde mogen beleven. Wat is dat toch met eetpraters en die gepantserde betonnen platen voor hun kop? Angst voor de stilte?