Wat ik hier doe
Gin Hageman
Wat doe ik eigenlijk in Sierra Leone, staat met dikke letters in een e-mail aan mezelf geschreven. Eerlijk gezegd was het gewoon een retorische vraag die ik mezelf wel vaker stel als ik gefrustreerd ’s avonds alleen in mijn hostelkamertje zit. Soms lijkt het alsof niets wil lukken, alsof ik alléén maar fouten kan maken en alsof echt níemand, maar dan ook niemand mee wil werken. Soms heb ik het gevoel dat zeventig procent van mijn dagen bestaat uit wachten, wachten, wachten, wachten en soms heb ik het gevoel dat ik word geleefd, vanaf het moment dat ik uit bed stap tot het moment ik midden in de nacht het stinkende laken weer over me heentrek.
Toch lukt er meer dan er fout gaat en begint er eindelijk een beetje vorm aan mijn werk te komen. Structuur aanbrengen is makkelijker gezegd dan gedaan in Sierra Leone, maar ik doe mijn best om iedereen hier naar mijn hand te zetten en te dwingen bij de tijd te leven, wat ze overigens verrassend goed bevalt.
Een doorsnee werkdag:
Om zeven uur gaat mijn wekker, ik schrijf in mijn grote boek al mijn werkzaamheden met ex-kindsoldaten van de vorige dag uit, met pen en papier vanwege gebrek aan elektriciteit. Om negen uur ga ik douchen, want eerder kan ik het koude pisstraaltje niet op mijn warme lichaam verdragen. Om half tien een kop thee in de cafetaria van de YMCA, om kwart voor tien een korte voorbespreking met mijn assistent en om tien uur, vaste prik, een afspraak met één van de ex-kindsoldaten waar ik mee werk.
Problemen oplossen, aan de weet komen wat de problemen zijn, interesse tonen in schoolwerk, preken afsteken, tranen delen, verhalen aanhoren. Half twaalf tweede afspraak met een ex-kindsoldaat. Om één uur naar het park om te lunchen met mijn assistent en een strategie plannen voor de jongens waar we mee werken. Mijn assistent is ex-kindsoldaat, met enkel middelbare scholing. Hij heeft ontzettend veel sturing en begeleiding nodig, waardoor ik steevast te laat ben voor mijn afspraken ’s middags.
Afgelopen middag kwam ik daarom om half drie aan bij een muziekstudio die samen met mijn’ jongens een CD wil opnemen om de bevolking bewust te maken van hun problemen en voor de acceptatie van ex-kindsoldaten in de samenleving. Eén van de populaire artiesten in Sierra Leone is een goede vriend van mij, hij schrijft de muziek en de teksten voor de CD, mijn’ jongens en ik komen met de ideeën.
Na een brainstormsessie van anderhalf uur was ik net op tijd voor mijn afspraak van half vier met een kunstenaar van een lokale organisatie, die één van mijn probleemjongens wil helpen om op het rechte pad te blijven. Een uurtje bespreking over hoe we hem het beste naar de kunstenaar toe kunnen krijgen, zonder hem het gevoel te geven dat we hem in de val’ willen lokken. Om vijf uur een afspraak in het park met een hoge meneer van de Sierra Leonese overheid, omdat die interesse heeft in mijn plannen voor de stichting. Gelukkig had de hoge meneer geen tijd, zodat ik om tien voor half zes terug kon rennen naar mijn hostel voor mijn dubbele vijf uur afspraak. Half zes een lang telefoongesprek met een Nederlandse studente die in Sierra Leone onderzoek wil komen doen. Om zes uur komt mijn afspraak van vijf uur, naar verwachting, opdagen. Een student die voor twee jongerenorganisaties werkt en graag vrijwilligerswerk wil doen voor mijn organisatie.
Om acht uur heb ik eindelijk tijd om aan de overkant van de straat een broodje met gekookt ei te kopen. Mijn gebruikelijke stalletje heeft dan geen eieren meer en ik haal het in mijn stomme hoofd het bij de Fula-mevrouw bij het andere stalletje te kopen, wat ik moet bekopen met een fikse diarree-aanval. Om negen uur is het tijd om mijn e-mails te beantwoorden, een voorstel voor het computeropleidingscentrum te schrijven, die ik probeer op te richten en waarvoor ik goede contacten heb weten te leggen. Om tien uur bel ik mijn schamele budget er doorheen en om half elf ’s avonds typ ik een lange e-mail om het thuisfront te laten weten dat ik echt niet op mijn lauweren rust.
Daarna is het tijd om mijn bespreking met de overheid van morgen voor te bereiden, een Engelse folder te maken voor de organisatie, zodat de mensen hier ook begrijpen wat ik aan het doen ben, een nette blouse te strijken en als de generator het lang volhoudt, hoop ik eindelijk een goede rapportage over mijn werk met de jongens te kunnen schrijven. Stiekem hoop ik dat de generator er netjes om half één vannacht mee uitscheidt, zodat ik gedwongen ben om te slapen. Helaas kan ik intussen heel goed schrijven in het donker, waardoor ik vermoedelijk met mijn dagboek in mijn bed beland om mijn belevenissen voor mijn oude, demente dagen te documenteren.
Gin Hageman heet helemaal geen Hageman maar Mooijman of zoiets. Vorig jaar deed ze onderzoek naar ex-kindsoldaten in Sierra Leone voor haar studie antropologie. Dit jaar zit ze er weer in het kader van het hulpproject Pure Chance. In de tussentijd heeft Duns Ouray de mensheid verblijd met de trouvaille ‘linksmens’ en zo draagt ieder zijn steentje bij aan een betere wereld. Meer Gin op The Vault.
Algemeen, 24.04.2008 @ 08:59
10 Reacties
op 24 04 2008 at 19:54 schreef Tjerk:
"Duns Ouray droomt van een Betere Wereld, zonder Socialisme en andere Valse Afgoderij."
Duns Ouray heeft meer weg van een wahhabiet dan hij zelf voor mogelijk houdt.
op 25 04 2008 at 02:47 schreef Mark:
Klinkt als een zinloze verspilling van tijd.
op 25 04 2008 at 07:31 schreef Peter:
Uiteraard is het een zinloze verspilling van tijd. Beetje gaan zitten proberen ex-kindsolaten te helpen in één of ander blote voetenland, terwijl hier de strijd tegen de Moor op het punt staat in volle hevigheid los te barsten!
op 25 04 2008 at 10:25 schreef frankpr:
Gelukkig zijn er nog mensen als Gin,
Ik schaar mij niet achter de voorgaande reacties, wat wordt de wereld dan klein. Ik vraag me eerder af wat maakt dat het geen zin heeft? en wanneer wel?
Frank
op 25 04 2008 at 19:16 schreef Tjerk:
Gelukkig zijn er nog mensen als Gin
Want? Dan kan ze plaatsvervangend doen waarvan jij vindt dat jij er ook je altruistische steentje aan zou moeten bijdragen? Ik vraag het maar…
Vermoedelijk legt het allemaal niet zoveel gewicht in de schaal, minder gewicht dan de beleggingen in de wapenindustrie die onze banken doen (en waarom krijg ik daar dan zo weinig rente voor terug; ik vind het niet erg om bloed aan mijn handen te hebben, maar dan wil ik er wel een graantje van meepikken); maar och, kwaad kan het ook niet en af en toe levert het een inkijkje in zo’n andere wereld op.
Dus laat zo’n Gin Hageman lekker d’r gang gaan. Duns Ouray is een cynische zeikerd die een zinnetje uit een betoog zeeft om er zijn stokpaardjes over te kunnen bereiden.
Ik zie zo’n man dan met dat veel te klein uitgevallen outen paard tussen z’n benen, plastieken zwaard getrokken, onzichtbare manschappen commanderend: Val aan, mannen! Tegen het onderwijsverval!
Duns Ouray leeft in zijn waanwereld.
op 26 04 2008 at 02:15 schreef frankpr:
"Want? Dan kan ze plaatsvervangend doen waarvan jij vindt dat jij er ook je altruistische steentje aan zou moeten bijdragen? Ik vraag het maar…"
Tjerk de spijker op z’n kop, zij maakt mij bewust van mijn beperkingen/cq. keuzes in het leven en ja maakt mij tevens weer eens bewust van een andere wereld waar andere spelregels gelden in een compleet andere context, een wereld die niet onze luxe en rijkdom kent. Ik denk niet dat ik het op zou kunnen brengen wat zij wel doet. Ik vind het mooi waar zij voor staat en dat dwingt voor mij respect af waar zij voor staat. Ik lees dat ook zij haar bedenkingen heeft over haar werk. Maar ieder steentje is er mi. één
En ja naar aanleiding van je opmerking inzake Duns Ouray, pff….wat een negativiteit dat kan ik missen als kiespijn. het becommentarieren en afzeiken is makkelijk, maar wat doet hij er zelf aan levert hij een constructieve bijdrage in de vorm van voorstellen en randvoorwaarden en draagvlak creeren die echt verbetering opleveren?… Volgens mij ook niet echt.
Dus daar veeg ik m’n kont mee af..
Ik ben me pijnlijk bewust dat ik vanuit een luxe positie zo vanuit m’n luie stoel comfortabel kan meekleppen en ervaringen over een andere wereld kan lezen en daar ook nog eens met anderen van gedachten over kan wisselen.
Dus ja net als die politici die op het pluche comfortabel zitten te zeveren en voornamelijk korte termijn politiek bedrijven, immers het verkoopt niet…
op 26 04 2008 at 13:34 schreef Tjerk:
@Frankpr – en wat ga je met dat verfriste bewustzijn van je doen, nu?
op 26 04 2008 at 14:08 schreef frankpr:
"wat ga je met dat verfriste bewustzijn van je doen, nu?"
Is niet echt verfrist Tjerk dit ben ik me al langer bewust. Gewoon roeien met de riemen, proberen een positieve steentje bij te dragen aan de zaken die bijdragen aan de toekomst, bij mij ligt dat op een ander terrein. Ieder z’n rol in dit theater van het leven.
op 26 04 2008 at 14:34 schreef Tjerk:
Wordt eens concreet, Frankpr. Wat is de rol die je jezelf toebedeelt en hoe zien die steentjes er uit die jij bijdraagt?
op 26 04 2008 at 16:24 schreef frankpr:
Mocht ik behoefte krijg om mij zelf te etaleren dan zal ik daar zeker gevolg aan geven Tjerk.
Ik reageerde voornamelijk om Gin te laten weten dat
ik haar bijdrage wel zin vind hebben om een tegengeluid te geven.
RSS