’n net Meisje
Peter Breedveld
Er wordt weinig tijd verspild in de strip ’n net Meisje van Fred de Heij, uitgegeven door Divina, de erotische tak van uitgeverij Xtra. Op het eerste plaatje verkeert hoofdpersoon Rachel al in een ernstige crisis, want ze moet bij de directie van het bedrijf, waar ze werkt, haar plannen voor het aanstaande personeelsfeestje presenteren. Maar ze heeft nog helemaal niets! Collega Francien adviseert haar heur borsten te laten zien, maar daar wil Rachel niks van weten: Toe zeg, ik ben een net meisje’, zegt ze. Twee pagina’s later vormt ze het middelpunt van een heftige groepssekssessie waarna ze, druipend van het sperma, verzucht dat ze toch wel een rare smaak in haar mond heeft gekregen van die presentatie.
Seksstrips kunnen me zelden bekoren. Neuken vind ik saai. Om naar te kijken, bedoel ik. Trouwens, ook om te doen. Hebt u dat nooit gehad, dat u aan het neuken was en zich op zeker moment afvroeg waar u eigenlijk in godsnaam mee bezig was? De liefde bedrijven, dat is andere koek. Ik herinner me een prachtige strip van David Mazzuchelli, over een man die zijn vrouw beschouwt als een nog onbekend werelddeel, waarin hij op ontdekkingsreis gaat om haar in kaart te brengen.
Hoe dan ook, seksstrips vind ik dus in de regel niks aan, maar aan deze van Fred de Heij heb ik vreselijk veel lol beleefd. Er wordt constant in geneukt, gebeft, gepijpt, gevingerd en gerukt, maar de aanleidingen die De Heij steeds voor al die promiscuïteit verzint, zijn zo hilarisch, de dialogen zo absurd, dat het geheel vooral op de lachspieren werkt. Wat niet wil zeggen dat ’n net Meisje niet sexy is. Het is een kruising tussen The Office (kantoorchef Frans uit ’n net Meisje lijkt verdacht veel op Ricky Gervais) en De Fred Haché Show en dan de pornoversie en op anabole steroïden, want het zijn me een stel opgefokte kantoorfriks, die elkaar tussen het neuken al gesticulerend staan toe te schreeuwen als de acteurs in een driedubbelovergehaalde Italiaanse komedie.
Hahaha! Wat heb ik gelachen om de lichaamstaal en de overdreven gezichtsuitdrukkingen van De Heijs personages. Vooral die kantoorchef Frans is me een mooi nummer. Die vunzige grijns van hem als hij tegen zijn vrouw zegt: Weet je waar ik zin in heb? Mijn ballen in jouw gezicht leegspuiten!’ Of zijn gezicht als hij de rekening krijgt in het Griekse restaurant, waar hij de serveerster heeft gepakt tijdens haar rookpauze. Onbetaalbaar. Ik heb iedere hulp nodig die ik kan krijgen, en hierbij past geen moraal of veroordeling, maar de aanmoediging om de schaamte los te laten’, zegt hij met een schijnheilig gezicht, terwijl hij met zijn stijve pik in zijn knuist probeert Rachel uit de kleren te praten. Rachel hoort het gelaten aan, met haar blasé gezicht steunend op haar handen: Te zien aan wat je vast hebt, heb jij die schaamte al aardig losgelaten.’
Lekker ding trouwens, die Rachel. Joods, zo te zien. Er is ook een Marokkaanse stagiair, Mohamed, die Francien tijdens het neuken tot de islam bekeert: De koran leert de gelovige dat seks een bron van plezier en genot is. De profeet hield de moslims voor dat seks zelfs een voorproefje is van het paradijs.’ Francien merkt op dat we altijd aan vrouwenonderdrukking en zo denken, als het om moslims gaat. Vooroordelen’, meent Mohamed. Bij ons moet in de seksualiteit juist de vrouw de man leiden. Ze moet zijn hand leiden naar de meest erogene zones van haar lichaam.’ Francien: Dat lijkt mij wel wat, die islam.’
De Heijs tekenstijl doet erg denken aan die van de Italiaanse striptekenaar Milo Manara, alleen tekent De Heij veel dynamischer en is zijn lijnvoering wilder en agressiever. Manara’s vrouwen zijn bovendien allemaal hetzelfde, volmaakte verwezenlijkingen van mannenfantasieën, als de hoeri’s in een islamitisch paradijs. De Heijs vrouwen zou je zo op straat kunnen tegenkomen. Het zijn wat verlopen schoonheden, een beetje slonzig soms. Hij zou wel wat meer mogen variëren in vrouwenlichamen, want die lijken te zijn overgetekend uit de Playboy. Lang niet iedereen houdt van slanke vrouwen met lange benen en grote borsten. Buikjes wil ik zien, en romige vrouwen met dikke billen en vrouwen met cup A!
Meteen na lezing van ’n net Meisje heb ik me op een eerder werk van Fred de Heij gestort, Afgezaagd (Xtra). Dat gaat over een clown met superkrachten die op jacht is naar een enge seriemoordenaar. Het gegeven dient vooral als vehikel voor het publiceren van De Heijs door talloze uitgeverijen geweigerde vroege werk, dat zo wordt aaneengesmeed tot een absurdistische whodunnit waarin het eigenlijk helemaal geen ruk uitmaakt whodunnit. De overspannen gekte van ’n net Meisje staat hier nog een paar tandjes hoger, en ook hier is het veel lachen geblazen. Voor wie van melige idioterie houdt, that is.
Peter Breedveld heeft erg te doen met Gillian Chung.
Algemeen, 16.02.2008 @ 15:51
34 Reacties
op 16 02 2008 at 18:23 schreef Rintintin:
Hebt u dat nooit gehad, dat u aan het neuken was en zich op zeker moment afvroeg waar u eigenlijk in godsnaam mee bezig was?
Nee, nooit. Het is wel eens keer ietsjes minder omdat er dan een initiatiefloze zoutzak onder je ligt. Vaak trouwens het type wat van te voren van alles beloofde, maar dat geheel terzijde.
Maar na 47 jaar geldt nog steeds: als er ooit nog iets lekkerders uitgevonden wordt als neuken dan blijf ik het er wel bij doen.
De liefde bedrijven, dat is andere koek.
Heilige Maria, moeder van God, we hebben een liefdebedrijver in huis. Mag ik een teiltje.
In de plaatselijke horeca haal je de liefdebedrijver er ook zo tussenuit. Modieus brilletje op de neus. De hele avond nippend aan een wijntje, afgewisseld met een glaasje water. Met de hand onder de kin de hele avond begripvol ja en amen te knikken. En even galant opstaan als mevrouw de neus moet poederen. Die dan op het eind van de avond alsnog met de lokale badboy naar huis gaat om zich uit te laten wonen.
Maar bij de vrouwelijke stamgasten zal de ‘liefde bedrijven’ er wel ingaan als een leverworst in de weduwvrouw, zoals wij hier op het platteland plachten te zeggen.
op 16 02 2008 at 18:49 schreef Peter:
Gisteren zeker weer het nakijken gehad, toen je vrouw zich liet inpalmen door zo’n galante, brildragende liefdebedrijver en zijn mooie praatjes?
op 16 02 2008 at 18:52 schreef jack:
dus als ik het goed begrijp meneer rintintin,heeft u wel eens gehad dat er een initiatiefloze zoutzak onder u lag maar nog steeds dacht u niet waar ben ik in godsnaam mee bezig, hmm…vreemd, kun je volgens mij net zo goed een hond neuken, of komt daar uw naam vandaan?
op 18 02 2008 at 09:37 schreef Peter:
Vergeef me, Sikbock, maar je maakt gedachtensprongetjes die ik niet volg. Het is mijn bedoeling mensen aan te sporen dat boek te kopen, niet hun broek uit te trekken.
op 18 02 2008 at 10:06 schreef Hosseyn:
Maar Peter, men hoeft toch niet onder het lezen (van dit boek) zijn/haar broek aan te houden?
op 18 02 2008 at 10:43 schreef Paco:
Wat een gelul hé.
op 18 02 2008 at 10:52 schreef Peter:
Van mij hoeft niks en mag alles, Hos. Zolang je het maar wel in je eigen vrije tijd doet.
op 18 02 2008 at 11:59 schreef Hosseyn:
Dat is een hele opluchting, temeer daar ik alleen maar eigen en vrije tijd heb.
op 18 02 2008 at 12:56 schreef sikbock:
Hulde voor deze column! Wie trekt er nu als eerste publiekelijk zijn broek uit? Of loop ik achter de feiten aan?
op 19 02 2008 at 13:10 schreef dewanand:
jammer dat er geen nette koeliemeisjes in deze strip voorkomen. In het koelieparadijs is er meer seks uit de kamasutra dan in het islamitisch paradijs.
koelies zijn beter in seks. Zie bewijs India: al 1,1 miljard bewoners, dus men heeft daar al minstens 50 miljard keer geneukt afgelopen tien jaar.
dewanand
op 19 02 2008 at 13:19 schreef Peter:
Maar koelies hebben toch heel kleine pikkies? Een soort ijsstokjes zijn het.
op 19 02 2008 at 13:29 schreef Hosseyn:
Dewanand: dat komt omdat koelies per definitie van hybride ras zijn. Intercultureel neuken geschiedt daar al een 3500 jaar. Heel goed voor de soort!
Peter: het zijn eerder van die paarsige kromme papegaaiensnaveltjes.
op 19 02 2008 at 13:29 schreef Peter:
Je hebt gelijk, ik was in de war met Japanners.
op 21 02 2008 at 17:27 schreef Loor:
Peter, ’n net Meisje en Afgezaagd liggen inmiddels op mijn nachtkastje (naast Hos). Met dank aan de uiterst sympathieke en gulle ‘crew’ van Uitgeverij Xtra. Ik verheug me voor het eerst op een slapeloze nacht.
op 21 02 2008 at 17:38 schreef Hosseyn:
Net meisje moet je wel lezen als er een man naast je ligt, Loor.
op 21 02 2008 at 17:50 schreef Loor:
Hos, Loor hier! Independent!
op 21 02 2008 at 17:58 schreef Hosseyn:
Zeg Loor, ken jij dat gedicht van de True-blue American?
op 21 02 2008 at 17:59 schreef Hosseyn:
The True-Blue American
by Delmore Schwartz
Jeremiah Dickson was a true-blue American,
For he was a little boy who understood America, for he felt that he must
Think about everything; because thats all there is to think about,
Knowing immediately the intimacy of truth and comedy,
Knowing intuitively how a sense of humor was a necessity
For one and for all who live in America. Thus, natively, and
Naturally when on an April Sunday in an ice cream parlor Jeremiah
Was requested to choose between a chocolate sundae and a banana split
He answered unhesitatingly, having no need to think of it
Being a true-blue American, determined to continue as he began:
Rejecting the either-or of Kierkegaard, and many another European;
Refusing to accept alternatives, refusing to believe the choice of between;
Rejecting selection; denying dilemma; electing absolute affirmation: knowing
in his breast
The infinite and the gold
Of the endless frontier, the deathless West.
Both: I will have them both! declared this true-blue American
In Cambridge, Massachusetts, on an April Sunday, instructed
By the great department stores, by the Five-and-Ten,
Taught by Christmas, by the circus, by the vulgarity and grandeur of
Niagara Falls and the Grand Canyon,
Tutored by the grandeur, vulgarity, and infinite appetite gratified and
Shining in the darkness, of the light
On Saturdays at the double bills of the moon pictures,
The consummation of the advertisements of the imagination of the light
Which is as it wasthe infinite belief in infinite hopeof Columbus,
Barnum, Edison, and Jeremiah Dickson.
Delmore Schwartz, The True-Blue American from Selected Poems (1938-1958): Summer Knowledge. Copyright © 1967 by Delmore Schwartz. Reprinted with the permission of New Directions Publishing Corporation, http://www.wwnorton.com/nd/welcome.htm.
Source: Selected Poems (1938-1958): Summer Knowledge (1967).
op 21 02 2008 at 18:00 schreef Hosseyn:
Ik bedoel maar: you can have both.
op 21 02 2008 at 18:01 schreef Hosseyn:
Lou Reed heeft in zijn Velvet-tijd nog een song aan Delmore Schwartz opgedragen: European Son.
op 21 02 2008 at 18:26 schreef Loor:
Hos, allemachtig! Wat een schitterende ‘eyeopener’. Dank.
op 21 02 2008 at 18:27 schreef Loor:
Maar ik ga toch maar vroeg naar bed vanavond.
op 21 02 2008 at 18:37 schreef Hosseyn:
Als je me maar af en toe van je nachtkastje haalt.
op 21 02 2008 at 18:44 schreef Loor:
Will do, Hos.
op 21 02 2008 at 19:07 schreef Loor:
En ik denk dat Peter niet thuis is. Qua emmer.
op 21 02 2008 at 19:20 schreef Peter:
Wat, Loor, heeft Esther je niet Loeder meegegeven? Dat vind ik echt iets voor jou. Of Onder Palestijnen.
Hoe dan ook, hier volgt mijn favoriete gedicht van Delmore Schwartz:
The Heavy Bear Who Goes With Me
"the withness of the body" –Whitehead
The heavy bear who goes with me,
A manifold honey to smear his face,
Clumsy and lumbering here and there,
The central ton of every place,
The hungry beating brutish one
In love with candy, anger, and sleep,
Crazy factotum, dishevelling all,
Climbs the building, kicks the football,
Boxes his brother in the hate-ridden city.
Breathing at my side, that heavy animal,
That heavy bear who sleeps with me,
Howls in his sleep for a world of sugar,
A sweetness intimate as the water’s clasp,
Howls in his sleep because the tight-rope
Trembles and shows the darkness beneath.
–The strutting show-off is terrified,
Dressed in his dress-suit, bulging his pants,
Trembles to think that his quivering meat
Must finally wince to nothing at all.
That inescapable animal walks with me,
Has followed me since the black womb held,
Moves where I move, distorting my gesture,
A caricature, a swollen shadow,
A stupid clown of the spirit’s motive,
Perplexes and affronts with his own darkness,
The secret life of belly and bone,
Opaque, too near, my private, yet unknown,
Stretches to embrace the very dear
With whom I would walk without him near,
Touches her grossly, although a word
Would bare my heart and make me clear,
Stumbles, flounders, and strives to be fed
Dragging me with him in his mouthing care,
Amid the hundred million of his kind,
the scrimmage of appetite everywhere.
Prachtig. De laatste keer dat ik dat gedicht las, was tijdens mijn mondelinge tentamen Engels, 1988, waar ik een tien voor kreeg. Ik had ook gekozen voor ‘The Day John Kennedy Died‘ van Lou Reed, maar die mocht niet, want dan kon je ‘ook wel iets van Simon en Garfunkel op je lijst gaan zetten’, was het solide argument van mijn leraar Engels. Ik weet zeker dat ik die tien te danken heb aan zijn co-tentaminator, mijn leraar Engels van het jaar daarvoor, een Schot met wie ik veel en graag over literatuur praatte.
op 21 02 2008 at 19:25 schreef Hosseyn:
The day John Kennedy died is fantastisch!
Talking stopped, someone shouted, "What!?"
I ran out to the street
People were gathered everywhere saying,
did you hear what they said on TV
And then a guy in a Porsche with his radio hit his horn
and told us the news
He said, "The president’s dead, he was shot twice in the head
in Dallas, and they don’t know by whom."
Die Schwartz ken ik niet, daar ga ik zo eens voor zitten.
op 21 02 2008 at 19:25 schreef Hosseyn:
Trouwens, Paul Simon komt ook voor in poetry anthologies. Dus waar lult zo’n vent over.
op 21 02 2008 at 19:33 schreef Hosseyn:
Ik mocht ‘a hard rain’s a-gonna fall’ samen met ‘Lord Randall’ nemen, ter vergelijk. Erg interessant.
Mooi gedicht trouwens, brengt ook weer ‘o love dark animal’ boven. Ik dacht dat niemand Schwartz meer kende.
op 21 02 2008 at 19:44 schreef Peter:
Die man zou nog geen poëzie herkennen als ze, helemaal naakt en paars geverfd, de horlepiep op zijn bed stond te dansen. Hij liet ons eens een gedicht ontleden, ik kreeg er een twee of zo voor, omdat ik het volgens hem helemaal niet had begrepen. Ik meende toch aardige argumenten voor mijn interpretatie te hebben ingebracht en toen ik dat zei, haalde hij triomfantelijk een boekje tevoorschijn (dat ik natuurlijk niet kende en niet kon kennen) waarin precies stond hoe het gedicht moest worden geïnterpreteerd. En mijn uitleg leek daar in de verste verte niet op, zei hij.
Ik was flabbergasted, werkelijk met stomheid geslagen.
Ik heb die school redelijk gedesillusioneerd verlaten. Ik wilde eigenlijk tekenaar/schilder worden, ik tekende als een bezetene, dag en nacht, elke fucking seconde dat ik wakker was, maar omdat ik me door strips liet inspireren, hebben mijn tekenleraren al mijn enthousiasme er totaal uitgezanikt. Ik was de beste tekenaar van de hele school, maar een van de leraren zei dat het met die strips van mij nooit iets zou worden. "Strip is geen kunst, dat zal iedereen, die er verstand van heeft, je vertellen", zei hij.
Ik heb na mijn negentiende nooit meer getekend. Ik was uiteindelijk totaal ontmoedigd. Ik had geen zin om roze fallussen op zwarte inktvlekken te schilderen.
Tijdens een excursieweek heb ik die leraar eens keihard een bal voor zijn kop geschoten en gezegd dat het een ongelukje was. Zijn bril vloog van zijn neus en hij stond echt te duizelen, geweldig was dat.
Het mooiste van The Day John Kennedy Died vind ik het begin, waarin de dichter zich een paar naïeve wensdromen veroorlooft:
I dreamed I was the president of these United States
I dreamed I replaced ignorance, stupidity and hate
I dreamed the perfect union and a perfect law, undenied
And most of all I dreamed I forgot the day John Kennedy died
I dreamed that I could do the job that others hadn’t done
I dreamed that I was uncorrupt and fair to everyone
I dreamed I wasn’t gross or base, a criminal on the take
En dan de ontluistering:
And most of all I dreamed I forgot the day John Kennedy died.
Daar worden mijn ogen, serieus waar, vochtig van.
op 21 02 2008 at 19:47 schreef Loor:
Peter, speechless…Terecht een tien. Alleen al voor de keuze.
En ben je vergeten dat ik ‘Loeder’ al in mijn bezit heb? Gewonnen n.a.v. een ludieke prijsvraag alhier.
En Esther heeft me schandelijk verwend, maak je geen zorgen.
op 21 02 2008 at 19:51 schreef Peter:
O ja, dat was jij, die het boek had gewonnen.
op 21 02 2008 at 20:01 schreef Hosseyn:
Lou Reed is sowieso een geweldige tekstschrijver. Vroeger kon je van die songbooks kopen die dan vol fouten stonden. when the snack begins to flow… Voor smack, haha. Er stond wel een mooie Pontiac plaat voorop. Staat vast nog wel ergens op het web.
op 21 02 2008 at 20:09 schreef Hosseyn:
Ik heb wel goed literatuuronderwijs gehad. Daar ben ik echt blij om. Dat was natuurlijk wat langer geleden, in de 70’s
RSS