Lijstjes: de beste boeken van 2007
Peter Breedveld
Illustratie: Youji Muku
Het afgelopen jaar heb ik maar twee romans en een novelle gelezen die in 2007 uitkwamen. Ik heb wel veel actuele non-fictie gelezen, vooral vanwege mijn werk. Wetenschappelijke boekjes die op hun best een aardige bijdrage aan het debat over de vrije meningsuiting, of de discussie over evolutietheorie versus de intelligent design-onzin zouden kunnen zijn. Op hun slechtst waren ze niet om doorheen te komen. En van alles er tussenin. Verrassend vond ik het boekje Vloeken als een Hollander van de Bond tegen het Vloeken, waarin wetenschappers hun licht schijnen op de sociologie, de geschiedenis en de juridische dimensie van het verschijnsel smadelijke godslastering’ (u weet wel, dat vergrijp waarvoor Theo van Gogh terecht is afgeslacht). Ik raad het u van harte aan.
In deze lijst wil ik echter alleen fictie opnemen en daarom heb ik de vijf beste boeken gekozen die ik het afgelopen jaar las, ongeacht de verschijningsdatum.
1) Michael Chabon The Yiddish Policemen’s Union (2007) . Een zogenaamde hard boiled detective volgens het boekje: een politieman onderzoekt een moordzaak, gaat ietwat onorthodox te werk, wordt van de zaak gehaald, laat zich daardoor natuurlijk niet stoppen en stuit dan op een nog veel grotere zaak die hem ver boven het hoofd stijgt.
Verschil met de doorsnee detective is dat deze zich afspeelt in een alternatief universum, in een Joods district in Alaska, dat de Joden van de VS in bruikleen hebben gekregen nadat ze in 1948 uit Israël zijn verdreven. Aan de vooravond van de officiële opheffing van dat district, waarna alle Joden zonder vaste verblijfsvergunning hun biezen moeten hebben gepakt, stuit de ongelovige Jood Meyer Landsman op een jawel – zionistisch complot. Of wat zeg ik: op de Moeder der Zionistische Complotten.
Spannend boek, mooie personages, wondermooi geschreven. Chabon, mijn favoriete auteur van dit moment, slaagt erin het absurde geloofwaardig te maken. Wordt er nu uiteraard van beschuldigd een antisemiet te zijn, of hoe heet dat, een selfhating Jew. Ongetwijfeld door mensen die niet weten te genieten van een mooi boek. Want dat is wat The Yiddish Policemen’s Union eerst en vooral is: een retegoed boek. Volgende week mijn uitgebreide bespreking.
Citaat: Even the most casual study of the record, Landsman thinks, would show that strange times to be a Jew have almost always been, as well, strange times to be a chicken.
2) Vladimir Nabokov: Lolita (1955). Moest ik van Hafid lezen. Nu ik dat heb gedaan, schaam ik me ervoor op mijn negendertigste te bekennen dat ik hiervoor nooit iets van Nabokov had gelezen, en dat ook niet van plan was. Vanwege die Russische naam, denk ik. Twintig jaar anti-Sovietpropaganda hebben bij mij hun vernietigende uitwerking niet gemist. Nou ja, ik moet ook eerlijk zeggen dat ik Russische componisten en filmregisseurs niet lust.
Maar Lolita is in alle opzichten een rijk boek en het meest angstaanjagende én hilarische inkijkje in de psychopathische ziel dat ik ooit had. Wát een schrijver. Daar ga ik dit jaar meer van lezen.
Citaat: Now I wish to introduce the following idea. Between the age limits of nine and fourteen there occur maidens who, to certain bewitched travelers, twice or many times older than they, reveal their true nature which is not human, but nymphic (that is, demoniac); and these chosen creatures I propose to designate as “nymphets.”
3) Nathan Englander: The Ministry of Special Cases (2007). Het ene moment zit je te kankeren hoe je land naar de verdommenis afglijdt, en dat het toch eens hoog tijd wordt voor een sterke regering die orde op zaken stelt, het andere moment heb je je sterke regering en ben je je kind kwijt. Het overkomt de Argentijnse Jood Kaddish Poznan, wiens zoon Pato door de junta uit zijn huis wordt gehaald. Kaddish en zijn vrouw Lillian beginnen daarna een hopeloze zoektocht naar Pato die algauw Kafkaëske dimensies krijgt en die ze in rap tempo van elkaar vervreemdt. Hartverscheurend, maar ook hilarisch.
Citaat: ‘Als er ergens op grote schaal gestorven wordt, ontspringen de Joden de dans nooit.’
4) Philip Pullman: Northern Lights (1995). Vergeet de film, hou het bij de boeken van Pullman, waarin de elfjarige Lyra Belacqua tot over haar oren verliefd wordt op een grote, stoere ijsbeer, met wie ze probeert haar leeftijdgenoten te redden uit de kleverige handen van de oppermachtige Kerk, die niks liever doet dan kinderen seksueel verminken, want seks is immers zonde.
Citaat: Castration – It means removing the sexual organs of a boy so that he never develops the characteristics of a man. A castrato keeps his high treble voice all his life, which is why the Church allowed it: so useful in Church music. ( ) But the Church wouldn’t flinch at the idea of a little cut, you see.
5) Anthony Burgess: Earthly Powers (1980) Moest ik ook van Hafid lezen. In zijn woorden: Eén van de beste romans ooit geschreven. Hierin komen alle thema’s en motieven van Burgess samen, in een stijl die viriel, ruw, maniakaal, lyrisch, bonkig en ronkend is, vol met wat Martin Amis garlicky puns noemt.
Citaat: It was the afternoon of my eighty-first birthday, and I was in bed with my catamite when Ali announced that the archbishop had come to see me.’
Peter Breedveld leest op dit moment Don DeLillo’s Falling Man.
Algemeen, 15.01.2008 @ 07:45
50 Reacties
op 15 01 2008 at 07:59 schreef Hosseyn:
Peter vergeet niet iedere paar jaar Lolita te herlezen, het zal steeds anders zijn! Ik herlees het al sinds mijn 17e!
op 15 01 2008 at 08:51 schreef daniel:
Anti-Soviet propaganda? De familie Nabokov vluchte weg uit Rusland direct na de communistische revolutie en Vladimir Nabokov zelf eindigde z’n leven als een Amerikaan. Lolita heb ik overigens nooit gelezen.
The Yiddish Policemens Union klinkt erg spannend.
op 15 01 2008 at 09:14 schreef Hosseyn:
Sterker nog, in de jaren zestig, zeventig was Nabokov niet erg populair bij het linkse establishment, hij werd gezien als bourgeois-aristocratisch en anti-revolutionair. En dat kon niet! Hij was hoe dan ook tot op het laatste moment een groot tegenstander van het Sovjet regime en is na ’17 nooit meer terug geweest, ook niet toen het klimaat wat milder werd.
In de jaren tachtig/negentig kwam er een herwaardering voor deze grootste van alle schrijvers.
op 15 01 2008 at 10:03 schreef N. Molrat:
Als jong meisje heb ik gretig alle boeken uit de boekenkast van mijn ouders gelezen behalve Lolita, daar keek ik naar en bleef er van af. Ik denk dat ik onbewust bang was mijn onschuld te verliezen.
Mooiste boek dat ik in 2007 gelezen heb was trouwens Oblomov van Gontsjarov.
Irritantste boek (wel uit 2007) vanwege de platheid en de lelijke zinnen was wat mij betreft Vladiwostok van Thomese.
op 15 01 2008 at 10:12 schreef Loor:
Peter, schreeuwde je de titels van deze boeken laatst niet in mijn oor? Toen we elkaar nauwelijks konden verstaan omdat er om de twee minuten iemand jarig bleek te zijn? Jeweetwelwaar.
op 15 01 2008 at 10:14 schreef Hosseyn:
Naakte, elk vooroordeel over Lolita is ongegrond, het is volstrekt uniek en onvoorspelbaar, het moet gelezen worden!
op 15 01 2008 at 10:34 schreef Kariem:
Mandarijnen op zwavelzuur – W.F. Hermans
Sowieso een van de weinige boeken die ik in 2007 heb gelezen. Helaas niet zoveel tijd voor gehad. Maar ik beloof beterschap in 2008
op 15 01 2008 at 10:44 schreef Peter:
Ik bedoel natuurlijk niet dat ik dacht dat Nabokov een communist was. Ik bedoel te zeggen dat de anti-Sovietpropaganda erin is geslaagd in mij een hardnekkig beeld van Rusland te vestigen, een soort grijs gat van eindeloze mistroostigheid. De Russische kunst die ik zag bevestigde mijn vooroordelen: koude, grijze grofkorreligheid. Dus alles wat ik maar enigszins associeerde met Rusland, heb ik altijd instinctief laten liggen.
op 15 01 2008 at 11:01 schreef Hosseyn:
Natuurlijk, Peter, het is duidelijk wat je bedoelt. Toch is bij ons voornamelijk de russische kunst van vóór de revolutie bekend en van de emigrié’s. Ik zou zelfs geen schrijver kennen van het communistische tijdperk, althans, sympathiserend daarmee.
op 15 01 2008 at 11:03 schreef Kariem:
Oja, ook Persepolis van Marjane Satrapi kon mij erg bekoren. Maar dat is een graphic-novel. Telt dat ook?
op 15 01 2008 at 11:18 schreef Peter:
Oja, ook Persepolis van Marjane Satrapi kon mij erg bekoren. Maar dat is een graphic-novel. Telt dat ook?
Dat telt ook. Maar eigenlijk had je die bij mijn striplijstje moeten zetten.
Ik wil daar iets over zeggen. Ik heb de afzonderlijke delen indertijd gelezen, en behalve dat die Satrapi niet kan tekenen, wat ik op zich al onvergeeflijk vind, vind ik dat Persepolis niet om doorheen te komen zo larmoyant en volstrekt humorloos. Ik begrijp die unanieme loftuitingen niet en verdenk de critici ervan dat ze zichzelf dwingen goed te vinden omdat a) een vrouw het ding bijmekaar heeft gekrabbeld, b) het ook nog eens een vrouw uit een islamitisch land is en c) het over een vrouw gaat die zo vreselijk heeft geleden.
Een soort striptegenhanger van die vreselijke pil van Yung Chang is het, Wilde Zwanen. Dat je die mollahs echt gaat vervloeken dat ze uitgerekend die Satrapi hebben laten ontkomen, zodat ze ons nu lastigvalt met die kutstrips van d’r.
Sorry, Kariem, ik liet me even gaan. Maar dit zit diep bij me.
op 15 01 2008 at 11:21 schreef Naakte Molrat:
Hosseyn, ik ga het dit jaar nog lezen. Mijn onschuld ben ik toch al lang kwijt.
En Peter, een echte kunstenaar of auteur kan naar mijn mening juist in ‘eindeloze mistroostigheid’ iets prachtigs neerzetten.
op 15 01 2008 at 11:25 schreef Kariem:
Haha! ’t Zit inderdaad diep, Peter. Ik moet wel zeggen dat het de eerste graphic-novel is die ik ooit heb gelezen, dus wellicht heb ik daardoor bij lezing mijn kritisch vermogen een beetje laten varen. Ik zal het nog eens ter hand nemen.
Heb je striplijst helaas over het hoofd gezien.
op 15 01 2008 at 11:30 schreef Peter:
En Peter, een echte kunstenaar of auteur kan naar mijn mening juist in ‘eindeloze mistroostigheid’ iets prachtigs neerzetten.
Dat weet ik heus wel, maar voor mijn geestelijke gezondheid is dat niet goed. Toen ik een jaar of zestien was, luisterde ik eindeloos naar Berlin van Lou Reed. Ik zat toen toch al niet lekker in mijn vel en hier werd ik echt zo depressief van dat ik geen zin meer had om te leven.
op 15 01 2008 at 11:43 schreef Kariem:
Even totaal off-topic:
Kennen jullie deze site? http://moslimsvoormoslims.net/
Voor een ieder die de aanvechting voelt om fanmail naar die piepos in Vught te sturen.
Misschien een idee om hier op FN een wedstrijd uit te schrijven voor het mooiste epistel, gericht aan een van de achternaamlozen in de EBI?
op 15 01 2008 at 11:50 schreef Peter:
Ik moet wel zeggen dat het de eerste graphic-novel is die ik ooit heb gelezen
Ook zoiets, die term Graphic Novel, sommige strips heten nu ‘Graphic Novel‘, opdat de toevallige passant niet gaat denken dat het om poppetjes met grote neuzen gaat die malle avonturen beleven. Guido van Driel – verder heel goede verteller hoor, daar niet van – distantieert zich ook zo nadrukkelijk van strips door zijn stripverhalen heel pretentieus Graphic Novel te noemen. Want ik maak geen strips, mensen, ik maak Kunscht.
Maar ze kunnen het noemen wat ze willen, die Satrapi, Van Driel, Sacco, Clowes en wie heb je zoal, ze kunnen niet tippen aan Winsor McCay en George Herriman, die honderd jaar geleden gewoon strips maakten, comics, funnies, zonder airs aan te nemen, gewoon inktvlekken en slijpsel aan de manchetten van hun overhemd, want ze trokken gewoon een net pak aan aan het begin van iedere werkdag, de kwaliteit van wat zij maakten, daar is sindsdien zelden iemand ooit van in de buurt gekomen. Harvey Kurtz en Will Eisner en Hugo Pratt misschien – en weet je wat? Die noemden, wat zij maakten, gewoon strips, comics, funnies.
op 15 01 2008 at 11:59 schreef Peter:
Misschien een idee om hier op FN een wedstrijd uit te schrijven voor het mooiste epistel, gericht aan een van de achternaamlozen in de EBI?
Uitstekend idee.
Peter, schreeuwde je de titels van deze boeken laatst niet in mijn oor? Toen we elkaar nauwelijks konden verstaan omdat er om de twee minuten iemand jarig bleek te zijn? Jeweetwelwaar.
Ik weet nog waar. Ik ben de naam vergeten.
op 15 01 2008 at 12:02 schreef daniel:
Nou, ik denk dat over het algemeen ‘eindeloze mistroostigheid’ voor kunst wordt aangezien, en daar wordt ik dan weer eindeloos mistroostig van. Zonder dat iemand mij overigens wil inlijsten.
Helaas.
op 15 01 2008 at 12:13 schreef Wampie:
Graphic novel, dat is de schuld van de boekhandel, die strips te min vindt, maar zich graag een rad voor ogen laat draaien. Niet dat dit genre dan tussen de novels belandt, zodat een breder publiek ermee zou kunnen kennismaken. Sacco háát het trouwens dat zijn werk graphic novel wordt genoemd, helemaal omdat het geen fictie betreft, maar journalistieke verslaggeving.
op 15 01 2008 at 12:31 schreef Naakte Molrat:
Daniel, soms is zelfs extreme mistroostigheid kunst:
http://www.youtube.com/watch?v=nQQK3_avob0
Ik snap ook niet hoe mensen holocaust- en concentratiekamp boeken kunnen lezen of sinds kort al die vrouwenbesnijdenisliteratuur.
op 15 01 2008 at 12:35 schreef Peter:
Ik snap ook niet hoe mensen holocaust- en concentratiekamp boeken kunnen lezen of sinds kort al die vrouwenbesnijdenisliteratuur.
O, maar dat is geen mistroostigheid, maar puur sensationalisme. Ramptoerisme.
op 15 01 2008 at 12:56 schreef Kees:
Prima dat je Lolita hebt gelezen. Meteen Ada gaan lezen. Dat is zo mogelijk nog beter.
op 15 01 2008 at 13:28 schreef Kariem:
Bedankt voor de tips, Peter. Ja, instinctief had ik ook een beetje moeite met de term graphic novel. Maar ik dacht, ach, ik ben een leek op dat gebied. En wie weet zal er ook zoiets als graphic poetry bestaan…
op 15 01 2008 at 13:50 schreef Loor:
Peter, Trattoria da Sebastiano.
op 15 01 2008 at 13:54 schreef Wampie:
Ha, voor pure passie uit de laars!
op 15 01 2008 at 14:22 schreef Peter:
O ja, Da Sebastiano. Ontzettend lekker eten, heerlijke wijn, maar ik ben er nu drie keer geweest en elke keer zit de tent vol lawaaiige Tokkies.
op 15 01 2008 at 14:34 schreef Max J. Molovich:
Zeer eens wat betreft Jiddisch Plisiebond (wat betreft Lolita ook trouwens, en wat die andere betreft vermoedelijk ook, maar die he’k dus nog niet gelezen). Prachtig boek, zeer ontroerend, fantastisch geschreven. Kunt u zich toevallig nog die zin herkennen dat hij achter zijn ex-vrouw het riool inkruipt en in de welvingen van haar billen de vorm van de letter M herkent waardoor hij weer aan de messias wordt herinnerd? Wat ik ook zo fijn vond was dat Chabon al z’n zintuigen inzet om tot geweldige vergelijkingen te komen.
op 15 01 2008 at 14:36 schreef Peter:
Ja, aan die prachtige vergelijkingen zonder als van Chabon ga ik uitgebreid aandacht besteden in mijn bespreking, volgende week. Er is een mooie aan het begin van het boek als Chabon beschrijft hoe Landsman, die een tunnelfobie heeft, zijn angst overwint door zich erin onder te dompelen als in een zwembad.
Heb jij (laten we tutoyeren, we kennen elkaar inmiddels zo goed) de Nederlandse vertaling gelezen?
op 15 01 2008 at 15:12 schreef Hosseyn:
Kees heeft gelijk, Lolita is het beste boek, Ada is nog beter. Op het onbewoonde eiland gaat Ada mee.
op 15 01 2008 at 15:18 schreef Max J. Molovich:
Nou, oke dan, Petertje, voor deze ene keer wil ik wel gaan tutoyeren. Mijn vrienden vragen het ook altijd, maar ben hen geef ik geen sjoege. Zie het dus als een grote eer.
En ja, ik heb het in de Nederlandse vertaling gelezen. Ik lees nogal langzaam, in het Engels nog langzamer. Voor je het weet ben je dan weer een jaar verder als je zo’n boek hebt uitgelezen. Misschien ga ik dit specifieke boek nog wel een keer in het Engels lezen, omdat een groot deel eigenlijk onvertaalbaar is, vanwege al dat jiddische.
op 15 01 2008 at 15:29 schreef Peter:
Nee, Maxje, lees dan maar liever Michael Chabons The Amazing Adventures of Kavalier and Clay, dat wel vertaald zal zijn als De Wonderbaarlijke avonturen van Kavalier en Clay, een meeslepende (en ik gebruik dat woord niet achteloos) roman over de historie van de Amerikaanse comic, waarin je meteen ook weer van alles leert over de Joodse cultuur en historie.
op 15 01 2008 at 15:29 schreef Max J. Molovich:
Overigens heb ik dit jaar Bob den Uyl ontdekt, wiens Het Menselijk Kunnen Staat Voor Niets verplichte literatuur zou moeten zijn. Daarnaast was ik zeer onder de indruk van Dave Eggers’ What is the Wat (of Wat is de Wat, in mijn geval) en vooral ook van Roberto Saviano’s Gomorra, een hallucinant geschreven, ontluisterend, angstaanjagend inkijkje in de Napolitaanse mafia.
op 15 01 2008 at 15:33 schreef Max J. Molovich:
Die ligt klaar, die Amazing Adventures, onvertaald nog wel. Ik moet alleen eerst nog Het Bedrijf van Hans Vervoort uitlezen (ook erg goed, trouwens). En daarna wilde ik aan Klaaglied van mijn Voorhuid van Shalom Auslander beginnen. Wat een druk bestaan leid ik toch.
op 15 01 2008 at 18:12 schreef Philippine:
Michael Chabon: Alaska was geen "alternatief universum" maar een echt "alternatief plan" van Goebbels ter verbanning van Duitse joden. Er is over gesproken met Joseph Kennedy, ambassadeur van de VS in Londen. Men was enthousiast want "Alaska was immers een dunbevolkt gebied". Dit alles in 1939.Alaska diende als (te kleine) vervanger van Madagascar.
op 16 01 2008 at 10:44 schreef Peter:
Interessant, Philippine, maar het is toch echt in een alternatief universum dat dat Joodse district in Alaska bestaat, en dat de Joden in 1948 uit Israël werden gegooid.
op 16 01 2008 at 13:06 schreef daniel:
Ik ken eerlijk gezegd geen plan van dr Goebbels om de joden naar Alaska te verschepen. De kans dat de joden daar massaal het loodje zouden leggen was namelijk een beetje te klein. Immers heb je Canada en de VS in de buurt.
Het Madagascar plan is nooit een alternatief geweest voor genocide.
http://www.bbc.co.uk/history/worldwars/genocide/racial_state_04.shtml
Whether in Poland, Madagascar or the Soviet Union, these plans show unambiguously that the deported Jews would have succumbed to a combination of malnutrition, disease, forced labour and general abuse. Thus even the ’territorial solutions’ were effectively conceived to bring about the physical end of the Jews in Europe.
op 17 01 2008 at 01:09 schreef Ad:
Hee, dat had ik ook. (berlin, wankelmoedig op jongenskamertje, zo’n twintig postjes terug).
Heb ‘r jaren niet naar durven luisteren.
Affijn. Boeken. Onlangs tracteerde ik mij op Muggenpuut van Herman Brusselmans. Van wie ik de interviews wel kon waarderen maar nog nimmer een boek las.
Het leek een grote vergissing.
Iedere zin bevat een grapje. Dodelijk vermoeiend. Maar als je doorzet (en dat deed ik omdat ik tenslotte 17 euro had betaald) geraak je in een plezierige staat van murwgebeuktheid.
op 17 01 2008 at 12:29 schreef Peter:
Nah, toch maar niet, Brusselmans.
Ik ga binnenkort maar eens aan Ada beginnen.
op 17 01 2008 at 13:30 schreef Hosseyn:
Hoe goed je engels ongetwijfeld ook is, Peter, ik zou het in eerste instantie in het NL lezen… En dan nog eens, over een jaar of zo, in het engels.
op 17 01 2008 at 13:38 schreef Wampie:
En pas dan in het Russisch.
op 17 01 2008 at 13:42 schreef Peter:
Als het enigszins kan, lees ik boeken het liefst in de oorspronkelijke taal, want bij zo’n vertaling speelt onvermijdelijk de interpretatie van de vertaler een rol. Zelf Franse romans lees ik in het Frans, al heb ik daarbij om de haverklap het woordenboek nodig.
op 17 01 2008 at 13:51 schreef Peter:
Wauw. Wie was-ie?
op 17 01 2008 at 13:51 schreef Hosseyn:
ADA is nogal complex en vol met woordspelingen. Het is wel interessant om de online versie erbij te houden. Geannoteerd, zeer de moeite waard, en te groot om in een boek te stoppen.
http://www.ada.auckland.ac.nz/
Naar het schijnt heeft de vertaler trouwens een tijdje in het gekkenhuis gezeten, toen het werk gedaan was.
op 17 01 2008 at 13:59 schreef Hosseyn:
René Kurpershoek – ik kan me ook vergissen hoor, ik herinner me dat ik zijn relaas las in een blad waarin een aantal vertalers met onmogelijke projecten hun verhaal deden.
Die website is echt een geweldige studie. Ik wil het boek ooit herlezen en elke annotatie er naast lezen. Hopelijk komt het nog wel een keer als boek!
op 17 01 2008 at 14:01 schreef Hosseyn:
Met vergissen bedoel ik: het kan ook dat het een ander was die gek werd… Hafid weet wel van de hoed en de rand. Die houdt de nabokovia wat beter bij.
op 17 01 2008 at 16:05 schreef Patrick:
Verreweg het beste boek dat ik dit jaar gelezen heb: 1812 van Adam Zamoyski
Ik was nooit erg geinteresseerd in Napoleon maar in dit boek wordt de veldtocht naar Moskou ontzettend goed beschreven adhv dagboeken en memoires van beide zijden. Het lijkt ineens allemaal niet zo lang geleden. Telkens denk je dat de ellende van de Fransen niet erger kon worden en telkens heb je het mis. Van de dorst paardenurine drinken uit hoefadrukken, van de honger stukken vlees snijden uit nog rondlopende paarden omdat ze dan nog niet bevroren zijn.
Het verbaasd me ook steeds weer hoezeer de afloop van oorlogen door toevalligheden bepaald worden.
Verder nog aanraders van het afgelopen jaar:
In Naam van de Homo, de Vrouw en de Allochtoon – Bart Croughs
Drugs – Theodore Dalrymple
Pandora’s Star & Judas Unchained – Peter F. Hamilton
op 17 01 2008 at 16:36 schreef philippine:
Het Madagascar-Plan, Hans Jansen, niet de arabist.
op 29 01 2008 at 09:32 schreef Atilla:
Peter. Iets tegen Russische literatuur?
Misschien moet je ook eens Tolstoy en Dostojevski proberen. Ook niet onaardig.
En Lermontov is ook niet onaardig.
op 29 01 2008 at 09:34 schreef Atilla:
Peter. Iets tegen Russische literatuur?
Misschien moet je ook eens Tolstoy en Dostojevski proberen. Ook niet onaardig.
En Lermontov is ook niet onaardig.
op 29 01 2008 at 09:34 schreef Atilla:
Peter. Iets tegen Russische literatuur?
Misschien moet je ook eens Tolstoy en Dostojevski proberen. Ook niet onaardig.
En Lermontov is ook niet onaardig.
RSS