Engel
Lydia Vermeer
Illustratie: Youji Muku
Welbewust uitdagend zijn ligt me evengoed als het spelen van de rol van het naïeve blote huisnimfje. Die rol is bijna geen rol, omdat hij me op het lijf is geschreven, om zo te zeggen. Een doorzichtig bloesje is altijd leuk. Of een gewoon bloesje dat reikt tot net boven mijn schaamhaar. Of ik heb iets langers aan. Daarbij moet het duidelijk zijn dat ik me ervan bewust ben mooi schaamhaar te hebben. Ik beschouw het dan als een geliefd sieraad en ik wil het graag laten zien. Als ik zo’n gewaadje optrek om welbewust en vol gepaste trots mijn blonde driehoekje te tonen, moet ik vriendelijk kijken, maar niet overdreven. En zeker niet quasi verleidelijk. Op die manier blijft er ruimte over voor de fantasie van de beschouwer.
Altijd domineert het erotische accent. Kunstboeken met esthetisch verantwoorde naaktfoto’s zijn er al legio, vindt Pierre. Toch heeft hij pas weer een reeks heel kunstzinnige foto’ s van mijn schaamhaar gemaakt, met ook als ornament een parelketting.
Een tijdje heb ik gedacht dat die foto met het opgetrokken bloesje niet alleen leuk en interessant was, maar ook origineel. Maar nu heb ik een tekening gezien van Leonardo uit Vinci die helemaal vergelijkbaar is. Je ziet een engel met een innemend gezicht, zoals Leonardo het graag van zijn vriendjes zag. Maar deze engel is meer andro dan gyn. Hij tilt zijn gewaad op en toont zijn penis in erectie, zoals de omschrijving in het Boymans Museum luidde. Hoewel Koningin Victoria niet graag een Leonardo kwijt wilde, en misschien in haar hart een fallus wel interessant vond, was ze naar buiten toe te preuts om die voorstelling in haar collectie te houden. Men zegt dat zij welbewust heeft toegelaten dat het werkje werd gestolen.
Een engel als mijn tegenhanger, niet gek. Het is prettig om mensen te treffen die waardering hebben voor mijn open mindedness. Als ik mijn dagboekaantekeningen zou uitwerken en mijn belevenissen zou opschrijven, zou ik ze kunnen illustreren met allerlei soorten foto’s van mezelf. Wie me kent, weet dat ik geen echt narcistisch karakter heb. Ik heb een zelfstandig oordeel en een eigen visie. Dat heeft Henri ook goed begrepen, dat ik zelf bepaal hoever ik ga met mijn medewerking aan zijn wensen. Als iemand me niet bevalt, bevries ik. Het kan natuurlijk best zijn dat ik weer ietsje ontdooi door de warmte van het geoffreerde honorarium. Maar de persoon blijft centraal voor me.
Ik mag Henri graag. Het is vervelend voor hem dat zijn vriendin hem in de steek heeft gelaten. Ik kan dat niet helpen, maar ik begrijp wel dat hij haar mist. Hij moet maar een nieuwe vriendin zoeken. Zijn eerlijkheid stel ik wel op prijs. In het contact met zijn vriendin was een vast patroon ontstaan. Hij streelde haar een tijdje, dan ging zij hem strelen. Daarna nam zij zijn pik in haar mond en dat vond hij zo fantastisch dat hij dat al bijna het summum vond. Bijna. Want dan zei hij: – Wat moet het heerlijk zijn om straks in je kutje te komen. Dan antwoordde zij steevast: Waarom straks? En dan trad de derde fase in. Het ging bij hun spel horen, ook met woorden: In de hand, in de mond, in het kutje. Een ritueel.
Toen Henri me dat zo vol vertrouwen vertelde, klonk het helemaal niet banaal, wat het in een andere situatie wel zou kunnen zijn. Wat hij nu graag wilde was een schematische beeldrapportage, een soort erotisch drieluik, als sentimentele herinnering. Wat ik daarvan dacht.
Voorlopig maar niet. Als ik hem beter leer kennen wil ik dat in de toekomst niet bij voorbaat uitsluiten, maar voorlopig moet hij maar tevreden zijn met naaktfoto’s zoals hij die graag maakte van zijn vriendin, romantisch en erotisch, met een sjaaltje, handschoenen, ceintuur, avondschoentjes en lange kousen. Hij wordt nog voortgedreven door de herinneringen aan zijn vriendin.
Hij denkt bij mij de warmte en de aandacht te vinden die hij nu mist. Och, een normaal mechanisme, maar voorlopig is hij gewoon een werkgever.
Fragment uit Terug naar Ariadne: bespiegelingen van een naaktmodel, uitgeverij Panta Menei, 1998.
Algemeen, 05.01.2008 @ 16:05
15 Reacties
op 05 01 2008 at 16:30 schreef Lagonda:
Die tekening van Leonardo stelt hoogstwaarschijnlijk Johannes de Doper voor, of refereert in elk geval ook aan de Doper. Leonardo had iets met die man. Let op de overeenkomst met dit schilderij van Johannes door Leonardo: http://www.gaydarnation.com/images/gnimages/rn/leonardodavinciman1252.jpg
Het typische handgebaar wordt door Leonardo erg vaak gebruikt om naar Johannes te verwijzen.
op 05 01 2008 at 19:20 schreef DvR:
Het moet Gian Giacomo Caprotti da Oreno zijn, beter bekend als Salai (‘kleine duivel’). Salai was Leonardo’s jonge, onbezonnen, onbehouwen en bloedmooie dienstknaapje, tevens leerling — die inderdaad model stond voor die Johannes de Doper. Er is een aantal jaar geleden bij DC Comics onder de titel "Chiaroscuro" een prachtige strip verschenen over hun boeiende relatie.
Er valt veel over Salai te vertellen, o.a. dat hij een naaktversie van de Mona Lisa schilderde, "Mona Vanna", mogelijk naar een origineel van de meester zelf:
op 05 01 2008 at 19:45 schreef Daan:
Hallo,
Waar kan ik meer vinden van deze Lydia Vermeer?
op 07 01 2008 at 13:06 schreef Peter:
Op deze site staan her en der fragmenten uit Vermeers boek, Daan. Voer haar naam in in de zoekmachine in de kolom aan de rechterzijde van deze pagina.
Gïntigreerd door Lagonda’s opmerking over het handgebaar in Da Vinci’s werk, ben ik op zoek gegaan naar meer info en ik stuitte op deze site:
What is the John gesture? Picknett & Prince identified that da Vinci in his paintings often depicted certain people as raising their right index finger skywards. This is very pronounced in da Vincis painting of John the Baptist, but even in the Last Supper, one figure makes the John gesture.
Other painters seem to have noticed this was one of da Vincis trademarks. Raphael depicted Leonardo as Plato in his The School of Athens, where Leonardo/Plato is depicted with the John gesture. That this John gesture is also present in many of the paintings in the Turin Cathedral, could be a mere coincidence, but we note that the John gesture is extremely rare to be found in iconography. So: coincidence? Or more evidence for Picknett & Princes theory?
What does the John gesture mean? In short, Picknett & Prince do not know, but do construct a possible scenario. John the Baptist is notorious for his right index finger, with which he identified Jesus as the Son of God. For Picknett & Prince, the John gesture should be read as a concealed reference to John the Baptist, in which the sign says remember John the Baptist.
(..)
So let us focus on a more direct route in trying to understand the John gesture. Leonardos education and career in Florence coincided with the Renaissance, which was a rebirth of the Platonic ideas, a re-acquaintance with the Hermetic literature. The Hermeticum contains large sections on magic, which makes use of the traditional four elements (Fire, Water, Air, Earth), as well stressing that gestures and finger positions are key ingredients in the various rituals. The magical finger rituals are now best known through the so-called Masonic handshakes, but these are a quite recent example of an entire spectre of finger magic, most of which is now lost.
Hermetic finger magic is clearly defined thus meeting our universal frame of reference criterion set out above; each finger is assigned a specific element: the index finger with fire; the thumb with water; the middle finger with the Ether (the fifth and original element); the ring finger with earth and the little finger with air. Furthermore, the right hand is associated with the positive side (order), and the left hand with the negative side (chaos). As such, in Hermetic magic, the right index finger is associated with positive fire.
I would thus argue that the specific finger movement repeatedly drawn by Leonardo, in the knowledge that the finger movement is not present in Christian iconography, should thus preferentially be interpreted as a Hermetic magical sign-ature, with the meaning of positive fire.
(..)
Within a Christian context, John is linked with fire on two occasions and in opposite senses. Every tree that does not bear good fruit will be cut down and thrown into the fire says Mt. 3: 10. Here, fire consumes negative. I am baptizing you with water, for repentance, but the one who is coming after me
will baptize you with the Holy Spirit and fire. says the next verse, Mt. 3:11. Here, it purifies and energizes. Thus, these are the two kinds of spiritual fire: the fires of Hell and the fire of Purgatory. One is the deadly self-consuming fire of hate; the other the life-giving fire of love.
The association with fire is also apparent from his feast of the nativity, which occurs on June 24, or the summer solstice. Pagan societies held various fire festivals on the eve of summer solstice and most Christian regions veneered this pagan ritual into St Johns fire festivals.
(..)
Hence, we can only conclude with a theoretical framework, in which we take the John gesture, not for its association with Leonardo, but in its pure Hermetic context. As such, it is the sign that identifies the purifying fire. Iamblichus wrote he who approached to fire would receive a light from divinity, underlining the link between fire and its derivative, light. Proclus in Timaeo wrote that through divine fire all the stains produced by generation would be purged away. But in the knowledge that John the Baptist is often associated with sheep, let us conclude with a quote from Ovid: Fire purifies both the shepherd and the sheep.
Nu de volgende intrigerende kwestie: wat heeft die erectie precies te betekenen?
op 07 01 2008 at 17:43 schreef Lagonda:
Die erectie betekent hetzelfde wat het handgebaar betekent; een (meer directe) verwijzing naar vuurmagie. De *staf* is het instrument bij uitstek van de magier — dat mag je opvatten zoals je wenst, haha!
Leonardo wordt er al langer van verdacht een Johanniet geweest te zijn; een ketterse orde die de Goddelijkheid van Christus ontkennen, en juist Johannes De Doper zien als de Ware Messias. Christus is in hun ogen een bedrieger, die met list en bedrog Johannes ten val heeft gebracht, en de touwtjes van zijn spirituele beweging heeft overgenomen.
Dit zien we ook in Da Vinci’s "De Aanbidding Der Wijzen":
http://commons.wikimedia.org/wiki/Image:Leonardo_da_Vinci_Adoration_of_the_Magi.jpg
De figuren op de voorgrond, die Christus aanbidden, zijn vaal en bleek, alsof het geesten zijn. In de achtergrond staat een (jawel) Johannesbroodboom, die ook aanbeden wordt, maar door mensen van vlees en bloed. Aan de rechterkant van de stam wordt tevens het Johannesgebaar gemaakt.
Leonardo heeft overigens zichzelf geschilderd, in dit schilderij als ook in het Laatste Avondmaal, als een persoon die zich wegkeert van Christus.
op 07 01 2008 at 17:57 schreef Hosseyn:
Ha, daar zit vast een million seller in!
op 07 01 2008 at 19:44 schreef Peter:
Dat is verrotte interessant! Dat heb je toch niet allemaal uit de Da Vinci Code?
op 07 01 2008 at 20:18 schreef Lagonda:
Neej, de Da Vinci Code is een slap verdichtseltje van verhalen die al eeuwenlang de ronde doen. Er bestaat naast het Christendom een levendige traditie van alternatieve mystiek en esoterie; hermetica (het stuk dat je hierboven aanhaalt verwijst hier duidelijk naar), gnostiek, occultisme, alchemie, magie, vrijmetselarij etc. etc. Als je je daarin verdiept, kom je al vrij snel de wonderlijkste verhalen tegen.
Het basisidee is dat er ten tijde van Christus nog veel meer kennis bestond omtrent, nou ja, esoterische kwesties, en dat deze kennis altijd is blijven bestaan en door met name de grotere geesten is omarmd, verder is ontwikkeld en is doorgegeven. Dit betreft dus oa. alternatieve ideeen omtrent God, de schepping, Christus, seksualiteit etc. — ideeen die toen de kerk eenmaal een grote macht had verworven zijn verworpen als "ketters".
op 07 01 2008 at 21:34 schreef Lagonda:
Wat dacht je hiervan, bijvoorbeeld… een detail uit een muurschildering van de kruisiging die Jean Cocteau maakte voor de Notre Dame:
Linksonder zien we dat Cocteau zichzelf heeft getekend, zichzelf eveneens wegdraaiend van Christus. Op het altaar staat een grote M — doet denken aan de contouren van de twee middelste figuren in Da Vinci’s Laatste Avondmaal.
In deze muurschildering zitten overigens ook nog verwijzingen naar de Priorij van Sion (ook een ketterse orde die wel of niet bestaat, en waar zowel DaVinci als Cocteau wel of geen lid van zouden zijn geweest). Deze orde gelooft dat christus helemaal niet aan het kruis is gestorven, maar een onschuldige plaatsvervanger. Cocteau verwijst hiernaar door alleen de voeten van de gekruisigde af te beelden; DaVinci doet in het Laatste Avondmaal hetzelfde door zijn christus een zegening te laten uitspreken over een leeg bord, en een niet-geschildere kelk met wijn. Een andere overeenkomst is dat ook hier Maria Magdalena zich afwendt van Christus (zoals ze dat ook in het Laatste Avondmaal lijkt te doen — tenminste, als je gelooft dat de figuur naast Christus dus Maria Magdalena moet voorstellen), en ook hier weer deel uitmaakt van een M-achtig figuur (is niet te zien op het plaatje, overigens).
Anyway, rode draad in dergelijke verhalen betreft een belangrijkere rol voor Johannes de Doper en Maria Magdalena dan ze in de Bijbel krijgen toebedeeld, en een uiterst dubieuze rol voor Christus.
op 07 01 2008 at 21:35 schreef Lagonda:
Ohja, en de rozen onder aan het kruis — de rozenkruisers. Ook al zo’n broederschap die wel of niet heeft bestaan.
op 08 01 2008 at 10:01 schreef Peter:
Waanzinnig, die gasten zitten dus in het hol van de leeuw allerlei subversieve boodschappen naar elkaar uit te zenden. Spannend hoor. Graag meer van dit soort colleges.
op 08 01 2008 at 10:25 schreef Lagonda:
Hahaha, don’t get me started!
op 08 01 2008 at 10:34 schreef Peter:
Juist wel! Daar zou FN volgens mij meer over moeten gaan, over de machinaties achter de machinaties, over de herkomst en betekenis van cultuurverschijnselen en kunstuitingen. Mocht je zin hebben, laat jezelf dan alsjeblieft helemaal gaan. Loop leeg! Wees niet egoïstisch! Deel die kennis!
op 08 01 2008 at 10:43 schreef Lagonda:
Oh jee — ik zou niet eens weten waar te beginnen. Nah, ga ik over nadenken. Cursus Europese Esoterie, in, eh, 23 delen, hahaha! Of nee, 69 delen natuurlijk!
op 09 01 2008 at 18:50 schreef Paardestaart:
Deze orde gelooft dat niet christus aan het kruis is gestorven, maar een onschuldige plaatsvervanger
Dat zijn niet zozeer ketterse ideeën, maar gewoon vroeg-christelijke varianten op ‘het verhaal’..Van die losse restflodders die boven het woestijnzand zweefden en die d’r later uitgezeefd werden
Hoe denk je dat Mohammed d’r aan kwam?
Die heeft ook van Christus een illusionist gemaakt die in het donker van zin kruis afstapte, later fatsoenlijk ergens trouwde en verder een rustig leven leidde, en zo werd Mohàmmed het zegel der profeten – de allerlaatste en de belangrijkste
Jammer dat ‘ie van het hele idee erachter geen ruk begreep natuurlijk, maar dat is een andere kwestie
Met islam gebeurde ook zoiets trouwens: de heibel tussen Mekka, waar ze niet echt, en Medina, waar ze uiteindelijk en all the way voor de bijl gingen is ahw bestendigd door het conflict over de opvolging van Mohammed..De Medinenzers zagen graag Ali, een aardige kerel met medinase wortels in het zadel, maar de Mekkanen hadden andere ideeën, en dat leidde uiteindelijk zelfs tot twee afzonderlijke geloofsstromingen..Om het schisma echter een beetje minder kleinzielig en to the point te maken werd ook daar echter weer theologische grond voor aangesjouwd: de supportersclub van Ali worden er door de kampoensclub van beschuldigd ketters te zijn omdat ze de figuur van Ali ‘vergoddelijken’ – en dat mag natuurlijk niet, een mens vergoddelijken..Dat is hartstikke veelgoderij! en dat mag niet; je mag wel veel vrouwen, maar niet veel-góden, en een vader-god en een zóon-god da’s twee en dus veel en dat is dus onzin – dat ziet een kind:-)