Lijstjes: de beste films van 2007

Peter Breedveld

Film (in de bioscoop, niet op televisie) is een probaat middel om mijzelf even te vergeten en het afgelopen jaar heb ik vaak de behoefte gehad aan vergetelheid, dus ik heb een shitload aan films gezien. Weinig arthouse, veel escapisme. Hier volgen mijn vijf favorieten. Schroom niet uw eigen lijstjes eronder te plaatsen.

1) Ratatouille. Dé ster in deze sublieme animatiefilm is wat mij betreft niet de rat Remy maar kokkin Colette. Zij is mijn ideale vrouw: mediterraan, cute, sexy Frans accent, ze heeft een ‘attitude’, maar haar intelligentie en talent zet ze belangeloos in voor de talentloze sukkel van wie ze houdt. De eerste vrouw op wie ik ooit verliefd werd is Sneeuwwitje uit de gelijknamige Disneyfilm, maar sinds ik Ratatouille zag, moeten alle vrouwen in mijn leven zich meten met Colette.

2) El laberinto del fauno. Net als El espinazo del diablo van dezelfde regisseur, Guillermo del Toro, is dit een horrorfilm met de Spaanse burgeroorlog als achtergrond. Een klein meisje daalt af in een griezelige fantasiewereld terwijl haar dagelijkse leven wordt beheerd door een monster dat elke sprookjesfiguur in gruwelijkheid overtreft, haar stiefvader, een Falangistische generaal. Afschuwelijke scène waarin een onschuldige jongeman met de stompe kant van een fles wordt doodgeslagen, terwijl zijn vader gillend moet toezien. Beurtelings betoverend poëtisch en schokkend prozaïsch.

3) Michael Clayton. Mooie, melancholische rol van George Clooney in deze superspannende film over een advocaat die op het punt staat af te glijden in morele corruptie. Glansrol ook voor Tilda Swinton als snoeiharde juriste die over lijken gaat, maar op het punt staat een zenuwinzinking te krijgen. En Tom Wilkinson is als advocaat met gewetensbezwaren (en dús rijp voor een inrichting) ook om te smullen.

4) The Bourne Ultimatum. O, man, dit is een actiefilm zoals het hoort. Twee uur lang op het puntje van mijn stoel gezeten, met het zweet in mijn handen. De achtervolgingen, de gevechten, de locaties, het tempo van de film, allemaal perfect. Heerlijke film.

5) Atonement. Deze film is verre van volmaakt, maar er zit een fantastische scène in, één ononderbroken camerashot dat volgens mij wel tien minuten duurt. De camera beweegt zich over een Frans strand waar gedemoraliseerde Britse soldaten aan het begin van de Tweede Wereldoorlog wachten op het schip dat hen naar huis zal brengen. Waanzinnig mooi en ontroerend.

Eervolle vermeldingen voor Angel van mijn favoriete Franse regisseur François Ozon (al is die ook verantwoordelijk voor één van de meest ondraaglijke films die ik ooit zag, 8 Femmes). Angel ademt de sfeer en heeft het uiterlijk van die romantische blockbusters waar Hollywood in de jaren veertig en vijftig in grossierde, zoals Gone with the wind (wat ik trouwens een hysterisch overschatte kutfilm vind). Ozon heeft zelfs gezorgd voor duidelijk zichtbare achtergrondprojecties zodat het er allemaal lekker onecht uitziet. Charlotte Rampling speelt een klein rolletje maar is keigoed als altijd. Angel lijkt een pastiche, maar is wel degelijk een serieuze film. Schandalig onderschat door de critici,

en voor 300. Volslagen over the top, deze xenofobische lofzang op de eer op het slagveld. Een ‘verderfelijke en geweldsverheerlijkende’ film, vindt Max Molovich en daar heeft-ie helemaal gelijk in. Ik heb genoten van de eerste tot en met de laatste seconde. Mijn favoriete scène is die waarin de Spartaanse koning Leonidas, met zijn driehonderd soldaten op weg naar Thermopylae om daar een overmacht aan Perzen het hoofd te bieden, versterking krijgt van de Atheners, wier aanvoerder een denigrerende opmerking maakt over het kleine leger dat Leonidas bij zich heeft. Daarop vraagt Leonidas aan een aantal Griekse strijders wat hun beroep is. “Pottenbakker”, zegt de één. “Beeldhouwer”, zegt een ander. Alleen de didgeridooblazer ontbreekt er eigenlijk nog aan. Leonidas grijnst minzaam. “Ik heb meer soldaten bij me dan jij”, zegt hij tegen de Griekse aanvoerder.

De ergste films die ik het afgelopen jaar zag: Becoming Jane, een kostuumdrama over Jane Austen, vol clichés en makkelijke oordeeltjes over de tijd van voor de vrouwenemancipatie. Dodelijk voorspelbaar: Jane gaat naar een bal en ontmoet daar een arrogante kwiebus die ze natuurlijk op het eerste gezicht al niet mag, dan volgt de uitwisseling van stekeligheden maar op zeker moment valt ze toch als een blok voor hem. Gottegot, dat was in Pride and Prejudice toch al veel beter gedaan?

en The last Legion met de immer slaapverwekkende Colin Firth, die zelfs in nazi-uniform (en hier als Romeinse legerofficier) aan mister Darcy doet denken, het meest irritante literaire personage ooit gecreëerd. The last Legion ziet er peperduur uit, maar de acteurs lijken er geen van allen veel plezier in gehad te hebben. Ze acteren alsof ze steeds met stroomstokken naar de set moesten worden gedreven. Maar! Deze film heeft een dikke vette plus en dat is een (overigens volslagen belachelijke) rol van één van de mooiste vrouwen op deez’ aard: Aishwarya Rai.

Ik kijk dit jaar uit naar There will be blood, de nieuwe van Paul Thomas Anderson en met wat er uitziet als de beste rol voor Daniël Day Lewis sinds Gangs of New York:

Iron Man, weer een verfilming van een Marvel Comic, en daar ben ik gek op. Deze is met de charmante Robert Downey jr, herhaaldelijk slachtoffer van de dictatoriale christelijke moraal en betutteling.

De nieuwe film van mijn favoriete regisseur, Paul Schrader, heet The Walker:

Tweet

Algemeen, 01.01.2008 @ 18:04

[Home]
 

Δ