Zeden
Paul Lafargue
Plaatje van Jean-Léon Gérôme
Toen aan het einde van de 15e eeuw Vasco de Gama de kusten van Malabar (Oost-Indië) bereikte, landden de Portugezen bij een volk, dat uitmuntte door zijn hoge trap van beschaving, de ontwikkeling van zijn marine, de sterkte en organisatie van zijn leger, de rijkdom van zijn steden, de prachtige weelde en de beschaafde zeden van zijn bewoners: maar de maatschappelijke positie van de vrouw en de familievorm, die zij er vonden, waren in lijnrechte tegenspraak met al hun uit Europa overgebrachte beschouwingen.
Bachofen geeft in zijn Antiquarischen Briefen een uitvoerige beschrijving van de familie van de Naïren van Malabar, welke hij putte uit talrijke bronnen, namelijk de berichten van Arabische, Portugese, Hollandse, Italiaanse, Franse, Engelse en Duitse schrijvers van de middeleeuwen tot de tegenwoordige tijd.
De Naïrenfamilie heeft een ongewone levenskracht aan de dag gelegd: zij hield zich staande tegen de onderdrukking door de aristocratie van de brahmanen, tegen de islam en tegen het christendom.
De Naïren, de krijgshaftige aristocratie van Malabar, vormen grote families, welke ieder wel enige honderden leden omvat, die allen een gemeenschappelijke naam voeren, zoals dit ook het geval is bij de Keltische Clan, de Romeinse Gens en de Griekse Genos. Het onroerend vermogen is gemeen-eigendom van het geslacht; de grootst mogelijke gelijkheid heerst binnen de grenzen van het geslacht.
De man leeft niet met zijn vrouw en kinderen, maar blijft met zijn broeders en zusters in het huis van zijn moeder. Scheidt hij zich van deze af, dan wordt hij steeds door zijn meest geliefde zuster vergezeld; na zijn dood komt zijn roerend vermogen niet aan zijn eigen kinderen, maar aan de kinderen van zijn zuster.
De moeder, of na haar dood de oudste dochter, vormt het hoofd van de familie en de bestuurster van de huishouding; het beheer van grond en bodem valt echter haar broer toe, die de naam voert van: man, die te eten geeft’. De echtgenoot is een gast in het huis van zijn vrouw; hij betreedt het slechts op zekere, bepaalde uren, en zit aan tafel niet aan de zijde van vrouw en kind. ‘De Naïren’, zegt de Portugees Barbosa, ‘hebben een buitengewone eerbied voor hun moeder… op gelijke wijze vereren zij hun oudere zusters, die de plaats van een moeder innemen’.
De Naïrenvrouw bezit meerdere mannen, tien, twaalf en nog wel meer, wanneer het haar bevalt en die zij naar goeddunken wisselen kan; zij volgen elkaar langs de rij af op; ieder heeft zijn bepaalde echtelijke dag, gedurende welke hij in de kosten voor de huishouding bijdragen moet. Om aan te duiden dat zijn plaats bezet is, hangt hij zijn zwaard en zijn schild boven de huisdeur op. De vrouw wordt des te meer geacht en bewonderd, hoe meer echtgenoten zich tot haar onderhoud verenigen.
Om niet te moeten hongeren op de dagen, dat hij geen toegang tot zijn dame heeft, mag hij zich aansluiten bij andere huwelijksgezelschappen; hij kan ook naar believen het ene huwelijksgezelschap uittreden, om in een ander te gaan, en zijn dame heeft het recht hem af te wijzen, wanneer hij haar niet bevalt of zijn plichten niet voldoende nakomt. De Naïrenvrouw leeft in de veelmannerij (polyandrie) en de Naïr in de veelwijverij (polygamie of polygynie).
De kinderen volgen de moeder, deze heeft de plicht hen te voeden: ‘Geen Naïr kent zijnen vader’, zegt Buchanan, ‘veel meer beschouwt ieder zijn zusterskinderen als zijn erfgenamen’. Nog meer, hij voelt werkelijk voor hen die genegenheid, welke in andere delen van de aarde de vader alleen zijn eigen kinderen toedraagt. Ja. hij zou als een monster gelden, die bij de dood van een kind, dat hij wegens de gelijkenis en het lange samenleven met de moeder als zijn eigen beschouwen moet, dezelfde droefheid aan de dag legde, en evenveel tranen vergoot, als bij de dood van een zusterskind.
De Naïren schijnen zich tot taak gesteld te hebben, de zedelijke begrippen van de goede Europeeër t onderste boven te gooien. Het recht, een jonkvrouw haar maagdelijkheid te ontnemen, t welk de ridderschap van de middeleeuwen als een kostbaar voorrecht voor zich alleen behield, komt de Naïren als een hoogst lastige herendienst voor. Zij huren daarom voor dit doel vreemden, wie zij daarvoor een loon betalen. Bartema* verhaalt: ‘De Radjah van de Indische stad Tarnassari laat zijn vrouw tot ontmaagding over aan. . . blanke mannen, christenen of mohammedanen. Alvorens zij hun bruid naar huis voeren, zoeken zij een blanke op, nemen hem, wie hij ook zijn moge, mede naar huis en geven hem hun vrouw.’
George IV, koning van Engeland, deelde deze beschouwing van de Naïren, hij zei dat dit een arbeid voor stalknechts was.
Barbosa, die een levendige beschrijving van de huwelijksgebruiken bij de Naïren geeft, roept uit: ‘Een meisje, dat jonkvrouw blijft, vindt, naar hun wereldbeschouwing, geen toegang in het paradijs.’
Wanneer men zulke vreemdsoortige zeden bij wilden had aangetroffen, die op de onderste trap van de beschaving stonden, dan zou men spoedig klaar zijn geweest, hetzelfde oordeel te vellen, wat de Spanjaarden gaven over de Indianen, die door hen op de gruwzaamste wijze vermoord werden: De Naïren zijn mensen zonder rede’. De goede christenen en vele geleerde antropologen konden er bij voegen: De Naïren zijn een ontaard volk, hun afschuwelijke zeden dragen het stempel van de ontaarding’. In werkelijkheid waren echter de Naïren de aristocratie van een beschaafd volk, dat ongetwijfeld hoger stond dan de Portugezen van de zestiende eeuw.
Men zou kunnen vragen: Is de Naïrenfamilie, die berust op de gemeenschap van het grondeigendom binnen de grenzen van de stam, op het veelzijdige huwelijk tussen beide geslachten, op het opperbestuur van de moeder, van de soevereine meesteres van het huis, wier oudste broeder slechts een soort van huisbestuurder van majordomus is, op de erfopvolging in de vrouwelijke linie, terwijl de moeder alleen, naam, rang en eigendom op haar kinderen overdraagt – is deze familie een verschijnsel zonder voorbeeld, een maatschappelijk onding, door geheel buitengewone toestanden geschapen, dat zijn gelijken nergens vindt?
Zelfs wanneer dit het geval ware, wanneer wij dergelijke zeden bij geen ander volk vinden zouden, moest de man van de wetenschap toch erkennen, dat er geen wonderen bestaan. De teratologie (de leer van de wangedrochten, monsterachtigheden) van Geoffroy Saint-Hilaire rekent ook de misgeboorten tot de klasse van de dieren, daar ze slechts organismen zijn, die in hun ontwikkeling tegengehouden werden, en derhalve een laag ontwikkelde type van de soort vormen.
Kon men ook niet aannemen dat de Naïrenfamilie een aanvankelijke vorm van de familie weer vernieuwt, welke de mensheid in de loop van haar ontwikkeling doormaken moest?
Doch de familiezeden van de Naïren vormen geenszins een alleenstaande uitzondering. Wanneer men verhalen van reizigers over de wilde stammen van de oude en nieuwe wereld doorbladert, wanneer men, vrij van de vooroordelen van onze beschaving en opmerkzaam gemaakt door de berichten van nieuwe ontdekkingsreizigers, de historieschrijvers, de dichters en wijsgeren van de oudheid bestudeert, wanneer men de erediensten en de heilige boeken van de verschillende godsdiensten onderzoekt, dan verzamelt men een ongewone rijke oogst van feiten, die bewijzen dat alle volkeren van de aarde in een bepaald tijdperk van hun ontwikkeling zeden huldigden, welke op die van de Naïren gelijken.
*)Ludovico Bartema was de eerste Europese pelgrim die Mekka bezocht in 1503.
Paul Lafargue was de schoonzoon van Karl Marx. Een leider in de Franse socialistische beweging, speelde ook een belangrijke rol in de ontwikkeling van de Spaanse socialistische beweging. Hij schreef orthodoxe marxistische werken over verschillende onderwerpen als vrouwenrechten, antropologie, reformisme en economie. Bovenstaande tekst is een fragment uit Le matriarcat – Etude sur les origines de la famille (1886). Vertaling afkomstig van het Paul Lafargue Internet Archief.
Algemeen, 15.11.2007 @ 16:08
33 Reacties
op 15 11 2007 at 17:22 schreef filantroop:
De ethische leefregels der Naïren, zoals hierboven beschreven, is boeiend verteld, doch mijn fascinatie betreft toch het bovenstaande werk van Jean-Léon Gérôme.
Echter, valt me op dat de bilpartij van de vrouwentorso rechts in verhouding met het perspectivische verloop van de rand van het bassin iets te plat neergezet is. Wat niet kan verhinderen dat ik het een innemend werk vind. Vooral de zonnevlekken rechtsboven, die via het koepelvenster vurig binnendringen, lijken mij van symbolische betekenis tegen de blauwe tonaliteit die het werk overheerst.
op 15 11 2007 at 17:34 schreef Peter Breedveld:
Die billen rusten inderdaad niet echt op de vloer. De vrouw in het water staat ook niet echt in het water, als je begrijpt wat ik bedoel. Het lijkt wel een still uit een animatie van Terry Gilliam.
Maar de linkervoet van die rechter mevrouw, die is weer subliem.
op 15 11 2007 at 19:27 schreef metatron:
Stelletje lelijke wijven als je het mij vraagt. Ben blij dat met de huidige mode de vrouwen wat strakker in hun vel zitten. Qua voorstelling vind ik alleen de lichtinval over de rechter zuil interessant. En de linkervoet van de rechtervrouw is zelfs erotisch te noemen. Het enige mooie en erotische van de hele voorstelling.
op 15 11 2007 at 20:07 schreef Peter Breedveld:
Je loopt achter, Metatron. De huidige mode laat vrouwen juist weer voluptueuze rondingen toe. Ik zou zeggen dat dat komt door de Afrikaanse invloed die zich in onze contreien doet gelden. Leve de multicul, waardoor vrouwen weer vrouwen mogen zijn. Buikjes zijn erotisch, dikke, ronde billen een genot voor het oog en de tastzin. Niets zo mooi als een romige vrouw.
op 15 11 2007 at 20:22 schreef EH:
Om even terug te komen op dit stuk: ik had hier nog nooit eerder van gehoord, maar ik had een dergelijk systeem zelf onafhankelijk bedacht als een plausibel alternatief aan het gebruikelijke systeem. Plausibel in de zin dat het evolutionair niet instabiel is, itt. de meeste alternatieve samenlevingsvormen.
Erg interessant, maar ik moet zeggen dat mijn wantrouwen dat in de eerste alinea gewekt werdt bepaald niet weggenomen werdt door de laatste alinea. Even kijken of er andere bronnen zijn die dit kunnen bevestigen.
op 15 11 2007 at 20:32 schreef filantroop:
Nog de laatste naweeën van de volumineuze vrouw in de schilderkunst, Metatron.
De vrouwen van Jean Auguste Dominique Ingres, mochten er wat volume betreft ook zijn. Vooral het krioelende vrouwenwerk in het ronde schilderij van het Turkse bad, waar ik in mijn prilste jaren door geëxalteerd raakte.
In ongeveer dezelfde periode schilderden de Prerafaëlieten de vrouw tenger en teerhartig.
En zo droevig, Ophelia van John Everett Millais, met halfopen mond en ogen, drijvend tussen de watervegetatie.
Zeker, de voet van de vrouw rechts, maar ook de hand die nog net niet onder haar dij schuift.
Toch, in die periode vind ik tot het summum van de geschilderde vrouw het oeuvre van John Singer Sargent behoren, een Amerikaanse impressionist, die vooral in Europa werkte, en nooit frontaal naakt schilderde, maar van gekleed een verbloemde erotiek wist te vervaardigen. En met een toets waar je duizelig van wordt.
op 15 11 2007 at 20:34 schreef filantroop:
Dat romige vrouw vind ik perfecte beschrijving. Voor Metatron misschien de roomse vrouw, hoewel ik niet zeker weet of die ook romig is.
op 15 11 2007 at 23:14 schreef visarendje:
Echter, valt me op dat de bilpartij van de vrouwentorso rechts in verhouding met het perspectivische verloop van de rand van het bassin iets te plat neergezet is.
Zie je niet dat ze in een kuiltje zit?
op 15 11 2007 at 23:46 schreef metatron:
Het zadelwerk van de nederlandse vrouw is reeds tot in de finesses beschreven door onze staatsvijand der lage landen, Jean Cremers.
Cremer roemde de rondingen van de polder blondine op onnavolgbare wijze. Echter was de stang zijn grootste object van fascinatie.
Na een bezoek aan het Groningse theater n.a.v. de musical ‘Ik Jan Cremer’, zei hij tegen de theatersecretaresse; ‘Als je wil kan je bij mij voorop de stang.’Waarop zij zei; ‘Oh, meneer Cremer, bent u dan helemaal met de fiets vanuit Amsterdam naar Groningen gekomen?’
op 16 11 2007 at 02:29 schreef EH:
Voor de geinteresseerden: ik kan helemaal niks vinden over de Naïren.
Ik vermoed dat onderstaan artikel het een en ander verklaart:
http://www.meervrijheid.nl/index.php?pagina=440
Maar ik vind het jammer, ik denk serieus dat deze samenleving, echt bestaand hebbend of uit de duim van de progressieve intellectueel gezogen, in veel opzichten te preferen zou zijn over de onze.
op 16 11 2007 at 04:47 schreef Peter Breedveld:
Naïren = Nair. In het Engels maken ze er ruzie over.
Wel een beetje je best doen, EH. Ik heb ze uiteindelijk gevonden door de namen van in de tekst genoemde schrjvers te combineren met ‘Malabar’.
op 16 11 2007 at 12:06 schreef visarendje:
Ja , en de grap was natuurlijk dat hij op een damesfiets zat.
op 17 11 2007 at 12:54 schreef Loesje:
Jaren geleden las ik een boek uit de bibliotheek, geschreven door een avontuurlijke Engelse 19-de eeuwse dame wiens naam ik vergeten ben.
Zij beschreef hierin haar reis naar Tibet. Zij bezocht dit land vermomd aangezien Tibet in die tijd voor buitenlanders officieel niet toegangkelijk was. Zij beschreef ook de gangbare polyandrie in dat land, welke scheen te zijn ontstaan doordat er om onverklaarbare reden al decennia lang meer jongens dan meisjes werden geboren. De Chinezen schijnen het na hun annexatie van Tibet te verboden te hebben.
op 19 11 2007 at 02:15 schreef EH:
Die had ik al gevonden, maar beter lezen peter. Of is oost-indie een synoniem voor zuid-indie? En wat er in het engels staat over hun huwelijksrituelen heeft weinig overeenkomst met dit artikel.
op 19 11 2007 at 10:56 schreef Peter Breedveld:
Oost-Indië, in de koloniale tijd, was ‘de Oost’: India, Oost-Azië, Zuidoost-Azië. West-Indië was Suriname en zo. De Caraïben.
Dit is een interessant citaat van die Engelse Wikipedia-beschrijving:
Sambandham denoted hypergamy between Nair women and Namboothiri men as well as reciprocal marriage among Nairs. However such an alliance was not recognized as constituting marriage by Namboothiri Brahmins as well as by colonial courts but was seen as comparable to concubinage. Two reasons cited for this were that dissolution of sambandham was fairly easy and that it did not give rise to property relations. Though viewed by Namboothiri Brahmins and European commentators as immoral, allied with polyandry, or even prostitution, sambandham was nothing of that sort for the Nair women. Sambandham essentially gave a Nair woman the liberty to initiate, consent to, or terminate a sexual relationship with any man and thereby formed one of the foundations of matrilineality.
In case of sambandham with Namboothiri men, the system benefited both the Namboothiri Brahmins as well as matrilineal castes like the Nairs for two reasons. First, Namboothiri brahmins had institutionalized primogeniture, permitting only the eldest son to marry within the caste. Younger sons (also called aphans) in Namboothiri families were expected to establish sambandham with Nair and Ambalavasi (temple service castes) women. Secondly, Nair families encouraged the sambandham arrangement with Namboothiri men, thereby increasing their tharavadu and caste status. Such alliances between Nair women and Namboothiri men came to an end after the efforts of V.T Bhattathirippad in 1933.
op 19 11 2007 at 19:33 schreef EH:
Ja, ook dat had ik gezien. Ik moet zeggen dat nu ik het wat beter lees ik de overeenkomsten beter zie, maar het geeft erg weinig detail.
Dat een dergelijk verhaal niet compleet uit de lucht was gegrepen durfde ik al wel aan te nemen. Wat ik nog steeds niet weet is of er met de details geschoven is om naar een bepaalde conclusie toe te werken.
op 20 11 2007 at 02:52 schreef Paardestaart:
Zij beschreef ook de gangbare polyandrie in dat land
Ach ja – dat was nu eenmaal rage in die tijd. Overal doken bevlogen zoekers de rimboe in om matriarchaten en veelmannende vrouwen te ontdekken..Heeft tot diep in de jaren tachtig geduurd, en er is nooit bewijs voor gevonden.
Grappig dat mensen daar bijna honderd jaar later nog steeds heil van verwachten; de vrouwen aan de macht en sexueel de omgekeerde wereld.
So what, zou je zeggen
Maar ik denk toch dat je je beter kunt laten leiden door het artikel in Meer Vrijheid over Margaret Mead; de vijandig-afwerende reactie van de antropologische ‘community’ toen andere wetenschappers knollen van gaten schoten in de koortsige fantasie van mrs. Mead spreekt enorme boekdelen
Het was maar een onnozel idee als je het mij vraagt, maar de antropologen deden er ongaarne afstand van: ze hadden juist zo lekker bijna honderd jaar kunnen voortborduren op het armoedige concept dat nature d’r niet toe doet, maar dat nurture alles op z’n kop kon zetten.
op 20 11 2007 at 04:01 schreef EH:
Paard:
Maar dat is nu juist het leuke van deze Nairen: het beeld wat hier geschetst wordt, verzonnen of niet, is volledig nature-verantwoord. In tegenstelling tot hersenspinsels als vrije liefde, waarvan je al op je klompen kunt aanvoelen dat het left right and center met de menselijke natuur moet gaan botsen, is een dergelijke samenleving evolutionair-psychologisch goed voorstelbaar.
Het onderhouden van de kinderen van je zussen is een evolutionair gezien heel veilige investering. in tegenstelling tot de monogame relatie. Dit is een heel kostbare aangelegenheid in termen van achterdocht en zelfbeheersing, en wat je er voor terug krijgt weet je als man nooit zeker.
Ok, een perfecte monogame relatie heeft een twee keer zo hoog rendement als je tijd en moeite in je neefjes en nichtjes stoppen, maar in de praktijk zal het dichter bij elkaar liggen dan dat, dus dat rijst de vraag of een monogame relatie de moeite waard is.
Persoonlijk sta ik er nogal achterdochtig tegenover, monogamie. Ik heb er genoeg ellende uit zien ontstaan in mijn omgeving om mijn ogen en oren open te houden voor serieuze alternatieven.
op 20 11 2007 at 08:26 schreef Houriloper:
Volgens mij is de Clinton variant het beste evolutionaire concept. Je penetreert alleen je vrouw, en laat je buitenshuis alleen pijpen – want orale sex is geen sex.
op 20 11 2007 at 09:41 schreef EH:
Misschien begrijp ik hier iets niet goed, maar volgens mij is dat een compleet waardeloos evolutionair concept…
op 20 11 2007 at 10:46 schreef Houriloper:
Jawel hoor – de kindertjes groeien op in stabiele gezinssituaties. Goed voor de evolutie.
op 20 11 2007 at 14:05 schreef Loesje:
"Ach ja-dat was nu eenmaal rage in die tijd".
Paardestaart, het zal me een zorg zijn welke maatschappelijke regels volkeren in verre oorden zichzelf opleggen. Als ze er blij van worden,ga vooral je gang, mij zal het de spreekwoordelijke worst zijn. Ik heb dat boek gelezen en de inhoud, waar of niet, voor kennisgeving aangenomen. Niks meer en niks minder. Een paar uurtjes ontspanning met leesvoer ter lering ende vermaack.
op 20 11 2007 at 19:41 schreef EH:
"Jawel hoor – de kindertjes groeien op in stabiele gezinssituaties. Goed voor de evolutie."
Ok, goed voor wie is dan de vraag. Niet voor bill, voor hem is het verspild zaad. Die stabiele gezinssituaties moeten de Nairen waarschijnlijk ook gehad hebben. Ik durf zelfs te stellen: een stuk stabieler dan die van de kleine clintontjes in deze periode.
op 20 11 2007 at 19:50 schreef Peter Breedveld:
Ik verbaas me er steeds weer over dat mensen het blijkbaar vanzelfsprekend vinden dat er een ‘stabiele gezinssituatie’ is wanneer er thuis een papa en een mama zijn. Blijkbaar maakt het niet uit of mama een huistiran is en papa een borderliner, dat ze elkaar nét niet de hersens inslaan (of net wel, natuurlijk) of de kinderen tegen elkaar inzetten, ze zijn er allebei en dat is goed. No questions asked.
Bij mij thuis waren er een vader en een moeder, maar ik kan met de beste fucking wil van de wereld niet spreken van een ‘stabiele gezinssituatie’, dat gold voor veel vrienden en vriendinnen van mij ook en ook nu spreek ik veel mensen die het maar wat fijn hadden gevonden als één van hun twee ouders ergens anders was gaan wonen, in plaats van maar bij elkaar te blijven voor de kinderen.
Van een stabiele gezinssituatie is sprake als kinderen zich geborgen weten, en dat kan met een papa en een mama, twee papa’s, twee mama’s, één papa, één mama, een oma, een opa, een oom of tante of een grote zus zijn, als er maar van het kind wordt gehouden.
Die hoeksteen van de samenleving, waar het CDA het altijd over heeft, dat is wij/zij-denken, haatzaaien, vooroordelen kweken. Het stinkt, het deugt niet en het is bijzonder kwaadaardig.
op 20 11 2007 at 21:48 schreef EH:
Spot on peter!
op 21 11 2007 at 10:05 schreef Houriloper:
Grappig Peter, hoe je voortdurend allerlei begrippen herdefinieert naar je eigen straatje. Ik bedoel natuurlijk dezelfde StabGezinssit zoals jij die in alinea drie noemt. Sloot ik daarbij enige samenlevingsvorm uit?
En overigens is jullie kennelijk de ironische toon van mijn opmerking ontgaan. Clinton als model voor evolutie en stabiel gezin… Opvallend en verdacht vind ik die grimmige zelotentoon.
op 21 11 2007 at 10:31 schreef Peter Breedveld:
Ik heb niks gemist, beste Houriloper, ook de serieuze ondertoon van je ironische opmerking niet. Papa mag best een scheve schaats rijden, als hij maar bij mama blijft want dan blijft de gezinssituatie stabiel en lang leve de hypocrisie, die de smeerolie van de stabiele gezinssituatie is.
En wat er in bepaalde kringen onder ‘stabiele gezinssituatie’ wordt verstaan, weet de kritische krantenlezer maar al te goed. Dáár richt ik mijn pijlen op, en dat jij je aangesproken voelt, zegt misschien iets over je gevoelige natuur, of niet.
Soms is het wel eens fijn om gewoon te discussiëren op basis van argumenten, in plaats van kat-en-muis-spelletjes te spelen met behulp van ironie, zodat je nooit ergens op kunt worden vastgepind. Dat is dan geen ‘grimmige zelotentoon’ die wordt aangeslagen, gewoon effe serieus.
op 21 11 2007 at 10:45 schreef Houriloper:
Ach Peter, ik ben ietwat getraumatiseerd door de jaren tachtig. Als je in die tijd aan een willekeurige bar een kwinkslag maakte, zat er altijd wel een eenzame gefrustreerde sociaal wetenschapster (een anthropologiste of andragologogica) met bloeddoorlopen ogen die dan als een woedende kettinghond begon te blaffen omdat ze er iets seksisties-rasisties-fasisties in meende te horen. En voor dat soort mensen kllinkt alles s-r-f. Er was in ons zoete Mokum een ware kroeggestapo die de gesprekken bewaakte. Een soort Iraanse deugdzaamheidspolitie.
Ik ben helemaal voor het discussiëren op basis van argumenten, maar een kwinkslag op zijn tijd breekt de spanning. En het zou mij niets verbazen als er niet ter rechterzijde dezelfde levende karikaturen ontstaan.
op 21 11 2007 at 11:16 schreef Peter Breedveld:
Er moet gelachen worden, Houriloper. Maar ik denk dat je weet wat ik bedoel: veel mensen doen boude uitspraken en zeggen dan later: ‘O, maar dat was ironie’.
op 21 11 2007 at 11:22 schreef Houriloper:
Ja dat is zo. Maar nogmaals: clinton-evolutie-gezinswaarden? Ik vond het de grootste grap van een president ooit: Orale sex is geen sex. Van mij mag een president neuken wie hij wil, als hij het begrotingstekort maar in de hand houdt.
op 21 11 2007 at 11:55 schreef Peter Breedveld:
Het is de makke van deze tijd: slimme juristen (ik meen dat Clinton oorspronkelijk een jurist is) kunnen kromme dingen rechtpraten met rare definities, met het uitvinden van hele nieuwe begrippen, zelfs. De voroge burgemeester van Rijswijk werd vrijgesproken van de beschuldiging, dat hij dubbel zou hebben gedeclareerd, met behulp van een bizarre variant van het begrip qualitate qua die nooit eerder door enige persoon was gebruikt.
op 21 11 2007 at 20:40 schreef Paardestaart:
Ik heb dat boek gelezen en de inhoud, waar of niet, voor kennisgeving aangenomen
Da’s mooi, Loesje. Dat hadden meer mensen moeten doen.
Als wetenschappers zich echter achter de schrijftafel van vadertje Grimm zetten om onschuldige verhaaltjes te bedenken hebben ze meestal een verborgen agenda, en dan staat het de goegemeente geenszins vrij om te overwegen of het verhaal misschien niet helemaal op feiten berustte; dan wordt er op grond van de vertelling ‘beleid’ gemaakt door mensen die een bij in hun muts hebben die d’r nodig uit moet
En dan worden er weer decennialang arme stakkerds héel lelijk gestoken
op 23 11 2007 at 13:44 schreef eva.m.kellerman:
Ook ik neem dit verhaal voor kennisgeving aan.
Maar blijf wel met een vraag zitten:" Doordat moeder zoveel mannen hadden en de andere vrouwen van het zelfde laken een plak, zouden half broers en zusters zonder het te weten ook samen gelachtsgemeenschap hebben gehad en kinderen hebben gemaakt." Deze stam zou dan door krankzinnigheid van de aarde zijn verdenen. Het is dus een goed sprookje voor vrouwen die eens
heel ver weg de lakens mochten uitdelen.
RSS