Pijnstillers

47 Reacties

op 05 11 2007 at 13:19 schreef Wampie:

Die rechtszaak komt vast goed; dat wordt dus een benefiet voor een gezonde voorraad Diclofenac!

op 05 11 2007 at 13:31 schreef Loor:

Heerlijke column, Peter! Wel een beetje proberen te ontgiften, als je van de pijn verlost bent. Sterkte.

op 05 11 2007 at 13:49 schreef Carel:

De dokter gaf mij afgelopen zomer diclofenac voor ontstoken pezen aan de knie. De pijn was gelijk weg. Maar verslaafd ben ik niet. Ik heb zelfs nog een stripje over voor Peter.

op 05 11 2007 at 14:44 schreef Paardestaart:

Stel je voor dat je een eigen kamer had gehad; gewoon, met een deur erin..
Het is toch middeleeuws dat je in Nederland met z’n alleen in éen kamer wordt gelegd, als je je godbetere toch al niet helemaal je dàt voelt..? Welke schurk heeft verzonnen dat mensen ‘op záal’ moeten liggen??
Is dat makkelijker ivm het maaien of zo??

Om de een of andere reden lig je altijd tussen de tokkies – de hoi polloi is kennelijk veel vaker ziek – en je kijkt je ogen uit

De wereld is opeens vol van mensen met huishoudpermanentjes en hun tanden in een glas, zurige ouwe vrijgezellen die in-tevreden de zusters liggen te commanderen en luidop verslag doen van hun intiemere lichaamsfuncties tegen onverschillige, walvisachtige dochters die grote pyama’s komen brengen, van luid weeklagende exoten die door hun verwanten gevoederd worden zodat de hele zaal naar peen en uien ruikt, en die hele horden koerende tjuikende loopvogels op bezoek krijgen wier kinderen tussen de bedden door tikkertje doen.

Alleen op de kraamafdeling en op de afdeling orthopedie heb je kans tussen min of meer normale mensen terecht te komen, en dat dan alleen nog maar omdat daar vooral jonge mensen liggen, die nog een greintje energie over hebben om het decorum te bewaren.
Zodra je niet meer kritiek bent leggen ze je ‘op zaal’, tussen de heffe

Nòg een reden om naar de buren te trekken; België schijnt dan wel net te zijn opgeheven, maar op school leren de kinderen nog actually lezen en schrijven, en als je ziek bent krijg je een eigen kamer
Je hoeft er niet, vanachter een gordijn getuige te zijn van hoe je tot dusver gelukkig onbekende buurman te bed op zijn stoelgang ligt te zwoegen, aangemoedigd door de sjusterr, of noodgedwongen een oogje te houden op alcoholistische zwervers die hun pyama in brand steken omdat ze stiekem onder de dekens proberen te roken..

op 05 11 2007 at 15:11 schreef Ansje:

Hahaha.. heeft E.A. van O.. gedoneerd?

wat een grap :-)))

PS pas op met die diclofenac. Je raakt eraan gewend, en dan helpt het niet meer.
kejje aan de morfine ;) net als ik.

aldus een pijn-ervaringsdeskundige

oh ja sterkte

op 05 11 2007 at 15:44 schreef Houriloper:

En dat heerlijke high komt van de methadon. Ook erg verslavend, maar wel lekker – en gemakkelijk te krijgen op de zwarte markt. Een soort schone heroïne-light. In werkelijkheid schijnt het lichamelijk verslavender te zijn dan heroïne. Maar omdat het geestelijke effect al spoedig niet meer merkbaar is, is het gemakkelijker om vanaf te komen.

op 05 11 2007 at 16:29 schreef filantroop:

Een blijk van medeleven van de filantroop. Tevens een compliment voor de breugeliaanse beschrijving van het wel en wee in het door bejaarden geteisterde ziekenhuis.

De troost van welgevormde dokteresjes, die met koude stethoscopen het lichaam bezoedelen, roept ook bij mij een vreugdegevoel op dat zich moeilijk laat temmen.
Mij staat echter slechts het beeld voor ogen van een besnorde, androgyne diaconesse doerak, die zich op een Kaptein mobylette door Den Haag voorbewoog, en een stemgeluid bezat waar de sansevieria morsdood van gingen.

op 05 11 2007 at 17:04 schreef Darius:

Ziekenhuizen…… een noodzakelijk kwaad.
Maar hoe is het nu met die stenen?
Beterschap en denk vooral aan je maag met de diclofenac.

op 05 11 2007 at 19:54 schreef babs:

Volgens mij zijn het niet zozeer oude mensen die vervelend zijn, maar met name zieke mensen. De chronisch zieken die ik tegenkom (en dat zijn er nogal wat) zijn bijna zonder uitzondering uitermate onbeschoft en vervelend. Hun lijden is de schuld van de rest van de wereld. Natuurlijk van alle dokters, verplegers en van de farmaceutische industrie, maar zeker ook van gewone mensen die niet ziek zijn. Er zijn uitzonderingen natuurlijk, maar verdomd weinig.

op 05 11 2007 at 19:59 schreef babs:

en pas op wat je op internet schrijft over BigPete en zijn collega-liefhebbers van Indisch eten:

http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/1079111.html

op 05 11 2007 at 20:38 schreef John:

Ik had dat laatst met narcose, zal natuurlijk per anesthesist verschillen maar deze had echt een supercocktailtje waarvan ik de hele dag erna nog genoten heb.
Maar toch geloof ik meer in lichaamseigen dope, het kost alleen wat meer moeite om deze op de juiste momenten vrij te laten komen. Daarbij helpt de gemiddelde nogal mensvreemde dagindeling ook niet natuurlijk.

op 05 11 2007 at 21:29 schreef Houriloper:

John, word eigen baas! Dan kun je je eigen dag indelen. Ik geniet van mijn siësta’s en werk bij voorkeur ’s nachts.

op 05 11 2007 at 21:39 schreef Wampie:

Houriloper, ben jij soms Piet uit Keulen?

op 05 11 2007 at 23:09 schreef EH:

Inderdaad, welke mongool heeft de ziekenzaal ooit bedacht? Ok, iemand in een lang vervlogen eeuw waarschijnlijk, maar dat is nog geen excuus om die traditie in stand te houden. Het is niet alsof de kosten van gezondheidszorg nou in die paar extra gipsmuurtjes zou gaan zitten. Lang leve de genationaliseerde gezondheidszorg zou ik zeggen!

op 06 11 2007 at 08:01 schreef Houriloper:

@Wampie: Nee! Ik denk dat veel mensen die voor zichzelf werken zo’n ritme krijgen. Voor mij voelt het natuurlijk: vroeg op, werken. Siësta, en dan weer werken tot laat.

op 06 11 2007 at 09:25 schreef Peter Breedveld:

@Paardestaart: wat een geweldig stukje!

@Houriloper: is dat die beroemde Zwarte Markt in Beverwijk? En vraag ik dan gewoon naar Methadon?

@Darius: voor mijn maag heb ik Omnic Ocas meegekregen.

@Babs schreef: Volgens mij zijn het niet zozeer oude mensen die vervelend zijn, maar met name zieke mensen.

Nooit last gehad van bejaarden die tijdens spitsuur de boel bij de NS-loketten ophouden met hun uitgebreide vragen over de prijs en de mogelijkheiden van retourtjes, enkeltjes, trajectkaarten, jaarabonnenmenten en in welk windrichting de trein van Geldermalsen naar Utrecht precies rijdt? Bejaarden verstoppen de gangpaden in de Albert Heijns met hun rollators, ze rijden kleine kinderen ermee ondersteboven (ze zijn een regelrecht gevaar!) ze zeiken en ze zeiken en ze zeiken maar en ze stinken trouwens ook. Ja, laten we er niet omheen draaien: oude mensen stinken.

De niersteen is er nog niet uit, maar het zou kunnen dat-ie de afdaling van nier naar blaas is begonnen. Ik heb, althans, aanzienlijk minder last.

Dank, allen.

op 06 11 2007 at 10:23 schreef babs:

Ik heb bijzonder weinig last van bejaarden eerlijk gezegd. In mijn buurtsupermercado houdt iedereen de boel op. Ongelofelijk hoeveel tijd al die mensen hebben, allemaal minstens met zijn tweeen en dan discussieren of het hero of nestle babyvoeding wordt. En voor treinkaartjes heb je hier een loket voor last-minute. Daar zie je natuurlijk nooit een bejaarde, die hebben hun tickets al weken eerder geboekt.

Een rollator heb ik ook al maanden niet gezien.

op 06 11 2007 at 10:37 schreef Peter Breedveld:

Mensen die me kennen, zullen wel weer denken dat ik Spanje romantiseer of idealiseer, maar Spaanse bejaarden zijn geen Nederlandse bejaarden. Spaanse bejaarden zijn een verrijking. Als ze met je praten, krijg je geen verhalen vol zelfbeklag en dat vroeger alles beter was. Spaanse bejaarden zijn oprecht geïnteresseerd in hun gesprekspartner.

Ik denk dat Nederlandse bejaarden zo zijn vanwege onze betuttelmaatschappij. Idereen krijgt hier voortdurend ingeprent dat-ie recht heeft op van alles en nog wat. Daarom gaat een Nederlandse bejaarde opzettelijk tijdens spitsuur naar het station om daar, eenmaal aan de beurt bij het loket, eens goed de voors en tegens van de aanschaf van een maandtrajectkaart tegen elkaar af te wegen.

Dat is immers het goede recht van zo’n bejaarde. "Ik ben óók belangrijk!"

Nergens ben ik zo snel klaar met mijn boodschappen als in Spanje. Nooit lange rijen voor de kassa terwijl, inderdaad, bejaarden daar uitgebreid met het winkelpersoneel staan te ouwehoeren.

Het kopen van en treinkaartje duurt in Spanje wel weer veel langer dan in Nederland. Maar dat komt niet door de bejaarden. Dat komt door het personeel van de Spaanse Spoorwegen. Dat personeel is werkelijk bij de beesten af, zo slecht, zo langzaam, zo weinig hulpvaardig en zo onwillig. Erfenisje van de Franco-tijd, vermoed ik. De mensen van de spoorwegen zijn in Spanje de laatste fascisten in functie.

op 06 11 2007 at 11:10 schreef Wampie:

De mensen van de spoorwegen zijn in Spanje de laatste fascisten in functie.

In Italië geldt dat voor ambtenaren in het algemeen.

op 06 11 2007 at 12:56 schreef houriloper:

@Peter: Nee, de Albert Heijn op De Nieuwezijds, achter het paleis op de Dam. Daar, op de trappen, hangen overdag, tot ongeveer 17.00 de handelaren -vooral wat oudere junkies. Vraag altijd om een doordrukstrip, anders krijg je vitamine c. Het kost ongeveer een euro per pil van 5 mg.

op 06 11 2007 at 13:02 schreef Peter Breedveld:

Een euro! Dat is geen geld voor zoveel intens genot.

op 06 11 2007 at 13:38 schreef Hansje Castorp:

lekker handig, zo’n gedoogbeleid. en worden daar nog kwaliteitscontroles verricht, ginder bij de zwarte markt? Ander misschien toch maar bij de consumentenbond een belletje doen.

op 06 11 2007 at 13:45 schreef Houriloper:

Nee, Hansje, daarom moet je om doordrukstrips vragen! Maar het gaat vast spoedig veranderen: surinaamse junkies mogen voor 50.000 pp gaan afkicken in Suriname, waar ze dan tevens op zoek kunnen naar hun roots… Want: wat heeft de Jellinek in de afgelopen decennia nu helemaal gepresteerd met allochtonen? Als het succesvol is, volgen de andere allochtone groepen! Ja, en dan wordt het stil in Amsterdam…
Zie telegraaf van vandaag.

op 06 11 2007 at 13:47 schreef Houriloper:

@Peter: het is heel goedkoop, ze krijgen het dan ook gratis van de dokter. Maar je gaat steeds minder voelen en hebt steeds meer nodig, uiteraard!

op 06 11 2007 at 15:27 schreef Willem Bilderdijk:

Peter Breedveld: Het kopen van en treinkaartje

Ik dacht dat alleen negenjarige meisjes "en" in plaats van "een" schreven.

op 06 11 2007 at 15:31 schreef Peter Breedveld:

Joh, ga lekker fantaseren over die negenjarige meisjes van je en dan aan je rode potloodje trekken, Willem Bilderdijk.

op 06 11 2007 at 15:35 schreef Houriloper:

Of ga naar Iran, daar wordt je stoutste fantasie werkelijkheid en mag je ze trouwen.

op 06 11 2007 at 15:39 schreef Peter Breedveld:

Over trouwen gesproken, weet je met wie ik wil trouwen? Met Fida en Nida.

op 06 11 2007 at 15:54 schreef Houriloper:

Kijk uit, voor je het weet blazen ze je huwelijk op.

op 06 11 2007 at 16:09 schreef babs:

Hm, ik heb nu juist bij de super wel lange rijen en bij het spoor niet. Maar dat Spaanse bejaarden misschien wel beter zijn dan de Nederlandse, dat kan goed kloppen.

op 06 11 2007 at 16:27 schreef Houriloper:

Ik blijf erbij dat we de bejaardenzorg moeten exporteren naar lagelonenlanden. Dan verdienen ze daar ook wat, en wij zijn goedkoop uit en hebben geen last van het gezeik. En misschien kunnen onze bejaarden nog wel de bv marokkaanse cultuur verrijken!

op 06 11 2007 at 16:33 schreef filantroop:

Ach bejaarden. Recente berichten stellen dat ze stelen als raven en zuipen als tempeliers, en dan wil ik raaf noch tempelier de schande van een belediging aandoen.
Ze teisteren winkelcentra door hangplekken te creëren, argeloze wandelaars met rollators te verwonden, of kruipen halfblind achter het stuur om stad en land vrees aan te jagen.
In ziekenhuizen vliegen de stoma’s door de lucht tijdens gruwelijke conflicten met het ziekenhuispersoneel, of worden leerling verpleegsters door de nestors van de wellust met ontuchtig gedrag bedreigd, zo niet gedefloreerd.
Als ik aan mijn tante Adolphine’s gruwelijke daden denk, wier enige bestaan bestaat uit het zich van golfterrein naar bridgetafel slepen, en zich de godganse dag vol te slurpen met droge sherry teneinde in de lorum winkelbedienden af te tuigen met haar wandelstok, dan komt er niets anders bij me op dan haar vriendelijk te verzoeken ervoor zorg te dragen mij spoedig te laten genieten van haar nalatenschap. Ware het niet dat ze die er doorheen gejaagd heeft met haar ongeremde dranklust, zodat me slechts haar aan eczeem lijdende pekinees rest.
Ik ben alvast begonnen in het Koreaanse receptenboek te kijken:

Biefstuk van de pekinees,
een ons bamboescheuten,
prei en taugé,
wat fijngesneden gember,
wokken en afblussen met wat sesamolie.

op 06 11 2007 at 17:36 schreef Houriloper:

Zijn er geen landen waar ze bejaarden eten? Ik ben er niet voor om overschotten door te draaien als we er nog mensen blij mee kunnen maken.

op 06 11 2007 at 19:35 schreef Paardestaart:

Volgens mij zijn het niet zozeer oude mensen die vervelend zijn, maar met name zieke mensen

Volgens mij zijn noch oude, noch zieke mensen per definitie vervelend. Het lijkt wel zo, maar dat komt doordat de meeste mènsen eigenlijk vervelend zijn; wat ze normaal gesproken verbergen krijg je in geval van ziekte ongecensureerd voor je kiezen, omdat de tamelijk geringe controle elders nodig is.

Voor de huiselijke kring verandert er niets, want thuis zijn ze sowieso vervelend.
Je moet per slot èrgens jezelf kunnen zijn, nietwaar?
Dat voorrecht valt dan hun ongelukkige huisgenoten te beurt.

Eigenlijk zou je iedereen in alle omstandigheden moeten uitproberen voor je er ook maar iets mee begint..
’t Is niet voor niets dat mensen elkaar meestal de dienst aanzeggen als ze op vakantie zijn. Niets geeft zoveel inzicht in de frustratietolerantie, zelfbeheersing en het basishumeur als onzekere omstandigheden

Ik denk eigenlijk dat ziekenhuizen zó shockerend zijn dat mensen er samen met hun kleren hun identiteit uittrekken: opeens heb je niets meer te vertellen en ben je een grut in een groot gezin.

Dat wordt treffend gesymboliseerd door het feit dat wel aangeklede passanten je opeens zomaar in je privé kunnen schouwen als je niet heel goed op je zaakjes let, met die rare split van achteren. Ook opmerkelijk is het feit dat ze je zomaar met wildvreemden op éen hoop gooien in een wanstaltige zaal, dat de verpleegsters opeens tegen je praten of je zwakzinnig bent en je aankijken met een professionele ingesloten antecedent in hun blik (hypochonder, zeurkous, of geïnstitutionaliseerd)en gewoon dat je met vele anderen stumperds in het gareel moet, en blij moet zijn dat er nog iemand naar je omkijkt.

Je begint onmiddellijk te steigeren, wnat je wilt dat ze je áankijken en naar je luisteren; dat ze zien dat jij niet zo maar een zieke sukkel bent maar nog net zo geestig, flink en verstandig als in het dagelijks leven, maar niets daarvan – ze zeggen zakelijk: Zo, meneer Vermeulen! – en steken een termometer i je achterste. Dus ja – dan vallen mensen op staande voet ten prooi aan een diepe regressie en gaan impotent jammeren en hemeltergend jengelen:-)

Dat dat niet helpt, dat het zelfs nog veel erger wordt; dat je er zojuist eigenhandig voor gezorgd hebt dat je blij mag zijn als je nog levend uit het ziekenhuis komt, omdat je een levensgroot etiket op je voorhoofd hebt geplakt met een beledigende kwalificatie erop, dat hebben de stakkers gelukkig niet in de gaten.

Ze krijgen soms wel opeens: Hée! Toch een deur! – maar die zit voorgoed dìcht…

Die gaat alleen nog maar open om ongenaakbare arts-achtigen binnen te laten die zwijgend nare dingen komen doen, en vriendelijk glimlachende schoonmakers die geen woord verstaan van wat je zegt, en soms zo’n onuitstaanbare al-weer-mobiele patient, zo’n stromeloze niet-roker die overal is uitgekotst, en die komt nu fijn aan jouw bed zitten en je genadeloos doorzagen over zijn verachtelijk karkas, en als je belt komt er niemand om je te verlossen

Vooral artsen hebben over dit fenomeen aardige boekjes geschreven; er is natuurlijk niets dat de empathie met de lijdende mens zo vergroot als aan den lijve te ondervinden hoe onverbiddelijk en instananeous de degradatie is die opname in een ziekenhuis met zich meebrengt
Het is vreemd dat de meeste managers in de zorg er vanuit gaan dat het een ongelukje is als mensen ontevreden zijn over hun bejegening in hun mooie instelling en hen met klachten komen lastigvallen: omdat bekommernis met deerniswekkenden eigenlijk schaamteloos gesublimeerd sadisme is en dus in de beste gevallen al een dubbel geladen geschenk, is het typische beleid in een ziekenhuis er juist op gericht de mensen die er aanspraak op je medemenselijkheid komen maken te laten bloeden voor hun hulpbehoevendheid

Het is geen tóeval! :-)

op 06 11 2007 at 20:27 schreef Theo Ichtus:

Ze schrijven ook onleesbare stukken op het in ternet, die bejaarden…

op 06 11 2007 at 20:30 schreef filantroop:

Naar mijn persoonlijke inschatting is het ziekenhuis een oord van sadisme. Alles volgens een precies scenario naar wijlen markies de Sade. Een breed scala aan martelwerktuigen staat welwillend gereed om de mens voor altijd te genezen.
In de gaarkeuken vervaardigt men maaltijden die al diarree is voordat het diarree wordt.
De bedden zijn bronnen van de meest naargeestige pathogene kiemen. Je kunt nog beter een kop soep uit de Ganges eten dan op zo’n matras een nacht doorbrengen. Het is dan ook de meest geschikte plek om de problematiek van de vergrijzing aan te pakken.

Trouwens, was Gerlach Cerfontaine (wat een naam) ook niet zo’n zorgmanager alvorens hij met zijn alsmaar groeiende Schiphol horden mensen de zorg injoeg?
Zo’n mens zou je op z’n oude dag in de buik van een pianola moeten opsluiten en het instrument de hele dag aan Rachmaninov zetten. Wedden dat z’n toupet er dan vanzelf afvalt. Of is het toch geen toupet? Ach, het leven is al zwaar genoeg om over zo’n detail te tobben.

op 06 11 2007 at 20:42 schreef rick de bie:

Cerfontaine kon jarenlang zijn loftrompet over Schiphol kwijt in het journaal, omdat zijn vrouw dat daar voor hem oplas.

op 06 11 2007 at 20:52 schreef Theo Ichtus:

Zaterdagochtend: Zweet-op-de-kop, beroerd, dokter gebeld, gedoe – ambulance –>> broeder zegt tegen me: "U heeft een infarct meneer…"
Zaterdag-later-op-de-ochtend: In de slotscene beland van de wereld volgens Garp, maar achteraf blijkt het niet de slotscene te zijn en landt "de wentelwiek" op het dak van het ziekenhuis, zie ik de lampen aan het plafond voorbij glijden terwijl m’n brancard naar de operatiezaal rolt en leer ik woorden als ‘dotteren’ en ‘stent’.
Zaterdagmiddag: Wereldomvang gereduceerd tot de lengte van de monitor kabeltjes, benen over de rand van het bed en zeiken in een fles.
Cold turkey voor wat betreft de zware shag verslaving – het humeur wordt er niet beter op.
Zondagmorgen: Aimabele Oudere Man in Witte Jas en met goudgerand brilletje voegt mij toe: "Om in garagetermen te blijven: de leidingen zijn weer schoon meneer en het motorblok lijkt vooralsnog in orde…"
Maandagmorgen: Een Kastje! Via een TCP/IP protocol gaat op de centrale post de alarmbel af als het ritme van m’n hart opeens begint te storen (of d’r mee ophoudt, of dat d’r een contactje-losgaat-dat-gebeurt-ook-regelmatig…) Mijn wereld wordt weer groter, maar ik mag nog niet van de zaal af. Help ik ben in bijna dode oude mensen land verdwaald – dit moet een misverstand zijn.
Dinsdagmorgen: Ik mag van de afdeling en naar buiten op de parkeerplaats. NIET alleen in de het trappenhuis. Piano piano…
Van het parkeerterrein af het aan de andere kant van de weg gelegen park in mag dus niet want dan ben je niet verzekerd weet iemand me te vertellen – gelukkig nadat ik al ongestraft gezzondigd heb.
Woensdagmorgen: Met in beide handen een plastic tasje met boeken, toiletspullen en overige troep loop ik op eigen benen het ziekenhuis uit.

Heb ik een wat gehaaste tred, of verbeeld ik me dat? Geen behoefte om achterom te kijken…

op 07 11 2007 at 01:04 schreef carmo da rosa:

Alweer een zeer goed stuk met een formidabel uitsmijter:

‘Alsof ze de maaginhoud van dode baby’tjes hebben opgewarmd!) en last but not least, er lopen daar een paar goddelijke dokterinnen rond! Precies wat een stumperd met een moedercomplex als ik nodig heeft.’

Ik ga zeker doneren…

op 07 11 2007 at 09:07 schreef Theo Ichtus:

‘Alsof ze de maaginhoud van dode baby’tjes hebben opgewarmd!’

Ik vond het eten juist wel meevallen.

Analyse achteraf: Als je opgenomen wordt en je hebt op dat moment net zo’n ‘ziekenhuisfobie’ als waar ik mee behept ben dan is het eten zeer zeker onderdeel van die fobie – ongeveer zoals dat mijn oma me vroeger wijsmaakte dat je in de gevangenis ‘brood met groene zeep’ of ‘brood met spinnen’ te eten zou krijgen. (‘Vermijden zo’n kosthuis!)

Dus was ik waarschijnlijk voorbereid op veel grotere walging dan me ten deel viel.

(Niet dat het ECHT lekker was, dat nou ook weer niet…)

op 07 11 2007 at 11:20 schreef Ansje:

Mijn ervaring is dat alleen mensen die niet echt heel erg ziek zijn, zich zullen en kunnen ergeren aan alle bovenstaande voorbeelden.

Anders heb je toch waarachtig wel wat anders aan je hoofd.

Met andere woorden; peter, hoe intolerant je ook blijkt, het is een goed teken. Je leeft nog!

Waarvan akte

Ansje-de-ziekenhuis-expert

op 07 11 2007 at 11:30 schreef Peter Breedveld:

Ik leef nog! Terwijl ik echt dacht dat mijn laatste uurtje had geslagen. Echt. Serieus waar. Ik dacht: dit is het dan, nu heb ik kanker, binnenkort ben ik dood.

En begrijp me niet verkeerd, de bovenstaande Breugeliaanse toestanden heb ik beschreven om mezelf en mijn lezers te vermaken. Voor te lachen. Niet om misstanden aan de kaak te stellen of zoiets.

op 07 11 2007 at 11:49 schreef Ansje:

OK… tsja.. mss lees ik dit soort dingen ook wel met een *iets* te donkere bril, door mijn – bij jou bekende – ervaringen….

op 07 11 2007 at 12:48 schreef Paardestaart:

Ze schrijven ook onleesbare stukken op het internet, die bejaarden…

Geeft niet – we begrijpen best dat het je hoog zit…:-)

op 07 11 2007 at 15:27 schreef Paardestaart:

Ik dacht ook dat ik doodging; nog nóoit had ik zoiets gevoeld, hetgeen op zich al uiterst suspect is natuurlijk als je ouder bent dan zes – en dan te bedenken dat ik niet eens een koliek had zoals jij Peter, want mijn steentje was rond en al glad afgesleten zodat het een verstopping veroorzaakte die mijn nier opblies als een ballonnetje – wat natuurlijk ook een heel opmerkelijke sensatie is, maar niet éen je over de grond doet rollen bereid om je moeder en je kinderen te verkopen aan pa tokkie als het maar terstond ophoudt..Jouw steentje is scherp, mischien wel afgebroken van een andere steen, en het veroorzaakt een enorme pijn als de urineductjes zich niet-begrijpend samentrekken om het ongebruikelijk verkeer.

Aangezien ik juist leuk aan het rondreizen was in Duitsland kwam ik geheel allene middernacht terecht in een katholiek kloosterziekenhuis ergens in de provincie, waar kruisbeelden aan de kale witte muren nadrukkelijk wezen op de eindigheid van het bestaan en de kans dat je aanstonds een onvoorbereide overhoring krijgt van een heel ongemakkelijke hoofdmeester, en dat je cijfer meetelt voor je eindlijst – iets waar ik me al jaren niet meer om had hoeven bekreunen zodat het me bang te moede was, en ik zwoer terstond dat ik me nóoit – nóóit! – dáar! zou laten openjassen om de kleine deugniet te verwijderen.
Ik moest en ik zou thuis doodgaan, en niet in den engen vreemde:-)

Dus met middelen die de spasmen tegengaan, en sterke pijnstillers heb ik mijn zaakjes daar kunnen afmaken, hetgeen mij een uiterst heroisch gevoel gaf, en terug in Amsterdam heb ik gewoon gewacht tot ‘ie vanzelf verdwenen zou zijn, met mijn hoofd diep in het zand, en dat is met hulp van een oud, geheimzinnig kruidenmmengseltje gelukkig ook gebeurd.
Toen ik een jaar later nog eens een foto liet maken was het ding weg – spoorloos, opgelost.

op 07 11 2007 at 15:38 schreef Peter Breedveld:

Ik moet zeggen, het is opmerkelijk hoe jij in detail weet wat voor steentje ik precies heb – of had, want het lijkt verdwenen te zijn. Ik voel alleen nog een lichte pijn. Maar het klopt exact.

op 08 11 2007 at 01:14 schreef Paardestaart:

Omdat jij een koliek had. Dan heb je een gruwelijke pijn, rolt over de grond, roept om je moeder en belooft eeuwige onthouding, en natuurlijk denk je dat je dood gaat.

Is tie weg??
Op foto gezien?