Kooien

55 Reacties

op 27 10 2007 at 23:54 schreef isabeau:

Ach ja, waarom ook überhaupt nog "iets" in ere houden? Laten we gewoon alle heilige huisjes met de grond gelijk maken. Ik dacht dat we Woodstock al jaren achter de rug hadden en dat parenclubs en polygammie passé waren? Blijkbaar zijn er nog steeds mensen die vinden dat rondn**ken hip, hot en trendy is.
Ik heb vanmiddag naar een paar Saoudische en Palestijnse fimpjes zitten kijken waarin wij met oa apen en varkens worden vergeleken door onze ongebreidelde paringsdrang. Als ik dit soort dingen lees denk ik wel eens dat die Saoudi’s ergens wel een punt hebben en dat Mohammed en de Koran het niet eens zo fout zien.
Allah knows best (www.islam-qa.com)

op 28 10 2007 at 14:12 schreef Paardestaart:

Isabeau – laat je door die huichelachtige arabieren niet in het ootje nemen, kind!
De dingen die je hier op straat ziet, of in de krant leest gebeuren daar in het verborgene, en neimand heeft het er over. Daarom kan Ahbedoeliedat rustig beweren dat er in zijn land geen homosexualteit bestaat, en niemand er zich druk maakt over kindermisbruik en andere ellende

Maar de ideeen die in de jaren zestig opgang deden zijn voorgekookt door westerse wereldreizigers die aan het eind van de 19e eeuw de arabische wereld aandeden en meenden daar een ‘niet door het christendom vergiftigde sexualiteit’ aan te treffen. Ze bleven een poosje, namen een arabische echtgenote en een paar bijvrouwen, verpoosden hun ambivalente gevoelens in de badhuizen en kwamen daarna terug naar het westen om netjes te trouwen, kinderen te krijgen en hun ervaringen daar te gelde te maken door hooggestemde boeken te schrijven over de heilzame, vrije mentaliteit in de arabische wereld tegenover ‘het sexuele’

Dat die heilzame vrijheid en toegeeflijkheid uitsluitend in het verborgene gold voor mannnen, die namelijk om de openbare orde te beschermen hun eigen vrouwen en dochters onbezoedeld en streng bewaakt achter slot en grendel bewaarden tot ze d’r zin in kregen; dat alleen in mànnengezelschap openlijk gesproken werd over de zinnelijke genoegens was hen helemaal niet opgevallen, omdat ook in het westen de werelden van mannen en vrouwen gescheiden waren.

Alleen, in het westen was de kuisheidseis ook door veel mannen kennelijk zo geinternaliseerd dat er in de mannelijke clubs wat dat aangaat ook niet veel meer te beleven viel. Er waren natuurlijk wel bordelen en porno, maar dat was toch niet helemaal beschaafd, en práten over sex was toch niet helemaal de gewoonte, onder heren.

Het was dus een hele consternatie toen de boodschap uit het oosten wel door héren gebracht werd, en de feestvreugde weer kon beginnen..: Het lag allemaal aan het christendom, die geremdheid, want sex was mooi en goed, en to hell with the consequences..
Hoe vrouwen dat nou moesten doen vroeg niemand zich af, en hoewel de pil althans aan dàt probleem een eind maakte is nog steeds de mannelijke versie van de sexuele vrijheid en mores de norm, waaraan ‘stoere, sterke’ vrouwen zich onderwerpen.

Dan maar geen liefde, en die kinderen komen toch wel groot, nietwaar?

op 29 10 2007 at 10:32 schreef Delilah:

Al leer je op een gegeven moment dat seks en intimiteit niet persé hand in hand hoeven te gaan blijft het desondanks veler ideaal en hoogst haalbare goed. Het zit er bij velen in gebakken.
Losse contacten lijken op den duur niet bevredigend, het instant geluksmoment vervliegt nog sneller dan de geur van een goedkoop parfum.
Op zoek gaan naar weer zo’n gelukzalig moment kost op den duur meer energie dan je er voor terug krijgt.(Een oppas regelen omdat je een wip gaat maken met je minnaar voelt zó verkeerd het geeft een schuldgevoel en het kost uiteindelijk nog geld ook!)
Vreemde bijkomstigheid is ook dat er op den duur voor aanvankelijk lossere contacten ongeschreven regels lijken te gelden ,zit je ineens toch weer in een soort van relatie met dezelfde gesprekken dat hij er toch wel moeite mee heeft dat je ook andere mannen ziet.(dus niet n***kt!)Terwijl er van tevoren duidelijke afspraken over gemaakt zijn waarin beide partijen zich konden vinden.
Het gedrag van mannen is zeer verrassend als je vanuit je diepste overtuiging aleen maar voor de seks wenst te gaan….zelfs de meest verstokte vrijgezel wil ineens een relatie die iets vastere vormen aanneemt en serieuzer wordt.Ooh?!
Op het moment dat mannen inzien dat jij je wel eens in een andere man zou kunnen verliezen hanteren ze ineens vergaande strategieën om jou alsnog exclusief aan hen te binden.

Wat parenclubs e.d. betreft ;volgens mij is dat vaak een der laatste stuiptrekkingen van een relatie die al in een crisis is beland en ondanks de vrijere moraal en nieuwe gezamenlijke interesse alsnog gedoemd is te stranden.
Mensen denken d.m.v. van bezoekjes aan parenclubs het vaak van nature aanwezige gedrag tot vreemd gaan in hun partner te kunnen beteugelen maar er is geen gif tegen gewassen uiteindelijk vind het toch wel een uitweg. Al blijft het een rationele keuze of je daar aan wilt toegeven
Uiting geven aan je meest donkere kant in het geniep is vaak zoveel lekkerder waardoor genot kan acceleren en samen naar een parenclub volstaat niet met alle goede wil en bedoelingen van de wereld.
Tot nu heeft nog niemand mij kunnen overtuigen van het heilzame voor je relatie van een bezoek brengen aan een parenclub met je lief. Het valt voor mij onder decadentie.

op 29 10 2007 at 13:09 schreef Peter Breedveld:

Ik vind dat Isabeau vooral in ere moet blijven houden wat ze in ere houdt, maar ze mag anderen niet dwingen er dezelfde heilige huisjes op na te houden. Als iemand een klein aantal vaste minnaars heeft, wil dat nog niet zeggen dat ze een soort beest is dat zich laat leiden door haar primaire instincten. Het is ook niet hetzelfde als een parenclub, waar je seks hebt met wildvreemden.

Het is de laatste tijd bon ton om iedereen met een wat vrijere levensopvatting tot nihilistische hedonist te verklaren en in één adem door te beweren dat gelovigen het toch zo heel slecht niet zien. Daarmee help je dan weer de weg te plaveien voor een verdere afbraak van de scheiding tussen kerk/moskee/synagoge en staat.

Ik weet niet of het huwelijk, zoals dat in onze maatschappij vorm heeft gekregen, de meest ideale vorm van samenleven is. Misschien is het voor kinderen bijvoorbeeld wel beter om op te groeien in een meer stam-achtige groep met meerdere ouders die elkaar opvangen en elkaars kinderen opvoeden. Misschien worden (sommige) mensen wel gelukkiger met meer dan één levenspartner. Waarom zou je niet trouw kunnen zijn aan twee of drie of vier vrouwen tegelijk, of drie of vier mannen of een man en een vrouw?

Ik ben wel eens zo ondersteboven geweest van een vrouw, dat ik zonder meer bereid was haar te delen met een andere man, of zelfs twee andere mannen. Ik weet niet of ik het zou hebben volgehouden als het echt iets was geworden, maar het had niks met dierlijkheid te maken, of met een gebrek aan richting of moreel of wat dan ook. Het was echte, pure liefde.

op 29 10 2007 at 14:16 schreef Peter Breedveld:

Delilah weet waar ze over praat, merk ik wel.

op 29 10 2007 at 14:31 schreef Delilah:

Maar heeft de bereidheid een geliefde met een derde te willen delen niet vooral te maken met de angst iemand te verliezen?

Uiteindelijk is wat je exclusief aan één geliefde verbindt zowel de mentale als fysieke verbondenheid.( er vanuit gaande dat er fysiek contact is )

op 29 10 2007 at 14:38 schreef Paardestaart:

ze mag anderen niet dwingen er dezelfde heilige huisjes op na te houden

Waar komt toch die beduchtheid voor ‘dwingen’ vandaan, Peter? Dit is alleen maar een uitwisseling van ideeën, hoor – niet een wetgevende vergadering!
Je begint al heilige huisjes te hallucineren als mensen de zegeningen van de sexuele revolutie niet onverkort onderschrijven..
Wij begrijpen allemaal dat het leuk is Peter – maar begrijp jij ook waarom het voor sommige mensen nìet zo leuk is, en dat dat zich niet laat begraven onder communeprietpraat over de ‘meest ideale manier van samenleven’?

Ik hoop dat je de vragen in je op éen na-laatse alinea niet serieus overweegt Het is een beetje spookachtig nòg eens de jeugdige luchtfietserij van volwassenen te aanschouwen..De jaren zestig revisited – spaar me!
Ben je werkelijk zo bang dat jouw privileges je met kracht van wet zouden kunnen worden afgenomen dat je de veronachtzaming van ànderman’s, -vrouw’s, of -kind’s rechten en noden moet bedelven onder een laag zitkuilrethoriek en Nijmeegse fielosofie over liefde?

Iedereen moet vooral op zijn eigen manier zalig worden, maar waarom ‘ie dan niet ferm onder ogen kan zien dat je nu eenmaal niet àlles kunt hebben: de vervulling van je kama-sutra dromen en een rustig geweten is een beetje teleurstellend.

Je hebt een rustig geweten en houd je dierbaren in het holletje van je hand, òf je danst als een Pinocchio met een houten neus achter de vlinders aan.

Als er geen heilige huisjes zijn, is er ook geen liefde, en dat weet je best.

op 29 10 2007 at 14:39 schreef Peter Breedveld:

Maar heeft de bereidheid een geliefde met een derde te willen delen niet vooral te maken met de angst iemand te verliezen?

Nee, meer met de wens om bij iemand te zijn, die zo sterk was dat ik bereid was tot concessies.

Jij hebt toch meerdere kinderen, niet? Misschien is de vergelijking raar, maar volgens mij is niets zo puur dan de liefde voor je kinderen. Ik heb er vier, ik houd van allevier evenveel, en dat is godsgruwelijk veel, kan ik je vertellen.

Zou dat dan bij minnaars of minnaressen niet kunnen?

op 29 10 2007 at 14:55 schreef Houriloper:

Jeetje, Paardestaart, wat klink jij opeens genuanceerd en wijs. En dan schrijf je Pinocchio ook nog foutloos, dat doen niet veel Nederlanders je na.

Heeft misschien ook iets met leeftijd en ervaring te maken? Ik ben uiteindeijk monogaam geworden, maar er waren wel heel wat kleerscheuren voor nodig. Ik vind wel dat ik mijn kinderen niet mag opofferen aan mijn woeste verliefdheden – dus ik zal mij niet meer zo gemakkelijk laten meeslepen als vroeger. Dat neemt niet weg dat ik de kamasutradromen koester. Dromen is op zichzelf al erg leuk.

op 29 10 2007 at 14:58 schreef Peter Breedveld:

Nou ja, Paardestaart, het is allemaal weer leuk opgeschreven en verkarikaturelurezeerd, maar uiteindelijk weerleg of onderbouw je niks. Je zegt alleen maar dat het niet kan, die alternatieve gezinsvormen.

Maar ik denk dat het wél kan. Niet dat iedereen het zou moeten doen, overigens. Wie een Vinexleven wil met zijn vrouw op de bank voor de televisie en zaterdags met z’n rooie broek achter de winkelwagen, die heeft mijn zegen.

Overigens moet ik er nu niet meer aan denken hoor, mijn vrouw te moeten delen met iemand anders. Ik filosofeer maar wat. Voor Lydia zou het kunnen werken. Ik vind dat we daar niet over te oordelen hebben. In die zin ben ik een multiculturalist.

op 29 10 2007 at 15:02 schreef Houriloper:

Om mij bij voorbaat te vrijwaren van nieuwe aanvallen van losgebroken oestrogeenkanonnen en de tuinbroekgestapo, even dit: die opmerking over Pinocchio was niet denigrerend bedoeld, ik zie op google 346.000 maal de spelling pinokkio staan. Ook wikipedia, die het vertaalt als stukje pijnboom. Ik zou eerder zeggen: pijn-oogje.

op 29 10 2007 at 15:20 schreef Naima:

"Als ik dit soort dingen lees denk ik wel eens dat die Saoudi’s ergens wel een punt hebben."

Hou jezelf niet voor de gek, die Saoedi’s zijn het ergste van allemaal, alleen doen ze het vanonder die afgrijselijke abaya’s.

op 29 10 2007 at 15:30 schreef Peter Breedveld:

Pinocchio is Italiaans en volgens de Italiaanse spellingsregels, die voorschrijven dat ‘ch’ met een ‘klinker’ ervoor klinkt als ’tj’ (bijvoorbeeld ‘macho’), maar als ‘k’ wanneer je nog een ‘c’ voor ‘ch’ zet. In Italie doen ze niet aan de ‘k’ maar hier wel en dus is het gewoon Pinokkio.

op 29 10 2007 at 15:38 schreef Houriloper:

In Italië doen ze niet aan macho, dat heet daar maschio… Het zijn natuurlijk wel een stelletje macho’s. Italië is ook het enige land waar feministes cool zijn, die zeuren niet maar schieten meteen.

op 29 10 2007 at 15:39 schreef Houriloper:

Ben het trouwens volkomen oneens met die stelling, we zeggen toch ook niet Ellis in Wonderland?

op 29 10 2007 at 15:40 schreef Peter Breedveld:

Er klopt ook niks van, zie ik, nu ik het heb opgezocht. Ik begrijp niet waarom er een c voor de ch in Pinocchio moet, want ch is altijd een k-klank.

Misschien weet Wampie het, die kan goed Italiaans.

op 29 10 2007 at 15:42 schreef Peter Breedveld:

we zeggen toch ook niet Ellis in Wonderland?

Maar we zeggen wel Plutarchus, en Homerus, en Don Quichot, al lijkt er voor die laatste ook geen vaste regel te zijn.

op 29 10 2007 at 15:45 schreef Houriloper:

Mijn Italiaans is ook helemaal niet slecht. Maar taalregels ken ik meestal niet, zelfs niet in het nederlands.

op 29 10 2007 at 15:46 schreef Houriloper:

Je kunt er ook voor kiezen om griekse namen als zodanig te schrijven: Ploutarchos, Homeros.

Ik ben wel weer voor Donkey Shot.

op 29 10 2007 at 15:48 schreef Delilah:

Ik weet inderdaad waar ik het over heb; na een relatie van 14,5 jaar heb ik besloten alleen verder te gaan omdat ik er achter kwam dat mijn eega toch niet de persoon was waar ik oud mee wilde worden. Mijn geromantiseerd beeld van een relatie heb ik wat bijgesteld. Je gaat je afvragen wat dan wel werkt maar dat valt lastig te definieren, tijdens een rondevraag bij vrienden blijkt dat veel met het zelfde dilemma worstelen. Een ideaal of fantasie hoeft in de praktijk niet perse uitvoerbaar of het verwachtte effect te hebben.
Als je vooral voor lust gaat zelfs met een en dezelfde persoon gaat dat vaak ten koste van de ander die jou bemint.Ik ben tot de conclusie gekomen dat het voor mij in ieder geval niet werkt want als een ander van je houdt en hierom lijdzaam instemt heeft deze weinig intebrengen.
Liefde is geven en lust is vooral nemen.

De vergelijking met kinderen gaat bij mij niet op,ik heb er trouwens maar eentje.
Wat betreft de onvoorwaardelijke liefde, die heb ik wel voor mijn kind en mijn kind ook voor mij maar als ik heel eerlijk ben gaat dat niet helemaal op voor een geliefde.
Tel daar nog eens het besef bij op dat zo’n kleintje volledig afhankelijk is van jou.
Als ik zou moeten kiezen is de keuze snel gemaakt.

op 29 10 2007 at 16:00 schreef Wampie:

Pinocchio, want met een dubbele k-klank (geen Pinooookio). De tweede k-klank wordt weergegeven als ch, omdat een c vóór een i wordt uitgesproken als een sj (denk aan cinema).

op 29 10 2007 at 16:00 schreef Delilah:

Soedi’s of welke ogenschijnlijke vrome mannen dan ook vrezen eerder de opinie van mensen van vlees en bloed dan God’s oordeel want God kan toch immers alles zien.
Het gaat om imagobuilding ;’kijk mij eens beheerst zijn,dat dwingt respect af.
Niet als je in het geniep in een dark room tekeer gaat met een paar heerlijke jonge knaapjes of je het ervan neemt in een bordeel met meisjes in alle smaakjes.

op 29 10 2007 at 16:02 schreef Peter Breedveld:

Ik heb het niet over de keuze tussen een minnaar of je kinderen. Ik bedoel: het is mogelijk om onvoorwaardelijk, zonder onderscheids des persoons, van al je kinderen te houden. Zou je dan niet evenveel van twee minnaars of minnaressen kunnen houden? Of het allemaal werkt, is een tweede, natuurlijk. Maar een alleenstaande vrouw met meerdere minnaars, moeten we die veroordelen omdat ze de hoeksteen-van-de-samenleving die het gezin is, ondergraaft? Ik vind van niet.

op 29 10 2007 at 16:13 schreef Peter Breedveld:

Zie, reden te meer om ‘cch’ in het Nederlands te vertalen als ‘kk’.

Soedi’s of welke ogenschijnlijke vrome mannen dan ook vrezen eerder de opinie van mensen van vlees en bloed dan God’s oordeel

Mijn idee. Hoed je zodra mensen het over ‘fatsoen’ en ‘normen en waarden’ gaan hebben, want dan volgt er steevast een heksenjacht.

Volgens mij kun je beter stiekem zijn, om elkaars gevoelens te sparen.

Volstrekt mee eens. En doen alsof je niets weet, daar word je ook gelukkiger van.

op 29 10 2007 at 16:16 schreef Houriloper:

Volgens mij is er helemaal niets tegen om verschillende minnaars of -essen te hebben; en als je verliefd bent lijkt het ook allemaal heel goed te doen. In de praktijk werkt het niet zo eenvoudig. En dan krijg je vaak dat de een de lasten krijgt (of dat denkt) en de ander de lusten. Volgens mij kun je beter stiekem zijn, om elkaars gevoelens te sparen. Zelf doe ik dat liever niet, het leven is al ingewikkeld genoeg.

op 29 10 2007 at 16:25 schreef Delilah:

@Peter !

Wacht even….ik veroordeel de auteur van het stuk niet..integendeel! Ik ben blij dat het voor haar werkt maar het is eerder exceptioneel.
Ik ben wel heel benieuwd of de minnaars gebonden of alleenstaande heren/dames zijn met misschien ook meerdere minnaars.

Ik geloof niet in het evenveel houden van meerdere minnaars want vaak zijn het juist totaal verschillende eigenschappen, geen standaardpakket, die maken dat je je aangetrokken voelt tot iemand. Ik geloof oprecht dat als je goed met iemand kan communiceren dat zowel fysiek als mentaal mogelijk moet kunnen zijn.
Saamhorigheid en geestverwantschap verdiepen en liefde.

Je zegt:’ of het werkt is een tweede natuurlijk,

Dat is juist het vreemde voor veel mensen werkt het uiteindelijk niet. Je zou denken dat het gelijkwaardigheid in de hand werkt maar het brengt eerder een verschuiving hierin teweeg ten nadele van minstens één.

op 29 10 2007 at 18:13 schreef Paardestaart:

ik denk dat het wél kan
Als je het stiekem doet ja. Anders niet.

Niet dat iedereen het zou moeten doen, overigens. Wie een Vinexleven wil met zijn vrouw op de bank voor de televisie en zaterdags met z’n rooie broek achter de winkelwagen, die heeft mijn zegen

Vanzelf. Sommigen hebben de wereld veel meer te bieden dan een Vinexleven in een rode tuinbroek.

Hoewel – men zègt het…mij persoonlijk viel het altijd lelijk tegen.

Mensen die de wereld wèrkelijk iets te bieden hebben zien er in een rode tuinbroek, achter een winkelwagen èn op de bank met hun vrouw uit als de goden die ze zijn

op 29 10 2007 at 18:34 schreef Houriloper:

In Frankrijk is het vreemdgaan de nationale cultuur, iedereen weet dat iedereen het doet, maar we blijven discreet en doen of onze neuzen bloeden. Het werkt!

op 29 10 2007 at 18:38 schreef Paardestaart:

Ik ben wel heel benieuwd of de minnaars gebonden of alleenstaande heren/dames zijn met misschien ook meerdere minnaars

Het zijn oudere, wat dikkige types met meerdere minnaars en minnaressen, die de wereld nog eenmaal kond willen doen van hun uitzonderlijk verlichte levensstijl..Van de geslaagdheid ook van het experiment, en van de trouw aan het grootse en meeslepende ideaal van de jaren zestig..Dat ze geen sukkelige types in een Vinexwijk zijn geweest dus, die in een rode tuinbr..(pardon)
Eh..’Geen burgerlijkheid dus, in godsnaam..No Regret, weet je wel’
Lach, werk en bewonder..van die mensen.

Sommigen zijn er dood, een paar zijn van het dak gesprongen en d’r zitten er een paar in een karretje, tot last van de ongelukkigen die de ontzettende pech hadden de laatste ‘grote liefde’ te zijn

Sorry – ik kan er niet meer tegen; tegen de kinderachtige, burgerlijke, huichelachtige en vooral bloedsentimentele zelftripperij

Misschien vindt iemand nog eens ooit ‘de ideale vorm van samenleven’ uit waar een mens nu eenmaal recht op heeft, maar ik heb er nu twee generaties mee aan de slag gezien, het draait altijd op dezelfde ongein uit, en het was geen verheffend schouwspel

(Kom er maar in Peter..:spinnewebben, vast geen leuk leven, náar om mij te zijn, verbitterd, akelige ervaringen; kutwijf. Maar het gaat niet meer om mij, gelukkig)

op 29 10 2007 at 18:52 schreef inge:

et alors?

ben je gelukkig?

op 29 10 2007 at 19:10 schreef Houriloper:

Wie, Inge? Bedoel je de Fransen? Geen idee eigenlijk.

Ik weet niet zo goed wat geluk is, ik vind dat een beetje zo’n christelijke wortel die aan een hengel voor je neus wordt gehangen zodat je de kar blijft trekken. Ik ben nooit zo bezig met geluk… Sta er niet zo bij stil, denk ik. En misschien is dat het wel, toch?

op 29 10 2007 at 19:15 schreef Houriloper:

O ik zie het al, Inge, omdat ik ‘we’ schreef denk je dat het over mij gaat. Ik bedoelde meer in algemene zin. Ik had eerder al geschreven dat ik niet vreemdga. Teveel gedoe en te druk – verder ligt bedrog me niet zo.

op 29 10 2007 at 19:22 schreef Houriloper:

Paardestaart je kletst vaak uit je nek (en wie niet), maar ditmaal heb je volkomen gelijk. Ook ik heb met walging naar de jaren 60 gekeken, althans die kant ervan. Al dat hedonistische gedoe laat vooral zien hoe triest en eenzaam die figuren waren en zijn. Altijd die obsessie voor het gras aan de overkant.

op 29 10 2007 at 19:22 schreef Peter Breedveld:

Ik denk dat Inge zich verbaasde over de uitval van Paard, die ik in deze discussie – en dat had ik ook niet verwacht – nog niet op enige wijsheid te betrappen is geweest. Paard wordt altijd nogal emotioneel.

Paard, ik loop inmiddels ook alweer bijna veertig jaar op deez’ aardkloot en wat je zegt over mensen die naar alternatieve manieren van leven zoeken, gaat natuurlijk ook op voor de mensen die elkaar tot hun dood trouw blijven en keurig hun christenplicht doen: kinderachtig, burgerlijk, huichelachtig, bloedsentimenteel en egotripperij.

Ik heb met eigen ogen gezien hoe een huwelijk mensen kan kapotmaken, hoe ze worden uitgezogen als vliegen in een spinnenweb, en hoezeer de kinderen daaronder lijden. Bij God, ik wilde dat mijn eigen ouders wat eerder de tegenwoordigheid van geest hadden gehad om uitelkaar te gaan dan ze deden. Dat had mijn broer en mij een hoop leed bespaard.

Niet dat ik op basis van die negatieve ervaringen het instituut huwelijk naar de vuilnishoop verwijs. It’s just not what it’s cracked up to be. Niet altijd, tenminste.

op 29 10 2007 at 19:22 schreef Houriloper:

Paardestaart je kletst vaak uit je nek (en wie niet), maar ditmaal heb je volkomen gelijk. Ook ik heb met walging naar de jaren 60 gekeken, althans die kant ervan. Al dat hedonistische gedoe laat vooral zien hoe triest en eenzaam die figuren waren en zijn. Altijd die obsessie voor het gras aan de overkant.

op 29 10 2007 at 19:30 schreef Peter Breedveld:

Weet je wat het is met die generatie die het allemaal al heeft gezien en gehoord in de jaren zestig? Ze weet godverdomme ALLES beter dan IEDEREEN. Vroeger wist ze het beter dan de voorgaande generatie, nu weet ze het weer beter dan de generaties die volgen.

Als het de jongens en meisjes in de jaren zestig niet is gelukt, dan moeten de jongens en meisjes van nu niet gaan denken dat het ze wel gaat lukken.

Feit is dat we met z’n allen bezig zijn de teringzooi op te ruimen die die fijne babyboom- of bijna-babyboomgeneratie heeft achtergelaten, en dat we ABSOLUUT niet zitten te wachten op commentaar van de veroorzakers. Jullie bakten er toen niks van en jullie bakken er nog steeds niets van. We luisteren liever naar jullie OUDERS, die achteraf gezien volstrekt gelijk hebben gehad.

op 29 10 2007 at 19:32 schreef Peter Breedveld:

Dat christenplichtmatig volkje zijn natuurlijk niet de lui over wie zij praat! Dat die hypocriet zijn, is evident, lijkt me.

Over wie hebben we het dan, Houriloper? Wacht, laten we het Paard vragen. Wat moeten we doen om gelukig te worden, Paard? Net zo gelukkig als jij?

op 29 10 2007 at 19:34 schreef Houriloper:

Dat christenplichtmatig volkje zijn natuurlijk niet de lui over wie zij praat! Dat die hypocriet zijn, is evident, lijkt me.

op 29 10 2007 at 19:38 schreef Houriloper:

Peter, volgens mij is Paardestaart geen babyboomer. Wat mijzelf betreft (ook niet trouwens), in de 80’s was alles mogelijk, meer dan in enig tijdperk daarvoor of daarna. Dat was prima, vele vriendinnen gehad. Maar op het moment dat ik trouw en een gezin begin neem ik dat serieus. Volgens mij gaan de twee gewoon niet goed samen. Het gaat om de hypocrisie. Dat komt bij iedere generatie in een andere vorm terug.

op 29 10 2007 at 19:40 schreef Houriloper:

Dat jaren 60 volkje van vrijheid blijheid. Moet je ze nu zien, zielige, verbitterde bejaarden.

op 29 10 2007 at 19:43 schreef Peter Breedveld:

In de tachtiger jaren was er helemaal niks meer mogelijk. In 1983 brachten jullie ons AIDS, waardoor seks weer iets werd om vreselijk bang voor te zijn.

op 29 10 2007 at 19:50 schreef Houriloper:

Ja maar dat begon pas een beetje impact te hebben in de heterowereld aan het einde van de 80’s. Toen barstte de hysterie los. Vele homo’s gekend die doodgingen, nooit een hetero, hoewel ik weet dat een ex-vriendin van me hiv had. Niet meer gezien na ’88. Zij had het opgelopen toen ze een blauwe maandag als dominatrix werkte in de States… Ze had het al toen ik met haar was – nooit iets opgelopen. Croughs had gelijk, de kans dat je het zomaar oploopt buiten de riskgroepen is astronomisch klein.

op 29 10 2007 at 19:52 schreef Houriloper:

Als man dan… vrouwen raken eerder besmet.

op 29 10 2007 at 20:03 schreef Houriloper:

Wie is trouwens ‘jullie’?

1. de apen bij wie het begon?
2. de Haïtianen die het overnamen?
3. de homo’s die 350 contacten in een weekend hadden?

op 29 10 2007 at 21:35 schreef Peter Breedveld:

*Jullie*, met je dolle jaren zestig en zeventig. En nou willen wij en dan mag het niet meer. Van jullie.

Moet je op de VPRO kijken, daar is nu een documentaire bezig over het Grote Boze Internet. Wat een rare omroep is dat geworden, zeg.

op 29 10 2007 at 21:43 schreef Houriloper:

Van mij mag alles hoor, Peter, hoe kom je erbij! En in de jaren zestig en zeventig was ik kind, een kind met grote ogen een een perfect geheugen. Veel gezien!

op 29 10 2007 at 22:36 schreef Paardestaart:

Het spijt me Peter dat je geen wijsheid kunt ontwaren in mijn betoog.
Maar dat viel te verwachten natuurlijk; het is niet de boodschap waar je ophoopte vermoedelijk.
Het spijt me vreselijk, maar aangezien je maar blijft leuren met de zestigerjaren romantiek van mevrouw Vermeer voel ik me toch wel ernstig geprovoceerd.

Jij bent eigenlijk een beetje een anachronisme Peter; je bent gewoon tien jaar te laat geboren!
Dat was sowieso beter geweest want dan had je ook niet zo gebeten hoeven zijn op die verdomde babyboomers, die het experiment afblazen juist op het moment dat jij mee zou gaan doen! :-)

op 29 10 2007 at 22:47 schreef Houriloper:

Zeg eens eerlijk, Paardenstaart, ben jij een babyboomer? Nee toch?

op 29 10 2007 at 23:55 schreef inge:

is dit niet gewoon Hegel? alwéér?
eerst heb je de niet-kunnen/mogen-neukertjes, dan heb je de vrije-neukertjes, dan weer diegenen die het ‘gehad hebbe’n, en alles vastrijmen of -lijmen met ‘been there, done that?’
ik ben gewoon heel blij met wat ik nu eindelijk heb gevonden en dacht nooit meer te vinden,
eigenlijk.
op m’n 36ste.
en twee heerlijke kinderen uit daarvoor.
en, raar genoeg: geen spijt.
hoe kan dat ook als het inderdaad zo is, waarheid als een domme koe: dat je je kinderen onvoorwaardelijk graag ziet en allemaal evenveel?
komaan, leven is een schoon iets.
en dat frans gedoe?
nee, niet meer.
voor mij dan.

op 30 10 2007 at 01:56 schreef Peter Breedveld:

Dat ik geen wijsheid ontwaar in jouw gefulmineer, Paard, is niet omdat er niet de boodschap in staat waar ik op hoopte, want ik hoopte helemaal niet op een boodschap.

Het is omdat je steeds hetzelfde doet: karikatuur schetsen (‘jaren zestig-romantiek’, ‘kama sutra-fantasieën, bla-bla-bla’) en dan foeteren dat ik niet moet denken dat je daar gelukkig van word, want dat heb jij allemaal in de jaren zestig al mis zien gaan.

Wat heb ik daar aan? Je mist mijn punt steeds volkomen en bovendien vind ik je onderbouwing zwak. ‘Kinderachtig, burgerlijk, huichelachtig, bloedsentimenteel en egotripperij’zijn termen die net zo goed toepasbaar zijn op al die brave huismoeders en – vaders die het netjes anderhalve keer per week met elkaar doen. En dat iets in de jaren zestig misging, betekent niet dat het dus niet kan. In de jaren zestig ging vrijwel alles mis, en dat is natuurlijk niet verwonderlijk, als je ziet wie er toen overal met hun grote bek vooraan stonden.

op 30 10 2007 at 03:47 schreef Paardestaart:

Paardestaart, ben jij een babyboomer? Nee toch?

Ik wist het eigenlijk niet, dus ik heb het opgezocht, maar ik ben bang van wel, Hos – tussen ’45 en ’65 staat er, dus ik val d’r net tussenin :-)

Peter – in de jaren zestig is er niet ‘iets misgegaan’; mensen hebben tot diep in de tachtigjes alle grenzen opgerekt, geëexperimenteerd en getheoretiseerd, op zoek naar de ‘meest ideale samenlevingsvorm’ – hoewel het toen nog gewoon de ideaalste heette geloof ik; de trappen van vergelijking werden in die dagen op school nog gewoon onderwezen.
Je mag veilig veronderstellen dat er verdomd geen steen op zijn plaats is gebleven, al kool en geit sparende. Maar als jij iets vindt dat niet geprobeerd is wil ik het graag nog eens horen, over twintig jaar; hoewel het mij natuurlijk gaat om de gewonden langs de flitsroute van mensen die steeds opnieuw aan ‘een nieuwe liefde’ willen beginnen.
De vaders redden zich wel, denk ik

Ik weet niet zo goed hoe je je ervaringen ‘onderbouwen’ moet; op wat ik zeg reageer je niet dus ik laat het er verder bij.

Zoals ik al zei: ik ben een toeschouwer in dezen

op 30 10 2007 at 07:52 schreef Houriloper:

Nee hoor, Paard, volgens mij gaat het tot ’60 – maar als jij gelijk hebt, ben ik er ook één!

op 30 10 2007 at 10:44 schreef Laila:

Of je nu uit de jaren 60,70 of 80 komt, iedere generatie heeft zijn stuiptrekkingen en denkt het wiel opnieuw uit te kunnen vinden. De bevindingen blijven het zelfde.Ach gun het iedere generatie daar zelf achter te komen.
Of het nu Flower Power, Waste Land party’s, parenclubs of swingen heet opvallend is dat het vaak gepaard gaat met veel drugs en als de roes is uitgewerkt, die jaren kan duren ,zitten mensen ineens een soapdrama wat ze nooit hadden voorzien.
D.m.v. seks, drugs en alcohol je dagelijkse bestaansplafond ontstijgen gaat op den duur z’n tol eisen. Dan lijkt het instituut huwelijk niet langer meer onaantrekkelijk en kan het zelfs een verademing zijn.
Doordat mensen in een relatie of huwelijk claimen, zeiken, controleren of hun levensgeluk van de ander laten afhangen zal een huwelijk langzaam maar zeker op een onvermijdelijke verstikkingsdood afstevenen.

Die paar die werkelijk en in alle openheid gelukkig zijn in een minder tradionele relatie gun ik het van harte.

op 30 10 2007 at 10:45 schreef Delilah:

Aldus Delilah.

op 04 11 2007 at 17:37 schreef Fred de Haas:

Het blijft leuk, al die verhalen over de wortel en de brievenbus…