Marijke
Peter Breedveld
Illustratie: Michel Kok
Paardestaart berichtte me onlangs dat afgelopen zomer Marijke de Jonge is overleden aan een hartstilstand. Mijn hersenen begonnen onmiddellijk te grossieren in clichés: Wat erg, zo jong nog!’; Ongelofelijk, met Oud en Nieuw zat ik nog naast haar aan tafel’; Zo’n knappe vrouw, zo zonde’.
We hebben elkaar in de nacht van 31 december op 1 januari een Gelukkig Nieuwjaar gewenst. Ze heeft, geloof ik, net de helft van 2007 volgemaakt. Je houdt er natuurlijk geen rekening mee dat dit het jaar kan zijn dat je ophoudt met bestaan. Niet op die leeftijd.
Wat een banale gedachte.
Ik heb Marijke (niet de naam waarmee ze bij de burgerlijke stand stond ingeschreven) een paar keer ontmoet. Ze was één van de eloquentere vaste reageerders op deze site en af en toe schreef ze een stukje. Altijd pittig, ze veegde de vloer aan met multiculti’s, bevooroordeelde, linkse journalisten (welhaast een pleonasme) en zelfs met cabaretiers die geen harde grappen over de islam maakten, dat is je plicht als cabaretier, leek ze te denken. Ze was van de take-no-prisoners-beweging binnen de vrijdenkerij. Een scherpslijpster op haar eigen manier.
Ze bleek aanzienlijk kwetsbaarder dan ze voorgaf in haar schriftelijke betogen, ontdekte ik toen ik haar in het echt zag. Een frêle vrouw. Charmant, maar onzeker. Verdrietig, niet boos, zoals in haar stukken. Een goed gevoel voor humor, maar wel enigszins bitter. Een intelligente, aantrekkelijke vrouw die nooit goed tot haar recht was gekomen, was mijn indruk. Ik denk dat ze meer pijn had dan ze wilde toegeven. Dat geldt trouwens voor meer Internetstrijders die ik heb ontmoet. Een krokant buitenlaagje, maar ze smelten allemaal in de mond.
Toen ik begin dit jaar korte metten maakte met een aantal militante schreeuwlelijkerds op Frontaal Naakt, voelde Marijke zich aangesproken of solidair met de kwajongens en meisjes. Ze heeft nooit meer een bijdrage op deze site gezet en vond een podium op Hoeiboei. Ik vond dat jammer, wie iets te vertellen heeft en Marijke had iets te vertellen komt naar mijn bescheiden mening beter tot zijn recht op Frontaal Naakt dan op het sektarische Hoeiboei, maar goed, dat was haar keuze.
Sinds ik in 1997 het Internet ontdekte, heb ik talloze vriendschappen of misschien is verbonden een beter woord gesloten met mensen die ik nooit in het echt had ontmoet. Van wie ik niet wist of ze echt waren die ze zeiden dat ze waren, waar ze woonden, wat ze precies deden, hoe ze er uitzagen. Met sommigen heb ik samengewerkt zonder ze ooit in het echt te hebben gezien. Op een Deense site sta ik, samen met een Britse kinderarts die ik alleen ken als Jake’ en een Deense filmacteur, Kristian Leth, vermeld als coauteur van een artikel dat ik zelf niet kan lezen en waarvan ik vergeten ben waar het over gaat. Anderen heb ik wel ontmoet, Marijke was er daar één van. Ze is niet de enige van wie ik opeens niets meer hoor. Ik weet niet of ze opeens genoeg van dat geïnternet kregen, of dat ze misschien dood zijn, of ze een wereldreis zijn gaan maken of gingen vechten in Irak of Afghanistan.
Van Marijke wist ik iets meer ze woonde bij mij in de buurt maar ik zou waarschijnlijk nooit van haar dood hebben gehoord als Paardestaart me niet op de hoogte had gebracht. Zo gaat dat vaak, je ziet regelmatig mensen, ze raken op een bepaalde manier vertrouwd, dan verdwijnen ze uit het oog. Je realiseert je pas na weken of misschien wel maanden dat je ze al een hele poos niet meer hebt gezien.
Marijke, als er toch een hiernamaals blijkt te zijn vanwaar je dit kunt lezen: maak het ze flink moeilijk, daar. Be a pain in the ass.
Algemeen, 24.10.2007 @ 10:23
6 Reacties
op 24 10 2007 at 11:37 schreef filantroop:
Ondanks dat ik haar nooit gekend heb van haar geschriften (ik kom hier te kort om dat genoegen ondervonden te hebben), manen de woorden van de hoofdredacteur van dit frontale schotschrift mij haar toch te kennen uit de schets die hij aan ons biedt. Zo heb ik haar dan toch gekend, hoewel haar beeld slechts vaag schemert, en ik me tevreden moet stellen met die ene column die vanuit een stille boosheid uit haar pen vloeide.
De pen en de inkt zijn er nog. Er is nog veel papier onbeschreven. Nog veel woorden behoren geschreven te worden. Dat zou ze, waag ik te veronderstellen, ook gewild hebben.
op 24 10 2007 at 12:11 schreef Hansje Castorp:
Wie had gedacht dat zelfs het alomtegenwoordige eeuwige internet niet de gang naar de dood verbergen kon? Slechts door het horen zeggen van een ander weten we het, echt kennen deden we haar nooit, in ieder geval niet de meesten van ons hier. Slechts door de roep van die ander en zijn aandacht krijgt haar dood een plaats in mijn leven, even, voordat ik doorga met mijn eigen. Tegen het licht van de vergankelijkheid van de enkeling steken de ‘belangrijke zaken’ en de ‘strijd,’ of hoe men dat ook vergoeielijkend of bombastisch moge benoemen, nogmaals bleekjes af.
En terwijl ik nog even doormijmer denk ik aan al die zaken waarover ik me zou kunnen opwinden. Vaak niet eens iets waar ik zelf geconfronteerd mee wordt. En steek het weg, die opwinding is allang de mijne niet meer.
op 24 10 2007 at 13:12 schreef Paardestaart:
Op mijn werk komt al jaren een lief, oud kaboutertje, op de fiets, al is ‘ie dik in de tachtig – een soort Pee Pastinakel op jacht naar postzegels die hij aan éen of andere liefdadige instelling geeft.
Als ‘ie te lang wegblijft vragen wij ons altijd af of ‘ie het nog wel dòet, en we luisteren opgelucht naar zijn lange verhalen als blijkt dat ‘ie zijn levensgevaarlijke tochten door de drukke stad weer heeft overleefd..
Mensen moesten hun losvaste dierbare contacten in de buurt en in hun virtuele leven eigenlijk maar in hun adresboekje zetten; voor de onbekende nabestaanden.
Opdat liefhebbende toeschouwers niet worden overgeslagen als er iets te melden valt..
Het is al zo akelig dat iemand maanden dood en begraven is voordat je hoort dat ze d’r gewoon niet meer ìs
Mooi stuk Peter – bedankt.
op 24 10 2007 at 21:14 schreef Loor:
Peter, hoe smaakvol en waardig is jouw eerbetoon aan Marijke in vergelijking met die van de webmaster van Hoeiboei, waar zij vooral en heel voorspelbaar werd ‘herdacht’ vanwege haar (zorgvuldig geformuleerde) islamkritiek.
http://hoeiboei.web-log.nl/hoeiboei/2007/10/marijke_de_jong.html
Marijke heb ik niet persoonlijk gekend en ik heb slechts sporadisch een reactie van haar gelezen, maar ik denk dat je haar, op basis van wat je over haar wist, prachtig hebt weten te ‘vatten’ in het bovenstaande.
op 25 10 2007 at 06:18 schreef John:
Laten we de manier waarop een mens wordt herdacht ook nog even meten!
op 25 10 2007 at 18:20 schreef Ansje:
"Het is al zo akelig dat iemand maanden dood en begraven is voordat je hoort dat ze d’r gewoon niet meer ìs…"
Klopt helemaal Paardestaart….
Ik mailde zo af en toe met Marijke en heb heel gezellig met haar staan praten op de 1e FN-borrel, way back weet ik veel wanneer.
Zo’n aardige vrouw, belangstellend, meelevend en heel scherp en alert.
R.I.P. Marijke
RSS