Theater

Max Schulte

Illustratie: Michel Kok

Het was mij tot voor kort onbekend dat Twente over een gratis theater beschikt. Het staat in Almelo en heet rechtbank. Ik werd onlangs uitgenodigd voor een voorstelling waarin de insluipers in mijn huis ter verantwoording zouden worden geroepen. Eerst dacht ik nog dat het een serieuze bedoening was, maar al snel bleek ik te zijn aangeland in een opname voor Koefnoen.

Het stuk betrof een twee-akter, waarin in het eerste deel ene Harm S.* terecht stond. Een jonge Rotterdammer van een jaar of 22 die al een uitgebreide historie met justitie achter zich had. De rechter wees meneer nadrukkelijk op zijn zwijgrecht en deze slimme vent knoopte dat goed in zijn oren en hield zijn snuit. Het praten liet hij over aan zijn advocaat.

De officier beukte er flink in, maar kreeg geen vat en wat ie in te brengen had, werd door de advocaat eenvoudig weersproken. De rechter zag geen andere mogelijkheid dan verdachte vrij te spreken, erbij zeggende dat hij persoonlijk ervan overtuigd was dat verdachte de diefstal mede had gepleegd.

Kennelijk een verassende ontwikkeling, want de advocaat van de tweede verdachte, ene Dhoenmoe N., vroeg gelegenheid met zijn cliënt te overleggen. Hetgeen werd toegestaan en het laat zich raden dat deze zijn cliënt op het hart gedrukt zal hebben om vooral niets te zeggen. Dat bleek niettemin aan dovemansoren gezegd, want deze ongeveer evenoude Amsterdammer liet zich verscheidene malen uit zijn tent lokken door de aantijgingen van de officier. Het maakte niets uit. De rechter wilde weer geen wettig en overtuigend bewijs zien en ook deze meneer mocht zijn spullen gaan halen in de inrichting van voorarrest en afnokken.

Mijn mobieltje werd omstreeks middernacht uit mijn huis ontvreemd en er werd om half twee des nachts al mee gebeld met een andere sim-kaart. Op de vraag hoe hij aan de telefoon kwam, antwoordde de verdachte dat die hem tweedehands had gekocht. De advocaat had uitgezocht dat dit soort telefoons inderdaad op marktplaats.nl te koop waren en daarmee was het bezit afdoende verklaard. Ook vroeg de officier hoeveel verdachte ervoor betaald had. De discussie ging ongeveer als volgt:

V: “Honderdvijftig Euro.”
O: “Dat is dan net zoveel als de nieuwprijs.”
V: “Hoe bedoelt u?”
O: “Op internet kosten nieuwe apparaten van dat type zoveel.”
V: “Hoeveel?”
O: “Hondervijftig Euro”.
V: “Ik zei vijftig Euro”.
O: “Dat zei u niet.”
V: “Dat zei ik wel”.

Kennelijk was er in de zaal sprake van een collectieve oorafwijking.

Bij een bezoek aan de Kokkelmanlanden was een substantieel bedrag ontvreemd. Daaronder een briefje van vijfhonderd Euro. Verdachte had zulk een briefje op zak. Had ie gewisseld voor zijn werkgeld. Nee, bij wie wist ie niet meer.

Het is onbegrijpelijk dat de wetgevende sukkels in dit land nog steeds niet de regels zodanig hebben aangepast dat een rechter kan beslissen dat ingeval van volstrekt ongeloofwaardige verhalen de bewijslast omdraait. Toon maar aan dat het je werkgeld was dat je voor zo’n onpraktisch briefje van vijfhonderd hebt gewisseld.

Met het mobieltje hadden de heren een cameraopname gemaakt van het verdelen van de buit. De buit lag uitgespreid op een bed. Te horen was dat beide heren lyrisch spraken over de hoogte van de buit en dat ze die met hard werken hadden verdiend. Verdachte N. kwam zelfs in beeld.

O: “Kijk dat bent u”
V: “Dat ben ik niet”.

Kennelijk mogen donkere mensen straffeloos beweren dat blanke mensen de ene donkere niet van de andere kunnen onderscheiden.

De rechter sprak wederom uit dat hij ervan overtuigd was dat ook deze verdachte schuldig was aan de diefstal, maar had geen wettig en overtuigend bewijs gehoord en voelde zich derhalve genoodzaakt ook deze verdachte vrij te spreken. Daarbij herhaalde hij het cliché: beter tien schuldigen op straat dan één onschuldige in de cel.

Een prachtig maar in de huidige maatschappelijke verhoudingen sleets argument. Hoeveel vervolgschade gaan die tien schuldigen weer aanrichten en wie is daarvoor dan aansprakelijk? De voormalige verdachten verlieten besmuikt lachend de rechtszaal en hebben ongetwijfeld een les geleerd. Een volgende keer zullen ze zich van dit soort stommiteiten onthouden. Het zou me evenzeer niet verbazen als ze op zeker moment tot geweld overgaan, waarbij slachtoffers vallen. Misschien wel dodelijke. Horen we de rechter dan nog steeds zijn cliché herhalen over schuldigen op straat en onschuldigen in de bak?

De rechter – overigens geweldig gespeeld door Paul Groot – is op z’n best een clown. De officier – in wie de geoefende Koefnoen-kijker Owen Schumacher herkent – heeft zijn zaakjes niet goed voorbereid en de ware ratten in deze parodie werden vertolkt door de advocaten, die lieden weten vrij te pleiten, waarvan zij wel moeten aannemen dat die niet onschuldig zijn. Daarmee zijn ze medeverantwoordelijk voor alles wat deze heren nog op hun stok gaan kerven.

Gelukkig was het allemaal maar een toneelspel, want als je dit serieus zou moeten nemen dan was het met de rechtspraak in dit land treurig gesteld. In een televisieprogramma als Opsporing Verzocht wordt vaak juichend kond gedaan van arrestaties na tips van het publiek. Helaas wordt niet vermeld of die arrestaties ook leiden tot veroordelingen en of eventuele veroordelingen ook leiden tot gedragsverbeteringen.

In voorbereiding op de zaak werd ik uitgenodigd om tijdens de zitting mijn schade te verhalen. Die was in materiële zin vrij gering, maar ik had een optelsommetje gemaakt van alle tijd die ik heb moeten besteden aan het vervangen van apparaten en het afwikkelen van rompslomp, met daarin opgenomen een toeslag voor geleden angsten, ergernis en frustratie. Dit duidelijke résumé werd tijdens de zitting door de officier onvoldoende onderbouwd van tafel geveegd als zijnde onvoldoende onderbouwd. Bureau Slachtofferpesten is kennelijk ook een werkverschaffingsproject.

Kortom: als u eens uitgebreid wilt gaan lachen, ga dan naar Almelo en neem vooraf iets in tegen lachkrampen. Gelukkig mocht ik vanochtend in de krant vernemen dat dit gratis theater onverminderd voor de regio behouden blijft.

*Uiteraard zijn om privacy-redenen de namen van verdachten verhapseld.

Max Schulte krijgt soms een krakende kunstkop van de gekte in deze wereld. De psychiater heeft hem aangeraden één en ander ‘van zich af te schrijven’. Zie ’s mans website.

Tweet

Algemeen, 13.10.2007 @ 08:50

[Home]
 

Δ