Arabisch Zionisme
Hanna Bouaicha
In Israël wemelt het van de conflicten. Het conflict der conflicten in deze context is natuurlijk het bekende Israëlisch-Palestijnse conflict. Maar als je even verder kijkt, kan de conflict-liefhebber hier zijn lol op. Tussen de Israëlische Joden onderling bestaat een heel netwerk aan conflicten: Het eigenlijk alweer verouderde conflict tussen de Ashkenazi en Sefardische Joden, tegenwoordig zijn het meer de Ethiopiërs die het onderspit delven. Natuurlijk de seculiere ten opzichte van de religieuze Joden. En niet te vergeten de voor de hand liggende links en rechts oppositie.
Maar waar ik nu kort op wil inzoomen is het interne conflict tussen de Joodse en Arabische Israëliërs. De interne conflicten tussen de Palestijnen in de Palestijnse gebieden laat ik voor het gemak even totaal buiten beschouwing. Sterker nog, het liefst zou ik het volledige Israëlisch-Palestijnse conflict even bracketten‘ (zoals dat zo mooi heet in mijn vakgebied als je iets buitenspel zet). Natuurlijk is in dit kleine gebied alles met alles verweven, maar soms moet je de zaken juist uit elkaar trekken om ze beter te begrijpen, of op zijn minst zuiver te kunnen bekijken.
In Israël is momenteel twintig procent van de bevolking Arabisch. De meeste van hen worden ook wel de ’48-Arabs’ genoemd. Toen Israël onafhankelijk werd, zijn deze Arabieren gebleven. Je kunt debatteren over de legitimiteit en of zij al dan niet een keuze hadden. Maar ook dat wil ik hier niet centraal stellen. Waar het me nu om gaat is dat de Arabisch-Israëlische bevolking eigenlijk heel gesegregeerd leeft van de Joods-Israëlische bevolking. Uitzonderingen zijn bijvoorbeeld Haifa en Jaffo, plaatsen die van oudsher al gemengd waren.
Deze plaatsen worden ook wel gezien als modelsteden’ van co-existentie, maar daar valt over te twisten op het moment dat je het van dichtbij bekijkt. Over het algemeen wonen de Arabieren in Arabische steden, veelal onder Arabisch gezag, de kinderen gaan naar Arabische scholen en Arabische Israëliërs krijgen vrijstelling van dienstplicht. Deze opsomming geeft in het kort weer hoe een bevolking is buitengesloten van de samenleving en hoe mogelijk een scheve klasseverhouding in stand wordt gehouden.
Vooral de kwestie van gescheiden scholen riep bij mij vraagtekens op. Onlangs was ik in gesprek met Joodse en Arabisch Israëlische kinderen (14-16 jaar) die zijn samengebracht om een toneelstuk te maken, met als doel dialoog’ te creëren. Ze kenden elkaar niet voordat ze aan dit project deelnamen, vooral omdat ze op verschillende scholen zitten ondanks dat ze in het gemengde’ Haifa wonen. Hoe kun je klagen dat er te weinig erkenning voor de ander’ is als er überhaupt geen ontmoeting’ plaatsvindt? Scholing is allesbepalend voor een toekomstige sociale structuur.
Een modern Arabisch-Israëlische vrouw uit Haifa vertelde me dat ze wel achter een systeem van gescheiden scholen staat. Dit met name vanwege de taal. Op een Arabische school is, buiten enkele verplichte lessen Hebreeuws, Arabisch de voertaal. Voor haar is het voortbestaan van de taal essentieel en staat misschien wel symbool voor de erkenning van haar Palestijnse afkomst.
Met een Joodse Israëliër ging ik hierover in discussie. Ik sprak mijn ongenoegen uit over het bestaan van de gescheiden scholen, en eigenlijk deze gesegregeerde samenleving. Hoewel misschien niet direct toepasbaar, vergeleek ik het me de Nederlandse samenleving. Zelf ben ik een product van migratie en groeide op in een multiculturele’ samenleving. Ik geloof totaal niet in een multiculti-beleid dat zich in allerlei bochten wringt om verschillende culturele eigenheid in stand te houden.
Het omzichtige Nederlandse beleid ten opzichte van de migrantenculturen die van buiten kwamen, is uiteraard niet helemaal vergelijkbaar met de situatie van de Arabische en Joodse Israëliërs. De Arabische cultuur was hier al en gezien de situatie van het conflict’ (lukt toch niet helemaal, dat bracketten) kan de Israëlische regering daar niet omheen. Mijn Joods-Israëlische vriend vindt het nobel’ dat de Israëlische regering zoveel ruimte geeft aan de Arabieren om hun taal, cultuur en vooral religie te behouden. Met mijn argwanende aard kan ik niet meegaan in dit allervriendelijkste perspectief. Ik kan het niet helpen er een systeem van divide and rule’ in te zien.
Het zou mij niet verbazen als Israël er helemaal niet op uit is om de Arabische Israëliërs te betrekken in hun samenleving. Daar is ethisch wel iets over te zeggen, maar voor nu concreet irrelevant. Mijns inziens is het in de eerste plaats aan de Arabische Israëliërs zélf om zich te betrekken en te integreren bij de samenleving, de samenleving van de meerderheid, de Joodse samenleving dus. Onderzoeken hebben aangetoond dat veel Arabische Israëliërs, gegeven de keuze voor een Palestijns alternatief, ervoor kiezen om in Israël te blijven. Dat verbaast me niets. Wie wil niet deel zijn van een succesvolle, ontwikkelde en democratische samenleving?
Dit soort vraagstukken houd ik in eerste instantie dichtbij mezelf, wat zou ik doen? Als ik een Arabisch-Israëlische moeder was, dan zou ik simpelweg het beste voor mijn kind willen: een goede baan, een leuk huisje, een auto, een gezin. Maar vooral ook de mogelijkheid om uit de vicieuze cirkel van klassensegregatie op basis van etniciteit te breken. Het beste’ is in mijn ogen niet naar een Arabische school, maar gewoon naar een school met Joodse kinderen. Geschiedenis, cultuur en religie op school vanuit een overwegend Joods perspectief’ nemen we op de koop toe, en met een beetje goede wil kun je het beschouwen in het kader van lessen in de wereld van de ander’.
Het beste’ is ook niet het Arabisch als voertaal op school, maar ten eerste de Hebreeuwse taal eigen maken en niet, zoals bij sommigen Arabieren, op de Universiteit aankomen met gebrekkig Hebreeuws. Als het even kan ook het Arabisch behouden, maar dat versterken doen we thuis of met extra lessen. Het beste’ is om gebruik te maken van alle kansen die een ontwikkelde moderne samenleving te bieden heeft. Die kansen liggen daar waar de macht ligt, bij de Joodse meerderheid en niet in mijn afgesloten’ Arabische omgeving.
Het probleem met dienstplicht is ingewikkelder. De Israëlische samenleving is behoorlijk gemilitariseerd. Vanaf hun achttiende hebben meisjes een dienstplicht van twee jaar, jongens moeten drie jaar in dienst. De impact van deze diensplicht is enorm. Niet alleen is het in sterke mate vormend voor de jongvolwassene, het is ook bepalend voor de toekomst. De eerst vraag bij een sollicitatie is wat de sollicitant heeft gedaan gedurende de dienstplicht. Het ontbreken van dienstplicht op de CV heeft grote gevolgen. Arabische Israëliërs worden vrijgesteld’ van dienstplicht omdat ook hier de allervriendelijkste Israëlische regering hen niet tegen hun eigen volk’ zou willen laten vechten.
Principes daargelaten, lijkt het me beter als Arabische Israëliërs zich hier niet zo gemakkelijk aan ontrekken. Er zijn alternatieve posities te bedenken, bijvoorbeeld in de sociale sector, die ze zouden kunnen vervullen zonder de genoemde confrontatie aan te gaan. In die zin kan de diensplicht gezien worden als symbolisch-nationalistische ondersteuning van de staat waar men burger van is. Voor Israël is dit de buitenkans om bijvoorbeeld met een aangepast programma Arabisch nationalisme te kweken.
Ik sprak met een Arabische-Israëlische dame over dit perspectief. Ze reageerde afwijzend en zag het als een soort ongelijke opoffering: Why should we give so much to them, they are not accepting us in their society’. Het verschil met haar visie en met die van mij als denkbeeldige progressieve moeder is het uitgangspunt. Deze moeder is Arabier maar ook Israëliër en voelt enige betrokkenheid bij de staat. Ze heeft zich emotioneel enigszins kunnen loskoppelen van de geschiedenis en is niet bereid de prijs te betalen voor trots en behoud van een nostalgische identiteit. Haar motivatie is eigenlijk vooral egoïstisch van aard. Ze is gericht op de optimalisatie van de toekomst van haar kind. Ze zou er alles aan doen om haar rechten op te eisen, maar ziet het ook als plicht om het maximale bij te dragen aan de maatschappij waarin ze leeft.
Mijn Israëlische vriend stelde terecht dat hij tot nu toe nog geen grote groepen demonstrerende Arabische Israëliërs heeft gezien die zo graag het leger in willen of willen integreren in de Joodse samenleving en zich opwerpen als nieuwe Arabische zionisten. Hij geeft aan hoezeer al vooruitgang is geboekt als je ziet dat Israël zelfs een Arabische minister heeft benoemd. Maar volgens hem willen de meeste Arabieren niet integreren, en kun je het niet afdwingen.
Laat ik daar duidelijk over zijn: mijn suggestie is geen dwingend beleid van assimilatie waarbij je kunt wachten op een giftige tegenreactie. Mijn betoog is gericht op de progressieve Arabische Israëliër die het beste’ voor zichzelf kan kiezen. Het gaat niet om voorbeelden als het aangehaalde dialoog’-project, die op microschaal slechts een ideologisch geconstrueerde werkelijkheid weergeven. Arabieren hebben er belang bij om te integreren in de mainstream‘ Joodse samenleving, in het normale’ leven. Het zou niet gek zijn als de Israëlische regering deze potentiële gematigde progressievellingen niet alleen zou prikkelen maar ook zou ondersteunen. Ik zie dit als de enige weg van échte co-existentie’. Pas als de Arabische Israëliër een, zelfverworven en zelfopgeëiste, gelijkwaardige plek in de samenleving heeft, kun je hem aanspreken als volwaardig burger en kan hij als dusdanig functioneren.
Het mes snijdt altijd aan twee kanten. Ook als het de voordelen betreft. De geïntegreerde individuele Arabische Israëliër zou een betere plek in de samenleving krijgen. Israël zou in plaats van instandhouding van de broedende interne enclave meer loyale burgers krijgen die op de langere termijn kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van het land. En om nog een stap verder te gaan, deze ideaaltypische Arabische Israëliërs zouden in de toekomst nog wel eens een onmisbare brugfunctie kunnen vormen tussen Israël en haar Arabische buurlanden.
Natuurlijk ben ik geen Arabische Israëliër. Ik heb niet mijn land’ verloren aan het overwinnende Israël. Ik heb geen oom verloren in de bloedige strijd. Ik heb geen familie die in de West Bank woont. Ik heb geen affiniteit met de bestaande of gewenste Palestijnse nationaliteit. Wie ben ik om als naïeve buitenstaander de situatie irreëel te versimplificeren en daarop een in West Europese integratiemodel toe te passen?
Het bovenstaande is dan ook een beschrijving van mijn verbeelding. Als het gaat om fijn samen wonen, fijn samen naar school gaan en al helemaal de beoogde alternatieve vorm van dienstplicht is het wellicht allemaal utopisch en onrealistisch. Toch hoor ik ook verhalen van enkele voorbeelden waarbij het al gebeurt. Het zijn vooral Arabieren uit de bovenklasse die hun kinderen naar Joodse scholen sturen en er zijn enkele Arabieren die vrijwillig in dienst gaan. De realiteit van de situatie laat dit vooralsnog niet toe op grotere schaal. Hoewel ik erken dat mijn bracketten‘ niet realistisch is, is het soms noodzakelijk als manier om het denken richting vrijheid en vooruitgang mogelijk te maken. Stijging in de ladder van sociale klasse is geen garantie voor maatschappelijke acceptatie, maar het is een goed begin.
Hanna Bouaicha (1974), bijna afgestudeerd socioloog, is Arabier en geïnteresseerd in Joden. Bij voorbaat verdacht! Voor Frontaal Naakt bericht ze regelmatig vanuit Jeruzalem, waar ze de secularisering van joden onderzoekt.
Algemeen, 18.09.2007 @ 11:20
21 Reacties
op 18 09 2007 at 13:11 schreef rick de bie:
Een prachtig artikel, met hoopgevende allure.
Laat de bovenklasse Arabieren zo veel mogelijk hun kinderen naar Joodse scholen sturen. Goed voorbeeld doet volgen. En laat iedere school in Israel een openbare zijn. Maak van Israel een moderne staat waar sjoel en staat gescheiden zijn.
op 18 09 2007 at 14:19 schreef daniel:
De joodse wereld -en dus ook Israel- doet niet aan assimilatie. Dat is een lastig probleem. Eeuwenlang mochten joden geen niet-joden opnemen, en dat verbod is door de eeuwen heen veranderd in joodse traditie. In feite hebben we de vervolging geinternaliseerd.
Nu dat joden echter een staat hebben en vrij zijn moeten ze leren hoe ze niet-joden kunnen assimileren. Als jouw cultuur ergens dominant is, dan moet je accepteren dat er anderen zijn die zich bij die cultuur willen aansluiten, of dat noodgedwongen zullen doen. Dat is in het jodendom erg lastig en dát moet veranderen.
Een oplossing die ik graag zou zien, is om een versnelde procedure op te stellen waarin niet-joodse Israelische staatsburgers makkelijk joods kunnen worden.
Een scheiding tussen sjoel en staat is een andere oplossing. Dan krijg je een soort Irak effect (of Libanon). Want als je van Israel een neutrale staat maakt, maak je van joden en Moslims nog geen neutrale mensen. Grote kans dat dan een burgeroorlog uitbreekt.
Wat een ontzettend fijn voortuitzicht.
op 18 09 2007 at 15:12 schreef Ernst:
Met ons op segregatie van bevolkingsgroepen gericht onderwijsbeleid, hebben we natuurlijk een balk in eigen ogen van heb ik jou daar.
op 18 09 2007 at 16:32 schreef Franco Nahar:
Interessant artikel van Hanna Bouaicha. Toch een paar kanttekeningen. De scheidslijn tussen de joodse en de Arabische Israëliërs is relatief klein vergeleken met die tussen ultra-religieuzen en seculiere joden die voor het voortbestaan van de Israëlische staat veel grotere risico´s meebrengt. De Arabische staatsburgers hebben ervoor gekozen,veelal uit pragmatische en economische overwegingen, om in Israël te blijven, hetgeen wel iets zegt over de kwaliteit van leven op de Westbank, Gaza of in de Arabische wereld. Ik heb zelf als immigrant tijdelijk in Israël gewoond en heb hieraan ook Arabische vrienden overgehouden. Uit eigen ervaring weet ik dat deze groep Israëliërs in stilte vaak een zekere bewondering koestert voor de verworvenheden van de Joodse Staat met als belangrijkste pluspunt natuurlijk de parlementaire democratie. Maar ook al worden ze inderdaad enigszins achtergesteld, denk aan de mindere infrastructuur e.d. in hun woonplaatsen, ze vormen niettemin een relatief welvarende en rustige groep.
Nee, dan de situatie waarin de seculieren altijd het onderspit delven t.o.v. de ultra-religieuze joden. Als in de Joodse Staat de lasten gelijkelijk verdeeld zouden zijn over alle schouders, had ik geen enkel probleem. De realiteit is dat de ultra-religieuzen met hun grote kinderschare profiteren bijvoorbeeld van een gestaffeld systeem van kinderbijslag en dat ze vrijgesteld zijn van hun militaire verplichtingen in een land waar iedere man zeer langdurig gemobiliseerd kan worden.
Er zijn wel eens stemmen die pleiten niet voor een 2-staten-, maar voor een 3-staten-oplossing´ met een eigen land voor ultra-religieuze joden, voor de seculieren en dan nog een eigen entiteit voor de Palestijnen. Soms, in een sombere bui, zie ik een mooie toekomst voor deze optie.
op 18 09 2007 at 16:47 schreef Peter Breedveld:
Absurd, dat die religieuze joden uit principe weigeren het land te verdedigen waar zij veilig kunnen leven, maar dat zonder krijgsmacht allang van de kaart zou zijn geveegd. Parasitisme, noemen ze dat bij ons thuis.
De vrijstelling van dienstplicht van de Arabische Israëliërs vind ik ook opmerkelijk, vooral vanwege de argumentatie: de regering wil hen niet tegen hun ‘eigen volk’ laten vechten. Wat nou, ‘eigen volk’? De burgers van Israël, die zijn hun ‘eigen volk’.
Ik moet denken aan Ahmed Marcouch, die in HP/De Tijd van afgelopen week zegt dat, mocht Marokko Nederland binnenvallen, hij zonder aarzelen in het Nederlandse leger tégen het Marokkaanse zal vechten.
Sowieso zeer de moeite waard, dat interview.
op 18 09 2007 at 17:32 schreef Franco Nahar:
En reken maar dat ik als joodse Nederlander tegen mijn overigens eveneens geliefde Israël zal vechten, mocht het ooit de Lage Landen aanvallen!
op 18 09 2007 at 21:02 schreef Paardestaart:
Nou moe! Het is ook niet gauw goed; als je arabieren alle ruimte geeft om ’te integreren met behoud van eigen cultuur’ integreren ze gewoon níet en dan moet je na drie decennia het boetekleed aantrekken omdat ‘je niet genoeg geëist hebt’; als je ze dwingt te integreren en in hun eigen tijd de conservering van hun wortels ter hand te nemen maak je je schuldig aan cultureel imperialisme!
Ik zeg met opzet ‘arabieren’ omdat het probleem zich vooral voordoet bij immigranten uit de arabische cq moslim-wereld, en niet bij de andere groeperingen die zich overal in de westerse wereld min of meer pijnloos een gelijkwaardige positie hebben verworven.
Dat roept bij mij de vraag op of deze specifieke groep emigratie soms ziet als louter positieverbetering; of ze het vertrek uit eigen land wijten aan de landen waar ze hun toevlucht hebben gezocht, en of ze daarom vinden dat ze ze daarom naar hartelust mogen uitwonen.
Of ben ik de enige die de redelijk aanpepaste’ arabisch-israelische uit Bouaicha’s verhaal die zich afvraagt waarom ze in godsnaam iets zou terugdoen voor de voordelen die de gastcultuur haar biedt zo typerend vind voor de arabische cultuur..?
Ik vind het dan ook een sprekend voorbeeld van vroom-positivismes, al die blij-instemmende reacties op dit kennelijk hoopvol stemmende artikel van Hanna Bouaicha.
Ik heb de deprimerende rotzooi – de afgewerkte ijskasten, kapotte matrassen, afgedragen kleren, de etensresten – en het verval ook gezien op alle plaatsen waar arabieren wonen in Israel – de scheidslijn is op een centimeter te trekken: in de israelische wijken is alles schoon en aantrekkelijk, zodra je een arabische wijk binnengaat liggen er onder de ramen van de huizen, over de schuttingen en langs straten en wegen de resten van een parasiterend bestaan – ongeveer het verschil tussen Zuid-oost en de rest van Amsterdam. Is de schuld van de Israeli’s natuurlijk, vanzelf – de bezetting enzo – maar ik vraag me toch een beetje af of mensen die zo’n teringzooi maken in hun eigen leefomgeving om een ander te straffen eigenlijk ooit wel een verrijking kùnnen zijn voor een beschaafd land.
op 19 09 2007 at 08:22 schreef BigPete:
De werkelijke reden dat Israël geen Arabieren in het leger wil is natuurlijk simpel, ze vertrouwen er niet op dat als puntje bij paaltje komt die Arabieren ook werkelijk gaan schieten op andere Arabieren.
op 19 09 2007 at 09:24 schreef daniel:
Peter
Absurd, dat die religieuze joden uit principe weigeren het land te verdedigen waar zij veilig kunnen leven
Ze betalen niet eens belasting, wat dacht je daar van!
Het is absurd, maar dat zijn ultra-orthodoxe joden. Die zijn vanzichzelf al absurd, hoe anders kun je het noemen als iemand in de Israelische zomerzon rondloopt met kleding geschikt voor Poolse winters? Ze dragen Poolse of Roemeense kleding, spreken Jiddish met Pools of Roemeens accent. Het zijn joden die zich gedragen zoals de Christenen van zoveel jaar geleden dat wensten. Dhimmi joden, Christelijke variant.
Religeus Zionisten verdedigen wel degelijk hun land, soms een beetje te veel. Ik zou willen adviseren om voor de anti-zionistische religeuzen het woord ultra-orthodoxen te gebruiken. Dan nog is het de moeite waard om te weten dat er ook zionistische ultra-orthodoxen zijn (maar niet veel). Lubavitch en de volgelingen van rabbijn Nachman zijn de twee meest zionistische ultra-ortodoxe stromingen. Satmer en Niturei kurta de meest anti-Zionistische.
vooral vanwege de argumentatie: de regering wil hen niet tegen hun ‘eigen volk’ laten vechten. Wat nou, ‘eigen volk’?
Dat is een beetje dubbel. Israelische arabieren, althans hun leiders, roepen van alle daken dat ze Palestijnen zijn. Zo is bijvoorbeeld Ahmed Bishara, Parlamentslid van de Israelische Knesset en leider van de Arabische Balad partij Israel ontvlucht omdat hij ervan verdacht wordt Hezbollah tijdens de oorlog vorige zomer geheime informatie te hebben doorgespeeld. Bovendien heeft hij een paar jaar geleden bij een bezoek aan Syrië de Arabische landen opgeroepen om vooral geen vrede met Israel te sluiten.
Vertel mij eens hoe Nederland zou reageren op een Marokkaanse lid van het Nederlands parlament die niet alleen oproept om oorlog tegen Nederland te voeren, maar ook gevoelige informatie geeft aan de Taliban.
http://en.wikipedia.org/wiki/Azmi_Bishara#Resignation_from_Knesset_and_Suspicion_of_High_Treason
Franco
En reken maar dat ik als joodse Nederlander tegen mijn overigens eveneens geliefde Israël zal vechten, mocht het ooit de Lage Landen aanvallen
Erg dapper van je. Maar tegen die tijd wonen er al lang geen joden meer in Nederland. Het enige scenario waaronder Nederland slaags zou kunnen raken met Israel is wanneer Nederland een Islamitisch land wordt en de broeders in Palestina gaat helpen.
Paardestaart
Ik zeg met opzet ‘arabieren’ omdat het probleem zich vooral voordoet bij immigranten uit de arabische cq moslim-wereld, .
Maar wat dacht je van Arabische joden? Die zijn wel deel van de Israelische samenleving geworden. Hoe kan dat? Dat komt, denk ik, omdat ze middels het jodendom konden assimileren in een Israelische identiteit, een identiteit door hun invloed ook veel oosterser is geworden.
Israel heeft met niet-joodse Arabieren hetzelfde probleem als Nederland met de Moslims. Die mensen willen niet intergreren en wij willen ze niet hebben. Zouden we ze wel willen hebben, dan zouden we ze de mogelijkheid moeten geven om jood te worden. Of in het geval van Nederland, seculair. De kans is natuurlijk groter dat Arabieren in Nederland gaan seculariseren, dan dat ze in Israel joods zouden worden. Bovendien wil ik me de verontwaardiging die de wereld zou overgaan helemaal niet voorstellen, op het moment dat Israel zou besluiten om die mensen te werven voor het jodendom. Toch is dat de beste weg.
Bigpete
ze vertrouwen er niet op dat als puntje bij paaltje komt die Arabieren ook werkelijk gaan schieten op andere Arabieren.
Niet helemaal waar. Ik heb in het leger Druzen ontmoet die over het algemeen nogal enthausiast over hun dienstplicht waren. Vooral bij de grenspolitie heb je Druzen, en het is bekend dat als je een hekel hebt aan Palestijnen dat je bij de grenspolitie moet zijn.
Bedouinen dienen trouwens ook en dat zijn Moslims. Je hebt dus Moslims in het Israelische leger, zeg dat hardop en laat de woorden over je tong rollen….
M o s l i m s in het I s r a e l i s c h e leger….
http://www.militaryphotos.net/forums/showthread.php?t=84862
op 19 09 2007 at 10:34 schreef the integrator:
@ paardestaart:
in israelische wijken is alles schoon en aantrekkelijk…(en dan de rest van je zin)??? Kom op zeg, blijkbaar ben jij nog nooit in een arme ‘israelische wijk’ geweest; niks schoons en aantrekkelijks te vinden, hoor. Dit is dan ook meer een verschil tussen arm en rijk, dan een specifiek verschil tussen israeli’s en arabieren (palestijnen, hoe je ‘ze’ ook wilt noemen). Een wereldwijd fenomeen in armere gebieden en ja, zelfs te zien in de arme israelische wijken. Veroorzaakt door de mensen zelf, maar zeker ook in dit land door de overheid die niet investeert in arme wijken en ze links laat liggen.
op 19 09 2007 at 12:40 schreef Franco Nahar:
"Erg dapper van je", schrijft Daniel. Wat mij betreft helemaal niet dapper, maar een kwestie van loyaliteit. En voor de volledigheid: mocht Israël worden aangevallen door een van zijn buren, dan kan het land ook op mij rekenen. Niet dat het heel veel zou uitmaken, maar het is een gebaar.
Nog even over de antizionistische ultra-orthodoxe joden. Deze vind je o.a. in Antwerpen en zijn bereid evt. geweld te plegen tegen de Joodse Staat omdat die staat er in hun optiek helemaal niet mag zijn. Verder steunen ze de Palestijnen in hun verzet tegen de veiligheidsmuur en ze waren prominent aanwezig op de vorig jaar gehouden anti-zionistische conferentie die was georganiseerd door het regime in Teheran. Denken wij dat Nederland ingewikkeld is met al z’n christelijke stromingen.
op 19 09 2007 at 13:21 schreef daniel:
Oh, was je erbij in 2006?
op 19 09 2007 at 13:28 schreef Franco Nahar:
Nee, maar wel een van de voorlieden van deze beweging, de Londense rabbijn Friedmann. Via zijn mensen in Nederland en België die proberen om joodse Europeanen achter hun beweging te krijgen, word ik adequaat geïnformeerd (zonder resultaat overigens, want ik vind dit een uiterst enge club).
op 19 09 2007 at 14:56 schreef daniel:
Ik bedoelde tijdens de oorlog tegen Hezbollah.
op 19 09 2007 at 16:09 schreef Franco Nahar:
Jazeker was ik erbij, mijn woonplaats was toen nog Herzlia. Overigens was en bèn ik voor tamelijk stevig ingrijpen tegen terreur. Of de IDF half Beirut had moeten platgooien, is weer een andere vraag.
op 19 09 2007 at 18:41 schreef daniel:
Het heeft inderdaad weinig nut om zoveel schade aan te richten en dan geen grondtroepen te sturen om het werk af te maken.
op 19 09 2007 at 20:32 schreef Cor:
Is net als in Nederland de factor van de voortplanting uiteindelijk van doorslaggevend belang? Ik heb wel eens gelezen dat de joodse Israeliers net zo weinig kinderen hebben als bijvoorbeeld Nederlanders, terwijl de islamitische medelanders fokken als ‘katholieken’?
op 19 09 2007 at 21:36 schreef Arabieren in Israel:
Deep inside – even if our incorrigibly liberal souls prohibit us from admitting it – most of us know the score. We know that Israel’s own Arab population identifies with this country’s genocidal foes, and that given a smidgen of an opportunity, it would avidly join forces with them to destroy us.
Exceptional moderates may marginally exist but they’re few, decreasing in number and beset by radicals all around them – by whom they are routinely intimidated, who continually brainwash their children and who customarily practice the worse-is-better maxim to the max.
Examples abound. The most innocuous revolve around the reluctance of Arab local authorities to collect municipal taxes. Indulgent officials thereby automatically garner instant popularity. No one likes the revenuer and, when wrapped in a nationalistic/Islamic ideology, this antipathy becomes irresistible.
The notion of not paying what the "Zionist system" requires – and then demanding that reviled Jewish taxpayers foot the bills for Arab tax dodgers – makes sense to those who preach incessantly that Israel is illegitimate, that its very existence is an injustice, that its birth was a nakba, a catastrophe Arabs brazenly equate with the Holocaust (in which they quite enthusiastically collaborated under the leadership of their still-revered then-head honcho Haj Amin el-Husseini. He spent WWII as Hitler’s personal guest in Berlin, making sure no Jew escaped extermination).
Not playing along and not paying is low-key rebellion. Not only don’t some citizens contribute to the system, but they additionally practice inconspicuous sabotage by squeezing all they can out of it. Any incremental debilitation of the abhorred Zionists counts, no matter how ostensibly small.
The upshot is that Israeli Arabs cut off their noses to spite their faces. Without their own income, Arab municipalities are bound to fail. Going broke and then expecting the government to bail them out is their calculated policy. But inter alia, schools get into a shoddy state, sewage and garbage aren’t disposed of properly, sanitation is appalling, city employees are unpaid and the Jew next door – though taxed to his eyeballs – is eyed resentfully (despite the fact that the ultra-luxurious villas that fill Arab localities would make the Jewish population green with envy).
Lavish indoors and sumptuous private spaces contrast with squalid outdoors and derelict public spaces in Israel’s Arab sector. The very Arab politicians who deliberately prevent progress inevitably seize upon self-inflicted dilapidation as evidence of discrimination. In the worse-is-infinitely-better tradition, the more they convince their electorate that they’re wronged, the more votes Arab candidates rake in. The greater the instability, the more profit they reap – both in real and propaganda terms.
Hier de rest van "Worse is infinitely better":
http://www.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1188392553346&pagename=JPost%2FJPArticle%2FShowFull
op 20 09 2007 at 20:29 schreef Paardestaart:
The most innocuous revolve around the reluctance of Arab local authorities to collect municipal taxes. Indulgent officials thereby automatically garner instant popularity
Het mes snijdt zelfs aan nòg meer kanten, want behalve lekker goedkoop voor de arabische burgers is de verwaarlozing van de omgeving een probaat middel om de bekende arabische ressentimenten over ‘bezetting’, ‘achterstelling’ en ‘discriminatie’ levend te houden, terwijl in het westen useful idiots bezorgd kunnen constateren dat ‘de arabieren wel degelijk gediscrimineerd worden, omdat ze in beduidend mindere buurten wonen dan ‘de joden’..:-)
op 25 09 2007 at 12:07 schreef Ernst:
Hebben ze in Israel ook al prachtwijken?
op 29 09 2007 at 09:03 schreef eva.m.kellerman:
Hanna, mijn complimenten met jouw opjectief verhaal! Maar ik zou er nog aan toe willen voegen dat de Israelische – Arabieren T.V en radio studio’s hebben die uitzenden vanuit Jerusalem en Tel-Aviv. De journalisten zijn Druzen uit Haifa en Israelische – Arabieren. Hun uitzendingen bereiken Gaza, Westbank en Arabische landen. Het nieuws verschilt weinig of niets van de zelfde uitzendingen die in het Iwrieth worden uitgezonden. Voor Camp David, was ik hun correspondent in Egypte en ook daar werden de uitzendingen intensief bekeken. Wat ik ook miste in jouw verhaal is dat voor de Israelische Arabische bewoners de sociale en medische verzorging het zelfde is in de ziekenhuizen. En tot slot, op zaterdag mag je van geluk spreken om een vrije tafel te vinden in een Arabisch restaurant waar vele Israeliers met hun gezin gaan lunchen.
RSS