Een dagje Hebron
Hanna Bouaicha
Hebron is een omstreden stad in de West Bank. Omstreden omdat er veel conflict bestaat tussen de locale Palestijnse bewoners en de kolonisten. In en rondom Hebron zijn verschillende nederzettingen waar veelal religieuze Israëlische Joden stukken Palestijns grondgebied hebben ingenomen. Deze kolonisten zijn, vooral bij seculiere Israëliërs, niet geliefd. Ze zien hen als irrationele religieuze fundamentalisten die de gespannen politieke situatie alleen maar verergeren.
De aanwezigheid van kolonisten in het bezette gebied maakt de situatie ingewikkeld. De Israëlische overheid neemt verantwoordelijkheid voor hen, met name hun veiligheid, waardoor er verschillende checkpoints en veel militairen aanwezig zijn in dit gebied. Het is nog niet zo makkelijk om territoriaal overzicht te krijgen gezien de complexe verdeling en daarbijbehorende regelgeving. Behalve dat de Palestijnse gebieden, post-Oslo, zijn verdeeld in A, B en C, is Hebron sinds 1997 verdeeld in H1 en H2. Het ABC heeft betrekking op de bezette gebieden in het geheel terwijl de H verwijst naar Hebron specifiek. H1 is volledig Palestijns en valt onder Palestijns gezag. H2 is het gebied waar ook de kolonisten zitten en valt volledig onder Israëlisch gezag.
De organisaties Breaking the Silence en Children of Abraham organiseren tours naar Hebron (in H2) gericht op met name Israëliërs om bewustzijn te creëren. Het dagelijkse leven in Hebron is enorm bemoeilijkt sinds de verdeling.
Wij gingen niet met de tour mee maar op eigen gelegenheid op bezoek bij een Palestijnse vrouw. Via het H1-gebied, door een checkpoint, kwamen we aan in H2, waar ze woont. Ze vertelde ons over het leven in Hebron. Het feit dat Palestijnen in H2 niet mogen autorijden is natuurlijk absurd, maar ze zei daarbij lachend dat haar conditie is verbeterd door al het lopen.
Hebron staat bekend om de problematische situatie met de kolonisten die agressief zijn jegens de Palestijnen. De omgekeerde wereld, want hier zijn het vooral kolonisten-kinderen die met stenen gooien naar de Palestijnen. Haar zusje vertelde over haar ervaring met de agressie van de kolonisten. De meisjes worden op weg naar school lastig gevallen tot het niveau waarop ze zich lichamelijk moeten verdedigen. Maar ook hier werd grappend op gereageerd, waarbij het zusje stoer vertelde dat ze haar belagers heus wel aankan en heel sterk is geworden.
De familie was benieuwd naar de mening van de buitenwereld op Hebron. Een broer van onze gastvrouw vertelde ons dat het beeld, dat Hebron gevaarlijk zou zijn, niet terecht is. Ik vroeg hem nog, enigszins cynisch, of hij gelooft dat Hebron echt veilig is. Volgens hem komt de agressie vooral vanuit de kolonisten. Dit Palestijnse gezin is een uitzondering omdat bijna alle kinderen in binnen en buitenland hebben gestudeerd. Het was een bijzonder bezoek, zelfs te gezellig, waardoor we verlaat vertrokken.
We hadden ons voorgenomen om in ieder geval ruim voor het donker weer op weg terug te gaan naar Jeruzalem. In de schemering liepen we terug van H2 richting H1 om daar een busje te nemen. Op weg werden we lastiggevallen door een paar Palestijnse jongens. In eerste instantie zag ik het als onschuldige jongetjes die nieuwsgierig waren naar een paar Westerse vrouwen. Ik heb zelf veel ervaring met lastige jongetjes en mannen in Arabische landen en heb daarmee leren omgaan. De meest effectieve strategie is hen totaal negeren en doorlopen, maar de grens ligt bij het aanraken. En deze jongens gingen te ver.
Even was er een moment van opluchting toen we het checkpoint naar H1 bereikten en de Israëlische militairen zagen. Ik heb in Israël wel vaker in zo’n paradoxale situatie gezeten, waarbij de militairen, wier vanzelfsprekende aanwezigheid me tegen de borst stuit, je toch een gevoel van veiligheid geven. Een haat/liefdeverhouding met Israëlische militairen dus. Maar het gevoel van veiligheid was van korte duur want we gingen het H1-gebied binnen, en de jongens liepen vrolijk door het checkpoint achter ons aan.
De situatie leek steeds agressiever te worden, vooral toen één van de jongens met een straathond achter ons aankwam. We probeerden kalm te blijven en liepen gehaast richting het taxibusje. Toen we dat eenmaal bereikten en de chauffeur ons in bescherming nam, dacht ik dat de situatie onder controle was. Maar dat bleek niet het geval. De jongens bleven lastig en agressief. Vanuit het busje bekeek ik de jongens pas goed en ik zag de blik in hun ogen. Een blik van agressieve uitzichtloosheid. Ik zag ook dat een paar volwassen mannen geen overwicht hadden op deze jongens. Er was een moment dat ik de situatie als écht onveilig beschouwde omdat deze jongens niet gevoelig waren voor autoriteit. Volgens mij waren ze gevoelig voor helemaal niets. Dit waren totaal andere jongens dan ik ooit had meegemaakt. Dit ging veel verder dan onschuldig geflirt of pesterij. Het werd echt agressief. Maar gelukkig ging het busje rijden en kwamen we uiteindelijk veilig thuis. Achteraf gezien was het enigszins naïef van ons om op dat tijdstip als vrouwen onbegeleid te gaan lopen in een stad als Hebron.
Zo’n ervaring zet je direct weer terug in de realiteit. Natuurlijk is het fantastisch om een leuk Palestijns gezin te ontmoeten en hun verhalen te horen. Zij zijn in feite niet anders dan wij, met ambitie en dromen. In gesprek met die broer was ik bijna meegegaan in de illusie dat Hebron veilig zou zijn. Je kunt zo’n ervaring met deze jongens afdoen als een incident of bagatelliseren met één of andere verklaring van hun onschuldige motieven. Je kunt misschien ook stellen dat je dit over je afroept als je als vrouwen alleen in Hebron gaat lopen (ondanks het feit dat we volledig bedekt gekleed gingen).
Ik zal nooit kunnen begrijpen wat deze jongens hebben meegemaakt en wellicht nog zullen meemaken. Misschien is dat wat de agressiviteit en de hatelijke blik in hun ogen kan verklaren. Hoe dan ook, deze jongens zijn deel van deze situatie. Resultaat van een doodlopende weg van wanhoop.
Hanna Bouaicha (1974), bijna afgestudeerd socioloog, is Arabier en geïnteresseerd in Joden. Bij voorbaat verdacht! Voor Frontaal Naakt bericht ze regelmatig vanuit Jeruzalem, waar ze de secularisering van joden onderzoekt. Lees hier, hier, hier, hier, hier en hier haar eerdere verslagen.
Algemeen, 03.09.2007 @ 15:46
26 Reacties
op 03 09 2007 at 16:59 schreef Tofuburger:
De taak van een socioloog is toch om juist WEL te begrijpen wat er gebeurt in groepsverband? Of is begrijpen een verkeerd woord en kun je het alleen beschrijven/in verband brengen met ander aggressief groepsgedrag? Maar DAAR reageerden die jongens toch niet op? Roept beschreven worden aggressie op? Mij lijkt een gebrek aan controle de grootste oorzaak van losbandigheid (een tautologie idd).
Anja Meulenbelt schijnt echter in de Gaza-strook alleen maar liefde te ontvangen.
op 03 09 2007 at 21:57 schreef Aad Leering:
Mooie stukjes schrijf je, Hanna ! Zeer leerzaam, de tegenstellingen, de gewone mensen, het zegt meer dan alle politici bij elkaar ons vertellen. En idd eens een genuanceerd beeld ipv het Halleluja van Meulenbelt.
Ps. deze hele site is de laatste tijd weer eens op een kwalitatief hoog peil ! Elke dag een bezoekje is zeker de moeite waard.
op 03 09 2007 at 22:43 schreef Jan:
Dit soort artikelen mogen wij inderdaad eigenlijk alleen nog maar tot ons nemen mits geflankeerd door een neutraliserende Meulenbelt-anekdote, want het zijn net mensen, nietwaar?
op 04 09 2007 at 09:21 schreef eva.m.kellerman:
Hanna, ik heb 20 jaar als correspondent in Israel gewoond en gewerkt. Jouw verhaal is juist. Ik zelf heb dus geen slechte ervaring in Hebron gehad omdat journalisten altijd samen met het leger Hebron bezochten. Hebron is door de geschiedenis altijd een bron van haat en problemen geweest voor en na de bezetting. Ik ben bang dat de -twee vooral extremen culturen- joden en arabieren juist in Hebron elkaar nooit en te nimmer zullen begrijpen.Dat is de geschiedenis van het oude en nieuwe Hebron.
op 04 09 2007 at 11:13 schreef Anna:
@Jan: zijn het dan geen mensen?
op 04 09 2007 at 13:04 schreef Fritzie:
H?, H? !
"Ik heb zelf veel ervaring met lastige jongetjes en mannen in Arabische landen en heb daarmee leren omgaan. De meest effectieve strategie is hen totaal negeren en doorlopen, maar de grens ligt bij het aanraken. En deze jongens gingen te ver"
Tja, het is erg gesteld met de islamitische jeugd.
Geen eerbied voor geluierde vrouwen !
op 04 09 2007 at 14:12 schreef Jan:
@Anna:
"Het zijn net mensen" is een boek van Joris Luyendijk ;)
op 04 09 2007 at 14:18 schreef Anna:
Jan, dat weet ik, maar wat wilde jij ermee zeggen?
op 04 09 2007 at 15:06 schreef Edwin:
Citaat Anna:
"Jan, dat weet ik, maar wat wilde jij ermee zeggen?"
Geachte Anna, is u bekend met het fenomeen ironie?
op 04 09 2007 at 16:17 schreef daniel:
Anna
Gokje…Jan wilde zeggen dat Joris Luyendijk een verschrikkelijk slechte journalist is die jarenlang in de regio heeft rondgelopen zonder te snappen wat daar gebeurd? En die steeds maar weer interesante onderwerpen heeft laten glippen en in plaats daarvan over onbelangrijke poppenkast heeft bericht, dit in tegenstelling tot Hanna Bouaicha.
Zoiets?
: P
op 04 09 2007 at 17:33 schreef Anna:
Daniel, dat hetgeen Joris heeft geschreven in zijn boek je niet bevalt, had ik wel kunnen raden.
Edwin, ik vroeg het aan Jan, niet aan jou. Laat Jan voor zichzelf antwoorden. Want als dat is wat hij bedoelt, dat het helemaal niet net mensen zijn, dan wil ik dat graag van hem horen/lezen.
op 04 09 2007 at 21:27 schreef Tofuburger:
Luyendijk bedoelt met zijn titel toch dat de Arabier iets onbegrijpelijks in zijn gedrag vertoont, wat hem ongrijpbaar maakt voor de journalist? Dat lijkt veel op het punt van Hanna hierboven. Ik vind het voor deze journalist trouwens zeer lovenswaardig dat hij zijn beperkingen weet. Hij weet het ook nog eens vlot te verwoorden. Als dat al "verschrikkelijk slechte" journalistiek is, wat is dan de kwalificatie voor b.v. Joep Dohmen?
op 05 09 2007 at 10:00 schreef Peter Breedveld:
Zeg, allemaal leuk en aardig, maar ik heb nog wel wat vragen hoor. Die jongens, die Hanna lastigvielen, waren dat eigenlijk wel Palestijnen? Het was immers donker en dan kun je makkelijk bosnegers voor Palestijnen aanzien, nietwaar? En dan nog, misschien was hen wel net een loer gedraaid door een westerse journalist, dus dan kan ik wel begrijpen dat ze met Hanna, met haar westerse uiterlijk, de rekening willen vereffenen. Of misschien waren ze wel net mishandeld door Israelische soldaten, of seksueel misbruikt door Anja Meulenbelt. Je weet het niet, je weet het niet. Hanna moet ons eerst maar eens wat meer details geven.
op 05 09 2007 at 10:24 schreef barry:
Dat wilde ik net vragen. Maar je bent mij voor.
Hanna schrijft overigens niet dat het aanblik van zoveel westerse schoonheid hun kennelijk te veel is.
op 05 09 2007 at 10:24 schreef daniel:
Die jongens, die Hanna lastigvielen, waren dat eigenlijk wel Palestijnen?
Het is mij helemaal niet duidelijk wie die jongeren zijn. In eerste instantie dacht ik Israelische jongeren, want Hanna verteld over geweld van kolonisten jongeren jegens Palestijnen. Aan de andere kant, is het avond en dan lijkt het me byzonder onverstandig om als Israelische jood en dan ook nog kolonist in Hebron rond te hangen.
Bovendien zou je niet verwachten dat Israelische jongeren gevoelig waren voor autoriteit van een Arabische taxichauffeur. Israelische taxichauffeurs komen daar niet.
op 05 09 2007 at 11:07 schreef daniel:
Anna
Nee joh, het is een schitterend boek. Alleen was het erg frustrerend om zijn openbarigen te lezen.
Luyendijk verteld dat je in een dictatuur niet weet wat mensen denken. Nogal wiedes, maar waarom zei ie dat dan niet toen ie werkte als journalist? Waarom nu pas? Hij vertelt dat de tolken werken voor de geheime dienst. Dat is mij bekend, maar daar heeft ie nooit melding van gemaakt. Ik vind dat cruciale informatie, en ik erger me er al jaren over dat journalisten net doen alsof die dingen niet bestaan. Alsof het in het Midden Oosten net zo gaat als hier.
Als je een bericht maakt over een land en mensen op tv laat verschijnen, moet je toch vertellen dat ze niet vrij kunnen spreken?
Hij schrijft over de paniek in de ogen van mensen als je ze een vraag stelt over de politieke situatie in hun land. Waarom heeft ie dat nooit verteld? Hoe kun je in godsnaam journalist zijn en net doen alsof die dingen niet bestaan? Dat is namelijk het echte verhaal, niet een of andere flutbijeenkomst van de arabische liga.
Luyendijk verteld in zijn boek waarom de Nederlandse, en westerse, journalistiek faalt. Dat is reuze interesant en maar ik verbaas me er alleen over dat het hem zo lang gekost heeft voordat ie daar achter kwam. Hij is verdomme arabist, hoe komt het dat ie dat soort dingen niet weet? Hij is de expert, niet ik. Nog beter, hoe komt het dat de redactie van de Volkskrant, of was het NRC?, niet weet dat je vanuit het Irak van Saddam Hoessein geen vrije toegang had tot internet? Dat behoor je toch te weten? Hoe moeilijk kan het zijn?
Het is blijkbaar onmogelijk. Ken je Salomon Bouman? Salomon Bouman is een joodse journalist die 20, misschien wel 30 jaar in Israel heeft gewoond. Als hij het ene beweerd weet ik dat precies het tegenovergestelde gaat gebeuren. (Zo voorspelde hij bijvoorbeeld geweld van kolonisten bij de ontruiming van de Gaza strook.) Hoe weet ik dat Salomon Bouman ondanks zijn jarenlange ervaring totaal niet weet wat er in Israel allemaal speelt?
Aan het begin van de 2e intifada las ik een stukje van Bouman waarin ie vertelde over de Israelische media. Hij vond het een pro-Sharon eenheidsworst. Totale onzin, maarja. Hem was het opgevallen dat in de kranten alle kritische artikelen in zwarte letters op witte achtergrond werden gedrukt, waardoor ze minder opvielen terwijl alle berichten over de Palestijnen in grote letters op gekleurde achtergrond werden gedrukt. Hij meende dat hierdoor de lezers beinvloed werden.
Het was op dat moment dat ik me realiseerde dat Salamon Bouman in al die jaren dat hij in Israel gewoond had, nog nooit een Israelische krant had gelezen. Want dit is namelijk al sinds jaar en dag de layout van Yediot Achronot en Maariv. Opinie en analyse wordt in zwart-wit gedrukt, gebeurtenissen (waar die analyse of kritiek vaak over gaat) met kleurtjes.
![]("http://ec1.images-amazon.com/images/I/61BF3XRRS8L._AA280_.jpg"/)
Wat voor journalist is Salomon Bouman als ie van het land waar ie over bericht de kranten niet eens leest?
op 05 09 2007 at 12:18 schreef Fritzie:
Juist Daniel,
jij bent tenminste een precieze lezer.
Hnana Bauohica’s H1 en H2 uitspraken kloppen namelijk niet.
Logisch.
Als je als bijna afgestudeerd studentje sociologie en dolgedraaide verslaafde van controlepunten met de bijbehorende boze mannen die het enkel voorzien hebben op onschuldige islamitische,, oops, Arabische vrouwen, word je natuurlijk helemaal duizelig en de weg kwijt.
Het maakt ook niet uit, zolang je maar vanuit Jerusalem, onheus berichten kan over de seculiere joden.
Dat je dan enkel zielige Palestijnse gezinnetjes bezoekt en verder alleen maar over je gevoelens rapporteert, is slechts een bijverschijnsel.
Tenslotte is de hoofdzaak dat je bijvoorbaat verdacht bent !
En slachtoffer, natuurlijk. Laten we dat vooral niet vergeten: Slachtoffer.
op 05 09 2007 at 12:22 schreef Peter Breedveld:
Zeg Fritzie, wat lul je nou weer allemaal? Wie is Hnana Bauohica? ‘Logisch’? Voor wie is ingevoerd in de wetmatigheden van Fritzie’s doldwaze privé-universum, misschien, maar ik kan er weer geen chocola van maken.
op 05 09 2007 at 12:36 schreef Fritzie:
Typisch Peter !
Hij begrijpt het niet en dan "Lult Fritzie" en bestaat er ineens een doldwaas privé-universum.
Great !
Beste Peter, Die Buahocia van je kletst maar wat.
Zoek het maar eens uit hoe dat zit met H1 en H2
Een ABC-tje !
En daarna mag je weer lekker kotsen.
op 05 09 2007 at 12:39 schreef Peter Breedveld:
Ik moet nu zelf gaan uitzoeken wat Fritzie’s argumentatie is. Nou, ik dacht het niet. Ik heb betere dingen te doen. Ondertussen is me nog altijd niet duidelijk wie die Buahocia toch is.
op 05 09 2007 at 12:43 schreef Paardestaart:
waar veelal religieuze Israëlische Joden stukken Palestijns grondgebied hebben ingenomen
Tss – volgens mij hadden ‘de palestijnen’ dat grondgebied gewoon verlóren hoor. Roekeloos en brooddronken verspeeld en verloren.
Dat ze er nu al 40 jaar mee weg komen het verloren land handenwringend ‘bezet’ gebied te noemen, en dat de schijterige westerse wereld het hen vroom názegt is het zoveelste teken van de Umwertung aller Werte die nu eenmaal nooit stof doet opwaaien als het om joden gaat…
Mijn oordeel zou me in Israel vast en zeker op verontwaardigde blikken komen te staan, maar ik wou er toch even op wijzen hoe ’t ook weer zat.
Als we alle door oorlog veranderde grenzen zouden moeten herstellen tot de staus quo ante de talloze veldslagen die onze wereld gevormd hebben zijn we voorlopig nog wel even bezig
Als de Israeli’s zich niet zo onmatig schuldig voelden omdat ze al vechtend voor hun plaats in de zon tegenwoordig godlof gewoon naar de wapens grijpen hadden ze het vermoedelijk ook niet in hun hoofd gehaald het veroverde land aan te bieden ‘in ruil voor vrede’, en dan waren er een boel levens gespaard gebleven. Nu hebben ze èn geen vrede, en een land dat niet te beveiligen valt, en bovendien haat iedereen ze gewoon tòch..
Niks bezette gebieden – gewoon eerlijk veroverd, against all odds, in een oorlog die ze niet gezocht hebben
op 05 09 2007 at 14:14 schreef daniel:
Hij begrijpt het niet en dan "Lult Fritzie"
Lullen is nogal een understatement. Hanna verdacht maken? Ze heeft zich vergist met wie onder welke H valt. H1 is, lees ik, volledig Palestijns gezag, niet H2. Maar het verhaal wordt er niet anders door, we weten nu alleen niet uit welke zone ze kwam en naar welke zone ze ging.
op 05 09 2007 at 14:39 schreef Peter Breedveld:
Ah, daar kan ik wat mee. Ik heb het omgedraaid. Staat het er nu goed?
op 05 09 2007 at 17:32 schreef Hanna Bouaicha:
Rectificatie: Mijn excuses aan allen voor de verwarring die ik heb gecreëerd door mijn fouten!
Ten eerste ben ik zelf in de valkuil van ‘voorspelbare assumptie’ gevallen. Onbewust ging ik er blijkbaar vanuit dat het duidelijk was dat het om Palestijnse jongens ging. Waarschijnlijk had het ook te maken met het feit dat het een beschrijving was die vrijwel direct vanuit mijn teruggehaalde visualisatie was, en daar was het duidelijk. De jongens kwamen dusdanig dichtbij dat ik ze ondanks de schemering prima kon herkennen, al was het vanwege het Arabisch wat ze spraken. Het waren dus Palestijnse jongens en geen Joods Israëlische settler-jongens.
Ten tweede heb ik inderdaad de H’s door elkaar gehaald. H1 is het volledig Palestijns gebied. H2 staat onder Israëlisch gezag maar daar wonen zowel Israëlische settlers als Palestijnen. Het Palestijnse gezin dat we bezochten woont in het H2 gebied.
De benoemde tour is dus in het H2 gebied.
Op de terugweg liepen de jongens met ons mee van H2 naar H1 waar we het busje hebben genomen.
Ik moet toegeven dat ik op dat moment ter plaatse me ook niet goed bewust van de overgang, en wat welk gebied precies was. In die situatie die eigenlijk behoorlijk angstig was, was ik meer bezig om de jongens op afstand te houden. Het was echt een opluchting om de Israëlische militairen te zien. En inderdaad, door de spanning en verwarring realiseerde ik me toen niet dat we juist ‘de andere kant’ op gingen en die militairen na de checkpoint weinig voor ons konden betekenen. Maar dit besef werd al snel duidelijk toen de jongens in hun blijkbaar ‘eigen gebied’ hun agressieve gedrag een tandje hoger zetten.
Ik hoop dat deze verwarring niet te veel af heeft gedaan aan de kern van het verhaal.
En dat is niet dat deze ‘zielige Palestijnen’ ‘net mensen’ zijn.
Hanna Bouaicha
PS: Peter: Nu staan er nog steeds wat fouten in het stuk. Ik zal je het stuk opnieuw sturen waarin deze correcties zijn opgenomen.
op 05 09 2007 at 23:47 schreef Fritzie:
Daniel,
"Maar het verhaal wordt er niet anders door…"
Welk verhaal ?
op 11 09 2007 at 08:31 schreef daniel:
fritz,
weet je het al?
RSS